၂၀၁၂- ပညာသင္နွစ္ တဲြလက္မ်ား ပညာေရးကူညီမႈ အသင္း အလွဴမွတ္တမ္းပုံမ်ား

အစုိးရမူလတန္းေက်ာင္း မရခင္က ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္းေဆာင္...

This is default featured post 2 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.

This is default featured post 3 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.

This is default featured post 4 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.

This is default featured post 5 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.

Monday, April 30, 2012

တစ္ေထာင္ငါးရာထက္ေက်ာ္သြားေသာ ငါးရာႏွစ္ဆယ့္ရွစ္

11:48 PM  nanda  No comments

ညိုသလိုလိုနဲ႕ ျပိဳမလိုလိုျဖစ္ေနျပီး မဲေမွာင္ေနတဲ့တိမ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေငးႀကည့္ေနရင္းမွာပဲ ရာဇဝင္လား ဒိုင္ယာရီလား ပံုျပင္လားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့ပါဘူး ျဖစ္တာေတာ့ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ပါတယ္ အို.....အသင္ေလာကႀကီးေရ မင္းကိုေတာ့ သတ္ေသတည္လိုက္ျပီ

ဖြားဖြား ေဖေဖမျပန္လာေသးဘူးလား သားေဖေဖကိုသတိရေနျပီ

ဘယ္လိုေခၚလိုက္တယ္ နင့္ကို အေဖလို႕မေခၚနဲ႕လို႕ေျပာထားတာ နားမလည္ဘူးလား မင္းလြင္က နင့္အေဖမဟုတ္ဘူး

ဖြားဖြားကလဲ သားေမ့သြားလို႕ပါ ဦးဦးလို႕ပဲေခၚေတာ့မယ္ေနာ္

ေနာက္မေမ့ေစနဲ႕ ေနာက္တစ္ခါ မင္းလြင္ကို ေဖေဖလို႕ေခၚရင္ နင့္ကို ရိုက္မယ္

ဟုတ္ကဲ့ပါ သားေနာက္မေမ့ေစရပါဘူး

ကၽြန္ေတာ္မွာ သားတစ္ေယာက္ရွိခဲ့တယ္ ဒါေပမဲ့ သားတစ္ေယာက္က အေဖတစ္ေယာက္ကို အေဖလို႕ ေခၚခြင့္မရွိခဲ့ပါဘူး ဘာလို႕ေခၚခြင့္မရွိရတာလဲဆိုတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မိဘေတြသေဘာမတူတဲ့ မိန္းကေလးနဲ႕ ခ်စ္ႀကိဳက္ျပီး ခိုးယာလိုက္ေျပးျပီး ဘဝတစ္ခုကိုတည္ေဆာက္ခဲ့ပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္သူက ဆင္းရဲေတာ့ မိဘေတြက သေဘာမတူႀကဘူး သေဘာမတူတဲ့ျခားထဲကပဲ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကိုတည္ေဆာက္ခဲ့တယ္

ေမာင္ အလုပ္ကိစၥနဲ႕ ခရီးထြက္မွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ႀကာမွာလဲဟင္

ေမာင္လဲ ဘယ္သိပါ့မလဲ ခ်စ္ရယ္ မသြားမျဖစ္လို႕သာ ေမာင္သြားရတာပါ ခ်စ္ကိုနည္းနည္းေလးမွ စိတ္ခ်တာမဟုတ္ဘူး ဒီႀကားထဲ ခ်စ္က ကိုဝန္ေန႕ေစ့လေစ့ႀကီးနဲ႕ဆိုေတာ့ ေမာင္ပိုျပီးစိတ္ပူရတာေပါ့

ခ်စ္အတြက္စိတ္မပူပါနဲ႕ေမာင္ရယ္ ေမာင္သာလမ္းခရီးသြားတာ က်မ္းမာေရးကိုဂရုစိုက္ ဟုတ္ျပီလား အခု ခ်စ္ အဝတ္အစားေတြ အားလံုးထည့္ျပီးသြားျပီ

ဟုတ္ပါျပီ ခ်စ္ရယ္ ဒါနဲ႕ ညေရးညခါ အစဥ္ေျပရေအာင္ ခ်စ္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္း ႏွင္းေဝကို အေဖာ္ေခၚအိပ္ပါလား ေမာင္ေျပာထားလိုက္မယ္ေလ

ေတာ္ပါျပီေမာင္ရယ္ သူလဲသူ႕အလုပ္နဲ႕သူ လံုးလည္ခ်ာလည္လိုက္ေနတာ သတ္သတ္ဒုကၡေပးသလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနပါအံုးမယ္ ဘာမွစိတ္မပူနဲ႕ ခ်စ္တစ္ေယာက္ထဲေနတက္တယ္ ကဲ ေမာင္လဲေနာက္က်ေနအံုးမယ္
ကဲအဲ့ဒါဆိုေမာင္သြားျပီေနာ္
သြားတာသြားခဲ့ရတယ္  ကၽြန္ေတာ္  ကၽြန္ေတာ္မိန္းကိုကို  နည္းနည္းေလးမွ   စိတ္မခ်ခဲ့ပါ   ခ်စ္ဇနီးမယားဆီကိုျပန္ဖို႕အတြက္ကုန္ဆံုးတဲ့အခ်ိန္ေတြက  ကၽြန္ေတာ္အတြက္ေႏွးေကြးေနသလိုပါပဲ   သတိလဲရေနမိတယ္  စိတ္လဲပူေနမိတယ္   စိတ္ပူေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ
ကလင္  ကလင္  ကလင္....ကလင္
ဟယ္လို
ဟယ္လိုလုပ္မေနနဲ႕   မင္းမိန္းမ  အခုေဆးရံုမွာကြ 
ဟာ  ဟုတ္လား  ဘယ္လိုလဲ   အစဥ္ေကာေျပရဲ႕လား  
ငါလဲမေျပာတက္ဘူးကြ   ဆရာဝန္ေျပာတာေတာ့   ခြဲေမြးရမယ္ဆိုလား  ဘာလား မသိပါဘူးကြာ   ဒါနဲ႕  မင္းအခုဘယ္ေရာက္ေနျပီလဲ
ငါရန္ကုန္ကို  ေရာက္ေတာ့မွာပါကြာ   အခုပဲခူးကိုေရာက္ေနျပီ   သယ္ရင္းရာ  မင္းနည္းနည္းေလးႀကည့္ျပီးကူညီထားေပးပါကြာ
ေအးပါကြာ   မင္းလဲ ကားကိုသတိနဲ႕ေမာင္းအံုး   အဲ့ဒါဆိုဒါပဲေလကြာေနာ္
ေအးေအး   သယ္ရင္း
ကၽြန္ေတာ္အခ်ိန္မွီျပန္မေရာက္သြားတာလား   ဒါမွမဟုတ္  ကၽြန္ေတာ္အရမ္းခ်စ္ရတဲ့ကၽြန္ေတာ္ဇနီးမယားကို  အခ်ိန္ျပည့္ျပန္ေခၚသြားတာလား  ေတာ့မသိခဲ့ပါဘူး   ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာဆိုရင္ျဖင့္
ဘာေတြျဖစ္ကုန္ႀကတာလဲကြာ  ဘာေတြျဖစ္ကုန္ႀကတာလဲ
စိတ္မေကာင္းပါဘူးသယ္ရင္းရာ   သူ႕အခ်ိန္တန္လို႕ပဲ  သူသြားတယ္လို႕ပဲ  သေဘာထားလိုက္ပါကြာ
ကၽြန္ေတာ္မိန္းမ   ဆံုးျပီလို႕ေျပာလိုက္တဲ့စကားက  ကၽြန္ေတာ္ရင္ကို  မုန္တိုင္းတိုက္ခတ္သြားသလိုပါပဲ   နာက်င္ခံစားရပါတယ္   ဒါေပမဲ့  ကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ့   သူ႕ရဲ႕ကိုပြားေလးကိုေတာ့ထားခဲ့တယ္   အူဝဲလို႕ငိုေႀကြးေနတဲ့  ကၽြန္ေတာ္ရင္ေသြးေလးကို   ကၽြန္ေတာ္ေကာက္ခ်ီရင္း  သားရယ္  သားကိုေဖေဖေတာင္းပန္ပါတယ္   အခုမင္းေမေမေသရတာက  ေဖေဖေႀကာင့္ပါ  ေဖေဖအလုပ္ကိစၥနဲ႕  ခရီးမထြက္သြားရင္း  မင္းေမေမဒီလိုျဖစ္ပါမဟုတ္ပါဘူး  ေဖေဖကိုခြင့္လြတ္ပါကြာလို႕ေျပာရင္း  ကၽြန္ေတာ္  မ်က္လံုးထဲမွ မ်က္ရည္ေတြ   ျဖည္းညင္းစြာ  စီးက်လာျပီး
ကဲသယ္ရင္းရာ    ငါတို႕လဲစိတ္မေကာင္းပါဘူးကြာ  သူ႕ရဲ႕ကံကဒီေလာက္ပဲပါလာတယ္လို႕ပဲသတ္မွတ္လိုက္ေပါ့ကြာ  အခုလိုဝမ္းနည္းေနမဲ့အခ်ိန္မွာ   မိခင္မရွိေတာ့တဲ့မင္းရဲ႕သားေလးကို   ဘယ္လိုရွင္သန္ေအာင္ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ႀကမလဲဆိုတာကိုပဲ   ငါတို႕တေတြစဥ္းစားႀကရေအာင္ေနာ္ မင္းလြင္
ငါလဲ  အတက္ႏိုင္ဆံုး   ေမ့ေျပာက္ဖို႕ႀကိဳးစားပါ့မယ္ 
ေမ့ေျပာက္ဖို႕ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္   ဘယ္လိုမွေမ့ေျပာက္လို႕မရခဲ့ပါဘူး    အခ်ိန္တိုင္းသတိမရေနေပမဲ့   သတိရတဲ့အခ်ိန္ေတြကေတာ့  သူ႕ကိုပါပဲ   ကၽြန္ေတာ္  မိန္းမဆံုးသြားျပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာဆိုရင္ျဖစ္   ကၽြန္ေတာ္ကို  အေမြျပတ္အျဖစ္စြန္႕လြတ္ထားတဲ့  ကၽြန္ေတာ္အေမ   ကကၽြန္ေတာ္ကို  လာျပန္ေခၚတယ္   မာနဆိုတဲ့အရာႀကီးက  ေမေမအတြက္ေတာ့  ဘယ္ေတာ့မွ  ျပာက်သြားမဲ့အရာလို႕  ထင္မထားခဲ့ပါဘူး   သူ႕မာနသူ႕ဂုဏ္သိကၡာကို  ထိခိုက္လာမယ္ဆိုရင္   သူေမြးထားတဲ့  သားတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ကၽြန္ေတာ္ကိုေတာင္  အေမြျပတ္အျဖစ္နဲ႕  စြန္႕လြတ္ရဲတဲ့သူတစ္ေယာက္ပါ   ဘာလို႕စြန္႕လြတ္ခဲ့လဲဆိုရင္ေတာ့  ကၽြန္ေတာ္လက္ထပ္ခဲ့တဲ့  မိန္းကေလးက   ဆင္းရဲတယ္   ေမေမတို႕အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႕ႀကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့   လူေတြေျပာေျပာေနတဲ့  အဆင့္အတန္းႀကီးက   ကြာျခားေနတယ္
ကၽြန္ေတာ္ဇနီးမယား  ေသဆံုးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာဆိုရင္ျဖင့္   ကၽြန္ေတာ္အသက္က (၂၀)ျပည့္ပါျပီ
အမေလးေလး   သားရယ္  ႀကည့္စမ္းပါအံုး   ေမေမအိမ္မွာေနတာနဲ႕တျခားစီပဲ  
ဒါေတာ့ဒါေပါ့ေမေမရယ္ 
ဒါေတာ့ဒ့ေပါ့ေတြလုပ္မေနနဲ႕   သားကိုေမေမလာျပန္ေခၚတာ   ေမေမနဲ႕ျပန္လိုက္ခဲ့ေနာ္  စိတ္ညစ္စရာေတြ  ဘာမွမေတြးနဲ႕   ေမေမအိမ္ေရာက္ရင္   အရင္တုန္းက  သားေနတဲ့အတိုင္းပဲေန  ဟုတ္ျပီလား   ကဲပါေျပာေနႀကာပါတယ္အခုပဲ  တစ္ခါတည္းလိုက္ခဲ့
ေနပါအံုးေမေမရယ္   သားပစၥည္းေလးေတြ   သိမ္းလိုက္အံုးမယ္
သားအခုေနေနတဲ့  အိမ္မွာက  ဘာေကာင္းတဲ့ပစၥည္းရွိလို႕လဲ   ထားခဲ့လိုက္ပါ   ဒီမယ္သား   ေငြရွိရင္   ဘာမလဆိုလုပ္လို႕ရတယ္  ထားခဲ့လိုက္ပါ   ေမေမဒီထက္ေကာင္းတဲ့   အရာေတြအမ်ားႀကီးဝယ္ေပးမယ္  ကဲလာလာ  သြားႀကမယ္
လူ႕ေလာက   အေႀကာင္းကိုမသိေသးတဲ့   ကၽြန္ေတာ္သားေလးကို  ကၽြန္ေတာ္ရင္ခြင္ထဲမွာ   ေပြ႕ခ်ီရင္း  စိန္ေဂဟာလို႕နာမည္ေပးထားတဲ့  ေမေမအိမ္ႀကီးဆီသို႕   ကၽြန္ေတာ္   လိုက္လာခဲ့တယ္ 
***************************************************************
                             ********************************
                                                   ၆ႏွစ္ခန္႕ႀကာျပီးေသာအခါ
                             *********************************
****************************************************************
ေမေမ  ေမေမဘာေတြလိုက္လုပ္ေနတာလဲ
ဘာေတြလုပ္ရမလဲ   ကိုယ့္သားေလးေကာင္းစားဖို႕အတြက္  လုပ္ေပးေနတာေလ
ေမေမ  ကၽြန္ေတာ္ဟာ   ဟိုတုန္းက   ေမေမအိမ္မွာေနေနတဲ့  ကေလးတစ္ေယာက္  မဟုတ္ေတာ့ဘူး   ဖခင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနျပီ
အို...........မင္းကသာ  ဖခင္လို႕ေျပာေပမဲ့   ငါကမင္းကိုအဲ့လိုသတ္မွတ္ထားတာမွမဟုတ္တာ    ဒီမယ္သား  မိဘတိုင္းက သားသမီးတိုင္းအတြက္  ေကာင္းစားဖို႕လုပ္ေနတဲ့အရာေတြပါပဲ
ေတာ္ျပီေမေမ   သားေမေမ  စီစဥ္တဲ့အရာကိုလက္မခံႏိုင္ဘူး
မင္းဘာေျပာလိုက္တယ္   ဘာလဲ  ငါကလက္နဲ႕ေရးလို႕မင္းက   ေျခနဲ႕ဖ်က္ခ်င္တဲ့သေဘာလား   မင္းငါ့စိတ္ကိုသိပါတယ္  အဲ့ေတာ့ငါ  စကားမ်ားမ်ား   မေျပာခ်င္ဘူး  ငါစီစဥ္တာကိုပဲ  မင္းလက္ခံ   ဟုတ္ျပီလား
ယေန႕ထိေမ့ေျပာက္လို႕မရေသးတဲ့   သူတစ္ေယာက္ေနရာမွာ   အျခားလူတစ္ေယာက္ကိုအစားထိုးရေတာ့မယ္   အေမေခၚစရာ  မရွိတဲ့  ကၽြန္ေတာ္သားေလးကို  သနားမိေပမဲ့   ကၽြန္ေတာ္သားေလးအေမေနရာကို    အျခားလူတစ္ေယာက္ကိုေတာ့  အစားမထိုးႏိုင္တာေတာ့အမွန္ပါ
ဦးေလးေရ  ဦးေလး
ဟဲ့ေကာင္  ဘာျဖစ္လာတာတုန္း
သားအတန္းထဲမွာ  ပထမရလို႕  အဲ့ဒါဦးေလးကို   ျပေပးမလို႕
နင့္ဦးေလး   အျပင္သြားတယ္  ျပန္မလာေသးဘူး  
ဟာ   ေဖေဖကလဲ   ေအာ္မွားလို႕   ဦးဦးကလဲ   ဘယ္ေတြေရွာက္သြားေနမွန္းမသိပါဘူး
အလုပ္ကိစၥနဲ႕သြားတာေပါ့   လူေလးကလက္တစ္သစ္(စစ္)ေလာက္ပဲရွိေသးတယ္  စကားကတက္လိုက္တာလြန္ေရာ
တက္မွာေပါ့   ဦးဦးရဲ႕  သားပဲဟာကို   ဟာဟိုမွာဦးဦးျပန္လာျပီ
ဟာ   သား   လာပါအံုးကြာ   အာဘြားအာဘြား
သားေလ   ဦးဦးကို   ႀကြားစရာရွိတယ္
ဟုတ္လား  ဘာႀကြားမွာလဲ  မုန္႕ဝယ္ေကၽြးမွေျပာျပမယ္  ခိခိခိခိ
သားကေတာ့  လုပ္ျပီ   ေဖေဖကို  အႏိုင္က်င့္ေတာ့မယ္
ေဖေဖလို႕  တိုးတိုးေျပာပါ  ေတာ္ႀကာဖြားဖြားကႀကားသြားရင္   ေဖေဖကိုဆူေနအံုးမယ္  
ဟုတ္ပါျပီ   ဘာႀကြားမလို႕လဲ
ဒီမွာ  ေရာ့  ေတြ႕လား
ဟာေတာ္လိုက္တာ   ကြာ  ငါ့သားက  အတန္းထဲမွာ  ပထမရတယ္   ကဲဒီေတာ့  ေဖေဖအားတဲ့   တစ္ေန႕  ကစားကြင္းလိုက္ပို႕ေပးမယ္  ဟုတ္ျပီလား
ေဟး  ေဟး   ဒါမွ  ဒို႕ေဖေဖကြ 
သားေလးေပ်ာ္ေနတာကိုႀကည့္ျပီး   ခ်က္ခ်င္းလိုလို  သတိရမိလိုက္တယ္  ဒီအခ်ိန္မွာ  ကၽြန္ေတာ္  မိန္းမရွိေနခဲ့မယ္ဆိုရင္  ဒီထက္မက  ပိုေပ်ာ္ရႊင္သြားမယ္လို႕   ထင္လိုက္မိတယ္   သားကေတာ့ေပ်ာ္ေနတယ္   သားကိုႀကည့္ျပီး  ကၽြန္ေတာ္လဲ  ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိတယ္
မင္းလြင္   သား  ေမေမနားခဏလာပါအံုးကြယ္
ဟုတ္အေမ   ဘာေျပာစရာရွိလို႕လဲ  ေမေမ
ေမေမလဲ  ေျပာေနႀကစကားေတြကို   ထက္ခါတလဲလဲ  မေျပာခ်င္ဘူး   မင္း  မင္းသားအေပၚမွာ   ဆတ္ဆံတာ   ႀကည့္ျပီးဆတ္ဆံပါ   သူ႕ကို   ေဖတစ္ေယာက္လို႕မဆတ္ဆံပါနဲ႕   ငါမႀကိဳက္ဘူး 
ေမေမ  ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ  ေမေမ
မင္းေျပာတာကို  ငါနားမေထာင္ခ်င္ဘူး   ငါေျပာတာကိုပဲ  မင္းနားေထာင္   မင္းနဲ႕   သူနဲ႕ကို  သားအဖ  လို႕  ငါအသိအမွတ္မျပဳႏိုင္ဘူး   ဘာေႀကာင့္လဲဆိုေတာ့  မင္းက  ငါ့သေဘာမတူထားတဲ့လူနဲ႕   ယူျပီးရလာတဲ့ကေလးမလို႕ပဲ ငါလဲ  အသိအမွတ္ျပဳထားတာမဟုတ္ဘူး  အဲ့ေတာ့   ငါ  ေပးစားတဲ့လူနဲ႕မင္းယူ  အဲ့ကရလာတဲ့ကေလးေတြမွ  ငါ့က  ငါ့ေျမး  မင္းရဲ႕သား  ဆိုျပီးအသိအမွတ္ျပဳႏိုင္မယ္  ဒါပဲ   ငါေျပာခ်င္တာေျပာလို႕ျပီးျပီဆိုေတာ့   မင္းသြားႏိုင္ျပီ
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
ဟယ္   သမီးေလး
အန္တီေနေကာင္းတယ္ေနာ္
ေကာင္းပါ့သမီးေရ   ဒါနဲ႕သမီး  ေမေမေကာ  ေနေကာင္းတယ္ပဲလား
ေကာင္းပါတယ္အန္တီ  
ကဲ  လာလာ  ထိုင္ထိုင္  
ဒီမွာ  အန္တီအတြက္လက္ေဆာင္ဝယ္လာတယ္   ပါတိတ္ေလး  အန္တီႀကည့္လိုက္ပါအံုး   လွလားလို႕
မဟုတ္တာ   သမီးရယ္   အားနာစရာေတြေတာ့   ျဖစ္ကုန္ေတာ့မွာပဲ  
အဲ့လိုလဲ  ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ  အန္တီရယ္  သမီးက  ေစတနာရွိလို႕ဝယ္လာတာေလ
ဟယ္   ႀကည့္စမ္း  အဆင္ေလးက  လွလိုက္တာ  သမီးေလးက  ေရြးတက္လိုက္တာ
သမီးက  အေရာင္ေတြမေရြးေတာ့ေတာ့  အန္တီႀကိဳက္ပါ့မလားလို႕   စိတ္ပူလိုက္ရတာ   အခုေတာ့   အန္တီႀကိဳက္တယ္ဆိုေတာ့   သမီးဝယ္လာရႀကိဳးနပ္ျပီေပါ့
စကားေကာင္းေနလိုက္တာ   ခဏေနအံုးေနသမီး  အန္တီ   သားကို  သြားေခၚလိုက္အံုးမယ္
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
သား 
ဗ်ာ  ေဖေဖ  
သားဖြားဖြားကို  စိတ္မဆိုးရဘူးေနာ္  
စိတ္မဆိုးပါဘူးေဖေဖရယ္   ဖြားဖြားက   ခ်စ္ဖို႕ေကာင္းပါတယ္   ျပီးေတာ့လဲ  သားနဲ႕ေဖေဖကိုလဲ  ထမင္းေတြေကၽြးထားတာေလ   ျပီးေတာ့လဲ  ေနစရာလဲေပးထားတာေလ   ျပီးေတာ့လဲ  သားကိုမုန္႕ဖိုးေတြလဲေပးတယ္
အဲ့ေတာ့ဖြားဖြားကို  စိတ္မဆိုးရဘူးေနာ္   ျပီးေတာ့   ဖြားဖြားက  ေဖေဖကို  ဦးဦးလို႕   ေခၚခိုင္းတာကိုလဲ  စိတ္မဆိုးရဘူးေနာ္  
မဆိုးပါဘူး   ေဖေဖရ  ေဖေဖ  လူပ်ိဳလုပ္လို႕ရတာေပါ့  ခိခိခိခိခိ
အယ္  အေဖကို  အဲ့လိုေျပာစရာလား
ခိခိခိခိ  စတာပါေဖေဖကလဲ   ဖြားဖြားအေရွ႕မွာ  ဦးဦးလို႕  ေခၚျပီးဖြားဖြားေနာက္ကြယ္မွာ   ေဖေဖလို႕ေခၚမွာေပါ့ အဲ့လိုေခၚေတာ့ဖြားဖြားက   မႀကားရဘူးေလေနာ္  ေဖေဖ 
ဟုတ္တာေပါ့   ေဒါက္ေဒါက္ေဒါက္ေဒါက္
မင္းလြင္   ေဒါက္ေဒါက္မင္းလြင္သားေရးသား
ဟာဖြားဖြားရယ္   ေဖေဖ   ဘာျဖစ္လို႕လဲမသိဘူး
ဟုတ္ေမေမ   ဘာကိစၥရွိလို႕လဲေမေမ
ေအးကြယ္သားေရ   အျပင္မွာ   ေမႏွင္းေရာက္ေနတယ္ကြယ္   ထြက္ေတြ႕လိုက္ပါအံုး
ဟုတ္ကဲ့ေမေမ   
တီတီ  ေမႏွင္းကလဲ   အိမ္ကိုပဲလာလာေနတယ္   ဘာလာလုပ္မွန္းမသိဘူး   ေနာ္ေဖေဖ 
ခဏေနအံုးသားေရ   ေဖေဖ  ထြက္ေတြ႕လိုက္အံုးမယ္   ေတာ္ႀကာ  မင္းဖြားဖြားက   ပြမ္ေနအံုးမယ္
ဟုတ္ကဲ့  ေဖေဖ
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
ေမႏွင္း     အလည္လာတာလား
အင္းေပါ့  ကိုမင္းမွ   အိမ္မလာတာ  အဲ့ေတာ့  ေမႏွင္းက   လာရတာေပါ့   ကိုမင္း   ေမႏွင္းတို႕  ရုပ္ရွင္   သြားႀကည့္ႀကရေအာင္ေနာ္
ဟာေမႏွင္းကလဲ   ကေလးကလား
ဟာ  ေမႏွင္းႀကည့္ခ်င္လို႕ပါ   ဒီေန႕ရံုမွာလဲ  ကားသစ္လဲတယ္ေလ  
ဟာေမႏွင္းကေတာ့  လုပ္ျပီ  
ကဲပါသားရယ္   လိုက္ပို႕လိုက္စမ္းပါ   ေမႏွင္းလဲ  စိတ္ခ်မ္းသာသြားရေအာင္
ဟုတ္တယ္  အန္တီ   ကူေျပာေပးအံုး
ေမေမရဲ႕  ဆႏၵ  ေႀကာင့္   စိတ္မပါတဲ့  ရုပ္ရွင္ကို   သြားႀကည့္ရေတာ့မယ္   ေမႏွင္းဆိုတာကေတာ့   ကၽြန္ေတာ္နဲ႕  ဟိုးငယ္ငယ္ေလး  ကတည္းက  လူႀကီးခ်င္းသေဘာတူထားတဲ့   မိန္းကေလးပါ   ေမႏွင္းက  ကၽြန္ေတာ္အေပၚမရိဳးသားေပမဲ့  ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့  ေမႏွင္းကို  ညီမေလးတစ္ေယာက္လို႕ပဲျမင္တယ္  ရုပ္ရွင္ႀကည့္ဖို႕အတြက္   ေမာင္းႏွင့္လာတဲ့  ကားေလးေပၚမွာေမႏွင္းကေတာ့
ကိုမင္း   ကိုမင္းလို႕   ကိုမင္း
အင္း  ေျပာေလ  ေမႏွင္း
တစ္လမ္းလံုးကားေမာင္းလာတာ   ဘာစကားတစ္ခြန္းမွလဲမေျပာဘူး   ဘာလဲ  ေမႏွင္းနဲ႕ရုပ္ရွင္ႀကည့္ရဖို႕   စိတ္မပါတာလား
မဟုတ္ပါဘူးေမႏွင္းရယ္   ကို စဥ္းစားေနလို႕ပါ
ဘာေတြစဥ္းစားေနတာလဲ  ေမႏွင္းနဲ႕လက္ထပ္ျပီးရင္  တူတူေနမဲ့   အေႀကာင္းေတြလား  ေျပာထားမယ္ေနာ္  ေမႏွင္းက  ကိုမင္းကို  ခ်စ္လို႕ယူတာ   ေနာက္ျပီးကိုမင္း   ဘာေတြပဲျဖစ္ခဲ့ျဖစ္ခဲ့  ေမႏွင္းစိတ္လဲမဝင္စားဘူး   ေမႏွင္းစိတ္ဝင္စားတာ  ကိုမင္းကိုပဲ   ဒါနဲ႕  လက္ထပ္ျပီးရင္ေတာ့   ကိုမင္း  သားကို    ေမႏွင္းတို႕နဲ႕တူတူမထားနဲ႕  ေမႏွင္းက  ကိုယ့္ေသြးသားမဟုတ္ရင္   မခ်စ္တက္ဘူး
ေမႏွင္း   မင္းဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ   ကို႕ဘဝမွာ  ကို႕သားေလးက  ပထမပဲ   ကို႕သားစိတ္ဆင္းရဲမဲ့အလုပ္မ်ိဳး  ကို  ဘာတစ္ခုမွ  လုပ္ဖို႕လဲ  စိတ္မကူးထားဘူး
ကိုမင္း   စိတ္ဆိုးသြားတာလား   ေမႏွင္းက  အမွန္ေတြကိုေျပာတာေနာ္   လိမ္ညာတာ  တစ္ခုမွမပါဘူး 
ေတာ္ျပီေမးႏွင္း  ဆတ္မေျပာနဲ႕ေတာ့   ကိုဘာတစ္ခုမွမႀကားခ်င္ေတာ့ဘူး
ကဲမႀကားခ်င္ရင္လဲမေျပာေတာ့ပါဘူး   ကဲေရာက္ေတာ့မယ္  
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
သား  မင္လြင္  
ဟုတ္ေျပာပါေမေမ
ေမႏွင္းနဲ႕   သားရဲ႕မဂၤလာကိစၥကို   ဒီလာမဲ့   ေရွ႕လထဲမွာ  စီစဥ္လိုက္ျပီကြယ္    ေမႏွင္းမိဘေတြကလဲ  ေျမးေခ်ခ်င္ေနျပီတဲ့   အဲ့ေႀကာင့္   ျမန္ျမန္စီစဥ္လိုက္ႀကတာ  
ေမေမ   ေမေမစိတ္ႀကိဳက္စီစဥ္ေနတဲ့   အရာေတြကို  ကၽြန္ေတာ္က  ရုပ္ေသးရုပ္တစ္ရုပ္လို  လိုက္ကေနရမွာလားေမေမ  သားကလူပါ   ႏွလံုးသားမရွိတဲ့   စက္ရုပ္လူသားမဟုတ္ဘူး  
အို       ငါ့ကိုဘာမွ  လာေျပာမေနနဲ႕  ငါဘာမွမသိခ်င္ဘူး    ရွည္ရွည္ေဝးေဝး  ေျပာမေနခ်င္ဘူး  အဲ့ေနႀကရင္   မင္းမဂၤလာအခန္းအနားတက္ဖို႕ပဲ    စဥ္းစားထား
ကၽြန္ေတာ္ရင္ကို   ဓားနဲ႕ထိုးလိုက္သလိုပါပဲ     ကၽြန္ေတာ္မခ်စ္မႏွစ္သတ္တဲ့  မိန္းကေလးကို   လက္ထပ္ျပီး   ကိုယ့္ေသြးသားျဖစ္တဲ့  သားအရင္းကိုစြန္႕လြတ္ရမယ္   ကၽြန္ေတာ္  ေမေမစီစဥ္သလိုလိုက္နာလိုက္ရင္   ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕သားေလး   ဘာျဖစ္သြားမလဲ   သားေရ   ေဖေဖျပတ္သားတဲ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကိုေတာ့  ခ်မွတ္လိုက္မယ္
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
ဟီးးးးးးးးးးးးးးးးဟီးးးးးးးးးးးးးးးးးးးဟီးးးးးးးးးးးးးးးးးးး
သား   ဘာျဖစ္လို႕လဲ  ေဖေဖကိုေျပာစမ္း
ေဖေဖ   သားကိုခ်စ္ရင္   တီတီေလးေမႏွင္းကို  မယူပါနဲ႕ေနာ္   ေဖေဖတီတီေလးေမႏွင္းနဲ႕  ယူျပီးရင္  သားက  ဘယ္သူနဲ႕သြားေနရမွာလဲ    ေဖေဖမယူပါနဲ႕ေနာ္
မယူပါဘူးသားရယ္   မ်က္ရည္ေတြနဲ႕  ငိုေႀကြးေနတဲ့   ကၽြန္ေတာ္သားေလးကို   ကၽြန္ေတာ္ရင္ခြင္ထဲ   ေပြ႕ပိုက္လိုက္တယ္      
တိတ္ပါသားရယ္   တိတ္တိတ္  ေဖေဖမယူဘူး
ဟီးဟီး  ေနာက္ျပီး  ဖြားဖြားကလဲ  ေျပာတယ္    သားက  ေဖေဖသားမဟုတ္ဘူးတဲ့    လမ္းေဘးအမွိဳက္ပံုက  ေကာက္ရထားတာတဲ့   ဟီးဟီး  ဟုတ္လားေဖေဖ
မဟုတ္ပါဘူးသားရယ္    သားက  ေဖေဖသား  အစစ္   ေဖေဖသား  အရင္း    ေဖေဖဘဝမွာသားက  နံပါတ္တစ္ပါပဲ  
ေဖေဖ   သားကို  ခြဲမသြားပါနဲ႕ေနာ္  ေဖေဖကို   ေဖေဖလို႕ေခၚခြင့္မရေပမဲ့လဲ   သား   ဦးဦးလို႕ေခၚျပီး   ေဖေဖနားမွာပဲ   သားေနခ်င္တယ္   သားကိုခြဲမသြားပါနဲ႕ေနာ္   သားေမေမအသစ္လဲ  မလိုခ်င္ဘူး   သားေဖေဖနဲ႕ပဲ  ေနမယ္  
တိတ္ပါသားရယ္   ေဖေဖသားကိုဘယ္ေတာ့မွခြဲမသြားဘူး   ဟုတ္ျပီလား  ကဲ  တိတ္တိတ္  လိမၼာတယ္  အေဖ့သားက
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
မနက္ျဖန္   တိုင္းကို   ေပ်ာ္ရႊင္စြာေစာင့္ေနႀကတဲ့  လူေတြရွိသလို   မနက္ျဖန္  ဆိုတဲ့   ေန႕ေလးကို   မေရာက္ခ်င္တဲ့  လူတစ္ေယာက္ရွိေနတယ္  ဘယ္သူလဲ  ဆိုေတာ့   ကၽြန္ေတာ္ပါပဲ    မနက္ျဖန္ဆိုရင္  ကၽြန္ေတာ္    ေမေမလက္ထပ္ေပးမဲ့  ေမႏွင္းဆိုတဲ့  မိန္းကေလးကို   ယူရေတာ့မယ္    ကၽြန္ေတာ္ျပတ္သားတဲ့  ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုခ်လိုက္ျပီ   
ေဖေဖ   မနက္ျဖန္ဆိုရင္    ေဖေဖ  တီတီေလးေမႏွင္းနဲ႕  တကယ္လက္ထပ္ေတာ့မွာလားဟင္
သားကိုေျပာထားျပီးျပီပဲ     သားကေဖေဖရဲ႕ပထမေနရာမွာပါလို႕
တကယ္ေျပာတာလား   ဒါဆိုေဖေဖ  တီတီေမႏွင္းကို  လက္မထပ္ေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္  ေဖေဖ
အင္း  
ေပ်ာ္လိုက္တာ  ေဖေဖရယ္   ေဖေဖလက္မထပ္ရင္   ဖြားဖြားက  ေဖေဖကို  ဆူမွာေပါ့
ဆူလို႕မရတဲ့နည္းလမ္းရွိတယ္   လာေဖေဖတိုးတိုးေလး  ေျပာျပမယ္???????????????????????????
ဟုတ္ျပီလား   မင္းဖြားဖြား   နားထဲ   မေရာက္ေစနဲ႕ေနာ္
စိတ္ခ်ပါေဖေဖ
တိမ္မဲေတြကင္းစဥ္ေနတဲ့    မိုးေကာင္းကင္ႀကီးကို  ကၽြန္ေတာ္   ေမာ့ႀကည့္လိုက္တယ္   ႀကည္ေလေတြ   ဝန္းရံခေနတဲ့  ဖိုးလမင္းႀကီးကလဲ    သူ႕ရဲ႕  အလင္းနဲ႕    ကမၻာေျမျပင္ကို  အလင္းေရာင္ေတြ  ထြန္းလင္းလို႕ေပးေနတယ္   ေအးျမတဲ့ေလေလးေတြကလဲ  ညင္သာစြာတိုက္ခတ္   ေနတယ္   ကၽြန္ေတာ္ေဘးနားမွာေတာ့    ကၽြန္ေတာ္အရမ္းခ်စ္ရတဲ့   ကၽြန္ေတာ္သားေလးက    ကၽြန္ေတာ္   လက္ကို  ဆုပ္ကိုင္လွ်က္     ဦးတည္ခ်က္ေတြအမ်ားႀကီးရွိေနတဲ့    ကမၻာေျမျပင္ရဲ႕  တစ္ခုေသာေနရာကို    ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕  ေျခလွမ္းေတြက  ဦးတည္ျပီး    ကၽြန္ေတာ္ေလ    ကၽြန္ေတာ္အရမ္းခ်စ္တဲ့   ကၽြန္ေတာ္သားေလးရဲ႕  လက္ကို    ကိုင္ျပီး      ရင္း   အေဝးဆံုးေသာ   တစ္ေနရာ   ကၽြန္ေတာ္  ကၽြန္ေတာ္သားေလးနဲ႕အတူ   ထြက္ခြာသြားလိုက္သည္        ကၽြန္ေတာ္ရင္ခြင္ဟာ   ကၽြန္ေတာ္သားတစ္ေယာက္အတြက္ပါပဲဗ်ာ   
ေဖေဖ  
ဗ်ာဗ်   
အခုဆိုရင္   ေဖေဖကို  ဦးဦးလို႕လဲ  ေခၚစရာမလိုေတာ့ဘူးေနာ္
ဒါေပါ့သားရဲ႕   ကဲဒီေတာ့   ေဖေဖနဲ႕သား    ဒီကမၻာေျမျပင္ႀကီးကို   တိုင္တည္  ႀကရေအာင္
ဘယ္လိုတိုင္တည္မွာလဲ    ေဖေဖ
ကဲေဖေဖေျပာသလို  လိုက္ေျပာ 
ဟုတ္ကဲ့
ကၽြန္ေတာ္တို႕  သားအဖ    ဘယ္သူခြဲခြဲ   ဘယ္ေတာ့မွမကြဲေတာ့ပါဘူးလို႕   ဒီကမၻာေျမျပင္ႀကီးအား  ကတိသစၥာျပဳပါသည္။(ရဲ့ရင္ရထာ၊ၿမိဳ႔ေတာ္)
Read More

မိခင္ႏွင့္တူေသာ”

9:29 AM  nanda  No comments

ေအးေဆးတည္ၿငိမ္စြာေနတတ္ၿပီး အရာရာမွာ နားလည္ေပးခဲ့သူ၊ မိသားစုေတြအေပၚမွာ သိတတ္သူ ဘ၀ကေပးလာတဲ့၀န္ထုပ္၀န္ပိုးဆိုေပမယ့္လည္း ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ကုသိုလ္တစ္ခုလို႔မွတ္ယူတတ္ခဲ့ပါၿပီ၊ မိခင္ဆိုတဲ့ေနရာေလးကို မေရာက္လာေသးမယ့္လည္း မိခင္နဲ႔တူေသာစိတ္ေတြ၊ ေစတနာေတြ၊ ေမတၱာေတြ အရာအားလုံးက ကၽြန္မကို ရင့္က်က္ေစခဲ့သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေစခဲ့ပါၿပီ…
ခုလည္း ကၽြန္မအတြက္ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ ကံၾကမၼာတရားတစ္ခုက ရိုက္ခတ္လို႔လာျပန္ပါၿပီ၊ တေနမကုန္ခင္ ေမာင္ေလးျပန္မလာတဲ့အခါ စိုးရိမ္ပူပန္တဲ့စိတ္ေတြက မီးေတာက္တစ္ခုလို ပူေဆြးေနရပါၿပီ… ဘယ္မ်ားသြားလိုက္တာလဲ.. ဘယ္သူေတြနဲ႔မ်ားသြားေနသလဲ… ဘာေတြမ်ားလုပ္ေနသလဲဆိုတဲ့စိတ္ေတြက ကၽြန္မရင္ကို လႈတ္ခတ္ေစခဲ့ပါတယ္ အခ်ိန္ေတြသာေစာင့္ရင္းကုန္ဆုံးခဲ့ၿပီ ေမာင္ေလးျပန္မလာေတာ့ပါ၊ ကၽြန္မ ငိုရမွာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ရယ္ေနရမလားဆိုတာလည္း ေ၀ခြဲမရေတာ့ပါ…ဒီအခ်ိန္မွာဘဲ ကၽြန္မဆီကို ေရာက္လာခဲ့သူေတြကေတာ့….
“ပန္းေ၀နဲ႔ေတြ႕ခ်င္လို႔ပါရွင္…”
“ဟုတ္ကဲ့…ကၽြန္မ ပန္းေ၀ပါရွင္”
“ညည္းေမာင္ေလးေရာ….”
ကၽြန္မသိလိုက္ပါၿပီ ဘယ္သူဘယ္၀ါဆိုတာ အတိအက်မေျပာႏိုင္ေပမယ့္ သမီးေတြရဲ႕ မိခင္တစ္ဦးဆိုတာကို နားလည္လိုက္ပါၿပီ….။
“ဟုတ္ကဲ့ပါ အန္တီ…”
“ကၽြန္မလည္း တစ္ေန႔လုံး စိတ္ပူေနခဲ့တာပါ၊ အျပင္ကိုခဏဆိုၿပီးထြက္သြားတာပါပဲ၊ အန္တီ့သမီးနဲ႔ ေအာင္စာရင္းသြားၾကည့္မယ္ဆိုၿပီး ထြက္သြားတာပါ..ခုခ်ိန္ထိဆိုရင္ေတာ့ ေသခ်ာသေလာက္ပါပဲ… ခိုးရာလိုက္ေျပးသြားၿပီထင္ပါတယ္”
“ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ…”
“အန္တီရယ္….ကၽြန္မလည္းမတတ္ႏိုင္ဘူးေလ….သူတို႔က ဖုန္းေလးေတာင္မွ ဆက္ေဖာ္မရခဲ့တာ… ကၽြန္မ တို႔လည္းလိုက္ရွာပါတယ္…သတင္းရတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းအေၾကာင္းျပန္ေပးပါ့မယ္ေနာ္”
သမီးရွင္ဆိုျပန္ေတာ့လည္း ပူပန္ေနမယ္ဆိုတာ ကၽြန္မစာနာမိျပန္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္လည္း လိုက္သြားသူေတြကလည္း ကေလးသာသာ၊ ကၽြန္မဆီကိုလိုက္လာၾကတဲ့သူေတြက ေယာက္်ားေတြအမ်ားႀကီး ၀ိုင္းလာၿပီး ကၽြန္မေမာင္ေလးကိုမ်ား ရိုက္ၾကေတာ့မလား ထုၾကေတာ့မလားဆိုတဲ့ပုံစံေတြ၊ ခုခ်က္ခ်င္းသာေတြ႕ခဲ့ရင္ သူတို႔ ဘာလုပ္ၾကမည္နည္း၊ သမီးရွင္က လိုက္ရွာတာ ဒီလိုအမူအယာေတြနဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ဘ၀မွာ မျမင္ေတြ႕ဘူးခဲ့လို႔ အထူးအဆန္းျဖစ္ၿပီး ေသာကေတြေရာ၊ ဗ်ာပါဒေတြပါ ေရာေထြးေနခဲ့ၿပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္သာခ်လိုက္မိပါေတာ့သည္….
ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ထဲ အေတြးေတြ၀င္လာမိျပန္သည္၊ ေမာင္ေလးရယ္ ဟိုးငယ္စဥ္တည္းက မမက ဒါဆိုဒါပဲလုပ္တတ္တဲ့ေမာင္ေလး ခုေတာ့ ဘာလို႔မ်ား ဒီလိုလုပ္သြားခဲ့ရတာလည္းဟင္၊ မမတို႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ စိတ္ပူေနမလဲဆိုတာကို သိခဲ့ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ားေကာင္းမလဲေနာ္…. ေတြးရင္းနဲ႔ဆိုသလို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေသာမ်က္ရည္စေတြက မ်က္၀န္းအိမ္မွာစိုရႊဲေနသလို ရႈိက္ႀကီးတငင္နဲ႔ပင္ ကၽြန္မငိုေၾကြးခဲ့ရပါေတာ့သည္….
အလုပ္ထဲကေနအိမ္အျပန္ ေရာက္လာၾကေသာ သမီးရွင္ေတြက တညလုံးဆိုသလိုပင္၊ သမီးရွင္တို႔ျပဳသမွ် အမူအယာေတြက ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ခါးသီးတဲ့အျပဳအမူမ်ိဳးေတြပင္….
“အစ္မ..အစ္မတို႔သိရင္လည္း ေျပာျပပါ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘက္က ကေလးေတြကို ေပးစားမွာပါ၊ ဘာမွလည္းမလုပ္ပါဘူး”
“မဟုတ္ပါဘူးရွင္…ကၽြန္မတို႔က ဘာေၾကာင့္ဒီလိုလုပ္ရပါ့မလဲ”
ကၽြန္မရဲ႕မိဘေတြ သမီးရွင္ေတြရဲ႕အလယ္မွာ မ်က္ႏွာငယ္ရတာကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲမခ်မ္းမေျမ့ျဖစ္လာရသည္၊ ေမာင္ေလးကိုစိတ္ဆိုးရမလား၊ ဘယ္သူ႔ကိုအျပစ္တင္ရမလဲဆိုတာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ အစိုင္အခဲတစ္ခုပင္… တစ္ညလုံးပဲဆိုသလို ျပန္လာေလမလားဆိုတဲ့အသိစိတ္၊ စိုးရိမ္စိတ္ေတြနဲ႔အတူ မစားႏိုင္မေသာက္ႏိုင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္က ကၽြန္မနဲ႔အတူ မိဘေတြေပါ့၊ ေမာင္ေလးေတြကို သိပ္ခ်စ္ခဲ့တာ မိဘေတြအသိဆုံး ျဖစ္ခဲ့တာမို႔ မိဘေတြလည္း မၾကည့္ရက္ႏိုင္ၾကၿပီ…။
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ခင္းေလးမွာေတာ့…ကၽြန္မေမာင္ေလးရဲ႕သူငယ္ခ်င္းဆိုသူ ေက်ာ္ဇင္ေသာ္ ေရာက္လာခဲ့ သည္…
“အစ္မ..”
“ဟယ္..ေမာင္ေလး…လာ…လာ…ထိုင္ပါအုံး”
“ဟုတ္ကဲ့…အစ္မ”
“ညကေလ အစ္မေမာင္ေလးတို႔ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ကိုလာၾကတယ္…သူတို႔ တျခားၿမိဳ႕ကို ဆက္သြားမယ္ေျပာတယ္..၊ ပိုက္ဆံကလည္းမပါဘူးတဲ့၊ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက ပိုက္ဆံေခ်းသြားတယ္၊ လူႀကီးေတြကိုလည္း ေၾကာက္လို႔တဲ့ေလဗ်ာ….ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တားပါေသးတယ္…ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေန႔မွ ျပန္လာမယ္ေျပာၾကတယ္ဗ်..”
“ျဖစ္မွျဖစ္ရေလေမာင္ေလးရယ္….”
“ဒါဆိုေလ ေမာင္ေလး…အမကို တခုေလာက္ကူညီပါေနာ္”
“ဒီမွာေရာ့ ပိုက္ဆံ…သူတို႔ကိုေပးေပးပါေနာ္….ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အစ္မမွာ ဒါပဲပါလာတယ္၊ ေမာင္ေလးဆီက ေခ်းထားတာေရာ ဘယ္ေလာက္လဲ၊ အစ္မျပန္ေပးမယ္ေနာ္”
“ရပါတယ္ အစ္မရယ္”
ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ပင္ ကၽြန္မ၀မ္းသာသြားခဲ့ရသည္၊ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ ကၽြန္မမိဘေတြကို ဖုန္းေလးတစ္ခ်က္ဆက္ခဲ့ၿပီး ေမာင္ေလးကို ရွာပုံေတာ္ဖြင့္ခဲ့ရေတာ့ပါသည္…။
ေနာက္တစ္ေန႔အိမ္ျပန္ခ်ိန္မွာေတာ့….
“အစ္မေရ…”
ကၽြန္မ နားစြင့္မိလုိက္သည္၊ ဒါ ..ကၽြန္မေမာင္ေလးရဲ႕အသံမဟုတ္လား..
“ဘယ္သူလဲေဟ့…..ေမာင္ေလးမဟုတ္လားဟင္…”
“အစ္မေရ…အစ္မေယာင္းမကေလ…အစ္မကိုေၾကာက္လို႔တဲ့ေလ”
ကၽြန္မအေျပးကေလးတက္သြားေတာ့…ဟုတ္ပါသည္ ေမာင္ေလးနဲ႔ညီမေလးကိုေတြ႕ရသည္….ကၽြန္မရင္ေတြ ဒိုင္းကနဲေနေအာင္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရသည္..ကၽြန္မေတာင္ ဒီေလာက္ျဖစ္ေနရင္…ကၽြန္မမိဘေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေပ်ာ္လိုက္မလဲလို႔ ေတြးရင္း ပီတိမ်က္ရည္က်ခဲ့ရသည္….
“ဘာလို႔လဲ ညီမေလးရယ္၊ အစ္မက ေမာင္ေလးနဲ႔ညီမေလးကို ဘာမွမလုပ္ပါဘူး၊ ဆူလည္းမဆူဘူး၊ စိတ္လည္းမဆိုးဘူးေနာ္”
ကၽြန္မေျပာလိုက္သည္မွ ေမာင္ေလးနဲ႔ညီမေလးတို႔ အၿပံဳးပန္းမ်က္ႏွာေ၀ဆာေနခဲ့ၾကသည္…. သမီးရွင္တို႔ရဲ႕အျပဳအမူေတြ ၾကမ္းတမ္းခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္မဘ၀မွာ ေယာင္းမဆိုတဲ့သေကၤတေလးကို စာသားလို႔သာ ထင္မွတ္ခဲ့ရၿပီး ညီမေလးတစ္ေယာက္ရလိုက္ပါလားဆိုတဲ့အသိေတြက အေပ်ာ္ေတြကိုေပး ေစခဲ့ပါတယ္…..။
ျပႆနာတစ္ခုၿပီးသြားခဲ့ေပမယ့္ တစ္ခုကဆက္ရအုံးမယ္ဆိုတာ ကၽြန္မဦးေႏွာက္ထဲမွာ ၀င္ေရာက္ေနရာယူခဲ့ျပန္ပါၿပီ၊ အရာရာမွာ ဦးေဆာင္ေနခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ ဦးေႏွာက္ေတြ၊ စိတ္ေတြ၊ ပညာေတြ အားလုံးကိုအသုံးခ်ရေတာ့မယ္၊ သမီးရွင္ေတြ ဘာေတြေျပာလာမယ္၊ ဘယ္လိုေတြဖ်က္ဆီးၾကအုံးမယ္ဆိုတာ ကၽြန္မမသိႏိုင္ခဲ့ပါဘူး….
ေနာက္တစ္ေန႔ရဲ႕နံနက္ခင္းမွာေတာ့…ကၽြန္မျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည္က သမီးရွင္တို႔…
“ကဲ သားေလး၊ ဦးတို႔နဲ႔တခါတည္းလိုက္ခဲ့မလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဦးသမီးကိုပဲေခၚသြားရမလား..”
မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ၾကည့္ေနရွာေသာ ေမာင္ေလးက ကၽြန္မဆီကို ဦးတည္ၿပီးၾကည့္ေနပါၿပီ… ကၽြန္မစဥ္းစားေနမိသည္က..မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ ခိုးရာလိုက္ေျပးခဲ့လွ်င္ ျပန္လည္အပ္ႏွံ ေပးၿပီး မဂၤလာေဆာင္ေပးၾကသည့္အစီအစဥ္လုပ္ေဆာင္ေပးျခင္းဟာ ဓေလ့ထုံးစံတစ္ခုပါ..ခုေတာ့ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္က မိန္းကေလးကို ျပန္လည္အပ္ႏွံဖို႔ရာ မစီစဥ္ရေသးဘဲ လာေခၚၾကတယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ထဲ အံ့အားသင့္ခဲ့ရသည္…ဟူး…ကၽြန္မ သက္ျပင္းရွည္ေလးေတြ မသိမသာခ်လိုက္မိၿပီး မေျပာသာေတာ့ၿပီ…..
မိသားစုကိစၥအေရးေတြရွိေနခဲ့ေပမယ့္လည္း ကၽြန္မကိုထမင္းေကၽြးတဲ့အလုပ္ကိုေတာ့ ကၽြန္မလုပ္ရအုံးမည္၊ ကၽြန္မအလုပ္သြားဖို႔သာျပင္ေနမိပါေတာ့သည္…။
အလုပ္ထဲေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ စိတ္ကမေပ်ာ္ႏိုင္…ဘာေတြမ်ားျဖစ္လာအုံးမည္လည္းဆိုတဲ့စိတ္ေတြက စိုးရိမ္ျခင္းေတြကိုျဖစ္ေစခဲ့ပါၿပီ…ေသာကေတြ၊ ဗ်ာပါဒေတြက ကၽြန္မကိုႏွိပ္စက္ခဲ့တာ ႏွစ္လဆိုတဲ့အခ်ိန္ကာလ ေလးကိုေတာင္ ေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ…။
ႏွစ္လအၾကာမွာေတာ့……
“အစ္မေရ….အစ္မေယာင္းမ အိမ္ေပၚေရာက္ေနၿပီ”
“ဟင္…”
အံ့ၾသမႈတို႔က ကၽြန္မဆီမွာ…အေၾကာင္းစုံကိုသိခ်င္စိတ္က ရင္ထဲမွာအျပည့္…
“အစ္မ…အစ္မေယာင္းမကိုခ်စ္တယ္မလား”
“အင္းေပါ့ ေမာင္ေလးရယ္….ေမာင္ကိုခ်စ္တယ္ဆိုမွေတာ့ ေယာင္းမကိုလည္းခ်စ္ရမွာေပါ့…ၿပီးခဲ့တာေတြကို ေနာက္ျပန္လွည့္မၾကည့္ဘဲ ခြင့္လႊတ္အၿပံဳးေတြနဲ႔ပဲ ႀကိဳဆိုၾကတာေပါ့ေနာ္ ေမာင္ေလး….”
“ဒါဆို…အစ္မတို႔ဘဲ…မဂၤလာရက္သတ္မွတ္လိုက္ေတာ့ေနာ္..”
“ေအးပါ..ေမာင္ေလးရယ္”
ေမာင္ေလးနဲ႔ညီမေလးတို႔ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ၀မ္းသာသည္ကတစ္မ်ိဳး၊ ၀မ္းနဲသည္ကတစ္မ်ိဳးနဲ႔ ခံစားေနရသည္က ကၽြန္မမဟုတ္ပါလား..ငယ္စဥ္တည္းက မိဘနဲ႔မျခား မိဘထက္ပိုတဲ့ သံေယာဇဥ္ေတြနဲ႔ ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္လာခဲ့တာ..ခုေတာ့လည္း အေတာင္ေတြစုံလာေတာ့ ျပန္ၾကေတာ့မွာေပါ့ေလဆိုၿပီး ေတြးရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္စေတြက၀ဲလုိ႔လာခဲ့ျပန္ပါသည္….။
မဂၤလာေဆာင္မယ္ဆိုျပန္ေတာ့…တကယ္ဆို ကၽြန္မက အေတြ႕အႀကံဳမရွိသူ…ကၽြန္မရဲ႕ေမာင္ေလးက ပထဦးဆုံးေစ်းဦးေဖာက္သူဆိုျပန္ေတာ့ ရွိလာတဲ့တာ၀န္၀တၱရားေတြက ကၽြန္မေခါင္းပုံခဲ့ရသည္… မထူးေတာ့ပါဘူးေလဆိုၿပီး ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ပဲ သတို႔သမီး၀င္လုပ္မိေနပါေတာ့သည္….။
မဂၤလာေဆာင္ဆိုတာကေတာ့ ထင္ထားသေလာက္မလြယ္ပါဘူး..ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က်ေဆာင္ေနရသလိုပါပဲ အရမ္းကိုပင္ပန္းလြန္းၿပီး၊ အကြက္က်ေအာင္စီစဥ္ႏိုင္ကာရယ္မွ ေတာ္ေလာက္ရုံပင္၊ ေစ်း၀ယ္ထြက္သည္ကမွအစ သတို႔သမီးတို႔ရဲ့ ေ၀ယ်ာ၀စၥသည့္တိုင္ေအာင္ မလြယ္ကူပါဘူး၊ ဘာေတြမ်ားလိုအပ္မလဲလို႔…ျပည့္စုံမွျပည့္စုံရဲ႕လားလို႔ စိုးရိမ္စိတ္ေတြကတစ္မ်ိဳးေပါ့… မဂၤလာပြဲေလးေရာက္လာသူဧည့္သည္ေတြကေတာ့ ခန္းမေလး၀င္ၿပီဆိုကတည္းက ေ၀ဖန္မ်က္လုံးေလးေတြက ထိပ္ဆုံးကေနရာယူထားၾကသည္သာေပါ့….ကၽြန္မက သတို႔သမီးရဲ႕အ၀တ္အစားအေရာင္အေသြးကမွအစ စီစဥ္ေပးခဲ့ရသူအဖို႔ အဆင္မွေျပေလရဲ႕လားလို႔ ေတြးရတာ ရင္အေမာပါပဲ….ဟယ္…သတို႔သမီး၀တ္စုံေလးက လွလုိက္တာ….အဲ့ဒီလိုအသံေလး၊ စကားေလးတစ္ခြန္းၾကားႏိုင္ဖို႔အေရး ကၽြန္မေခါင္းေတြခဲခဲ့ရပါသည္… ဒီၾကားထဲ ကၽြန္မနဲ႔စရိုက္မတူတဲ့ သမီးရွင္ေတြက ဘာေတြမ်ားေျပာၾကမလဲ…ကၽြန္မရဲ႕ညီမေလးကေရာ ဘာေျပာမလဲ…..“ဟင္ အစ္မဆင္ေပးထားတာက” အဲ့ဒီလို လူအမ်ားရဲ႕ေ၀ဖန္ေျပာဆိုမႈ အဆိုးဆုံးေတြက လြတ္ေျမာက္ေအာင္လည္း ဖန္တီးေပးခဲ့ရသည္သာ….ဧည့္ခံပြဲမွာ လာေရာက္ၾကတဲ့ဧည့္သည္ေတြအတြက္ စားေရးေသာက္ေရးအျပင္ ဧည့္ခံေရးပိုင္းမွာအဆင္ေျပပါ့မလား….ေမာင္ေလးနဲ႔ညီမေလးကို တာ၀န္ေတြမလစ္ဟင္းေစရေအာင္ ဧည့္သည္ေတြကို ဧည့္ခံတတ္ဘို႔ သြန္သင္ေပးမိတာတစ္မ်ိဳးရယ္နဲ႔ အရာရာကို စိတ္ပူပင္တတ္မိေနခဲ့ပါၿပီ…..။
“အစ္မႀကီးေတာ့ အမိအရာ”ဆိုသလိုပါပဲ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ အရာရာမွာ မိခင္ဆိုတဲ့ ေမတၱာတရားေတြနဲ႔အတူ ေမာင္ေလးညီမေလးတို႔အေပၚ ေစတနာဗလပြေတြနဲ႔ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ သူတို႔ရဲ႕အနာဂါတ္လမ္းေတြမွာ မိခင္ႏွင့္တူေသာကၽြန္မပန္းေ၀ အနာဂါတ္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြကို ဆုံးမသြန္သင္ရင္း ဆက္လွမ္းလို႔ေလွ်ာက္ရအုံးမည္သာေပါ့…….။

 “ႀကိဳးစားပါအုံးမည္”
ေနျခည္သစ္ႏြယ္(ျပည္)
(ေရႊၿမိဳ႔ေတာ္)
Read More

ရင္သုိ႔ထိေသာစာသားမ်ား

2:50 AM  nanda  No comments


ရင္သို႔ထိေသာစာမ်ား

တစ္ေန႔မွာ လယ္သမားတစ္ဦးရဲ႕ ၿမည္းတစ္ေကာင္ဟာ ေရတြင္းတစ္ခုထဲ ၿပဳတ္က်သြားခဲ့တယ္ ။ ၿမည္းဟာ သနားစဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ေအာ္ဟစ္ငိုေၾကြးေနခဲ့တယ္ ။ လယ္သမားဟာ ၿမည္းရဲ႕ေအာ္သံကိုၾကားရၿပီးေတာ့ သူဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲလို႔စဥ္းစားတယ္ ။

ဒါနဲ႔ပဲ ၿမည္းဟာလည္းအသက္ၾကီးပါၿပီ ဒီေရတြင္းကိုလည္း ဖို႔ပစ္ဖို႔ သင့္ပါၿပီေလ ဒီၿမည္းအိုကိုလည္း ေရတြင္းထဲက ဘယ္လိုမွ ဆယ္ယူလို႔မၿဖစ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူးဆိုၿပီး စဥ္းစားတယ္ ။ ဒီလိုနဲ႔ လယ္သမားဟာ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြကိုေခၚၿပီး သူ႔ကို ကူဖို႔ေၿပာတယ္ ။ သူတို႔အားလံုးဟာ တူရြင္းငန္းၿပားေတြယူၿပီး ေၿမၾကီးေတြတူးလို႔ ေရတြင္းကို စတင္ၿပီးဖို႔ၾကပါတယ္ ။

ပထမမွာေတာ့ ၿမည္းဟာ သူဘာၿဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုတာသိၿပီး ေၾကာက္လန္႔ ထိတ္ရြံ႕စြာ ငိုေၾကြးပါတယ္ ။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ လူေတြရဲ႕ အံ့ၾသဖြယ္ရာ (သူ႔ကို ေၿမၿမွဳပ္တဲ့လုပ္ရပ္) ရဲ႕ေအာက္မွာ သူ႔အသံဟာ ဖံုးလႊမ္းသြားခဲ့ရတယ္ ။

ေၿမၾကီးအနည္းငယ္ဖို႔ၿပီးတဲ့အခါမွာ လယ္သမားဟာ ေရတြင္းထဲကိုငံု႔ၾကည့္လိုက္တယ္ ။ သူ ၿမင္လိုက္ရတာကိုၾကည့္ၿပီး လယ္သမားဟာ အလြန္အမင္း အံ့ၾသတုန္လႈပ္သြားခဲ့ရတယ္ ။ ေၿမၾကီးေတြ ေရတြင္းထဲ ဖို႔ဖို႔ ပစ္ခ်လိုက္တဲ့အခါတိုင္း ၿမည္းဟာ သူ႔ေက်ာေပၚတင္လာတဲ့ ေၿမၾကီးေတြကိုခါထုတ္ၿပီး အဲဒီေၿမၾကီးေတြေပၚကို နင္းလို႔ အေပၚကို တက္တက္လာတာကိုေတြ႔လိုက္ရလို႔ၿဖစ္ပါတယ္ ။ လယ္သမားဟာ တုန္လႈပ္သြားၿပီးေၿမၾကီးေတြကို ဆက္ဖို႔ေစခဲ့တယ္ ။

လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ ေက်ာေပၚတင္လာတဲ့ေၿမၾကီးေတြကို ခါထုတ္ၿပီး အေပၚကို တၿဖည္းၿဖည္း ၿမင့္တက္လာႏိုင္တဲ့ ၿမည္းရဲ႕လုပ္ရပ္ကို အံ့ၾသတုန္လႈပ္ေနခဲ့ရပါတယ္ ။ ဒီလိုနဲ႔ေနာက္ဆံုးမွာ ၿမည္းဟာ သူ႔ေက်ာေပၚေရာက္လာတဲ့ ေၿမၾကီးေတြကို ခါထုတ္ အဲဒီေၿမၾကီးေတြအေပၚ နင္းလို႔ တြင္းႏွုတ္ခမ္း၀ကေန အၿပင္ကို ေအာင္ေအာင္ၿမင္ၿမင္နဲ႔ေရာက္ရွိသြားပါတယ္ ။

#####################################

ဘ၀ကို ၿဖတ္သန္းတဲ့အခါ ေၿမၾကီးလိုမ်ိဳး ဒုကၡ ေတြ အခက္အခဲေတြ နဲ႔ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈေတြ ေလာကဓံေတြ ကိုယ့္ေက်ာေပၚမွာ ခါးဆီးခံရတာ အမွန္တရားပါပဲ ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လုပ္ဖို႔က ကိုယ့္ေက်ာေပၚ တင္လာတဲ့ ေလာကဓံနဲ႔ ဒုကၡေတြကို ခါခ်ပစ္လိုက္ဖို႔ပဲ ။ ဒုကၡတစ္ခုခ်င္းဆီကို ၿဖတ္နင္းၿပီး ေအာင္ၿမင္မႈ တြင္းႏွုတ္ခမ္း၀ဆီကို လွမ္းတက္ႏိုင္ဖို႔ပဲလိုတယ္ ။ ဘယ္ေလာက္ၾကီးပဲ ဆိုးရြားတဲ့ ဒုကၡေတြ ၿဖစ္ပါေစ လက္ေလ်ာ့လိုက္ဖို႔ ဘ၀ကို ရပ္တန္႔လိုက္ဖို႔ မဆံုးၿဖတ္ပါနဲ႔ ။ အရာရာတိုင္းမွာ ထြက္ေပါက္ဆိုတာ ရွိပါတယ္ ။ ဘယ္ေတာ့မွ အရွံုးမေပးပါနဲ႔ ။ အရာအားလံုးကို ကိုယ့္ေက်ာေပၚကေန ခါထုတ္လိုက္ၿပီးတဆင့္ခ်င္းစီ လွမ္းတက္သြားလိုက္ပါ ။

သက္တန္႔ခ်ိဳ (ဧဒင္ဥယ်ာဥ္)
Read More

Sunday, April 29, 2012

အလွဴခံ တက်ိပ္ေလး၊ ေခြးေလးမက်န္

9:01 PM  nanda  No comments

အလွဴခံ တစ္က်ိပ္ေလး(၁၄)

၁။ ဘုရားရွင္အား လွဴဒါန္းျခင္း။
၂။ ပေစၥကဗုဒၶါတို႔အား လွဴဒါန္းျခင္း။
၃။ ဘုရားတပည့္သား ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္အား လွဴဒါန္းျခင္း။
   (သို႔မဟုတ္) အရဟတၱဖိုလ္၌တည္ေသာ ပုဂၢိဳလ္အား လွဴဒါန္းျခင္း။
၄။ အရဟတၱဖိုလ္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳရန္ က်င့္ၾကံေနေသာပုဂၢိဳလ္အား လွဴဒါန္းျခင္း။
   (သို႔မဟုတ္) အရဟတၱမဂ္၌တည္ေသာ ပုဂၢိဳလ္အား လွဴဒါန္းျခင္း။
၅။ အနာဂါမ္ပုဂၢိဳလ္အား လွဴဒါန္းျခင္း။
   (သို႔မဟုတ္) အနာဂါမိဖိုလ္၌တည္ေသာ ပုဂၢိဳလ္အား လွဴဒါန္းျခင္း။
၆။ အနာဂါမိဖိုလ္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳရန္ က်င့္ၾကံေနေသာပုဂၢိဳလ္အား လွဴဒါန္းျခင္း။
   (သို႔မဟုတ္) အနာဂါမိမဂ္၌တည္ေသာ ပုဂၢိဳလ္အား လွဴဒါန္းျခင္း။
၇။ သကဒါဂါမ္ပုဂၢိဳလ္အား လွဴဒါန္းျခင္း။
   (သို႔မဟုတ္) သကဒါဂါမိဖိုလ္၌တည္ေသာ ပုဂၢိဳလ္အား လွဴဒါန္းျခင္း။
၈။ သကဒါဂါမိဖိုလ္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳရန္ က်င့္ၾကံေနေသာပုဂၢိဳလ္အား လွဴဒါန္းျခင္း။
   (သို႔မဟုတ္) သကဒါဂါမိမဂ္၌တည္ေသာ ပုဂၢိဳလ္အား လွဴဒါန္းျခင္း။
၉။ ေသာတာပန္ပုဂၢိဳလ္အား လွဴဒါန္းျခင္း။
   (သို႔မဟုတ္) ေသာတာပတၱိဖိုလ္၌တည္ေသာ ပုဂၢိဳလ္အား လွဴဒါန္းျခင္း။
၁၀။ ေသာတာပတၱိဖိုလ္ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳရန္ က်င့္ၾကံေနေသာပုဂၢိဳလ္အား လွဴဒါန္းျခင္း။
   (သို႔မဟုတ္) ေသာတာပတၱိမဂ္၌တည္ေသာ ပုဂၢိဳလ္အား လွဴဒါန္းျခင္း။
၁၁။ သာသနာပအခါ စ်ာန္အဘိညာဥ္ရေသာ ရေသ့တို႔အား လွဴဒါန္းျခင္း။
၁၂။ သီလရွိေသာ လူ ပုထုဇဥ္တို႔အား လွဴဒါန္းျခင္း။
၁၃။ သီလမရွိေသာ လူ ပုထုဇဥ္တို႔အား လွဴဒါန္းျခင္း။
၁၄။ တိရစၧာန္တို႔အား လွဴဒါန္းျခင္း။
(လကၤာ) ဘုရားျမတ္စြာ၊ ပေစၥကာႏွင့္၊
            ရိယာ ရွစ္၀၊ စ်ာန္ရ ဗာဟီ၊
            ႏွစ္လီ ပုထုဇဥ္၊  
            တိရစၧာန္၊ လွဴခံ တစ္က်ိပ္ေလး
* တိရစၧာန္ အလွဴ၊ အက်ိဳးမူ၊ ရယူ ဆ-တရာ။
တိရစၧာန္တေကာင္ကို 
ေစတနာသံုးတန္ ျပ႒ာန္းျပီး တနပ္စာ ၀ေအာင္ေကၽြးေမြးလိုက္ရင္ 
ထိုအလွဴရွင္မွာ ဘ၀တစ္ရာ အသက္ရွည္ျခင္း၊ အဆင္းလွျခင္း၊ ခ်မ္းသာၾကီးျခင္း၊ ခြန္အားႀကီးျခင္း၊ ဉာဏ္ပညာႀကီးျခင္း-ဆိုတဲ့ အက်ိဳးတရား ၅-ပါးကို ရပါသည္။
* သီလမဲ့-လွဴ၊ အက်ိဳးမူ၊ ရယူ တေထာင္သာ။
ဘာသီလမွ မရွိတဲ့ လူဆိုး, သူခိုး တေယာက္ကို 
ေစတနာသံုးတန္ ျပ႒ာန္းၿပီး တနပ္စာ ၀ေအာင္ေကၽြးေမြးလိုက္ရင္ 
ထိုအလွဴရွင္မွာ ဘ၀တေထာင္ အသက္ရွည္ျခင္း၊ အဆင္းလွျခင္း၊ ခ်မ္းသာႀကီးျခင္း၊ ခြန္အားႀကီးျခင္း၊ ဉာဏ္ပညာႀကီးျခင္း-ဆိုတဲ့ အက်ိဳးတရား ၅-ပါးကို ရပါသည္။

* သီလရွိ-လွဴ၊ အက်ိဳးမူ၊ ရယူ တသိန္းပါ။
သီလရွိတဲ့ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ တေယာက္ကို 
ေစတနာသံုးတန္ ျပ႒ာန္းၿပီး တနပ္စာ ၀ေအာင္ေကၽြးေမြးလိုက္ရင္ 
ထိုအလွဴရွင္မွာ ဘ၀တသိန္း အသက္ရွည္ျခင္း၊ အဆင္းလွျခင္း၊ ခ်မ္းသာႀကီးျခင္း၊ ခြန္အားႀကီးျခင္း၊ ဉာဏ္ပညာႀကီးျခင္း-ဆိုတဲ့ အက်ိဳးတရား ၅-ပါးကို ရပါသည္။

* စ်ာန္ရ လွဴေလ၊ အက်ိဳးေတြ၊ ကုေဋ တသိန္းပါ။
သာသနာပမွာ စ်ာန္ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တေယာက္ကို 
ေစတနာသံုးတန္ ျပ႒ာန္းၿပီး တနပ္စာ ၀ေအာင္ေကၽြးေမြးလိုက္ရင္ 
ထိုအလွဴရွင္မွာ ဘ၀ ကုေဋတသိန္း အသက္ရွည္ျခင္း၊ အဆင္းလွျခင္း၊ ခ်မ္းသာႀကီးျခင္း၊ ခြန္အားႀကီးျခင္း၊ ဉာဏ္ပညာႀကီးျခင္း-ဆိုတဲ့ အက်ိဳးတရား ၅-ပါးကို ရပါသည္။

* ေသာတာေလာင္း-လွဴ၊ အက်ိဳးမူ၊ ရယူ သေခ်ၤပါ။ 
ေသာတာပန္ေလာင္း အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ တေယာက္ကို 
ေစတနာသံုးတန္ ျပ႒ာန္းျပီး တနပ္စာ ၀ေအာင္ေကၽြးေမြးလိုက္ရင္ 
ထိုအလွဴရွင္မွာ ဘ၀ အသေခ်ၤ အသက္ရွည္ျခင္း၊ အဆင္းလွျခင္း၊ ခ်မ္းသာႀကီးျခင္း၊ ခြန္အားႀကီးျခင္း၊ ဉာဏ္ပညာႀကီးျခင္း-ဆိုတဲ့ အက်ိဳးတရား ၅-ပါးကို ရပါသည္။

ဓမၼဒူတ အရွင္ပညာေဇာတ
--------------------------------------------------------------------

                   အလွဴခံ တစ္က်ိပ္ေလး ေခြးေလးမက်န္

     အခါတစ္ပါး၌ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါး ဆြမ္းစားၿပီးခါစ သပိတ္ေဆးရန္ျပင္ဆင္ေနေသာအခ်ိန္တြင္ 
သားသယ္အေမ ေခြးပိန္မေလး တစ္ေကာင္ အနားသို႔ ေရာက္လာသည္။  ေခြးမေလးမွာ သားသမီးတို႔၏ နို႔ဆဲြထားမူေၾကာင့္ ဆာေလာင္ကာ ေနလိမ္မည္။ အျပင္မွာ ရွာမရလိုဒီနားေရာက္လာတာ ေနမွာဟု
ေခြးမေလး၏ ဒုကၡေတြကို ထပ္တူခံစားမိသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာစားစရာသာသူရရင္ ေပ်ာ္ရွာမွာပဲဟု
ေတြးကာ အနီးအပါး၌ စားစရာရွိမလားဟု စိတ္ထဲမွာ ရွာၾကည့္ေသာ္လည္း မရနိုင္ေပ။
     ေနာက္ဆံုးတြင္ မိမိဝမ္းတြင္းမွ အစာမ်ားကို အန္ေကၽြးမည္ဟုဆံုးျဖတ္ကာ ခြက္သန္႔သန္႔ တစ္လံုး
ရွာ၍ အန္ထုတ္ကာေကၽြးလိုက္သည္။ ေခြးမေလးမွာ ဟတ္ဟတ္ထိုးစားေနသည္ကိုၾကည့္၍ အလြန္မတန္
မွေပ်ာ္ရႊင္ ပီတိ့ျဖစ္ရသည္။ စားၿပီးေသာ္ ေခြးမေလးကေမာ့ၾကည့္ေနသည္။ မဝေသးလို႔ေနမွာ ဟုေတြးကာ
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ အန္ ေၾကြးပါသည္။ စားေနေသာေခြးမေလးကို ၾကည့္ကာထပ္တူေပ်ာ္ေနသည္။
ကုန္ျပန္ေတာ့ ေခြးေလးက ေမာ့ၾကည့္ေနျပန္သည္။ တတိယ အႀကိမ္ဝမ္းထဲရွိသမွ်ထပ္အန္ေၾကြးလိုက္ျပန္သည္။
      သံုးၾကိမ္တိုင္ စားၿပီးအစာဝကာ ေခြးမေလးျပန္သြားသည္။ ရဟန္းေတာ္သည္ ေခြးေလးအား
အန္ ေကၽြးရ၍ ေပ်ာ္ရႊင္ပီတိ အျပည့္ျဖစ္ေနမိသည္။ ညအခ်ိန္ေရာက္ေသာ္ ဆာေလာင္မူေၾကာင့္
စားစရာမ်ားအား ပံုေဖာ္မိသည္။အနီးမွ တကာ၊တကာမမ်ား ဆြမ္း၊စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ား စီမံကာ
 လာပို႔ၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္မွစကာ ထိုရဟန္းသည္ စားစရာအတြက္ စိတ္ညြတ္မိလိုက္သည္နွင့္
လူနတ္မက်န္ ရွင္ရဟန္း၏ မ်က္နာေတာ္ကို ျမင္ေယာင္ကာ ဆြမ္းမ်ားျပင္ဆင္ကာ ပိုခ်င္စိတ္မ်ား
ေပၚကာ လာ၍လွဴဒါန္းၾကသည္။ ထိုေန႔မွစ၍ စားေသာက္ဖြယ္ရာတို႔သည္ ထိုရဟန္းအတြက္ အလွ်ံအပယ္
ေပါမ်ားေနေတာ့သည္။
     လူသူမရွိသည့္ ေတာေတာင္တြင္ ေရာက္ေစဦး ဆြမ္းအတြက္ စိတ္ညြတ္သည္နွင့္ နတ္တို႔သည္
လူေယာင္ေဆာင္ကာ လာ၍လွဴၾကသည္။ထိုေၾကာင့္ သစ္ပင္ရွိလ်ွင္ဆြမ္းရွိသည္ဟုဆိုကာ ထိုရဟန္းကို
သီဟိုဠ္ေခတ္ ရွင္သီဝဠိ ဟုသီဟိုဠ္ ၌လူတိုင္းသိၾကသည္။
   ထိုရဟန္းေတာ္ကို ၾကည္ျခင္းျဖင့္ တိရစာၦန္ကိုလွဴတာေတာင္ ေစတနာသံုးတန္ အျပည့္ပါလ်ွင္ 
ခ်က္ခ်င္းအက်ဳိးေပးနိုင္ေပသည္။
၁။ လွဴရန္ႀကံစည္ေသာ ေစတနာ
၂။ လွဴဆဲ ေစတနာ
၃။ လွဴၿပီး ေစတနာ
 ဒီ ၃ ခ်က္သာ မက်ဳိးမေပါက္ပဲ ျပည့္ျပည့္ဝဝ ပါေအာင္ လွဴပါ အက်ဳိးေပးသန္ပါသည္။
    ၁။ ရဟန္းေတာ္သည္ ေပးလွဴဖို႔ စိတ္ကူးသည္။ 
    ၂။ ေနာက္တျခားလွဴစရာမရနိုင္၍ အန္ေကၽြး လွဴကာ ေပ်ာ္သည္။
    ၃။ လွဴၿပီးေသာ္လည္းေပ်ာ္ေနသည္။
   အဓိက လွဴေနဆဲတြင္တျခားအေၾကာင္းမစဥ္းစားပါ။ေခြမေလး ဆင္းရဲးမူကိုေတြးကာ တပ္တူခံစားၿပီး
အစာရလ်ွင္ေပ်ာ္ရွာမွာပဲဟု ေတြးကာ အန္ထုတ္ကာေကၽြးသည္။ေကၽြးေနစဥ္ လမ္းသြားလမ္းလာတို႔၏  စကားသံမ်ား က်ီးသံ၊ငွက္သံ၊ဆြမ္းမစားရရင္ ညက်ဗိုက္ဆာလိမ့္မည္ စသည့္၊စသည့္ အေၾကာင္းေတြကို
လံုဝမစဥ္းစားပါ။
      ေခြးေလးဝေရးသာ ဦးစားေပးကာ စားေနတာကိုၾကည့္ ပီတိျဖစ္၍ ေနပါသည္။အလယ္ေစတနာ
အားေကာင္းလြန္းလွသည္။ထိုေၾကာင္ ခ်က္ခ်င္း အက်ဳိးေပးသြားသည္။
            မိမိအိမ္မွာေမြးထားေသာ ေခြးေလး၊ေၾကာင္ေလးေတြဟာလည္း အလွဴခံေတြ ပါပဲ။သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းနဲ ေစတနာပါပါေလး ေၾကြးလိုက္ရင္ပင္ ကုသိုလ္ေတြ ရေနတယ္ဆိုတာသိပါ။

      တခ်ဳိ ႔လူေတြေျပာၾကသည္ ဘုရားလက္ထက္ ကလူေတြကံေကာင္းၾကသည္။လွဴလ်ွင္ ခ်က္ခ်င္း
အက်ဳိးေပးၾကသည္။ငါတိုတေတြ ခဏခဏလွဴေနတာေတာင္ ဘာမွျဖစ္မလာ။ဘုန္းႀကီးေတြက သီလ
မေကာင္းလိုေနမွာေပါ့ စသျဖင့္ ေျပာတတ္ၾကသည္။
       ကိုယ့္ဖက္ကိုျပန္ၾကည့္ပါ။ေစတနာ ၃ ခ်က္ ဘယ္ေလာက္ျပည့္သလဲ။အလွဴခံေတြထဲမွာ အနိမ့္ဆံုး တိရစာၦန္ ေခြးကေလးလွဴတာေတာင္   ဒီေလာက္အက်ဳိးေပး တာ။ တျခားေၾကာင့္မဟုတ္ ကိုယ္ေစတနာ ေလာက္သာျပန္လာျခင္းပါ။
       အမ်ားသူငါ အလွဴေပးၾကရာဝယ္ ေသးေသးမႊားမႊား မွ ခ်ိမ့္ခ်ိမ့္သဲးအလွဴမ်ားအထိ ဘယ္လိုလွဴလဲ
ျပန္ၾကည့္ပါ။လွဴရန္ႀကံရြယ္စဥ္ ေပၚလိုက္၊ေပ်ာက္လိုက္မတည္ၿငိမ္တဲ့ ေစတနာေတြနဲ႔ 
လွဴရန္ႀကံစည္ေသာ ေစတနာ  ျပည့္စံုပါရဲ့လား။

လွဴစဲ ေစတနာ  အလွဴေပးေနစဥ္မွာလည္း ပကာသနေတြ လုပ္ေနၾကရသျဖင့္ အလွဴခံေတြအေပၚ   ေစတနာ ဘယ္ေလာက္ေရာက္ပါသလဲ။
လွဴၿပီး ေစတနာ 
   လွဴၿပီးသြားေသာ္ ပီတိမ်ားနွင့္ ေပ်ာ္နိုင္ပါရဲ့လား။လွဴစဥ္က အဆင္မေျပမူမ်ား စိတ္ညစ္စရာမ်ား
နွင့္ ေခါင္းရုွပ္က်န္ေနခဲ့ေသာ အလွဴဟာ  လွဴၿပီး ေစတနာ  ျပည့္စံုပါရဲ့လား။
 အဲဒီလို လိုအပ္ခ်က္မ်ား နွင့္အလွဴ၏ အက်ဳိးေပး သန္နိုင္ပါမလား။
     မိမိတို႔ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ျပင္ဆင္ကာ လွဴၾကည့္ပါ။သိသာလာပါလိမ္မည္။
လွဴသမ်ွအခ်ည္းအနီးေတာ့မျဖစ္ပါ။အခုခ်က္ခ်င္း အက်ဳိးမေပးနိုင္ရင္ ဒုတိယဘဝမွာအက်ုဳိးေပပါသည္။
ဒါမွမဟုတ္ အခြင္မသာက တတိယဘဝမွသည္ နိဗၺာန္မေရာက္မခ်င္းဘဝမ်ားမွာ အက်ဳိးေပးပါသည္။
                  လွဴျခင္းဟာ ယူျခင္းပါ  ၊ေပးျခင္းဟာ ရျခင္းပါ
ပိုင္းေလာ့ဆရာေတာ္၏ တရားေတာ္မ်ားမွ ေကာက္နုတ္ပါသည္။
                                                                                            ( ေမာင္ျမင့္၊ေရႊၿမိဳ ႔ေတာ္)

Read More

ဂင္းနစ္ ကမာၻ႔စံခ်ိန္မွတ္တမ္းၿဖစ္ေပၚလာပုံ ႏွင္႔ မွတ္တမ္းတင္ခံရသူ ၿမန္မာႏုိင္ငံသား မင္းကြန္း တိပိဋက ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး အေႀကာင္း။

8:21 PM  nanda  No comments


ဂင္းနစ္ကမာၻ႔စံခ်ိန္မွတ္တမ္းစာအုပ္ကုိ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင္႔ Guinness Book of World Records ဟု ေခၚဆုိပါသည္။ ၎ကုိ ၁၉၅၅-ခုႏွစ္မွ စ၍ ႏွစ္စဥ္ထုတ္ေ၀ခဲ႔ၿပီး ႏုိင္ငံတကာမွ ကမာၻ႔စံခ်ိန္မ်ားကုိစုေဆာင္း တင္ျပထားပါသည္။ ဂင္းနစ္ဟူေသာအမည္မွာအုိင္ယာလန္ႏုိင္ငံ႐ွိ ဂင္းနစ္ (Arthur Guinness) ဘီယာကုမၸဏီကုိ ရည္စူးပါသည္။ ၁၇၅၂-ခုႏွစ္တြင္ အာသာဂင္းနစ္ (၁၇၅၂-၁၈၀၃) ဆုိေသာ ပုဂၢဳိလ္တစ္ေယာက္သည္ ေပါင္ေငြတစ္ရာကုိ အေမြရ      ႐ွိခဲ႔ပါသည္။ ၎ေပါင္ေငြတစ္ရာကုိ အရင္းျပဳ၍ အာသာဂင္းနစ္သည္ ယမကာဆုိင္တစ္ခုကုိ စတင္တည္ေထာင္ခဲ႔ပါသည္။ ၁၇၅၉သုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ဒဗြလင္ၿမိဳ႕သုိ႔ ေျပာင္းေရႊ႕ဖြင္႔လွစ္ခဲ႔ပါသည္။ သူေသဆုံးၿပီးေနာက္ သားျဖစ္သူ အာသာ(၁၇၆၇-၁၈၅၂)၊ ေျမးျဖစ္သူ ဘင္ဂ်မင္ဂင္းနစ္ (၁၇၉၈-၁၈၆၈) တုိ႔က ဘီယာလုပ္ငန္းကုိဆက္လက္လုပ္ကုိင္ခဲ႔ၾကပါသည္။ ဘင္ဂ်မင္လက္ထက္တြင္ဂင္းနစ္ ဘီယာသည္ အေမရိကန္၊အဂၤလန္ ႏွင္႔ ဥေရာပ တုိင္းျပည္မ်ားသုိ႔ပါ တင္ပုိ႔ေရာင္းခ်ႏုိင္သည္ အထိ လုပ္ငန္းေအာင္ျမင္ခဲ႔ပါသည္။ ဂင္းနစ္မိသားစုသည္ သူတုိ႔၏ ဂင္းနစ္ဘီယာကုိ ကုိယ္ပုိင္စက္႐ုံတည္ေဆာက္ကာ ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်ခဲ႔ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ သူတုိ႔၏ဘီယာ ေအာင္ျမင္ရျခင္းတြင္အခ်က္(၂)ခ်က္သည္ အေရးပါပါသည္။ ပထမအခ်က္မွာဂင္းနစ္ဘီယာ သည္ အရည္သက္သက္မဟုတ္ဘဲ အနည္းငယ္ေစးပ်စ္သည္။ ဘီယာတစ္ပုိင္႔ကုိငွဲ႔မည္ဆုိပါက ၁၁၉ ဒသမ ၅-စကၠန္႔ၾကာမည္ဟု ေၾကျငာကာ စားသုံးသူကုိ စြဲေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ ပါသည္။ ဒုတိယအခ်က္မွာ ဂင္းနစ္ဘီယာ ထည္႔ခြက္၏ ထူးျခားမွႈပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဂင္းနစ္ဘီယာ
ကုမၸဏီသည္ ကုိယ္ပုိင္ခြက္တစ္မ်ဳိးကုိ တီထြင္ထုတ္လုပ္ခဲ႔ပါသည္။ အဆုိပါခြက္အတြင္းသုိ႔ ဘီယာကုိထည္႔မည္ဆုိပါက ဘီယာႁမွဳပ္မ်ားသည္ အေပၚသုိ႔မတက္ဘဲ ေအာက္သုိ႔ သာဆင္းသြားသည္ကုိ ေတြ႔ျမင္ရမညျ္ဖစ္ပါသည္။ ဤနည္းျဖင္႔ စားသုံးသူကုိ ေကာင္းစြာ စြဲေဆာင္ႏုိင္ခဲ့ၾကပါသည္။၁၉၅၅-တြင္ ဂင္းနစ္ဘီယာအေရာင္းဆုိင္တစ္ဆုိင္၌ ဘီယာေသာက္သူမ်ား ျငင္းခုံမွႈတစ္ခု ျဖစ္ၾကပါသည္။ ၎အျငင္းအခုံမွာမည္သည္႔ ငွက္သည္ အျမန္ဆုံးပ်ံသန္းႏုိင္သနည္းဟူေသာ ေမးခြန္းႏွင္႔ဆက္စပ္ေနပါသည္။ ျငင္းခုံသူမ်ားသည္ အကုိးအကားစာအုပ္မ်ဳိးစုံကုိ ႐ွာေဖြပါေသာ္လည္း ႐ွာမေတြ႔ႏုိင္ျဖစ္ေနပါသည္။ ဤတြင္ ဆုိင္႐ွင္ျဖစ္သူ ဂင္းနစ္မ်ဳိးႏြယ္တစ္ေယာက္သည္ ကမာၻ႔စံခ်ိန္မွတ္တမ္း စာအုပ္တစ္အုပ္ လုိအပ္ေၾကာင္း သတိျပဳမိသြားပါသည္။ ဤသုိ႔ျဖင္႔၁၉၅၅-တြင္ ပထမဆုံးဂင္းနစ္ကမာၻ႔စံခ်ိန္ စာအုပ္ထြက္ေပၚလာပါသည္။ စာအုပ္ကုိတာ၀န္ခံ ေရးသားသူမွာ ေရာ႔စ္၀ွစ္တနာ ႏွင္႔
ေနာရစ္ ၀ွစ္တနာ(Ross and Noris Whitner) အႁမႊာညီအစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ ၎တုိ႔သည္ သတင္းေထာက္မ်ား၊ ဂ်ာနယ္တုိက္မ်ားမွ အခ်က္အလက္မ်ား ကုိရယူၿပီး စာအုပ္ေရးသားထုတ္ေ၀ခဲ႔ပါသည္။ ၿပီးေနာက္ ခရစ္စမတ္ေစ်းေရာင္းပြဲေတာ္အမွီ ေအာက္တုိဘာလတုိင္းတြင္စာအုပ္ကုိ ႏွစ္စဥ္ထုတ္ေ၀ခဲ႔ပါသည္။ စာအုပ္တြင္ ၾကက္ဥအေ၀းဆုံးေရာက္ေအာင္ ပစ္ႏုိင္သူ၊ ဆယ္မိနစ္အတြင္း ေဟာ႔ေဒါ႔ (Hot Dog) အမ်ားဆုံး စားႏုိင္သူ၊ အရပ္အရွည္ဆုံးလူသား၊ အႀကီးဆုံးကင္ဆာက်ိတ္၊ အဆိပ္ျပင္းဆုံး အပင္၊ အတုိဆုံးျမစ္စသည္ျဖင္႔ ကမာၻ႔စံခ်ိန္မ်ားကုိ မွတ္တမ္းတင္ေဖာ္ျပခဲ႔ပါသည္။ ယခုအခါ ထုိစာအုပ္သည္  ကမၻာ့အေရာင္းရဆုံး စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္ၿပီး တစ္ႏွစ္အတြင္း အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ပုံႏိွပ္ခဲ႔ရပါသည္။ လူတုိ႔သည္ ထုိစာအုပ္တြင္ မွတ္တမ္းတင္ခံရေစရန္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ႀကိဳးစားလာၾကပါသည္။ တစ္ခါက ဂင္းနစ္စာအုပ္တြင္ အေလးဆုံးေၾကာင္ အေၾကာင္းကုိ ေဖာ္ျပခဲ႔ပါသည္။ ထုိအခါ ေၾကာင္ပုိင္႐ွင္မ်ားသည္ သူတုိ႔ေၾကာင္မ်ား ကုိ စံခ်ိန္ခ်ဳိးႏုိင္ေအာင္ အစာမ်ား တနင္႔တပုိးေကၽြးခဲ႔သျဖင္႔ ေၾကာင္ေသဆုံးမွႈမ်ား ေပၚေပါက္ လာပါသည္။  ထုိ႔ေၾကာင္႔ စာအုပ္တြင္ က်န္းမာေရးႏွင္႔ အသက္အႏၲရာယ္ထိခုိက္ေစေသာ ကိစၥမ်ားကုိ ေဖာ္ျပျဖင္းမျပဳရန္ ဆုံးျဖတ္ခဲ႔ၾကပါသည္။ ဂင္းနစ္စာအုပ္သည္ တစ္ကမာၻလုံးမွ စံခ်ိန္မ်ားကုိ မွတ္တမ္းတင္ထားျခင္းျဖစ္ရာျမန္မာႏိုင္ငံမွ ပုဂၢဳိလ္ထူးတစ္ဦးလည္း ပါ၀င္ခဲ႔ ပါသည္။ အဆုိပါပုဂၢဳိလ္ထူးမွာ မင္းကြန္းတိပိဋကဓရ ဆရာေတာ္ႀကီး ဦး၀ိစိတၱသာရာ ဘိ၀ံသ ပင္ၿဖစ္ပါသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ပိဋကတ္သုံးပုံ၊ စာမ်က္ႏွာေပါင္း (၉၉၃၄) မ်က္ႏွာကုိ တစ္ခ်က္မွေထာက္မေပးရဘဲ အလြတ္အာဂုံေဆာင္ႏုိင္ေသာေႀကာင္႔  ကမာၻ႔မွတ္ဉာဏ္ အေကာင္းဆုံး ပုဂၢဳိလ္အျဖစ္ ဂင္းနစ္စာအုပ္တြင္ ႏွစ္ႀကိမ္တုိင္ ေဖာ္ျပခံခဲ႔ရပါသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီး၏ မွတ္ဉာဏ္ကုိခ်ီးက်ဴးလုိလွ်င္ တိပိဋကဓရေရြးခ်ယ္ေရး စာေမးပြဲအေၾကာင္း ကုိ သိထားသင္႔ပါသည္။ ဤစာေမးပြဲသည္ ပိဋကတ္သုံးပုံကုိ ႏွႈတ္ေျဖ၊ ေရးေျဖေျဖဆုိရေသာ စာေမးပြဲျဖစ္ၿပီး ကမာၻေပၚတြင္ အခက္ခဲဆုံးစာေမးပြဲႀကီး ျဖစ္ပါသည္။ မည္မွ်ခက္ခဲပါသနည္း ဆုိလွ်င္  စတင္စစ္ေဆးေသာ ျမန္မာႏွစ္ ၁၃၁၀-မွ ၁၃၆၂- အထိ ၅၃-ႏွစ္အတြင္း ေအာင္ျမင္သူ ၉-ဦးသာ႐ွိခဲ႔ပါသည္။ စာေမးပြဲေအာင္မွတ္မွာ အမွတ္၁၀၀-တြင္၇၅-မွတ္ရမွသာ ေအာင္ျမင္
ပါ သည္။  ပိဋကတ္သုံးပုံကုိ အလြတ္ရြတ္ဆုိရာတြင္ နံနက္ ၈-နာရီမွ၁၀-နာရီအထိ တစ္ႀကိမ္၊ ေန႔လယ္ ၁-နာရီမွ၄-နာရီအထိ တစ္ႀကိမ္၊ တစ္ေန႔လွ်င္ ၂-ႀကိမ္ခြဲ၍ စာျပန္ရပါသည္။ သတ္မွတ္ထားေသာ အခ်ိန္အတြင္း သတ္မွတ္ထားေသာ စာမ်က္ႏွာအေရအတြက္ ကုိၿပီးေအာင္ျပန္ဆုိရပါသည္။ အခ်ိန္ကုိက္ စာမျပန္ႏုိင္လွ်င္ စာေမးပြဲက်ပါသည္။ တစ္ေန႔လုံး အတြက္စာ ၅-ခါ ေထာက္ေပးခြင္႐ွိပါသည္။ ၅-ခါထက္ပုိ၍ ေထာက္ေပးရလွ်င္ စာေမးပြဲ က်ပါသည္။ စာကုိ အလြတ္ရြတ္ဆုိရင္း ၀ါက်တစ္ခု ေက်ာ္သြားပါက စာေမးပြဲက်ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔ ကမာၻ႔အခက္ဆုံး စာေမးပြဲႀကီးဟု ဆုိရျခင္းၿဖစ္ပါသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ အဆုိပါ စာေမးပြဲႀကီးတြင္ စာမ်က္ႏွာ၉၉၃၄-မ်က္ႏွာလုံးကုိ တစ္ခ်က္မွေထာက္မေပးရဘဲ အလြတ္ရြတ္ဆုိႏုိင္ခဲ႔ပါသည္။ ထုိမွ်မကေသး။ စာအုပ္မူကြဲ အမ်ဳိးမ်ဳိး ႐ွိပါက မည္သည္႔စာအုပ္၊ စာမ်က္ႏွာမည္မွ်၊ စာေၾကာင္းေရမည္မွ်တြင္ မည္သုိ႔ဆုိသည္ မည္သည္႔စာအုပ္က အမွန္ ျဖစ္သည္ဟူသည္အထိ ေထာက္ျပႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ပညာဉာဏ္ႀကီးမားလြန္းလွပါသည္။ ေရးေျဖ ေျဖဆုိရာ၌လည္း
သီလကၡႏၡ၀ဂ္                 -     ၉၃-မွတ္
မဟာ၀ဂ္                       -     ၉၇-မွတ္
ပါတိက၀ဂ္                    -     ၉၇-မွတ္
ပါရာဇိကဏ္                 -     ၈၉-မွတ္
ပါစိတ္ပါဠိေတာ္             -     ၉၉-မွတ္
မဟာ၀ဂၢပါဠိေတာ္          -     ၉၂-မွတ္
စူဠ၀ဂၢပါဠိေတာ္             -     ၉၈-မွတ္
ပရိ၀ါပါဠိေတာ္              -      ၁၀၀-မွတ္
စသည္ၿဖင္႔ ဘာသာတုိင္းကုိ ဂုဏ္ထူးမွတ္ ၈၅-မွတ္ အထက္ျဖင္႔ ေျဖဆုိေအာင္ျမင္ခဲ႔ပါသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးကုိ ၁၂၇၃၊ တန္ေဆာင္မုန္းလဆန္း ၁၁-ရက္ေန႔တြင္ ျမင္းၿခံၿမိဳ႔နယ္၊က်ည္ပင္ ႐ြာသူႀကီး ဦးဆုံ၊ ေဒၚဆင္တုိ႔မွ ဖြားျမင္ခဲ႔ပါသည္။ ငယ္မည္ ေမာင္ခင္ျဖစ္ပါသည္။ ၇-ႏွစ္သား အရြယ္တြင္ သာမေဏ ၀တ္ခဲ႔ၿပီး ၁၅-ႏွစ္သားတြင္ ပထမငယ္တန္း၊ ၁၆-ႏွစ္သားတြင္ ပထမလတ္တန္း၊ ၂၀-ႏွစ္တြင္ ပထမႀကီးတန္းတုိ႔ကုိ ေအာင္ျမင္ခဲ႔ပါသည္။ ၁၂၉၅-တြင္ အစုိးရပထမႀကီးတန္းကုိ ပထမေက်ာ္ဟူေသာ ဘြဲ႔ထူးျဖင္႔ အျမင္႔ဆုံး ေအာင္ျမင္ခဲ႔ပါသည္။ ထုိႏွစ္တြင္ပင္ သက်သီဟစာသင္တန္းကုိလည္းေကာင္း၊ ၁၂၉၆-တြင္ စာခ်တန္းကုိ လည္းေကာင္း    တစ္ဆက္တည္းေအာင္ၿမင္၍ ၀ဋံသကာ(ဦးေဆာက္ပန္းဘြဲ႔) ျဖင္႔ခ်ီးက်ဴး ပူေဇာ္ျခင္းခံခဲ႔ရပါသည္။ ပိဋကတ္သုံးပုံကုိ အေထာက္အမကင္းစြာ အာဂုံျပန္ဆုိ ႏုိင္ေသာေၾကာင္႔  တရားဘ႑ာစုိးဟုအဓိပၸယ္ရေသာ တိပိဋကဓရဓမၼဘ႑ာဂါရိကဘြဲ႔ကုိ ဆက္ကပ္ၿခင္းခံခဲ့ ရပါသည္။ ဆ႒သံဂါယနာတင္ပြဲႀကီးတြင္လည္း  မဟာစည္ဆရာေတာ္ႀကီး ေမးသမွ်ကုိ တစ္လုံးတစ္ပါဒမွ် ထစ္ေငါ႔ၿခင္းမ႐ွိဘဲ ေျဖဆုိေတာ္မူ၍ ဆ႒သဂၤတိသဇကအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ ခဲ႔ပါသည္။ ထုိ႔ျပင္စာမ်က္ႏွာေပါင္း ၅၀၀၀ ေက်ာ္႐ွိေသာ မဟာဗုဒၶ၀င္က်မ္းႀကီးမ်ားကုိလည္း ျပဳစုခဲ႔ပါသည္။ ထုိ႔ေၾကာင္႔လည္း အစုိးရအဆက္ဆက္က ဆရာေတာ္ႀကီးကုိ ဘြဲ႔ထူးအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင္႔ ခ်ီးက်ဴး ပူေဇာ္ခဲ႔ၾကပါသည္။ သာသနာ႔အာဇာနည္ အဂၢမဟာပဏိတ၊ အဘိဓဇ မဟာရ႒ဂုရု၊ အဘိဓဇအဂၢမဟာသဒမၼေေဇာတိက၊ တိပိဋကဓရ ဓမၼဘ႑ာဂါရိက၊ ဆ႒သဂၤါယနာ ၀ိသဇက၊ ႏုိင္ငံေတာ္ သံဃမဟာနာယကအဖြဲ႔ အက်ဳိးေတာ္ေဆာင္ခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ႀကီး
ဦး၀ိစိတၱသာရာဘိ၀ံသ သည္ ၉-၂-၁၉၉၃၊အဂၤါေန႔  ညေန၊ ၄-နာရီ ၄၀-မိနစ္တြင္ ဘ၀နတ္ထံ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ႔ပါသည္။

(စာေရးသူ သန္းမင္းထြဋ္ မဂၤလာေမာင္မယ္ အတြဲ-၁ရ၊ အမွတ္-၂၊ ၂၀၀၅-ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ)
မသိေသးေသာလူငယ္မ်ားအတြက္မွ်ေ၀ေပးလုိက္ပါသည္။)
Read More

တန္ခူးရဲ့ရင္ကဲြနာဇာတ္

8:21 AM  nanda  No comments

ယေန႔နံနက္ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္၌ ေလယာဥ္ေပၚသို႕ တက္သူတက္ ဆင္းတဲ့သူက ပို၍ မ်ားေနသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေလဆိပ္၀န္းအတြင္း ဆင္းလာေသာသူမ်ားႏွင့္ ဧည့္ႀကိဳသူမ်ား ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနၾက၏။ ယခုအခ်ိန္ကား သႀကၤန္ရက္ႀကီး နီးလာၿပီျဖစ္၍ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာ အလုပ္သမားမ်ား ခြင့္ရက္ရွည္ ရရွိေသာေၾကာင့္ အမိေျမသို႕ ျပန္လည္ ေျခခ်ခြင့္ရျခင္းပင္။

   သက္ႏွင္းတစ္ေယာက္ လူအုပ္ၾကားထဲ ေမာင့္ကို ဂရုတစိုက္ ရွာေဖြေနမိ၏။ စုၿပံဳတိုးထြက္လာေသာ အဖြဲ႕မ်ားထဲ ေမာင္ကို လွမ္းၾကည့္မိေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္ထိ မေတြ႔ေသး။ နာရီမ်ားစြာ ၾကာၾကာရပ္ေစာင့္ေနရေသာ ေျခေထာက္က ေညာင္းညာလာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သက္ႏွဳတ္ခမ္းက စူလာမိ၏။ သက္ကို အခုလို ၾကာၾကာေစာင့္ခိုင္းတဲ့ေမာင္ ေတြ႕ေတာ့မွ ရန္ေတြ႕ပစ္လိုက္အံုးမည္ဟု ေတးထားလိုက္၏။

   “ဟိတ္...”

   “အမေလး..”

   ေရွ႕သို႕ အေလာတၾကီး အားစိုက္ရွာေနရာ ေနာက္မွ အလန္႕တၾကား ေအာ္လိုက္သံေၾကာင့္ သက္ ေတာ္ေတာ္လန္႕သြား၏။ နဂိုတည္းက စိတ္တိုေနရာ သက္ကို ယခုလို ေျခာက္လန္႕သူအား ရန္ေတြ႕ဖို႕ ေနာက္သို႕လွည့္လိုက္၏။ ထိုအခါ ၿပံဳးၿဖဲၿဖဲျဖင့္ လက္ပိုက္ေနေသာေမာင့္ကို မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေတြ႕ရေတာ့သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သက္က ေမာင့္ရဲ႕ လက္ေမာင္းကို မနာေအာင္ ဆြဲဆိတ္ရင္း...

   “ၾကည့္... သူမ်ားကို အၾကာႀကီး ေစာင့္ခိုင္းရံုတင္ မကဘူး

    လူကို လန္႕ေအာင္လည္း လုပ္တယ္

    ေမာင္... မေကာင္းဘူးကြာ.. လာမေခၚနဲ႕”

   ထိုအခါ ေမာင္က သက္ရဲ႕ ပုခံုးကို ဆြဲဖက္ရင္း...

   “သက္က စိတ္ေကာက္ေနတာလား... စိတ္ဆိုးေနတာလား...

   ကဲ....အားလံုး အဆင္ေျပသြားေအာင္ အနမ္းတစ္ပြင့္နဲ႕ ေခ်ာ့ျမဴပါရေစဗ်ာ” ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို သက္ကို ရုတ္တရက္ လွမ္းနမ္းေလ၏။

   လူရႈပ္ေသာေနရာ၌ အဲ့ဒီလို အနမ္းခံရမည္ဟု မထင္ေသာေၾကာင့္ သက္ အငိုက္မိသြားသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ သက္က

   “ေမာင္ေနာ္... လူျမင္ကြင္းႀကီးမွာ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ..

    မရွက္ဘူးလား...”

   သက္ေျပာလိုက္ေသာ စကားေၾကာင့္ ေမာင္က မ်က္ခံုးကို က်ံဳ႕ရင္း ေဘးဘီကို လွည့္ၾကည့္၏။ ထိုေနာက္ သက္ကို မခ်ိဳမခ်ဥ္ၿပံဳးျပရင္း...

   “အဟီး... ကိုယ့္ ဇနီးေလာင္း ကိုယ္နမ္းတာပဲ...

    ပတ္၀န္းက်င္ကို ဂရုစိုက္ မေနေတာ့ပါဘူးကြာ..

    သက္က မျမင္ရတဲ့ သံုးႏွစ္အတြင္းမွာ ပိုေခ်ာလာတာကိုး..

    အဲ့ဒါေၾကာင့္ ေမာင္စိတ္ မထိန္းႏိုင္တာ”

   “သြား.... ေမာင္ပိုၾကီး

    ဟုိမွာ သံုးႏွစ္ေလာက္ ဘယ္သူေတြနဲ႕ စာရင္းရႈပ္ၿပီး

    ဒီလို အေျပာေတြနဲ႕ေျပာတတ္ေနရတာလဲ”

   “သက္ကလည္း...ကြာ

    ကိုယ့္အေၾကာင္းလည္း သိသားနဲ႕... ကိုယ့္မွာ ေဆာက္လုပ္ေရး အလုပ္နဲ႕ပတ္သက္ျပီး

    တစ္ခါမွ မအားရဘူး... သူတို႕ႏိုင္ငံမွာေတာ့ ပိုက္ဆံေတာ့ ရပါတယ္...

    ဒါေပမဲ့လည္း ရသေလာက္လည္း နားခ်ိန္မရွိေအာင္ လုပ္ရတယ္...

    ဒီၾကားထဲ သက္ကို လြမ္းေနရတာနဲ႕ အိပ္ခ်ိန္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မရပါဘူး..

    ဒါကို သက္က ဒီလို ေျပာေတာ့ ကိုယ္ စိတ္ေတာင္ မေကာင္းဘူး”

   “အမယ္ေလး... ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေရ...

    ကြ်န္မ ေမးမိတာကိုက မွားပါတယ္ရွင္

    ရွင့္ကို ရန္ေတြ႕ဖို႕ စာစီထားတာေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိေတာ့ဘူး

    ေယာက္်ားတန္မဲ့ အသည္းကလည္း ႏုလိုက္တာေနာ္

    နည္းနည္းေလးေတာင္ အေျပာမခံဘူး”

   “ေမာင္က ဘယ္ေနရာပဲ ေရာက္ေရာက္ စိတ္ၾကမ္း ကိုယ္ၾကမ္းလည္း ေနႏိုင္ေပမဲ့

    သက္ေရွ႕ ေရာက္ရင္ေတာ့ အႏုထည္ေလးျဖစ္သြားေတာ့တာပဲ

    အဲ့ဒါကိုေတာ့ နားလည္ေပးေနာ္...သက္”

   “အင္းပါ..ေမာင္

    သိပ္ခြ်ဲ မေနနဲ႕အံုး

    ပုသိမ္ျပန္တဲ့ကား ဂိတ္သိမ္းမွီေအာင္ သက္တို႕ သြားရအံုးမယ္

    ဒါမွ ဟိုကို ညခုႏွစ္နာရီခြဲ၀န္းက်င္ေလာက္ ေရာက္မွာ

    ေပးေလ.. သက္ကို ေမာင့္အထုပ္ေတြ

    ေတာ္ၾကာ ေမာင္ေလး ေနအံုးမယ္”

   “ဟာ...ဘယ္ျဖစ္မလဲ... ေမာင္ဇနီးေလာင္းေလးကို မခိုင္းရက္ပါဘူး

    ဒီေရာက္ေရာက္ခ်င္း သက္ကို ျမင္ခ်င္လို႕သာ ေမာင့္မိဘေတြကို သက္မိသားစုေတြဆီ ခြင့္ေတာင္းျပီး ႀကိဳခိုင္းလိုက္ရတာ

    အခု သက္ကို ျမင္ေတာ့ ေမာင္ အေမာေတြ ေျပသြားၿပီ.. သြားၾကမယ္ေလ..သက္

    ဘယ္မွာလဲ... သက္ငွားလာတဲ့ တကၠစီ”

   “ေအာ္... ဟိုေရွ႕က ကား၀ါ၀ါေလးေလ...ေမာင္

    လာ... သက္တို႕ အတူတူ သြားၾကမယ္”

   ေမာင္က “အင္း” ဟုေျပာရင္း သက္ လက္ကို ဆြဲကာ ရပ္ထားေသာ တကၠစီ ရွိရာသို႕ သြား၏။ ကားသမားကလည္း အလိုက္သိစြာ ေမာင့္၏ ပစၥည္းမ်ားအား ကူသယ္ေပး၏။ ထို႕ေနာက္ ေနာက္ခန္းကားတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ရင္း သက္တို႕ႏွစ္ေယာက္အား တက္ေစကာ ပစၥည္းမ်ားကို ေနရာခ်၏။ သက္တို႕ ေနာက္ခန္း၌ စနစ္တက် ထိုင္ျပီးေလာက္မွ ကားသမားက ကားကို တဟုန္ထိုး ေမာင္းႏွင္ေလေတာ့သည္။

   သက္တို႕ကားေလး ဂိတ္ကို ေရာက္လည္း ေရာက္ေရာ မုန္လံုကားၾကီးက ထြက္ခါနီး အခ်ိန္ကိုက္ပင္။ ထို႕ေၾကာင့္ တကၠစီသမားကို က်သင့္ေငြ ေပးေခ်ရင္း မွန္လံုကားၾကီးေပၚသို႕ ပုသိမ္ျပန္ရန္ ႏွစ္ေယာက္သား တက္လိုက္ၾက၏။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ မွန္လံုကားၾကီးသည္ ပုသိမ္ျမိဳ႕သို႕ ဦးတည္၍ ေမာင္းႏွင္ပါေတာ့သည္။

   သက္တို႕ စီးလာေသာ မွန္လံုကားၾကိး အေ၀းေျပးဂိတ္၌ ဆံုးသြား၏။ ထိုမွတစ္ဖန္ ႀကိဳပို႕ ဒိုင္နာကားသို႕ ခရီးသည္အားလံုး ေျပာင္းစီးၾက၏။ ၿမိဳ႕ထဲသို႕ ႀကိဳ႕ပို႔ဒိုင္နာကားႀကီးဆိုက္ေသာအခါ ည(၇) နာရီခြဲတိတိပင္။ သက္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ေမာင့္ပစၥည္းမ်ားကို အတူတူဆြဲခ်ရင္း ဆင္းလိုက္ၾကရ၏။ ထို႕ေနာက္ ေမာင္က ခရီးသည္ အလုအယက္ေခၚေနၾကေသာ ဆိုကၠား ဆိုင္ကယ္ မ်ားထဲမွ ဆိုကၠားတစ္စီးအား လွမ္းေခၚလိုက္၏။

   သက္က ဆိုင္ကယ္တကၠစီ မငွားဖူးလားဟု ေမာင့္ကို ေမးေသာအခါ ေမာင္က ႏွစ္ေယက္ အတူသြားခ်င္လို႕ ဆိုကၠားငွားရေၾကာင္း ေျဖ၏။

   ထို႕ေနာက္ ဆိုကၠားေပၚသို႕ ပစၥည္းနဲ႕လူ မွ်တေအာင္ တင္ရင္း ေမာင္ ဆိုကၠားသမား ဦးေလးအား..

   “ဦးေလးေရ...

    ဥမၼာဒႏၱီလမ္းက (.....) အိမ္ကို အရင္ပို႕ေပးပါဗ်ာ” ဟု ဆိုလိုက္၏။

   ထိုအိမ္ကား သက္၏ ေနအိမ္ပင္။ သက္ကို အရင္ပို႕ေပးျပီးမွ ေမာင္ျပန္မည့္ပံုရ၏။ ဆိုကၠားသမား ဦးေလးႀကီးက ေမာင့္ကို ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး သက္အိမ္ရွိရာသို႕ တက္တက္ၾကြၾကြ နင္းေလေတာ့သည္။

   ဆယ့္ငါးမိနစ္ခန္႕ ၾကာေသာအခါ သက္တို႕ အိမ္ေရွ႕သို႕ ေရာက္၏။ သက္က..

   “ေမာင္... အိမ္ထဲကို မ၀င္ေတာ့ဘူးလား...”

   “မ၀င္ေတာ့ဘူး...သက္”

    မနက္ျဖန္က်ရင္လည္း သက္တို႕ဆီ လာလည္အံုးမွာပဲ

    အေဖနဲ႕ အေမတို႕ကို ႏွဳတ္ဆက္တယ္လို႕ ေျပာေပးအံုး”

   “ေမာင္ေနာ္... ယူေတာင္ မယူရေသးဘူး

    ဘာ... အေဖနဲ႕ အေမလည္း ...ဟြန္း

    သြားေတာ့မယ္”

   ဆိုကၠားသမားႀကီး ေရွ႕မွာမို႕ သက္ ရွက္ရွက္နဲ႕ ေမာင့္ကို ႀကိမ္းေမာင္းရင္း အိမ္ထဲသို႕ ခပ္သုတ္သုတ္ ၀င္လိုက္၏။ အျပင္ဘက္မွ ေမာင္နဲ႕ ဆိုကၠားသမားတို႕၏ ရယ္သံကို အတြင္းဘက္၌ အတိုင္းသား ၾကားေနရသည္။ သက္ တစ္ေယာက္တည္း ၾကည္ႏွဳးစိတ္ျဖင့္ မ်က္ႏွာက ၿပံဳးလွ်က္။  ဒီေန႔ေတာ့ ေမာင့္အေၾကာင္းေတြးရင္း သက္အိပ္ေရးပ်က္ကာ အိပ္ယာထေနာက္က် လိမ့္အံုးမည္။

*******************************************************************

   မနက္က်ေတာ့ အေမက သက္ကို လာ၍ ႏိုးရ၏။ ထို႕ေၾကာင့္ မဖြင့္ခ်င္ေသးေသာ မ်က္ခြံမ်ားကို အတင္းဆြဲဖြင့္ရင္း အိမ္ေအာက္သို႕ ဆင္းလာသည္။  ေမာင္ကေတာ့ သက္၏ မိဘမ်ားနဲ႕ စကားေကာင္းလွ်က္ပင္။

   သက္က ေမာင့္ကို လက္ဟန္ေျခဟန္ျဖင့္ သြားတိုက္ မ်က္ႏွာသစ္အံုးမည့္အေၾကာင္း အခ်က္ျပ၏။ သက္ကို ေမာင္က ၿပံဳးျပလွ်က္ ေခါင္းညိတ္၏။

   သက္မ်က္ႏွာသစ္ အလွျပင္ၿပီးေတာ့ နံနက္ကိုးနာရီ တီးခါနီးၿပီ။ ကိုယ့္ခ်စ္သူနဲ႕ အျပင္ထြက္ ေစ်း၀ယ္သြားရမွာမို႕ အလွကို အစြမ္းကုန္ ျပင္ထားျခင္းပင္။ ျပင္ဆင္ၿပီးေနာက္ နာရီကို ၾကည့္ကာ ေနာက္က်ေနသျဖင့္ ဧည့္ခန္းသို႕ အျမန္ေျပးဆင္းလာရ၏။

   သက္ ၀င္သြားေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေမာင္တစ္ေယာက္တည္း က်န္ေနခဲ့၏။ သက္၏ အေဖမွာ နံနက္ကိုးနာရီဆို ရံုးသို႕ အခ်ိန္မွီသြားရသျဖင့္ ေမာင္တစ္ေယာက္တည္း က်န္ေနခဲ့ျခင္းပင္။ သက္၏ အေမကလည္း ခုခ်ိန္ေလာက္ဆို ေမာင္ျပန္လာသည့္ အထိမ္းအမွတ္ျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ ၀င္ေရာက္ ခ်က္ျပဳတ္ေနေလာက္ၿပီ။

   သက္က ေမာင့္ကို “သြားၾကမယ္...ေမာင္” ဟုေျပာလိုက္ရာ အေမက ၾကားသြားၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက လွမ္းသတိေပး၏။

   “သားနဲ႕ သမီးတို႔ ထမင္းစားခ်ိန္မွီေအာင္ ျပန္ခဲ့ေနာ္

    အေမ.... ဒီမွာ ခ်က္ထားတယ္”

   သားဟု အေမ၏ အသံၾကားရသျဖင့္ ေမာင္က ၿပံဳးေနေလ၏။ သက္က မ်က္ေစာင္းလွမ္းထိုးလိုက္ရာ ေမာင္က တဟားဟား ေအာ္ရယ္ရင္း...

   “ဟုတ္ကဲပါ... အေမ

    သားတို႔အမွီ ျပန္လာခဲ့ပါ့မယ္” ဟု ျပန္ေျဖေလ၏။

   ထို႕ေနာက္ သက္တို႕ႏွစ္ေယာက္သား အိမ္ထဲမွ ထြက္ခြာလာခဲ့၏။ အိမ္ေရွ႕မွာ ရပ္ထားေသာ ေမာင့္ဆိုင္ကယ္ေပၚသို႕ ေမာင္က အရင္ အေရွ႕မွ ထိုင္၏။ ၿပီးလွ်င္ သက္ကို ေနာက္မွ ထိုင္ခိုင္းၿပီး ခါးကို ဖက္ေစ၏။ သက္က စခ်င္စိတ္ျဖင့္ ေခါင္းခါျပရာ ေမာင္က စိတ္မေကာင္းဟန္ ျပေလ၏။ ထိုေတာ့မွ ေမာင့္အလိုက် သက္က ခါးကို ဖက္ေလသည္။ သက္က ခါးကို ဖက္လိုက္မွ ေမာင္ၿပံဳးလာကာ ဆိုင္ကယ္ကို လမ္းေပၚသို႕ ဦးတည္ေမာင္းႏွင္ေလေတာ့သည္။

   သက္တို႕ စီးလာေသာ ဆိုင္ကယ္သည္ ကမ္းနားလမ္းကို ျဖတ္သန္းလာသျဖင့္ သႀကၤန္မ႑ပ္မ်ားအသီးသီးကို ျဖတ္ေက်ာ္လာ၏။ ထိုအခ်ိန္၌ သက္က ေမာင့္ခါးကို ဖက္ထားရင္း

   “သႀကၤန္ေရာက္ခါနီးျပီ..ေမာင္

    ဒီႏွစ္ သက္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ေရပက္ခံထြက္ၾကမယ္ေနာ္”

   သက္အေျပာကို ေမာင္က ျပန္လည္ မတံု႕ျပန္ဘဲ ၿငိမ္သက္ေနေလ၏။ ေမာင္ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား ၿငိမ္သက္သြားလဲဟု သက္ အေျဖရွာေနမိသည္။ ေမာင့္အေၾကာင္း ငယ္ငယ္ေလးတည္းက ခေရေစ့တြင္းက် သိေနခဲ့သူမို႕ သက္ၾကာၾကာ မစဥ္းစားလိုက္ရ။ သက္ သိလိုက္ရပါသည္။ ထိုသို႕ ေမာင္ၿငိမ္သက္ေနရျခင္းမွာ သႀကၤန္ရက္၌ ေရပက္ခံထြက္လိုက္တိုင္း ေမာင္ႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ေသာ ေသြးရင္းသားရင္းမ်ား ကံဆိုးတတ္ေသာေၾကာင့္ပင္။

   ေျပာျပရလွ်င္ ေမာင္ ၁၆ႏွစ္သားေလာက္က ဆယ္တန္းစာေမးပြဲ ၿပီးဆံုး၍ သႀကၤန္လည္ခြင့္ ရခဲ့၏။ ေမာင္တို႕အဖြဲ႕ ေလးရက္စလံုး အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ဖို႕ စီစဥ္ထားသည့္အတိုင္း ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ေလးရက္ေျမာက္ အေပ်ာ္မ်ားျဖင့္ ညေနပိုင္း အိမ္ျပန္လာေသာ ေမာင္သည္ အိမ္သို႕ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သတင္းဆိုးက ဆီးႀကိဳေန၏။ ယင္းမွာ ေမာင့္အေမ ေန႕လည္ ႏွစ္နာရီေလာက္က ႏွလံုးေရာဂါထေဖာက္ကာ ရုတ္တရက္ ဆံုးပါးသြားျခင္းပင္။ ေမာင့္မွာ ေမာင့္အေမအသက္ကိုပင္ မမွီလိုက္ရ။ ထိုကိစၥေၾကာင့္ ေမာင့္မွာ ယူက်ံဳးမရျဖစ္ကာ ဆယ္တန္းေအာင္၍ ဒီႏွစ္လံုးပါတာကိုပင္ ၀မ္းမသာႏိုင္ခဲ့။

   အဲ့ဒီကိစၥတင္ပဲလားဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ပါ။ ေမာင့္အေမ မရွိေတာ့၍ ေမာင္တို႕ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ေလာကဓံကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာျဖင့္ ျဖတ္သန္းေနတုန္းမွာပင္ တဖန္ ကံဆိုးျပန္သည္။ ထိုကံဆိုးေသာ အခ်ိန္မွာလည္း ေမာင္တို႕ အင္ဂ်င္နီယာ ေက်ာင္းဆင္း၍ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ အမွတ္တရ လည္ခဲ့ေသာ သႀကၤန္ေနာက္ဆံုးေန႔၌ပင္။ ျဖစ္ပံုမွာ ေမာင့္အေဖမွာ အငွားကားေမာင္းသူျဖစ္ရာ သႀကၤန္အတြင္း ေခ်ာင္းသာသို႕ ေရပက္ခံခရီးထြက္သူမ်ားအတြက္ လိုက္ေမာင္းပို႕ရ၏။ ထိုအခ်ိန္ကား သႀကၤန္ရက္၏ ေနာက္ဆံုးေန႕ျဖစ္ေသာ သႀကၤန္အတက္ေန႕၌ပင္။ ထိုသို႔ ေမာင့္အေဖလိုက္ပို႔ရင္း အျပန္လမ္း၌ ေခ်ာင္းသာအျပန္လမ္း၌ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ကားေမွာက္ကာ ဆံုးပါးသြားေလသည္။ တိုက္ဆိုင္မႈကလည္း ေၾကာက္ခမန္းလိလိပင္။ သို႔ျဖစ္၍ မိသားစုထဲမွာ ေမာင္တစ္ေယာက္တည္းသာ က်န္ခဲ့ေတာ့၏။

   ေမာင့္မွာ ၀မ္းနည္းစိတ္ျဖင့္ မေနတတ္မထိုင္တတ္ျဖစ္ေနတုန္းမွာပင္ ေမာင့္ဦးေလးဆိုသူက ေရာက္ရွိလာၿပီး အားေပးႏွစ္သိမ့္ကာ ကူညီေပးခဲ့၏။ ေမာင္ အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႕ ရရွိၿပီး စကၤာပူ၌ အလုပ္အကိုင္ ရရွိခဲ့တာကလည္း ထိုဦးေလး၏ ေက်းဇူးပင္။ ယခုကား သံုးႏွစ္သံုးမိုး ေငြစုၿပီး ငယ္ခ်စ္ျဖစ္ေသာ သက္ႏွင့္ လက္ထပ္ဖို႕ အမိေျမသို႕ ေမာင္ျပန္လာျခင္း ျဖစ္၏။

   စကားမ်ားေသာေမာင္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာအခါ ေက်ာက္ရုပ္သ႑န္အလား ထင္မိ၏။ သက္ ေစ်း၀ယ္ၿပီးသြားသည္ အထိ ေမာင္က ၿငိမ္သက္ၿမဲ။ ထို႕ေၾကာင့္ သက္က ေမာင္ေပ်ာ္သြားေအာင္ စရ၊ ေနာက္ရ၏။ ထိုေတာ့မွ ေမာင္က အားနာဟန္ျဖင့္ သက္ကို ၿပံဳးျပရွာသည္။ သက္အတြက္ ေမာင့္အၿပံဳးက အသက္မပါေသာ ဟန္ေဆာင္ၿပံဳးမွန္း သိသာလြန္းသည္။

   ထို႕ေနာက္ သက္က ေမာင့္ကို ထမင္းစားခ်ိန္နီးၿပီျဖစ္ေၾကာင္း လက္မွ နာရီကို ျပ၏။ ေမာင္က သိဟန္ျဖင့္ ေခါင္းကို ညိတ္ကာ ဆိုင္ကယ္ေပၚသို႕ ပစၥည္းနဲ႕ သက္ကို မွ်ေအာင္ တင္ျပီး အိမ္ဘက္သို႕ ဦးတည္ ေမာင္းေလသည္။

   အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ထမင္းစားပြဲ၌ အသင့္ျပင္ထားေသာ ထမင္းပြဲ ဟင္းပြဲမ်ား အုပ္ေဆာင္းျဖင့္ အုပ္ထားပံုကို ေတြ႕ရ၏။ သက္အေဖကလည္း မိသားစု ထမင္းစားပြဲသို႕ ျပန္ေရာက္ေနေလသည္။ ထမင္းစားၿပီးရင္ေတာ့ အေဖ ရံုးသို႕ ျပန္သြားရအံုးမည္။ သက္တို႕ မိသားစု ထမင္းစားပြဲ၌ စည္းကမ္းတစ္ခုရွိ၏။ ထိုစည္ကမ္းက မည္သူ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဗိုက္ဆာေနပါေစ မိသားစုစံုညီေအာင္ ေစာင့္ၿပီးမွသာ ထမင္းပြဲစတတ္၏။ အခုေတာ့ သက္တို႕ ျပန္ေရာက္လာ၍ လူစံုတက္စံုျဖစ္ကာ ထမင္း၀ိုင္းမွ ဇြန္းသံ ခက္ရင္းသံမ်ား စကားသံမ်ားျဖင့္ စည္းကားေနေလသည္။

   အားလံုး စားေသာက္ၿပီ၍ အခ်ိဳပြဲသံုးေဆာင္ေနစဥ္မွာပင္ အေမက သက္ကို အေဒၚက ဖုန္းလွမ္းဆက္ေၾကာင္း ေျပာ၏။ အေမ့ညီမျဖစ္ေသာ သက္အေဒၚက စကိုင္းေတာင္ရိုးရွိ သီလရွင္ေက်ာင္းမွ ဆရာေလးတစ္ပါးပင္။ ဒီႏွစ္လည္း သက္ကို အရင္ႏွစ္လို တရားစခန္း၀င္အံုးမည္လားဟု လွမ္းေမးျခင္းပင္။ သက္က အေမ့ကို ဒီႏွစ္ေတာ့ တရားစခန္း မ၀င္ျဖစ္သည့္အေၾကာင္း ၊ ေမာင္ႏွင့္ ေရပက္ခံ ထြက္လည္က်မည့္အေၾကာင္း ျပန္ေျဖေပးရင္ ေတာင္းဆို၏။ သက္ကိုယ္တိုင္က အရင္က ၀င္ျဖစ္ေသာ အခံႏွင့္ ေဒၚေလးကို ေခါင္းခါရာမွာ ၀န္ေလးေနမိ၏။

   သက္နွင့္ အေမေျပာေသာစကားကို ေမာင္ၾကားသိဟန္ျဖင့္ သက္ျပင္းကိုသာ ခ်ေန၏။ သက္စီစဥ္ၿပီးသား အစီအစဥ္မို႕ ေမာင္ စိတ္ေလ်ာ့ကာ လိုက္ေလ်ာေတာ့မည့္ပံုပင္။ သက္က ေမာင့္ကို အႀကိဳေန႕ကစၿပီး လည္ျဖစ္မည္အေၾကာင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေျပာမိ၏။ ေမာင္က ေခါင္းညိတ္ကာ “သက္ အလိုက်ပါ” ဟု ၿပံဳး၍ ေျပာရွာပါသည္။ သက္ေပ်ာ္ရႊင္သြားဟန္ျဖင့္ အေဖအေမတို႕ အလစ္မွာ ေမာင့္နဖူးအား အနမ္း ခိုးေျခြလိုက္၏။ သက္ အနမ္းေၾကာင့္လားေတာ့ မသိ။ ဒီတစ္ခါ ေမာင့္ အၿပံဳးမွာ အသက္၀င္၍ ပီျပင္လွေပသည္။

***************************************************************************

   သႀကၤန္အႀကိဳေန႔မို႔ သက္ ေစာေစာႏိုးျဖစ္၏။ သက္ႏိုးၿပီးၿပီးခ်င္း အိပ္ခန္းမွ ျပဴတင္းေပါက္ကို ဖြင့္လိုက္ရာ အိမ္ေရွ႕ပိေတာက္ပင္ႀကီး၌ ပန္းမ်ားပြင့္ေနသည္ကို ျမင္ရ၏။ အခန္းထဲသို ေလေျပတိုက္ခတ္တိုင္း သယ္ေဆာင္လာေသာ ပိေတာက္ရနံ႕က သက္အတြက္ စိတ္ခ်မ္းသာစရာပင္။ တစ္ႏွစ္မွာ တစ္ခါ၊ တစ္ခါမွာ တစ္ရက္သာပြင့္ေသာ ပိေတာက္ပန္းမ်ားကို သက္ျမတ္ႏိုင္း၏။ သက္ျမတ္ႏိုင္းျခင္း၏ တစ္ခုတည္းေသာ အေၾကာင္းအရာကား ေမာင့္အေပၚထားရွိေသာ သက္အခ်စ္နဲ႕ ဆင္တူေသာေၾကာင့္ပင္။ တကယ္လည္း တူညီေပသည္။ ေမာင္အေပၚ သက္ရဲ႕အခ်စ္က တစ္ၾကိမ္တည္းမွာ တစ္ေယာက္တည္းကိုမွ ရင္ခုန္ေစျပီး တစ္ဦးတည္းကိုပဲ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးခဲ့သည္ မဟုတ္လား။

   သက္ ပိေတာက္ကို အလွၾကည့္ ၾကည္ႏွဳးေနရာမွ ေမာင္ေရာက္လာရင္ ေလွ်ာက္လည္ဖို႕ အဆင္သင့္ ျပင္ဆင္လိုက္၏။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေမာင္ေရာက္လာပါသည္။ ေမာင္ ေရာက္လာၿပီး မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္ သက္ႀကိဳတင္ ငွားရမ္းထားေသာ အမိုးဖြင့္တိုယိုတာ ကားျဖဴေလးလည္း ဆိုက္ေရာက္လာ၏။ ထိုကားမွ ဟြန္းတီးေခၚသံေၾကာင့္ သက္တို႕ႏွစ္ေယာက္ အေျပးေလး အိမ္ေရွ႕သို႔ ထြက္လာၾက၏။ ၿပီးလွ်င္ သက္တို႔ ကားေပၚသို႕ ႏွစ္ေယာက္သား တက္လိုက္ၾက၏။ ကားေပၚ၌ သက္တို႕မွလြဲ၍ မည္သူမွ် မရွိေသးေခ်။ ၾကည့္ရတာ သက္တို႕ကို အရင္ဦးစားေပး ေခၚတာပဲ ျဖစ္မည္။ ဒါၿပီးရင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လိုက္လွည့္ ေခၚရအံုးမည္ပံု။

   သက္တို႕ကားေပၚေရာက္၌ ေမာင္းထြက္သြားၿပီး သက္သူငယ္ခ်င္းမ်ားရွိရာသို႕ လွည့္တင္သည္။ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလည္း သက္က လိုက္ေစ၏။ ေမာင္မွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမွာ ရွားရွားပါးပါး ထူးေမာင္ႏွင့္ ရဲမင္းႏွစ္ေယာက္သာရွိသည္။ သက္သူငယ္ခ်င္းမွာမူ အေတာ္မ်ား၏။ ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွာ ဆယ္ေယာက္ခြဲေက်ာ္ေလာက္ ပါ၀င္သည္။ သက္တို႔အုပ္စုကို ေမာင္တို႔ သံုးေယာက္နဲ႕ ေပါင္းလိုက္ပါက ကားေပၚမွာ (၂၁)ေယာက္ အတိပင္။

   ကားေပၚ၌ လူစံုၿပီဆိုတာနဲ႕ ကမ္းနားလမ္းရွိ မ႑ပ္မ်ားသို႕ လွည့္၏။ အႀကိဳေန႔မို႔ နံနက္ပိုင္း လူသိပ္မစည္ေသးေခ်။ ထို႔ေၾကာင့္ သက္တို႕ နည္းနည္းပါးပါးသာ လည္ျဖစ္ၿပီး ထမင္းစာခ်ိန္အမွီ ျပန္လာခဲ့သည္။ ေန႕လည္ေလာက္မွ သက္တို႕အုပ္စု ျပန္စုကာ ဗဟိုမ႑ပ္ဖြင့္ပြဲအမွီ သြား၏။ သက္တို႕ ေရာက္သြားၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပင္ ယိမ္းသမေလးတို႔၏ အကအလွႏွင့္အတူ ဖြင့္ပြဲႀကီးကို စည္ကားစြာ ဖဲႀကိဳးျဖတ္ ဖြင့္လွစ္လိုက္၏။ ဖြင့္ပြဲစတင္သည့္ အခ်ိန္မွာစ၍ လူေတြမွာ ပုရြက္ဆိတ္အံု တုတ္နဲ႕ ထိုးသည့္အလား မ႑ပ္ေရွ႕၌ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေန၏။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ မ႑ပ္တိုင္းကလည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေရကစားပါေတာ့သည္။

   သက္တို႔ကားေလးမွာ ဖြင့္ပြဲက႑ၿပီးဆံုးသည္ႏွင့္ ကမ္းနားလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ရွိ မ႑ပ္မ်ားသို႔ ေလွ်ာက္လည္၏။ ထိုတင္မက ၿမိဳ႕တြင္းသို႕လည္း ႏွံ႕ေနေအာင္ ပတ္၏။ ဒါတင္ပဲလား ဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ေသးေခ်။ လူအလြန္ရႈပ္ေထြးလွေသာ ေတာင္ေပၚမ႑ပ္မ်ားရွိရာသို႕လည္း မေရာက္ေရာက္ေအာင္ သြားေသးသည္။ သက္ျမင္ရသေလာက္ ႏွစ္သစ္မွာ အားလံုးက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ပင္ စၾက၊ ေနာက္ၾက၏။ ေပ်ာ္စရာျမင္ကြင္းႀကီး တစ္ခုလို ႏွစ္သက္ဖြယ္ေကာင္း၏။ သို႕ေသာ္လည္း မူးရစ္ရမ္းကားတတ္သူ အနည္းအက်ဥ္းရွိေနတာကိုက စိတ္မခ်မ္းသာစရာပင္။ လံုၿခံဳေရးမ်ားကလည္း တာ၀န္ေက်ပါသည္။ တားသင့္တာကို တား သတိေပးသင့္တာေပးျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနၾက၏။

   သက္တို႔ အုပ္စု ညေနေစာင္းေတာ့ ေတာင္ေပၚအေၾကာ္ဆိုင္မွာ ပူပူေႏြးေႏြး အေၾကာ္မ်ား စားသံုး၏။ ထို႕ေနာက္မွာေတာ့ အိမ္ကို ျပန္ေလသည္။ ညေနပိုင္း သက္၏ အစီအစဥ္မွာေတာ့ ေမာင္ႏွင့္သက္ ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ မ႑ပ္ေပါင္းစံုသို႕ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾက၏။ သက္တို႕ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကေသာ မ႑ပ္မ်ားမွာ တစ္ခုနဲ႕ တစ္ခု အသြင္ မတူညီၾကေခ်။ အျပင္အဆင္မွ အစ၊ အကအလွ၊ အဆိုအေျပာ၊ အတီးအမႈတ္ စသည္တို႕မွာ မတူျခားနားစြာ လွပေနၾက၏။ ဒါေတြတင္မက သံခ်ပ္အဖြဲ႕မ်ား၏ ေခတ္ေ၀ဖန္မႈ သေရာ္ဟန္မ်ားကိုလည္း သက္တို႕ႏွစ္ေယာက္စလံုး သေဘာက်ၾက၏။ ပြဲစဥ္ၿပီးသည္အထိ သက္တို႕ ၾကည့္ၾကေသာေၾကာင့္ ညအေတာ္နက္မွပင္ အိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္ၾက၏။ ထိုသို႕ သက္တို႕ႏွစ္ေယာက္စလံုး ပင္ပန္းေသာ္လည္း မနက္၊ ည အစီအစဥ္ႏွစ္ခုစလံုးကို လက္မလႊတ္ၾကေခ်။ သက္တို႕ႏွစ္ေယာက္မွာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာ သႀကၤန္မွာ တြဲသြားတြဲလာ လုပ္ေနၾကေသာ္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္မႈေၾကာင့္ပင္လားမသိ ႏွစ္ေယာက္စလံုး အခ်ိန္ကုန္ျမန္သည္ဟု ထင္ေနမိၾကသည္။

   သက္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ထိုအစီအစဥ္အတုိင္း လႈပ္ရွားေနၾကရာ သႀကၤန္ေနာက္ဆံုးေန႕သို႕ပင္ ေရာက္ရွိလာသည္။ ထို႕ေန႕က်မွာပင္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သက္က ေနမေကာင္း။ သံုးရက္စလံုး ပင္ပန္းစြာ လည္ခဲ့ရသည့္ ဒဏ္ေၾကာင့္ ပန္းဖ်ား ဖ်ားျခင္းပင္ ျဖစ္၏။

   ထိုသို႕ ဖ်ားေနေသာ္လည္း သက္က ေမာင္ႏွင့္အတူ ကားေပၚတက္လိုက္ခ်င္ေသး၏။ သိုေသာ္လည္း ေမာင္နဲ႕ အေမ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ခြင့္မျပဳၾကေခ်။ ေမာင္ဆို ပို၍ပင္ စိုးရိမ္ေသး၏။ သႀကၤန္ေနာက္ဆံုးေန႕ ေရာက္တိုင္း သူနဲ႕ ဆက္ႏြယ္ေသာသူ တစ္ခုခု ျဖစ္တတ္ေသာေၾကာင့္ အစိုးရိမ္လြန္ျခင္းပင္။ ထို႕ေၾကာင့္ သႀကၤန္လည္မည့္ကားနဲ႕ေတာင္ မလိုက္ေတာ့ဘဲ သက္နားမွာ ေစာင့္ေရွာက္ေနမည္ဟု ေျပာ၏။ ေမာင္ အဲ့ဒီလိုေျပာသည္ကို သက္က လက္မခံေခ်။ ေမာင္ကို လိုက္သာ သြားဖို႕ အတင္းတိုက္တြန္း၏။ “သက္ကို ခ်စ္ရင္ လိုက္သြားရမယ္” ဟု အက်ပ္ကိုင္လိုက္မွ ေမာင္ပ်ာပ်ာသလဲနဲ႕ လိုက္သြားရွာေလသည္။ သက္ ေမာင့္ကို လိုက္သြားခိုင္းရျခင္းမွာ ကားအေပၚ မိန္းကေလးမ်ားေန၍ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႕ ေယာက္်ားေလးအေဖာ္ နည္းေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ တခ်ိဳ႕ အက်င့္ယုတ္ညံ့သူမ်ားရန္မွ မိန္းကေလးေတြကို ေယာက္်ားေလးမ်ားကသာ ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ေပသည္။

   ေမာင္တို႕အဖြဲ႕ ထြက္သြားေတာ့ အေမက သက္ကို ေဆးလာတိုက္၏။ သက္ ေသာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာပင္ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ႏံုးခ်ိေနရာ ေဆးအရွိန္ေၾကာင့္ပင္လား မသိ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြား၏။

   သက္တေရးႏိုးလာေတာ့ အေမက သက္ရဲ႕ အိပ္ရာေဘးမွာ ေစာင့္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္ေနေလသည္။ သက္ အာေခါင္ေျခာက္ေအာင္ ေရဆာလာသျဖင့္ ေရေသာက္ခ်င္မိသည္။ သို႕ေသာ္လည္း အေမ့ကို သက္မႏိွဳးရက္။ ထို႕ေၾကာင့္ပင္ သက္ကိုယ္တိုင္ အားစိုက္ၿပီး ေရေသာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။

   အိပ္ရာေဘး၌ ေထာင္လ်က္ထားေသာ ေရဘူးနဲ႕ ဖန္ခြက္ကို သက္ မမွီတမွီ လက္လွမ္းလိုက္လိုက္၏။ ထိုအခါ ေရဘူးကို လွမ္းမိေသာ္လည္း ဖန္ခြက္က လက္မွ ေခ်ာ္ထြက္သြားေလသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ တိတ္ဆိတ္ေသာ အခန္းထဲ “ခြမ္း...” ခနဲ႕ ျမည္သံၾကီးက ေၾကာက္လန္႔ဖြယ္ရာ ထြက္ေပၚလာ၏။ သံမံတလင္းေပၚ ဖန္ခြက္က်ကြဲသြားတဲ့ အသံေၾကာင့္ အိပ္ေနေသာ္ အေမပင္ လန္႔ႏုိးလာသည္။ သက္မွာမူ ကာယကံရွင္မို႕ လက္ရွိအျဖစ္အပ်က္ေပၚ ၾကက္ေသ ေသေနမိ၏။

   အေမကေတာ့ သက္ကို ဘာမွ အျပစ္မေျပာေခ်။ မေျပာသည့္အျပင္ ၾကမ္းျပင္၌ ျပန္႕က်ဲေနေသာ ဖန္ခြက္အစအနမ်ားကို လိုက္သိမ္းဆည္းေန၏။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ သက္ကို ေရခပ္တိုက္၏။

   သက္မွာသာ ေရငတ္ေသာစိတ္ အလိုလိုေပ်ာက္သြားၿပီး အေမေပးေသာ ေရခြက္ကိုင္ၿပီး ငိုင္ေနမိ၏။ လူဆိုသည္မွာလည္း ေၾကာက္လန္႔စရာ အာရံုေတြ႔လွ်င္ ရွိရင္းစြဲ ျဖစ္ခ်င္စိတ္ ေပ်ာက္သြားတတ္၏။

   ထိုအခ်ိန္မွာပင္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ စားပြဲေပၚမွ သက္ရဲ့ကဖုန္းက “တတီတီ..” ထျမည္၏။ သက္မွာ နဂိုတည္းက လန္႔ေသာအရွိန္ မကုန္ေသးရာ ဖုန္းသံေၾကာင့္ တုန္တက္သြား၏။ ေနာက္ပိုင္းမွ ဖုန္း၏ ျမည္သံမွန္းသိရာ ေမာင္ဆက္တာပဲ ျဖစ္မည္ဟု ေတြးလိုက္သည္။ အေမက သက္ကိုင္ဖို႕ မလြယ္မွန္းသိ၍ ကိုယ္စား ကိုင္ေပးရွာသည္။

   ထို႔ေနာက္ ဟိုဘက္က ဘာေျပာလိုက္သည္ မသိ အေမ အလန္႔တၾကား ေအာ္ရွာသည္။ ၀မ္းနည္းေနေသာ အရိပ္အေငြ႔က အေမ့မ်က္ႏွာေပၚ ျဖတ္သန္းေန၏။ အားလံုး ေျပာၾကားၿပီးသည့္ေနာက္ ဟိုဘက္က ဖုန္းခ်လိုက္ပံုရ၏။ အေမက ေလးေလးပင္ပင္ ဖုန္းကို ခပ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ခ်လိုက္ၿပီး သက္ကို ၾကည့္ေနရွာသည္။

   ထို႕ေနာက္ သက္က သိခ်င္စိတ္ျဖင့္ အေမ့ကို အေလာတၾကီး ေမး၏။

   “အေမ...

    ေမာင္ ဘာမ်ား မွာသြားေသးလဲဟင္”

   အေမက သက္ကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္မေျဖဘဲ စိတ္မေကာင္းဟန္ျဖင့္သာ ၾကည့္ေန၏။ သက္က သိခ်င္စိတ္ျဖင့္ ေခါင္းတေမာ့ေမာ့ျဖစ္ေနရာ အေမက သက္ကို ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲထည့္၏။ ထို႕ေနာက္မွာေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ဟန္ျဖင့္ သက္ကို ဖြင့္ေျပာေလေတာ့သည္။

   “သမီး... စိတ္ခုိင္ခိုင္ ထားေနာ္”

   အဲ့ဒီလို အေမေျပာလိုက္မွ သက္ စိုးရိမ္စိတ္က ဒီေရလို တိုးလာသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ အေမ့ အေမးကို ေခါင္းကို ခပ္သြပ္သြပ္ ညိတ္လိုက္၏။ သက္စိတ္ထဲမွာေတာ့ “ ေမာင္တစ္ခုခု မျဖစ္ပါေစနဲ႕” ဟု အထပ္ထပ္ အခါခါ ဆုေတာင္း ေနမိသည္။ သို႕ေသာ္ အေမ ေျပာလိုက္ေသာ စကားေၾကာင့္ သက္ ဆုေတာင္းမျပည့္တာ ေသခ်ာသြားေတာ့သည္။

   “သား... ေမာင္ ေအာင္ပိုင္

    ဓားထိုး ခံရလို႕ ဆံုးသြားရွာၿပီတဲ့ သမီး”

   အေမက စကားလည္း ဆံုးရာ သားအရင္းဆံုးပါးသကဲ့သို႕ သက္ကို ဖက္၍ ငိုရွာ၏။ အေမ့စကားအဆံုးမွာ သက္အဖို႕ မယံုရဲေအာင္ ျဖစ္သြား၏။ အေမကေတာ့ အေၾကာင္းစံုကို ငိုရႈိက္ရင္း ဆက္လက္ေျပာေနရွာသည္။ သက္မွာေတာ့ လက္ရွိသတိမွ လြတ္ကာ အေမေျပာေသာ အသံအား နားမွ စြဲေန၏။

  သက္ေခါင္းထဲမွာ ၿငီးစိစိျဖင့္ ၾကားေနရတဲ့ အသံက အမူးသမားတစ္စုက ေမာင္တို႕ ကားေရွ႕၌ လမ္းပိတ္ေနရာ ေမာင္က ဖယ္ေပးဖို႕ ေမတၱာရပ္ခံေၾကာင္း၊ ဒါကို ဟိုဘက္က ရန္စတယ္ထင္ၿပီး ေမာင့္၀မ္းဗိုက္ကို ဓားနဲ႕ ရုတ္တရက္ ထိုးလိုက္ေၾကာင္း၊ ေမာင့္မွာ ခ်က္ေကာင္းကိုမွ ဓားထိုးခံရ၍ ပြဲခ်င္းၿပီး လမ္းေပၚမွာပင္ ဆံုးပါးသြားေၾကာင္း ထပ္ခါ ထပ္ခါ ၾကား ေနရ၏။

  သက္ နားကို မည္သို႔ပိတ္ပိတ္ အသံက ၾကားရတုန္း။ မၾကားခ်င္လည္း ပိုၾကားေနရ၏။ ထိုစကားကိုလည္း သက္ ယံုၾကည္စိတ္ မရွိပါ။ ေမာင္ ညေနက်ရင္ ျပန္လာမည္ဟု သက္ကို ဆက္ဆက္ေျပာထားတာပဲဟာ။ ဒါကို ဘယ္သူေတြကမ်ား သက္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို စေနာက္ၾကတာလဲ။ ဒါဟာ ေမာင္ရဲ့တိုက္ဆိုင္မႈ ၾကမၼာဆိုးေတြကို သိတဲ့သူက လုပ္တာပဲ ျဖစ္မယ္။ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ယုတ္စိတ္ပုတ္ ေမြးတဲ့သူ။ ဒါ တမင္သက္သက္လုပ္တာ။ အဲ့ဒီလူဟာ သက္တို႕ သႀကၤန္ၿပီးရင္ မဂၤလာေဆာင္မွာကို မနာလိုလို႔
ျဖစ္မယ္။ ၿပီးေတာ့လည္း အစီအစဥ္မက်တဲ့ အလြဲႀကီးနဲ႔လူကို လန္႔ေအာင္ လုပ္ေသးတယ္။ ျဖစ္မယ့္ျဖစ္ ေမာင္နဲ႔ ဆက္ႏြယ္တဲ့ သက္ပဲ တစ္ခုခု ျဖစ္ရမွာေပါ့။ ေမာင္က ဘာမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီလို မဟုတ္တာ ေျပာတဲ့သူေတြကို သက္ခြင္လႊတ္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဖုန္းထဲကေန ရန္ေတြ႔လိုက္အံုးမယ္။

   သက္အေတြးမ်ား ေယာက္ယက္ခတ္ေျပးလႊားရင္း ေဒါသမ်က္လံုး စူးစူးျဖင့္ ခုနက အေမခ်ထားေသာဖုန္းကို ေကာက္ယူကာ ဖုန္းနံပါတ္ပင္ မႏွိပ္ပဲ လွမ္းေအာ္ေတာ့၏။ ဖုန္းေလးမွာသာ သက္ရဲ႕ မၾကား၀ံ့ မနာသာ ဆဲဆိုသံမ်ားေအာက္ ဓားစာခံျဖစ္ေနရွာသည္။ အေမကေတာ့ သက္ရဲ႕အျဖစ္ကို ၾကည့္ျပီး မူးေမ့လဲသြား၏။

   “ဟဲ့....ဘယ္လိုလူေတြလဲ++++++

    +++++++++++++++++++++

    ေမာင္ျပန္လာလိမ့္မယ္ေဟ့

     ေမာင္ျပန္လာလိမ့္မယ္++++++

     ++++++++++++++++++++”

ေစပိုင္ထြဋ္(ပုသိမ္)(ေရႊၿမိဳ ႔ေတာ္)

(မွတ္ခ်က္။ ။ ဤ၀တၳဳတိုသည္ ျပတိုက္၌ က်င္းပေသာ “လြမ္းငွက္တြန္က်ဴး အတာေႏြတန္ခူး” ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ေရးသားရေသာ ၀တၳဳတိုျပိဳင္ပြဲတြင္ ပူးတြဲတတိယဆုရရွိခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ေခါင္းစဥ္နဲ႕ သိပ္မလိုက္သျဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ ေခါင္းစဥ္ျပန္ေျပာင္းထားပါသည္။ အပိုင္းဆက္မ်ားႏွင့္ တင္ဖို႕ ရည္ရြယ္၍ “တန္ခူးမွာ ပြင့္ေသာ ဓမၼပန္း” ဟု ေရးသားဖို႕ အစပ်ိဳးခဲ့ေသးပါသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ဇာတ္လမ္းမွာ မတရားရွည္လြန္းေနသျဖင့္ ခု လိုက္ဖက္ေသာ ေခါင္းစဥ္နဲ႕သာ အတိုခ်ံဳ႕ ေရးသားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါေၾကာင္း ၀န္ခံအပ္ပါသည္)





Read More

တြဲလက္မ်ား ပညာေရးကူညီမႈအသင္းမွ လာေရာက္လည္ပတ္သူမ်ား အားလံုးကုိ ေႏြးေထြးစြာႀကိဳဆုိပါတယ္၊ေဝဖန္အႀကံေပးျခင္းမ်ားကုိလဲ စြမ္းႏုိင္တဲ့ဘက္က ကူညီေျပာေပးၾကေစလိုပါတယ္။

လာေရာက္လည္ပတ္သူအားလံုး ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ " မိမိတုိ႔၏ ဦးေခါင္းကို အေပၚသို႕ ေမာ့ၾကည့္မေနဘဲ မိမိတုိ႕၏ ေအာက္ရွိ သူမ်ားကုိ ငုံ႕ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ စာနာကူညီပါ။ ၎သည္ မြန္ျမတ္သည့္ ပရပာိတလုပ္ငန္းပါ။"