ဂဠဳန္ဦးေစာ၏ ေနာက္ဆံုးေန႔ ...

ဂဠဳန္ဦးေစာ၏ ေနာက္ဆံုးေန႔ ...

လူလိမၼာတို႔မည္သည္မွာ တစ္ပါးသူ၏ အမွားမွ သင္ခန္းစာယူၾကကုန္၏...

လူမိုက္တို႔မည္သည္မွာ ကိုယ္တိုင္မွား မွ သင္ခန္းစာရကုန္ၾကသည္...

ပို၍ မိုက္မဲေသာသူတို႔ကား ကိုယ္တိုင္မွားပါလွ်က္ ႏွင့္ သင္ခန္းစာ မယူတတ္ၾကကုန္....

                                                                                                                  ဆရာဦးေအာင္သင္း

ဂဠဳန္ဦးေစာ...
ဦးေစာသည္  လြတ္လပ္ေရးမရမွီ  စစ္ႀကိဳေခတ္တြင္  သာမန္ ႏိုင္ငံေရးသမားဘ၀ မွ   ဥပေဒျပဳလႊတ္ေတာ္ အမတ္၊
၀န္ႀကီး၊ နန္းရင္း၀န္ႀကီး စသည္ျဖင့္   အဆင့္ဆင့္ တက္ခဲ႔ၿပီး  ဒုတိယကမာၻစစ္အတြင္း  ၿဗိတိသွ်အစိုးရ၏  စစ္တြင္း
အက်ဥ္းသမားဘ၀ျဖင့္ ယူဂႏၶာ တြင္ အခ်ဳပ္ခံေနရသည္။  စစ္ၿပီးစ ဗမာျပည္တြင္ အစိုးရအဖြဲ႕၀င္၀န္ႀကီးဘ၀မွ အစ
ႏိုင္ငံေတာ္လုပ္ႀကံမႈႀကီး ၏ ေခါင္းေဆာင္ တရားခံဘ၀ျဖင့္ နိဂံုးခ်ဳပ္ခဲ႔ရသူတစ္ဦးျဖစ္သည္။

ဂလဲ႔စားေခ်သမား..
အဆိုပါ ဦးေစာသည္ သတၱမတန္းမွ်သာ ေအာင္ျမင္ေသာ  ေအာက္တန္းေရွ႕ေနကေလးပင္  ျဖစ္လင့္ကစား သူ႔တြင္
တိုးတက္ႀကီးပြားလိုေသာ  ႀကိဳးစားမႈ၊ အမွီလိုက္မႈ၊ ျဖတ္လမ္းႀကိဳက္မႈ ႏွင့္  ဆရာမေရွာင္  တပည့္မေရွာင္  လက္စား
ေခ်မႈမ်ားတြင္ သူမတူေအာင္ လက္ေျဖာင့္သူဟု ဆိုရပါမည္။  ဤမွ်သာ မဟုတ္ေသး၊  အႀကံႀကီးၿပီး ရက္စက္သည္။
ျပင္းထန္လြန္းေသာ အရင္းစိတ္ပိုင္ရွင္ၿဖစ္ၿပီး ပရိယာယ္ ေ၀၀ုဒ္  ႏွင့္ အေရွာင္အတိမ္းေကာင္းသူဟု ေက်ာ္ၾကားသည္။
သို႔ေသာ္ ယင္းမေကာင္းမႈမ်ားျဖင့္  မည္မွ်ပင္  ေက်ာ္ၾကားေစကာမူ လုပ္ႀကံမႈႀကီးအၿပီး  (၅)နာရီ အကြာတြင္ ဦးေစာ
ႏွင့္တကြ ရက္စက္ယုတ္မာလွေသာ သူ၏ သစၥာေဖာက္ဂိုဏ္းသားမ်ားအား ခ်က္ျခင္း ဖမ္းဆီးရမိၿပီးျဖစ္ေတာ႔သည္။
ဦးေစာႏွင့္ အေပါင္းအပါတို႔အား ဖမ္းဆီးၿပီးသည္ ႏွင့္  သက္ဆိုင္ရာ သက္ေသခံ ပစၥည္းမ်ား ႏွင့္  အျခား သက္ေသ
အေထာက္အထားမ်ား  ခိုင္လံုစြာ ေတြ႕ရိွရေသာေၾကာင့္  အထူးရာဇ၀တ္ခံုရံုးသို႔  အမႈတင္စစ္ေဆးခဲ႔ရာ (၂)လေက်ာ္
မွ် စစ္ေဆးခဲ႔ရၿပီး၊ ၁၉၄၇-ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ(၃၀)ရက္ေန႔တြင္ စစ္ေဆးမႈ ၿပီးဆံုးခဲ႔ေလသည္။

ႀကိဳးမိန္႔ပစ္ဒဏ္..
အမႈစစ္ေဆးမႈတြင္ ဦးေစာမွ သီးျခားငွါးရမ္းထားေသာ ဘိလပ္မွ ေတာ္၀င္၀တ္လုံႀကီး  မစၥတာ   ကားတစ္ဘက္နက္၊
ႏွင့္ အစိုးရေရွ႔ေနခ်ဳပ္ႀကီး ဦးထြန္းျဖဴ တို႔ ႏွစ္ဘက္ေရွ႔ေနတို႔၏ တင္ျပေလွ်ာက္လဲခ်က္မ်ားကို ၾကားနာစိစစ္ခဲ႔သည္။
ဤတြင္  တရားခံမ်ားျဖစ္ၾကေသာ  ဦးေစာ  ႏွင့္ အေပါင္းအပါတို႔အား မည္သို႔မွ် ကာကြယ္ေပးႏိုင္စြမ္း မရိွေတာ႔ေခ်။
သို႔ျဖင့္ အထူး   ရာဇ၀တ္ခံုရံုး   သဘာပတိ  ဦးေက်ာ္ျမင့္သည္    (၈၄)မ်က္ႏွာရိွ   ရွည္လ်ားေသာ  စီရင္ခ်က္ႀကီးကို
(၂)နာရီၾကာမွ် ဖတ္ၾကားအၿပီး  ဦးေစာ  ႏွင့္  အေပါင္းအပါတို႔အား  ရာဇသတ္ႀကီးပုဒ္မ ၃၀၂ (၁)(ခ)အရ ျပစ္မႈ ထင္
ရွားခဲ႔သျဖင့္   အျပစ္ရိွေၾကာင္း   စီရင္ဆံုးျဖတ္ၿပီး   ၎တို႔အားလံုးအေပၚ   ႀကိဳးမိန္႔ပစ္ဒဏ္ ခ်မွတ္လိုက္ေတာ႔သည္။

စီရင္ခ်က္ ဖတ္ၾကားရာတြင္  ၿငိမ္သက္စြာ နားေထာင္ေနေသာ  ဦးေစာသည္ ေသဒဏ္ ဟု  ၾကားလိုက္ရစဥ္  မ်က္ႏွာ

ပ်က္သြားသည္။ ျဖဴေယာ္ေယာ္ျဖစ္လာသည္။

ဦးေစာ၏ ေနာက္ဆံုးေန႔ ....
ထိုေန႔ကား ..  ၁၉၄၈-ခုႏွစ္၊ ေမလ(၈)ရက္ေန႔   အရုဏ္ဦးပင္ျဖစ္သည္..  နံနက္ခင္း ၏   ပူေႏြးေသာ   အရုဏ္ဦး၏
ေရာင္ျခည္သည္   ခပ္ဆိုင္းဆိုင္း   ခပ္မိႈင္းမိႈင္းျဖင့္   အင္းစိန္ေထာင္ႀကီး၏ ဗူး၀တြင္   တရားေရးဌာန     အတြင္း၀န္
ဦးစံညြန္႔၊   အက်ဥ္းဌာနမင္းႀကီး ဦးဘေမာင္၊   ရဲခ်ဳပ္ ရဲမင္းႀကီးမ်ား၊   တရားသူႀကီးမ်ား၊   ဆရာ၀န္မ်ား ႏွင့္   ခြင့္ျပဳ
ခ်က္ျဖင့္ ေရာက္ရိွလာၾကေသာ  စစ္ဘက္နယ္ဘက္မွ အရာရိွမ်ားသည္ စုေ၀းေရာက္ရိွေနၾကေပၿပီ။  အင္းစိန္ေထာင္
ႀကီး မွ ေထာင္ပိုင္ ဦးတင္ေမာင္သည္ ေရာက္ရိွလာၾကေသာ   ဌာနဆိုင္ရာမ်ားအား  ခရီးဦးႀကိဳျပဳလွ်က္   ေထာင္ႀကီး
အတြင္းသို႔ ၎ကပင္ဦးေဆာင္ေခၚယူသြားၿပီး ယေန႔  နံနက္  ေနမထြက္မွီ အၿပီးေဆာင္ရြက္ရမည္ျဖစ္ေသာ လုပ္ငန္း
တစ္ခုအတြက္ ပိပိရိရိ အမွားအယြင္း အတိမ္းအေစာင္းမရိွေအာင္ ေဆာင္ရြက္ထားၿပီးေသာ ကိစၥမ်ားကို ထပ္ေလာင္း
စစ္ေဆးႏိုင္ရန္ ရွင္းလင္းတင္ျပေနသည္။ ယင္းကိစၥကား အျခားမဟုတ္ လုပ္ႀကံမႈတရားခံ ဦးေစာတို႔အား အခ်ိန္မွီ
ႀကိဳးမိန္႔ျပစ္ဒဏ္ေပးရန္ အစီအစဥ္ပင္ ျဖစ္ေပသည္။
                 ဦးေစာသည္ ၎၏ လြတ္ေျမာက္ေရးကို နည္းမ်ဳိးစံုျဖင့္ ႀကိဳးစားေသးသည္။   အယူခံမ်ား၊   အသနား
ခံစာမ်ား အဆင့္ဆင့္ျဖင့္တမ်ဳိး၊   ၎၏ အားကိုးရာ ႏိုင္ငံျခားသံရံုး တရံုးသို႔ လွ်ိဳ႕၀ွက္စြာ အကူအညီေတာင္းခံသည္
ကတဖံု ေနာက္ဆံုး   ဦးေစာသည္   သူ႔ကိုယ္သူပင္  လုပ္ႀကံရန္ ႀကံစီခဲ့သည္။   သို႔ေသာ္ သူ၏  ႀကိဳးပမ္းမႈမွာ အရာ
မထင္ခဲ႔၊ အထမေျမာက္ခဲ့ေပ။    ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကုန္ဆံုးသည္  ႏွင့္ ဦးေစာသည္   သူလိုေသာ   အခြင့္အေရးမ်ားကို
တန္းစီေတာင္းေတာ႔သည္။ ၎တို႔မွာ သူ႔အတြက္ ေသဒဏ္အတည္ျဖစ္လွ်င္ လက္ထိပ္မခတ္ဘဲ ႀကိဳးစင္သို႔ေခၚရန္၊
သူတစ္ဦးတည္းကို ဦးဆံုးႀကိဳးဒဏ္ေပးရန္၊  ၎၏ ဘ၀ကူး ေကာင္းရန္   သူ႕အားဘာမွ်  မေျပာၾကေတာ႔ဘဲ ဆိတ္
ၿငိမ္စြာ ေနခြင့္ျပဳရန္   ႏွင့္    လယ္တီဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး ေရးသားျပဳစုထားေသာ တရားစာအုပ္မ်ား၊   ဒီပနီမ်ား
ကို ၀ယ္ေပးရန္ ေမတၱာရပ္ခံ ေတာင္းဆိုခဲ႔သည္။

တရားေတြ႕ေသာ္လည္း ေနာက္က်...
တစ္ေန႔ ဦးေစာႏွင့္ ၎အတြက္ အထူးတာ၀န္ခ်ထားသူ ေထာင္အရာရိွငယ္တစ္ဦးတို႔ စကားစပ္မိၾကသည္။
ဦးေစာက တရားသံေ၀ဂသံပါပါ ႏွင့္ သြယ္၀ိုက္ေျဖာက္ခ်က္ေပးသကဲ႔သို႔ ေျပာခဲ႔သည္မွာ ...

" က်ဳပ္ဟာ တသက္လံုး  ဗုဒၶဘာသာလို႔ေျပာခဲ႔တာပဲ..  ဒါေပမယ္႔ တကယ္ေတာ႔   မည္ခါမွ်မတၱ ဗုဒၶသာသာမွ်သာ

ျဖစ္ခဲ႔တာကို ခုလို တရားစာေပ ေလ႔လာမိမွ ပိုၿပီး သိရတယ္..က်ဳပ္ဟာ ေလာကမွာ ရိွတဲ႔   မေကာင္းမႈ     မွန္သ၍

မလုပ္ခဲ႔ဖူးတာလဲမရိွဘူး...  ေလာကရဲ႕ စံစားရမဲ႔ အေကာင္းဆံုးေတြကိုလဲ က်ဳပ္မေတြ႔ခဲ့ဖူးတာလဲ မရိွဘူး..

ဒါေပမယ္႔ ခုေတြ႕ရမဲ႔   တရားေတာ္ရဲ႕ အဆီအႏွစ္ေတြကို က်ဳပ္တခါမွ် မေတြ႔ခဲ့ဖူးဘူး" ဟု ဖြင့္ဟ ၀န္ခံလွ်က္ ...

" က်ဳပ္မွာ အာဏာရိွတဲ႔အခ်ိန္တုန္းကလဲ ဘာသာေရးကို အေလးအနက္ မျပဳမိဘူး..ဘာသာေရးဟာ က်ဳပ္အတြက္

ဟန္ျပ အေဆာင္အေယာင္တစ္ခုေလာက္သာ ရိွခဲ႔တယ္..က်ဳပ္ဆႏၵမွာ ရိွတာက က်ဳပ္အာဏာတည္ၿမဲေရး ႀကီးပြား

ေရးနဲ႔ တိုင္းျပည္ကို က်ဳပ္ႀကိဳက္တဲ႔ပံုစံသြင္းခ်င္တာဘဲ က်ဳပ္မွာ အဓိက ျဖစ္ခဲ႔တယ္..    ဒီအခ်ိန္ကသာ ခုေတြ႔ရတဲ႔

တရားေတာ္ကို ေတြ႔ရင္ ခုလိုလဲ ျဖစ္မယ္ မထင္မိဘူး" ဟု ဖြင့္အံခဲ႔ဘူးသည္။

မဟာအမွား...
ဤမွ်သာ မကေသး ဦးေစာတြင္ ႀကီးမားေသာ အစြဲအလန္းႀကီးတစ္ခုေၾကာင့္ သူ႔တြင္ စိတ္အထိခိုက္ဆံုး    ျဖစ္ခဲ႔
ရေသးသည္။ " ဒီတုန္းက က်ဳပ္ဟာ နန္းရင္း၀န္ႀကီးဘ၀ နဲ႔ ေရႊဘိုနယ္ကို ေရာက္ခဲ႔တယ္..ဒီအခ်ိန္က ေရႊဘိုနယ္မွာ
အေတာ္ ထင္ရွား ေက်ာ္ၾကားေနတဲ႔ အေလာင္းဘုရား ဦးေအာင္ေဇယ်ကိုးကြယ္တဲ႔   သစ္ကနက္(သကၤန္းနက္)ဘုရား    မတ္ရပ္
ဆင္းတုေတာ္ဟာ အေတာ္ တန္ခိုးႀကီးတယ္..  ဆုေတာင္းျပည့္တယ္.. လိုတရတယ္..ရန္ကို ေအာင္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ႔
သတင္းေၾကာင့္   ဒီဘုရားကို မရအရ  ရတဲ႔နည္းနဲ႔ က်ဳပ္ယူခဲ႔မိတယ္..  ဒါေပမယ္႔  ကိုးကြယ္လိုလို႔  ၾကည္ညိဳသဒၶါနဲ႔
ပင့္ခဲ႔တာ မဟုတ္ဘူး၊  က်ဳပ္အက်ဳိးအတြက္ ၾကည့္ၿပီး ယူခဲ႔တာဘဲ၊ ဒီေတာ႔ ဆင္းတုေတာ္ကို သာမာန္မွ်သာ ကိုးကြယ္
တဲ႔ အဆင့္ မဟုတ္ဘဲ   က်ဳပ္ရဲ႕ အေဆာင္သေဘာမ်ဳိးဘဲ ထားခဲ႔မိတယ္...အဲဒါ က်ဳပ္ရဲ႕ မဟာအမွားႀကီးဘဲ...
 ေနာက္မွ သိရတာက ယင္းဆင္းတုေတာ္ႀကီးသည္ တန္ခိုးႀကီးသေလာက္ အလြန္ခိုက္တယ္ဆိုတာ သိရေတာ႔
ေနာက္က်သြားၿပီ.. ဒီေတာ႔..  က်ဳပ္ဟာ အဂၤလိပ္အက်ဥ္းသမားျဖစ္လိုက္  ေသနပ္ပစ္ခံလိုက္ႏွင့္ ေနာက္ဆံုး ခု
အေျခအထိ ျဖစ္ခဲ႔တာဘဲ ...   ေနာက္ က်ဳပ္ဒီထဲေရာက္မွ အဲဒီ ဆင္းတုေတာ္ႀကီးကို ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ စေနေဒါင့္မွာ
ေက်ာင္းေဆာင္တစ္ခုနဲ႔  လွဴဒါန္းလိုက္ရတယ္ " ဟု ၀မ္းနည္းစြာ ေျပာခဲ႔သည္..
၎ ဘုရားအား ဦးေစာကို သရဏဂံုတင္စဥ္မွ ေရစက္ခ်သြားခဲ႔သည္.။

ေနာက္ဆံုးအၿပံဳးမ်ား...
သို႔ျဖစ္ပင္ ယေန႔သည္ ဦးေစာအတြက္ ေနာက္ဆံုးေန႔ရက္..ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္သို႔ ဆိုက္ေရာက္ခဲ႔ၿပီ..
အစီအစဥ္မ်ားအရ  ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလံုးသည္ အသင့္ျဖစ္ေနၾကၿပီ..တရားေရးဌာန အတြင္း၀န္ ႏွင့္ အက်ဥ္းဌာန
မင္းႀကီးတို႔ ဦးေဆာင္လွ်က္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ဦးေစာထားရာ ႀကိဳးတိုက္သို႔ ဆိပ္ၿငိမ္စြာေလွ်ာက္လာၾကသည္။
ဦးေစာ ၏ ႀကိဳးတိုက္ကေလးသည္ ဓာတ္မီးေရာင္ ဆီမီးေရာင္မ်ားေၾကာင့္ လင္းသေရာင္ရိွေနသည္။
ႀကိဳးတိုက္ေရွ႕သို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေရာက္တြင္  ဦးေစာသည္ အၿပံဳးျဖင့္ ဆီးႀကိဳနႈတ္ဆက္သည္။ ႀကိဳးတိုက္အတြင္းရိွ
ဦးေစာ ၏ ဆင္းတုေတာ္ကေလးတြင္ ဆီးမီးပတ္လည္ ေကာ္ဖီဆြမ္း၊ မုန္႔ဆြမ္းမ်ားျဖင့္ ပန္းေရခ်မ္းမ်ားပါ  ေ၀ေ၀ဆာ
ကပ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။    ဦးေစာ ၏    အစားအေသာက္မ်ားကို    တာ၀န္ယူရေသာ   အက်ဥ္း သမားေလး

ေမာင္စကၤာပူမွာ- ၎ ၏ ဆရာအတြက္ နံက္စာကို(၃)နာရီကပင္ အသင့္ရိွေနေသာ္လည္း ဦးေစာကား စားမသြားခဲ႔ေပ။

ဦးေစာသည္ ၎၏ ကိုယ္တြင္ ၎၏ဇနီး(မာမီႀကီး) အႀကိဳက္ဟုေျပာေသာ ပိုးရွမ္းေဘာင္းဘီ၀ါ၊ ပိုးရွပ္ လက္တိုအျပာႏု
ေရာင္ ေရညွိေရာင္ ေမာ္လၿမိဳင္ေရွ႕ထိုးဘိနပ္မ်ားျဖင့္ သပ္ယပ္စြာ ၀တ္ဆင္လ်က္ အသင့္ရိွေနသည္။
က်န္ခဲ႔ေသာ သူပိုင္ပစၥည္းကေလးမ်ားကို သူေပးလိုသူမ်ား၏ အမည္ျဖင့္ယွဥ္လ်က္ သူ႔ကုတင္ေပၚတြင္ တန္းစီတင္ခဲ့ၿပီး
၎ႏွင့္အတူရိွေနေသာ ေထာင္အရာရိွငယ္တဦးအား  လႊဲအပ္ေပးခဲ့သည္။

ႀကိဳးစင္သို႔ ....
ေထာင္မွဴးႀကီး ဦးစံတင့္သည္ ႀကိဳးက်တရားခံမ်ား ၀တ္ဆင္ရၿမဲျဖစ္သည့္ အက်ၤ ီျဖဴအေရွ႕ေက်ာကြဲ(၀တ္ရံုျဖဴ)ကို
လက္တဘက္တြင္တင္လ်က္  က်န္လက္တစ္ဖက္မွ ဦးေစာ၏ ႀကိဳးတိုက္ သံတံခါးေသာ႔ကို ဖြင့္မည္ျပဳစဥ္ ....
" ဒီဟာႀကီးကို ဟိုေပၚေရာက္မွ ၀တ္ေပးရင္ မျဖစ္ဘူးလား" ဟု ဦးေစာက ေမးလိုက္ရာ ေထာင္မွဴးႀကီး တံခါးဖြင့္ေနေသာ
လက္သည္ တန္႔သြားၿပီး သက္ဆိုင္ရာ အရာရိွႀကီးမ်ား၏ မ်က္ႏွာကို ဆင့္ကဲ ဆင့္ကဲ ၾကည့္လိုက္သည္။
ၿပီးမွ အမိန္႔ရသည့္အလား ႀကိဳးတိုက္သံတံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ ေဖာင္ပိုင္ႀကီး ႏွင့္ ေထာင္မွဴးႀကီးတို႔သည္ ဦးေစာအား
၀ဲ ယာ ညွပ္လ်က္တြဲၿပီးျဖစ္ေနေတာ႔သည္။ ဦးေစာကား လက္ထိပ္မပါ ၀တ္ရံုျဖဴဗလာျဖင့္ ၎၏ ေနာက္ဆံုးခရီးျဖစ္ေသာ
ႀကိဳးစင္ ရိွရာသို႔ ညင္သာတိတ္ဆိပ္စြာျဖင့္ လိုက္ပါလာခဲ႔သည္။

သက္ရိွအသုဘ..
ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ဆိပ္ၿငိမ္ေလးလံေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ဦးေစာ၏ ေနာက္မွ ကပ္လ်က္ပါလာၾကေသာ္လည္း ခံစားခ်က္
ကား ျပင္းထန္သည္ဟု ဆိုရပါမည္။ အသက္ရိွ က်န္းမာ၀ၿဖိဳးလ်က္ ရိွေနသူ တစ္ဦးအား အသုဘအျဖစ္ လိုက္လံပို႔ေဆာင္
သကဲ႔သို႔ ရိွေနသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ မသက္မသာလွပါ။
ႀကိဳးစင္အားျမင္ေနရေပၿပီ..ႀကိဳးစင္ေရွ႔ ေရာက္လုနီးနီး ဦးေစာမွာကား.. ေျခလွမ္းေလးလာသည္။ ေျခဒရြတ္ဆြဲလာသည္။
သို႔ေသာ္ သတိကား လက္မလြတ္ေပ။ ေတြ႔ေသာသူ၏ သိေဟာင္းႀကြမ္းေဟာင္းမ်ားကို အၿပံဳးျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္လွ်က္ရိွျပန္သည္။
ႀကိဳးစင္ေျခရင္းသို႔အေရာက္ ေထာင္မွဴးႀကီး၏ သတိေပးမႈျဖင့္ အသင့္ရိွေနေသာ ဆင္းတုေတာ္ကေလးအား ဦးညြတ္၀တ္ျပဳ
လ်က္ ဦးေစာမွာ ဘိနပ္မပါေတာ႔ဘဲ ေထာင္မွဴးႀကီး ဦးစံတင့္ ၏ တြဲေခၚရာ ႀကိဳးစင္သို႔သာ တန္းတန္းမတ္မတ္ တက္သြား
ေတာ႔သည္။

တစ္ကိုယ္ေတာ္ အခြင့္အေရး ..
ႀကိဳးစင္မွာ (၂)ေယာက္ တၿပိဳင္တည္းေပးႏိုင္ေသာ ႏွစ္ခုတြဲျဖစ္ေသာ္လည္း အခြင့္အေရးေတာင္းတတ္ေသာ ဦးေစာ ၏
ေတာင္းပန္ခ်က္အရ သူ႔အား ေနာက္ဆံုး အခြင့္အေရးျဖင့္ သူတစ္ဦးတည္းကိုသာ ပထမႀကိဳးမိန္႔ျပစ္ဒဏ္ကို ခံယူေစခဲ႔သည္။
အရုဏ္ဦး၏ နံနက္ေရာင္ျခည္သည္ ဦးေစာႏွင့္ ၿပိဳင္တူ ႀကိဳးစင္ေပၚသို႔ ေရာက္ခဲ႔ႀကၿပီး ဦးေစာသည္ ၎ အလိုမရိွဆံုး ေသာ
ေက်ာကြဲအကၤ်ီျဖဴရွည္ႀကီးကို ၀တ္ရန္   လက္လွ်ိဳေပးစဥ္ ႀကိဳးစင္ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ရိွၾကေသာ   မႈထမ္း ရာထမ္းမ်ားအား
လူေစ့မတတ္ၾကည့္လ်က္ ေနာက္ဆံုးေသာ အၿပံဳးျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ျပန္သည္။ မၾကာပါေပ. .ဦးေစာ၏ ေျခစံု..လက္စံုတို႔တြင္
ႀကိဳးတုတ္ေပးလ်က္ရိွရာ ဦးေစာသည္  မ်က္စိကို စံုမွိတ္လိုက္သည္။    ထိုစဥ္ ေထာင္မွဴးႀကီးက ဦးေစာအား  Death Cap
ေခၚ ေခါင္းစြပ္အိတ္အျဖဴကို စြပ္ေပးလ်က္ ႀကိဳးကြင္းတင္လိုက္စဥ္..ဦးေစာရပ္လ်က္ရိွေသာ ေအာက္ခံသံျပားႀကီးႏွစ္ခ်ပ္မွာ
ဂ်ဳိင္းကနဲ႔ ျမည္ဟီးလ်က္ ပြင့္ထြက္သြားသံႏွင့္အတူ သူလည္း လုပ္ႀကံမႈႀကီး၏ ေခါင္းေဆာင္တရားခံအျဖစ္မွ ဘ၀သစ္
ကူးေျပာင္းရန္ ၿငိမ္သက္လ်က္ ရိွေပၿပီ...။

မံႈႀကီး၏ သြားရာလမ္း..
ဦးေစာကိစၥအၿပီး ေထာင္မွဴး ေထာင္ၾကပ္တို႔ျခံရံလ်က္ မႈံႀကီးအား တြဲထုတ္လာၾကျပန္သည္။ သူလည္း ၀တ္ရံုျဖဴေက်ာကြဲ
ႀကီး ၀တ္လ်က္ ဒယီးဒယိုင္ လက္ထိပ္မပါ ႀကိဳးစင္ေပၚသို႔ ေရာက္လာသည္။     သူႏွင့္ ယွဥ္လ်က္ရိွေသာ တဖက္ခန္းမွ
ႀကိဳးမိန္႔က်ၿပီးသူကို သူငံုၾကည့္သည္။ ၿပီးမွ ဒါဦးေစာလား ဟု မံႈႀကီးကေမးရာ ေထာင္မွဴးႀကီး ဦးစံတင့္သည္ေခါင္းညိမ္႔
အေျဖေပးရင္း မံႈႀကီးအား  Death Cap ေခၚ ေခါင္းစြပ္အိပ္ျဖဴကို စြပ္ေပးသည္။ မံႈႀကီးက ေခါင္းစြပ္မခံဘဲ ေခါင္းေရွာင္ရင္း
ကၽြန္ေတာ္ေျပာစရာ ရိွေသးတယ္ဟု စကားစလာရာ...ေထာင္မွဴးႀကီးက ေျပာသာေျပာပါ အခ်ိန္ေတြ က်န္ပါေသးတယ္
ဟု ႏွစ္သိမ္႔ရင္း ေခါင္းစြပ္ထဲက ေျပာႏိုင္ပါတယ္ ဟု ေခါင္းစြပ္ကို စြပ္လိုက္သည္။ မံႈႀကီးသည္ ေခါင္းစြပ္ထဲမွပင္  သူ၏
မျပတ္ေသးေသာ လက္တစ္ဖက္ကို ေျမွာက္ခါ (ဦးေစာအိမ္၀ိုင္းစဥ္ ခုခံ၍ ရရိွေသာဒဏ္ရာေၾကာင့္ လက္တစ္ဖက္ ျဖတ္
ထားသည္) " ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးဟာ " ဟု အစခ်ီေနစဥ္ ... သူနင္းထားေသာ သံျပားႀကီးမွာ ပြင့္ထြက္သြား
ၿပီး   သူ႔ဆရာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ႏွင့္အတူ ေဘးျခင္းယွဥ္လ်က္ ၎ ၏ ဘ၀နိဂံုးခ်ဳပ္ရရွာသည္။
ႀကိဳးမိန္႔ျပစ္ဒဏ္ ခံယူၿပီးေသာ ဦးေစာ ႏွင့္ မံႈႀကီးတို႔အား နာရီ၀က္အၾကာတြင္ ေထာင္ဆရာ၀န္မ်ားျဖစ္ၾကေသာ ေဒါက္တာ
ေအာင္သိန္း ႏွင့္ ေဒါက္တာထြန္း၀င္းတို႔မွ လာေရာက္စစ္ေဆးလ်က္ ၎တို႔တြင္ အသက္မရိွေတာ႔ေၾကာင္း မွတ္ခ်က္ေပး
ၾကသည္။ ၿပီးမွ ဦးေစာ ႏွင့္ မံႈႀကီးတို႔၏ အေလာင္းမ်ားကို ႀကိဳးစင္မွ အသင့္ရိွေနေသာ ေခါင္းမ်ားထဲသို႔ စနစ္တက် ေနရာ
ခ်ေပးခဲ႔ၾကသည္။

ေခါင္းေဆာင္ႀကီးလမ္းအတိုင္း
တတိယအသုတ္ ေမာင္စိုး ႏွင့္ သက္ႏွင္းတို႔ ေရာက္ရိွလာျပန္သည္.. သူတို႔ကား ပထမအသုတ္ကဲ႔သို႔ တည္ၿငိမ္မႈ မရိွ ..
တုံလႈပ္ ေျခာက္ျခားလွ်က္ ရိွၾကသည္။ ၎တို႔အား ႀကိဳးတိုက္မွ အျပင္သို႔ေရာက္ရန္ ခဲယွဥ္းစြာ ထုတ္ခဲ႔ရသည္။ အခ်ဳိ႕
ႀကိဳးတရားခံမ်ားအား ယခုကဲ႔သို႔ ၎တို႔၏ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကေလးတြင္ ေၾကာက္ကန္ ကန္လ်က္ အစြမ္းကုန္ ခုခံ
တတ္ၾကေသာေၾကာင့္ ႀကိဳးတိုက္တရားခံမ်ားအား ထုတ္ယူရာတြင္ သတိႀကီးစြာျဖင့္ လိမၼာပါးနပ္ရန္လည္း လိုသည္။
ယခုတြင္ မႈထမ္းရာထမ္းမ်ား၏ ပါးနပ္လိမၼာစြာ ေဆာင္ရြက္မႈျဖင့္..ေမာင္စိုး ႏွင့္ သက္ႏွင္းတို႔မွာ ႀကိဳးစင္သံျပားေပၚတြင္
ေရာက္ရိွေနၾကျပန္ေလၿပီ။ အစ၌ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားလြန္းေသာ ႏွစ္ေယာက္မွာ ႀကိဳးစင္သံျပားမ်ားပြင့္ထြက္သြားခ်ိန္
အထိ ၿငိမ္သက္စြာျဖင့္ပင္ သူတို႔၏ ဆရာ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးႏွင့္အတူ ဘ၀နိဂံုးခ်ဳပ္သြားၾကေလၿပီ..။

အရံွဳးသာလ်င္..
၁၉၃၈-ခုႏွစ္၊ လုပ္ႀကံမႈႀကီးမျဖစ္ပြားမွီ (၉)ႏွစ္ခန္႔က ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦတြင္
ဦးေစာ ႏွင့္ ကိုေအာင္ဆန္းတို႔သည္ အေတာ္ရင္းႏွီးၾကဘူးသည္။ အဂၤလိပ္ဆန္႔က်င္ေရး၊ နယ္ခ်ဲ႔ဆန္႔က်င္ေရး
တရားပြဲျဖင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ဦးေစာအား မိတ္ဆက္ခဲ႔ဘူးသည္။
ဦးေစာအား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေလာင္း ကိုေအာင္ဆန္းက ခ်ီးၾကဴးဘူးသည္မွာ...
" သူမ်ားလို ဘီေအ၊ အမ္ေအ မေအာင္ေပမဲ႔ ကိုယ္ဒူး၊ ကိုခၽြန္ က်ဳိးစားၿပီး ထိပ္တန္းေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္ေအာင္
လုပ္ႏိုင္တဲ႔လူဘဲ " ဟု ခ်ီးၾကဴးခဲ႔သည္။
ယခု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ေက်ာင္းသားဘ၀က ခ်ီးၾကဴးခဲ႔ေသာ ေလးစားၾကည္ညိဳခဲ႔ရေသာ ဦးေစာမွာ ျပည္ပ နယ္ခ်ဲ႔
အရင္းရွင္မ်ား၏ ပေယာဂျဖင့္ပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ရဲေဘာ္၀န္ႀကီးမ်ားအား လုပ္ႀကံလ်က္ သူႏွင့္ အေပါင္းပါ အမ်ဳိးသား
သစၥာေဖာက္မ်ားသည္လည္း သူတို႔၏ ေနာက္ဆံုးသြားရာလမ္းတြင္ နိဂံုးခ်ဳပ္ခဲ႔ၾကေလၿပီ..။
သို႔ေသာ္.. တိုင္းျပည္ ႏွင့္ လူမ်ဳိးအတြက္ကား အရံွဳး ..အရံွဳး ..အရံွဳး..ပင္တည္း.........။
                                                                                                           ဦးသန္းျမင့္(သာယာ၀တီ)
                                                                                                          ၁၉၄၈-ခုႏွစ္ ေမလ(၈)ရက္
                                                                                                          အိုးေ၀ဂ်ာနယ္...............

Posted in: အေထြေထြဗဟုသုတ