မိခင္တစ္ေယာက္ ရဲ့တိတ္တခိုး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္

ကလင္ ကလင္ .... ကလင္ ကလင္ *

ဒိတ္ေအာက္ေနတဲ႔ ဖုန္းသံက ကိုင္သူမဲ႔စြာ ေအာ္ျမည္ေနသည္။ ကိုင္မယ္႕သူက ေတာ္ေတာ္ နဲ႔ ေပၚမလာေပမယ္႕

ဖုန္းသံကေတာ႔ ဆက္လက္ျမည္ေနဆဲပါ ။ ေႏွးတံု႕လွတဲ႔ ျခလွမ္းေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းလာတဲ႔ အဘြားအို တစ္ဦး ။

ဆက္တိုက္ျမည္ေနတဲ႔ ဖုန္းနားကို ေရာက္လာေပမယ္႔ ခ်က္ခ်င္းမကိုင္ေသးပဲ အဓိပၸါယ္မဲ့စြာ စိုက္ၾကည္႔ေနဧ။္ ။

ခဏေနမွ ဖုန္းကို မကိုင္ခ်င္စြာနဲ႔ ကိုင္လိုက္ပါသည္။

*ဟဲလို*

*ေခၚေနတာ ၾကာေနၿပီ ေမေမ ... မကိုင္ေတာ႔ စိတ္ပူလို႕ ဆက္တိုက္ေခၚေနတာ *

ေၾသာ္ ! စိတ္ပူတယ္တဲ႔လား ။ စိတ္ပူလို႔ ဆက္တိုက္ေခၚေနမယ္႔ အစား ကားေလးထုတ္ၿပီး ေျပးလာလိုက္ပါလားကြယ္။

အျပင္သို႕ ထြက္ၾကလာေသာ စကားသံမဟုတ္ပါ ။ ရင္တြင္း တီးတိုးေရရြတ္လိုက္မိျခင္းသာျဖစ္သည္။

* ေမေမ ေနမေကာင္းဘူးလား ... သမီး ေငြလာပို႔မလို႕ ေမေမ ......သမီးေတာ႔ မအားဘူးေမေမေရ ...သားငယ္ စာေမးပြဲ ကလည္းေတာ္ေတာ္ နီးေနၿပီေလ ။ သမီး အိမ္က ဒရိုင္ဘာ ေမာင္ျမင္႔ကိုဘဲ လြတ္လိုက္မယ္ေနာ္ ... ေမေမ ဘာမွာ အံုမလဲ ေမေမ*

* မမွာေတာ႔ပါဘူး ........ သမီးေကာ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္ *

*ဟုတ္ကဲ႔ ......... ေကာင္းပါတယ္ေမေမ *

ဒီေနရာမွာတင္ ဆက္သြယ္မွဳက ျပတ္ေတာက္သြားပါေတာ႔ဧ။္ ။ ဖုန္းေလးကို ညင္သာစြာ ျပန္ခ်ၿပီး အနီးရွိ ပက္လက္ ကုလားထိုင္ေပၚ ေျဖးညင္းစြာ ထိုင္ခ်လိုက္သည္ ။ လြန္ေလခဲ႔ေသာ ႏွစ္ 30က ပံုရိပ္ေတြက ဓာတ္ပံုရိုက္သလို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္လာခဲ႔သည္။ မိုးေတြ ရြာေနတဲ႔ ေန႔ေလးတစ္ေန႕ ကၽြန္မတို႕ လင္မယား အလုပ္ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ ပဲခူးဘက္ကို ေရာက္ေနခဲ႔သည္။ ခ်စ္လွစြာေသာ 10ႏွစ္ သမီးေလးကို ကေလးထိန္း မိန္းကေလးနဲ႔ အိမ္မွာ ထားခဲ႔ရပါသည္။ ပဲခူးေရာက္ေတာ႔ အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ၾကည္႕ေတာ႕ ဖုန္းကိုင္မယ္႕သူမရွိ ။ ေနာက္အႀကိမ္ႀကိမ္ ထပ္ေခၚၾကည္႔သည္ ။ မကိုင္တဲ႕ ဖုန္းကို ဆက္ေခၚဖို႕ဆိုတဲ႔ အေတြးမရွိ ။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္လံုး ကားေပၚခ်က္ခ်င္းတက္ကာ ရန္ကုန္သို႕ တန္းျပန္ခဲ႔ၾကသည္။ အလုပ္မၿပီးဘဲ သမီးေဇာနဲ႔ ျပန္လာခဲ႔တဲ႔အတြက္ သိန္းေပါင္းမ်ားစြာျမတ္မယ္႕ လုပ္ငန္းတစ္ခုကို ဆံုးရွံဳးမယ္ဆိုတာ သိေပမယ္႕ ငါ႔သမီးေလး တစ္ခုခုျဖစ္ေနလို႕ ဖုန္းမကိုင္တာဘဲဆိုတဲ႔ အသိက လူတကိုယ္လံုးကို ပူေလာင္ေနလိုက္ သာဆိုတာ ေျပာမေနပါနဲ႔ ။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ႔ သမီးေလးနဲ႔ ကေလးထိန္းက အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္ဧ။္ ။ ဒါေပမယ္႔ဆံုးရွံုးလိုက္ရတဲ႔ ေငြေၾကးေတြကို ႏွေျမာတဲ႔ စိတ္ထက္ သမီးေလးကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေတြ႔လိုက္ရတဲ႔ ပီတိ အေပ်ာ္ေလးက အရာရာကို အႏွေျမာမရွိခဲ႔ပါဘူး ။ သမီးေလး ဒုတိယႏွစ္တက္ေနခ်ိန္မွာ အမ်ိဳးသားက ေပ်ာ္ရြင္စြာ မိသားစုဘ၀ေလးထဲကေလ မထင္မွတ္ဘဲ ထြက္ခြာသြားခဲ႔ပါသည္။ အမ်ိဳးသားဆံုးသြားေပမယ္႔ သမီးဆိုတဲ႔ အားေတြကို ထည္႔ကာ ႀကိဳးစားရပ္တည္ခဲ႔ပါဧ။္။ ဘ၀ရဲ႕ အေမာေတြကို သမီးေလး အၿပံဳးတစ္ခ်က္နဲ႔ အပမ္းေျပေစခဲ့သည္။ ဘြဲ႔ရေတာ့ သင္တန္းေတြ စံုေအာင္ ဆက္တက္ေစခဲ့သည္။ စင္ကာပူမွာ ေက်ာင္းေနခ်င္သည္လို႔ ပူဆာလာေတာ႔လည္း တစ္ခ်က္မညဥ္း သမီးေလး ဆႏၵကို ျဖည့္စီးေပးခဲ႔ပါဧ။္။ စာေတာ္ေသာ သမီးအတြက္ ဂုဏ္ယူမဆံုး တၿပံဳးၿပံဳးေပါ႔ရွင္။ အမ်ိဳးသား ဆံုးၿပီးကတည္းက အေျခမပ်က္ေအာင္ရပ္တည္ဖို႔ ႀကိဳးစားလာခဲ႔တဲ႔ ပြဲရံုလုပ္ငန္းက ခုႏွစ္ထဲမွာ ယိုင္နဲ႔ လာခဲ႔တာကိုေတာ႕ သမီးေလး
ကို မသိေစခဲ႔ပါ။ ပြဲရံု ပိုင္ရွင္ဆိုတဲ႔ နာမည္ပဲ က်န္ေတာ႔သည္။ ဆက္လက္ လည္ပတ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနရသည္။ စင္ကာပူမွာ သမီးေလး ေက်ာင္းၿပီးရင္ေတာ႔ အသက္ရွဴ ေခ်ာင္မွာဆိုတဲ႔ အေတြးေတြက သမီးဆီကဖုန္းတခ်က္နဲ႔တင္ ပ်က္စီးသြားေစခဲ႔ပါသည္။ အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ႔မယ္ တဲ႔ေလ။ ေမေမက ဘာလက္ဖြဲ႔မွာလဲဆိုတဲ႔ ေမးသံေလးက ခ်ိဳျမေနေပမယ္႕ ကၽြန္မ အာေဆးမိေနခဲ႕ပါ၏ ။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သမီး မဂၤလာေဆာင္မွာ မ်က္ႏွာ မငယ္ရေလေအာင္ ကားတစ္စီး ျဖစ္ေအာင္ လက္ဖြဲ႔လိုက္ရခ်ိန္မွာေတာ႕ ကၽြန္မ ဘ၀ကေတာ႔ တိုက္ခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလး တစ္ခုသာ က်န္ရစ္ေနခဲ႔ ပါေတာ႔သည္။ သမီး မဂၤလာဧည္႔ခံပြဲၿပီးခ်ိန္မွာေတာ႔ အေျခေန အမွန္ကို သိေစခဲ႕ပါသည္ ။ သမီး ဘ၀ေလး သာယာလွပေနတာကို အထူးေက်နပ္ ပီတိျဖစ္မိပါ၏ ။ လစဥ္ ကၽြန္မ စားဖို႔အသံုးစရိတ္ကို ေထာက္ပံ႔ေပးတတ္ေပမယ္႔ လူကေတာ့ တစ္ၿမိဳ႕ထည္းေနေနေပမယ့္ႏွစ္ လတစ္ခါေလာက္သာ ေရာက္လာ
တတ္ပါတယ္ ။ ဖင္ပူေအာင္ပင္ မထိုင္ ေမေမ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္......ဘာလိုေသးလဲ ဆိုတာနဲ႔ ေျပာေျပး ေျပာတာက ပိုမ်ားဧ။္။ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆို ကၽြန္မေသခ်င္ပါသည္။ သားသမီး ဆိုတာကို အေပးပဲ ရွိခ်င္သည္ ။ သားသမီးဆီကေန ျပန္ယူေနရတဲ႕ ဘ၀ကို ကၽြန္မ မေနခ်င္ပါ ။ သမီးေလး ငယ္စဥ္က ယုယေထြးေပြ႕ခဲ႔တဲ႔ ၾကင္နာမွဳမ်ိဳးကို ကၽြန္မ ခုခ်ိ္န္မွာ သမီးဆီက ေမွ်ာ္လင္႔ေနမိပါ၏။ သူငယ္ျပန္ေနသလားလို႔ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတြးေတာ ဆင္ျခင္မိသည္။
ဟင္အင္း .... မဟုတ္ပါဘူး ။ ကၽြန္မရင္ထဲက ျပင္းျပင္းျပျပ ေမွ်ာ္လင္႔ေနမိျခင္းမ်ိဳးပါ ။ ခုဆို သမီး ကေမြးတဲ႔ ေျမးမေတာင္ ပထမႏွစ္တက္ေနပါၿပီ။ သမီးက ေယာကၡမေတြနဲ႔ တူတူေနတာမို႕ ေယာကၡမတာ၀န္ေတြလည္း ရွိရွာလို႔ေနမွာပါေလ လို႕ေျဖေတြးရင္း ႏွစ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ႔တာ ခုဆို အဘြားအို တစ္ေယာက္အရြယ္သို႔ကူးေျပာင္းလို႔ လာေနပါၿပီ ။ သမီး ျပဳစုမွဳေတြကို ခံယူေနရတဲ့ ခမည္းခမက္ေတြလည္း အားက်မိပါသည္။ ခုရက္ေတြ ကၽြန္မ ရွိတဲ႔ အသက္ရြယ္ထက္ ပိုလို႔ အိုစာလာသည္လို႔ မွတ္ယူမိသည္ ။ ေနရင္းထိုင္ရင္းနဲ႔ကို ေမာေမာေနတတ္၏။ သမီးကိုေတာ႔ အသိမေပးလိုေတာ႔ပါ ။
သူအလိုလို ေရာက္လာမယ္႔အခ်ိန္ေလးကိုေတာ့ တိတ္တခိုးေလး ေမွ်ာ္လင္႔ေနမိပါသည္ ။ ငယ္စဥ္က ကၽြန္မရင္ခြင္ထဲမွာ သမီးေလးကို ေထြးပိုက္ထားသလိုေလး ခုခ်ိန္မွာ သမီးက ကၽြန္မကို ေထြးေပြ႔လာမယ့္ ေန႔ေလးကို တိတ္တခိုးေမွ်ာ္လင္႔ရင္း ေလာကႀကီးထဲကေန ညင္သာစြာ ထြက္ခြာသြားသူ အဘြားအိုတစ္ေယာက္ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္အေတြးေတြ နဲ႔ ၿပံဳးၿပံဳးေလ ေသဆံုးသြားခဲ႔ပါၿပီ။

(ခုိင္ေလး၊ေရႊေတာင္)

Read More

အသင္းဝင္မ်ား

၀၁။ အရွင္နႏၵ(ေပ်ာ္ဘြယ္) 

၀၂။ အရွင္သာသန(ပုသိမ္ႀကီး)

၀၃။ အရွင္ပညာဝရ (ဧလာ)

၀၄။ အရွင္ဇနသာရ(ေပါက္)

၀၅။ အရွင္ဓမၼသာရ(ေပါက္)

၀၆။ အရွင္ေကသရိႏၵ(ဗန္းေမာ္)
၀၇။ မေအးသီတာ

၀၈။ မေအးေအးသန္း(ေပ်ာ္ဘြယ္) 

၀၉။ မခုိင္စံပယ္(ရန္ကုန္) 
၁၀။ မေအးခုိင္(ေပ်ာ္ဘြယ္) 
၁၁။ မျမတ္ဆုမြန္ဝင္း(ရန္ကုန္)
၁၂။ မျဖဴဝင္းေမာင္
၁၃။ မခင္မ်ိဳးဆင့္(ရန္ကုန္)
၁၄။ မတင္တင္ေထြး
၁၅။ မသီတာထြန္း
၁၆။ မေနာ္ေနာ္
၁၇။ မေမဇင္ဦး
၁၈။ မယဥ္မုိး
၁၉။ မေခ်ာအိမြန္
၂၀။ မတင္ဇာေက်ာ္
၂၁။ မခုိင္သစ္လြင္

Read More

ေရအုိးတစ္လံုး၏ ဒႆန

ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အၿမဲေအးေနတဲ့
ေရအိုးေလးေပါ့ ရြာကေလးတရြာလယ္သမားတေယာက္အိမ္မွာေနပါတယ္။ျမန္မာနိင္ငံမွာဘဲေနပါတယ္။

ေဟာေျပာရင္းဆိုရင္း  သူကြ်န္ေတာ္ဆီလာၿပီ…..ေဟာဗ်ာ  ..တခြက္ေသာက္လိုက္ၿပီ..ၿပီးေတာ့

သူ့႔မိသားစုေတြကိုလဲေၿပာလိုက္ေသးတယ္..မနက္ေစာေစာစီးစီးေရ ေသာက္တာေကာင္းတယ္တဲ့

က်ြန္ေတာ္ဆီကိုကေလးတေယာက္ေၿပးလာတယ္ဗ် က်ြန္ေတာ့ထဲက တခြက္ကို သူေသာက္ၿပီးေၿပာလိုက္တယ္ ေရေလးကေအးေနတာဘဲတဲ့ သူတိုကြ်န္ေတာ့ကို ခ်ီးမြမ္းေနၿပီ …ေပ်ာ္လိုက္တာ…အျပင္သြားလို႔ျပန္လာလဲကြ်န္ေတာ့္ထဲကေရကိုေသာက္ၾကပါတယ္.။

  သူတို႔အခု ကြ်န္ေတာ့္ကို သူတို႔ အလုပ္လုပ္တဲ့  ယာထဲကို ေခၚသြားေတာ့မယ္ ဗ်
ကြ်န္ေတာ့ကို ေပြ ့ ၿပီးေတာ့ သယ္သြားပါတယ္ ကြ်န္ေတာ္လဲ ဇိမ္နဲ႔ လုိက္သြားတာေပါ့  ကြ်န္ေတာ္ကို သူအလုပ္္လုပ္္တဲ့ ယာဘးမွာခ်ထားတယ္  သူေမာတဲ့အခါ
ကြ်န္ေတာ္ထဲကေရကိုေသာက္တာေပါ့ ကြ်န္ေတာ္ေပ်ာ္ပါတယ္ သူတို႔နဲ႔ေနရတာကို

ကြ်န္ေတာလိုဘဲယာထဲကို ပိုင္ရွင္ေခၚလာလို႔ ပါလာတဲ့ေရအိုးေတြလဲရွိပါတယ္
သူတို႔နဲ႔လည္းမိတ္ဖြဲ႔စကားေၿပာမိပါတယ္ 

    `ငါသခင္က ငါ့ေရကို
မနက္တိုင္းမေသာက္ဘဲမေနဘူး  ၿပီးေတာ့လဲ ငါ့ကိုအၿမဲခ်ီးမြမ္းတယ္`ကြ်န္ေတာ္ကဘဲ
က်န္တဲ့ေရခ်မ္းအိုးေတြကို ၾကြားတာေပါ့ သူတို႔ကေတာ့ ဘာမွၿပန္မေၿပာနိင္ဘူးေလ
သူတိုို့က ကြ်န္ေတာ္ေလာက္အေလးေပးမခံရတာ။

တစ္ရက္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အိမ္ကို လာတဲ့ဧည့္သည္ေကာင္မေလးက ေခ်ာလိုက္တာဗ်ာ
ကြ်န္ေတာ္က ေရအိုးၿဖစ္ေနလို႔ေပါ့၊ကြ်န္ေတာ္သာ……။

ကြ်န္ေတာ္ထဲကေရကို ကြ်န္ေတာ္ အိမ္သားေတြတင္မကပါဘူး အိမ္ကို အလည္လာတဲ့ မိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ရဟန္းသံဃာ ေတြလည္းကြ်န္ေတာ့္ ထဲကေရကို ေသာက္ပီးကြ်န္ေတာ့္ကို
ခ်ီးမြမ္းပါတယ္။

``ဒီေရအိုးထဲကေရေတြက
အၿမဲေအးေနတာဘဲေနာ္ ေႏြေရာက္လို႔ ပူအိုက္ေနတဲ့အခါဒီေရလးေသာက္ရရင္ အေမာေၿပမွာဘဲ”

ကြ်န္ေတာ္လဲ ေရအက်ိဳး (၁၀) ပါးမေတာင္းဘဲနဲ႔ျပည့္ၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို႔ရြာမွာလ်ွပ္စစ္မီးဆိုတဲ့အရာႀကီးရလာေတာ့   ကြ်န္ေတာ္ေနတဲ့အိမ္က တီဗီတို႔၊ေရခဲေသတၱာ တို႔ ၀ယ္လိုက္တာေပါ့။

ဒီလိုကြ်န္ေတာ္ ခ်ီးမြမ္းခံရမႈေတြ ေၾကာင့္ပီတိေတြ ဖ်ာေနတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္ကို
ၿဂိဳလ္ဆိုးႀကီးတခု ၀င္လာပါတယ္ဗ်ာ။ အဲ့ၿဂိဳလ္ဆိုးႀကီးေၾကာင့္ ကြ်န္ေတာ္ကို
အိမ္သားအားလံုးလွည့္ကိုမၾကည့္ၾကေတာ့ပါဘူး..အၿပင္သြားလို႔ျပန္လာလည္း
အဲ့ဟာႀကီးထဲကေရကိုဘဲေသာက္ၾကတယ္။ မိုးလင္းလဲအဲ့ဟာႀကီးထဲကေရကိုဘဲေသာက္ၾက

တယ္။
ယာထဲသြားလဲအဲ့ဟာႀကီးထဲကေရကိုဘဲယူသြားၾကပါတယ္။ကြ်န္ေတာ္ကိုလွည့္ကိုမၾကည့္ၾက

ေတာ့ပါဘူး။ ရာသီမွာေနကလဲ အလြန္ပူၿပင္းသည့္အတြက္
ကြ်န္ေတာ္ဗိုက္ထဲမွာခမ္းေၿခာက္ေနၿပီ၊
ဘာေရမွမရွိေတာ့ပါဘူး၊အဲဟာႀကီးထဲကုိဘဲေရထည့္ပီးကြ်န္ေတာ္ဆီကိုမလွည့္လာဘူးေလ။

ၿပီးေတာ့ေၿပာေသးတယ္
အဲ့ဒိဟာႀကီးထဲကေရေအးလြန္းလို႔ခဲေတာင္ခဲေသးတယ္တဲ့။ ရခဲေသတၱာဆိုေတာ့လဲ ခဲေတာ့မွာေပါ့။

ကြ်န္ေတာ္ကိုေစာ္ကားတာေပါ့  အဲ့ဟာႀကီးမရွိခင္တုန္းကကြ်န္ေတာ္ကိုထဲကေရကိုဘဲ

ေအးတယ္ဆိုၿပီးေသာက္ၾကတယ္။ကြ်န္ေတာ္အေပၚမွာလဲ
ပိုးမ်ွင္ေတြေတာင္တက္ကုန္ၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ဘာမွအသံုးမ၀င္ေတာ့တဲ့ကြ်န္ေတာ့္ကို
ဘယ္သူကဂရုစိုက္ခ်င္ေတာ့မွာလဲဗ်ာ။

 သူတို႔အိမ္ သန့္ရွင္းေရလုပ္တဲ့တရက္မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို အိမ္ရဲ့ေထာင့္တေနရာမွာ စြန္႔ပစ္ထားလိုက္ပါတယ္။ မိုးဆိုတာ အစဥ္မေကာင္းသလို အစဥ္လဲမေခါင္ပါဘူး။ အဲ့ဒိဟာၾကီးလဲ အရင္လိုမေအးနိင္ေတာ့ဘူးေလ၊ဘယ္ေအးေတာ့မလဲ  လ်ွပ္စစ္မီးမွ မလာေတာ့တာ။ အခုကြ်န္ေတာ့ဆီၿပန္လွည့္လာၾကၿပီေလ။

ကြ်န္ေတာ့္ကို ဖုန္သုတ္ေရေဆးၿပီးေတာ့  ကြ်န္ေတာ့္ကိုအရင္ေနရာၿပန္ထားၿပီေရအၿပည့္

ၿဖည့္ထားပါတယ္။ သူက်ြန္ေတာ့ဆီလာၿပီး ကြ်န္ေတာ္ထဲကေရကိုေသာက္ၿပီးေၿပာသြားတယ္။

ဒီေရအိုးေလးဘဲ
ငါတို႔ကို ထာ၀ရ ေအးခ်မ္းမႈေပးတယ္.။။.

ကဲ..သဲခ်င္းတို႔လဲဖတ္ရတာေမာၿပီ  ေရေသာက္လိုက္ဦး။   ။

(သဇင္ေလး)

Read More

ကေလး ဟာသပံုမ်ား

Read More

ၾကြက္ကေလးႏွစ္ေကာင္ရဲ့ ခ်စ္ပံုျပင္

ရာသီဥတုက အေအးလြန္ကဲေနခဲ့တယ္။ ရိတ္သိမ္းခ်ိန္ေက်ာ္လြန္ခဲ့လို႔ လယ္ကြင္းေတြမွာ အစာေတြရွားစျပဳလာတယ္။ ေဆာင္းဦးရာသီမွာ တြင္းထဲစုေဆာင္းခဲ့တဲ့အစာေတြကလည္း လယ္သမားေတြရဲ႕ ထြန္တံုးေအာက္မွာ ပ်က္စီးသြားခဲ့ရတယ္။
ေန႔ရက္ေတြကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္းရမလဲ? အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ ဇနီးရဲ႕ တစ္ေန႔တျခားႀကီးလာတဲ့ ဗိုက္ကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္စိတ္ညစ္ေနခဲ့မိတယ္။ မၾကာခင္ ကၽြန္ေတာ္အေဖျဖစ္ေတာ့မယ္။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ႕တာဝန္ကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား ထမ္းေဆာင္ရေတာ့မယ္။

ခုေတာ့... အိမ္ထဲမွာ စားစရာတစ္စက္မွ ရွိမေနခဲ့ဘူး။ ျမက္ပင္ေတြစားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေနလို႔ရေပမယ့္ ဇနီးကို အဆာခံလို႔မျဖစ္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ သူ႔ဗိုက္ထဲက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕သားကို အငတ္ခံလို႔မျဖစ္ဘူး။ အဲဒီတုန္းက သူ႔ကိုကၽြန္ေတာ္ယူမယ္ဆိုေတာ့ ဆင္းရဲတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႔ေမေမက သေဘာမတူခဲ့ဘူး။

"ကၽြန္ေတာ္အသက္ရွင္ေနသေရြ႕ ခင္ဗ်ားသမီးကို အငတ္မခံေစရဘူး"လို႔ ကၽြန္ေတာ္ဂတိျပဳမွ ေယာကၡမက သမီးကို ေပးရဲခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔ကစ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကမာၻေပၚက အေပ်ာ္ဆံုးၾကြက္တစ္ေကာင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။

သူ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္အရာရာေပးဆပ္ခဲ့တယ္။ သူ႔ကိုတစ္ခ်က္မွ စိတ္ညစ္မခံေစခဲ့ဘူး။ သူ႔ကို ကမာၻေပၚက ဒုတိယအေပ်ာ္ဆံုးၾကြက္တစ္ေကာင္ျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ သူ႔ကိုခ်စ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕အခ်စ္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တာထက္ ပိုမ်ားခဲ့တယ္။ သူ႔အတြက္ဆိုရင္ သူ႔လက္သည္းထဲက အညစ္အေၾကးေတြကို ကၽြန္ေတာ့္သြားနဲ႔ ညင္ညင္သာသာ ကိုက္ထုတ္ေပးဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ဝန္မေလးခဲ့ဘူး။ ရြာသူႀကီးရဲ႕သမီးေနာက္ကေန သူႀကိဳက္တဲ့ေနၾကာေစ့ေတြ လိုက္ေကာက္ေပးဖို႔ ကၽြန္ေတာ္မေၾကာက္ခဲ့ဘူး။ သူ႔အတြက္ သီခ်င္းတိုးတိုးေလးညည္းရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး တစ္ညလံုးမအိပ္ဘဲလည္း ကၽြန္ေတာ္ေနႏိုင္ခဲ့တယ္။

သူ႔ကို အဲဒီေလာက္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တယ္။

လင္းလက္တဲ့ သူ႔မ်က္လံုးေလးကိုခ်စ္တယ္။ ခၽြန္ျမျမ သူ႔ပါးစပ္ေလးကုိ ခ်စ္တယ္။ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ သူ႔ႏွာေခါင္းေလးကို ခ်စ္တယ္။
အညဳိေရာင္ သူ႔အသားအေရကိုခ်စ္တယ္။

ဒါေပမယ့္.... ဒါေပမယ့္.... အခုေတာ့ သူ႔အတြက္ မနက္ျဖန္မနက္စာကို ကၽြန္ေတာ္မျပင္ဆင္ေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သူ႔ကိုကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မနက္ျဖန္အစာ ဘယ္မွာရွာလို႔ရႏိုင္မယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ အစာထပ္သြားရွာၾကည့္မယ္။ ေဆာင္းဦးက ရိတ္သိမ္းခဲ့တဲ့ စပါးအၾကြင္းအက်န္ တစ္ေစ့တေလေလးေတာ့ ရြံ႔ဗြက္ေတြထဲမွာ ရွိေကာင္းပါရဲ႕။

(၁ဝ)ေခါက္ေက်ာ္ ကၽြန္ေတာ္ရွာခဲ့ေပမယ့္၊ လက္သည္းေတြ ေသြးထြက္တဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္တူးဆြ ရွာေဖြခဲ့ေပမယ့္ လက္ဗလာနဲ႔ပဲ အိမ္ျပန္ခဲ့ရတယ္။ အစ္ကို၊ အစ္မေတြဆီ သြားေတာင္းၾကည့္ပါဦးမယ္။ မရီးက ခါတိုင္းလိုကၽြန္ေတာ့္ကို မဆဲမဆိုဘဲ ကိုယ္ခ်င္းစာစာနဲ႔ အစာတခ်ဳိ႕ေပးမယ္ထင္ပါရဲ႕။ သူ႔အတြက္နဲ႔ ေရွ႕မ်က္ႏွာေနာက္ထားၿပီး (၇)ေခါက္ေလာက္ ကၽြန္ေတာ္သြားေတာင္းခဲ့ေပမယ့္ သြားေတာင္းတိုင္း မရီးရဲ႕ အဆူအဆဲကိုပဲ ခံခဲ့ရတယ္။

ရြာထဲက အိမ္ၾကြက္တခ်ဳိ႕ဆီ ကၽြန္ေတာ္သြားေတာင္းၾကည့္ပါဦးမယ္။ သြားေတာင္းတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ အထုအေထာင္းခံခဲ့ရေပမယ့္၊ သြားေတာင္းတိုင္း လယ္ၾကြက္လုပ္ၿပီး အိမ္ၾကြက္ဆီမွာ လာေတာင္းစားရသလားလို႔ အေျပာခံခဲ့ရေပမယ့္ သူ႔အတြက္နဲ႔ ဒီလိုအထုအေထာင္း၊ အဆဲအဆိုကို ကၽြန္ေတာ္ မမူခဲ့ဘူး။

လက္ဗလာနဲ႔ အိမ္ကိုကၽြန္ေတာ္ျပန္ေရာက္လာတယ္။

ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ဒီေန႔တစ္ေန႔လံုး သူဘာမွမစားရေသးဘူးဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အသဲေတြ ဓားနဲ႔မႊန္ထားသလိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အစာမစားရတာ သံုးရက္ရွိေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က ေယာက္်ားပါ။ သူ႔ကို အဆာခံထားလို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အစာေလးတစ္စက္ရဖို႔ ကၽြန္ေတာ္မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ငိုခ်င္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်က္ရည္ေတြ ထြက္က်မလာခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အိမ္ဦးနတ္ပါ။ သူ႔ကိုဘယ္လိုအႏၱရာယ္၊ ဘယ္လိုဒုကၡနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မခံေစရဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ဂတိေပးထားတယ္။ ငိုဖို႔ကၽြန္ေတာ္ေမ့သြားျပန္တယ္။ အိမ္အျပင္ကို ကၽြန္ေတာ္ထြက္လိုက္ျပန္တယ္။ ေဆာင္းေလးေအးေအးေတြက ငတ္မြတ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ခံစားခ်က္ကို တိုက္ထုတ္ႏိုင္လိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ႕.....

"ၾကြက္ကေလး.. ၾကြက္ကေလးေရ... ဒီေန႔တစ္ေန႔လံုး နင့္ကိုငါၾကည့္ေနတယ္။ နင္ဘာျဖစ္ေနလဲ? ဆာလြန္းလို႔ နင္တုန္ေနတာလား?"

ကၽြန္ေတာ့္ကို လူေတြေမ့ေနၾကၿပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ခဲ့တယ္။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကို မွတ္မိတဲ့သူ ရွိေနေသးတဲ့အတြက္ ဝမ္းသာမိပါတယ္။ အသံလာရာဆီ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခုိအစ္မႀကီးကို ေတြ႔တယ္။

"ခိုအစ္မေရ... စားစရာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ရွာမေတြ႔လို႔ပါ"

"ၿမိဳ႕ထဲသြားပါလား! ၿမိဳ႕ထဲမွာ စားစရာေတြေပါတယ္။ ေတာင္ဖက္တည့္တည့္သြားရင္ ၿမိဳ႕ေရာက္ၿပီ" ခုိက ေျပာေျပာဆိုဆို ထပ်ံသြားတယ္။


ၿမိဳ႕ထဲ! ဒီရြာမွာ ကၽြန္ေတာ့္အဘိုးတစ္ေယာက္ပဲ ၿမိဳ႕သြားဖူးတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ စားလို႔ေကာင္းတဲ့အစာေတြ ေနရာတိုင္းမွာရွိေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က အဘိုးမဆံုးခင္ ေျပာျပခဲ့ဖူးတယ္။ ၿမိဳ႕မွာ ေကာင္းကင္ေပၚက တိမ္ေတြဟာ ခ်ဳိသတဲ့။ ေျမႀကီးေပၚက ေက်ာက္ခဲေတြဟာ ေခ်ာကလက္ေတြတဲ့.... အင္း... ၿမိဳ႕ထဲသြားမယ္။ ဒီလိုေတြးေနရင္း ကၽြန္ေတာ္ဗိုက္ေတြ မဆာေတာ့ဘူး။ အခ်စ္ရဆံုးသူ႔ကိုေခၚၿပီး ကၽြန္ေတာ္ၿမိဳ႕တက္မယ္။

သူ႔ကိုကၽြန္ေတာ္ႏႈိးလိုက္တယ္။ သူ႔ကိုေခၚၿပီး မနက္ျဖန္ ၿမိဳ႕တက္ပစၥည္းပို႔မယ့္ ဦးႀကီးႏြားဆီ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ၿမိဳ႕ထဲေပးလိုက္ဖို႔ သြားေတာင္းဆိုတယ္။ ဦးႀကီးႏြားက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သနားၿပီး သူ႔နားရြက္ထဲ ဝင္ပုန္းၿပီးလိုက္ဖို႔၊ မသံမထြက္ဖို႔၊ အိမ္ႀကီးရွင္ မသိဖို႔ေျပာတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္မိတယ္။ မနက္ျဖန္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕တက္ေတာ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ရတဲ့သူကို အငတ္မခံေစေတာ့ဘူး။

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ေစာေစာမွာ ဦးႀကီးႏြားရဲ႕ နားရြက္ထဲပုန္းေအာင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ထဲလိုက္ပါခဲ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ဇနီး ဦးႀကီးႏြားရဲ႕နားရြက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ၿပီး သြားခဲ့တယ္။ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္ မသိပါဘူး။ ဦးႀကီးႏြားရဲ႕ "ဆင္းေတာ့.. ၿမိဳ႕ေရာက္ၿပီ"ဆိုတဲ့ ေအာ္သံၾကားမွ နားရြက္ထဲကေန ကၽြန္ေတာ္တို႔ဝမ္းသာအားရ ခုန္ခ်လိုက္ၾကတယ္။ ဦးႀကီးႏြားကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ဂါဝရျပဳၿပီး ၿမိဳ႕ထဲကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ဝင္ခဲ့ၾကတယ္။

ေဝးေဝးတစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ႏွာမႈတ္သံလား! သက္ျပင္းခ်သံလား မသိတဲ့ အသံတစ္သံကို ဦးႀကီးႏြားဆီကေန ၾကားလိုက္မိတယ္။ ေကာင္းကင္ကို ကၽြန္ေတာ္ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ တိုက္ေတြက ကၽြန္ေတာ္မ်က္စိေရွ႕ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ဝင္ခဲ့လို႔ ေကာင္းကင္ကို ကၽြန္ေတာ္မေတြ႔ခဲ့ရဘူး။ ေျမျပင္ကို ကၽြန္ေတာ္ငံု႔ၾကည့္လိုက္တယ္။ အထပ္ထပ္ခင္းထားတဲ့ အဂၤေတေၾကာင့္ ေျမႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္မေတြ႔ခဲ့ရဘူး။

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ဇနီး နံရံေထာင့္တစ္ခုမွာ တြန္႔တြန္႔ဆုတ္ဆုတ္ ရပ္ေနၾကတယ္။ မ်က္စိေရွ႕က လမ္းမေပၚမွာ ပ်ားပန္းခတ္ လႈပ္ရွားသြားလာေနၾကတဲ့ လမ္းသြားလမ္းလာေတြ၊ အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ျဖတ္သြားတဲ့ ကားေတြေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔မ်က္စိျပာၿပီး ေခါင္းမူးခဲ့ၾကရတယ္။ ဆူညံေနတဲ့အသံေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခါင္းကို ခဲြမတတ္ပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တကယ့္သူစိမ္းတစ္ေယာက္ လံုၿခံဳတဲ့ေနရာေလးတစ္ခုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ရွာမေတြ႔ခဲ့ဘူး။

ရြာကို ကၽြန္ေတာ္သတိရလာမိတယ္..... လယ္ထဲမွာ စားစရာတခ်ဳိ႕ေတာ့ ရွာေတြ႔ေကာင္းရဲ႕။ မရီးလည္း ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အစာတခ်ဳိ႕ေပးတန္ေကာင္းရဲ႕။ အိမ္ၾကြက္ေတြလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပၚ ခ်စ္ခင္တန္ေကာင္းရဲ႕.....

ဒါေပမယ့္ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္သတိၱနည္းနည္းမွ ရွိမေနခဲ့ဘူး။ ေနခ်င္စိတ္လည္း မရွိခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္စၿပီး ငိုခ်င္လာမိတယ္။


မ်က္လံုးစူးရွတဲ့ဇနီးက "ေမာင္... လမ္းမရဲ႕ဟိုဖက္ျခမ္းက ျပတင္းေပါက္မွာ ကိတ္မုန္႔ေတြအမ်ားႀကီးပဲ"လို႔ ထေအာ္တယ္။ ကိတ္မုန္႔ေတြကို ကၽြန္ေတာ္လည္းေတြ႔လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္ဆံုးကိတ္မုန္႔စားခ်ိန္က သူ႔ေမြးေန႔မွာျဖစ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက သူႀကီးရဲ႕သားအငယ္ဆံုး လက္ထဲကေန ကိတ္မုန္႔တစ္ဖပ္ကို ကၽြန္ေတာ္အသက္စြန္႔ၿပီး လုယူလာခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ပိုးပန္းဆဲျဖစ္တယ္။ ခ်ဳိၿမိန္လိုက္တဲ့ အတိတ္ကျဖစ္ရပ္ေလး... ကိတ္မုန္႔ကို သူအရမ္းႀကိဳက္တယ္။ ေတြးေနရင္း ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္ခြန္အားေတြရလိုက္တယ္။ ရင္ဘတ္ကိုပုတ္ၿပီး "လာ... ေမာင္တို႔ လမ္းျဖတ္ၿပီး ကိတ္မုန္႔သြားယူရေအာင္" လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

သူ႔လက္ကိုဆဲြၿပီး လူေတြရဲ႕ၾကားထဲ ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္ဝင္လိုက္တယ္။ လူေတြမ်ားလြန္းေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဟိုခုန္ဒီခုန္နဲ႔။ သူ သတိလက္မဲ့ျဖစ္ၿပီး မိန္းမဝႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖိနပ္ေပၚ ခုန္တက္မိသားျဖစ္သြားတယ္။ မိန္းမႀကီးရဲ႕ငယ္သံပါတဲ့ ေအာ္သံေၾကာင့္ လမ္းမေပၚက လူေတြရဲ႕အာရံုက ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပၚ က်ေရာက္လာခဲ့တယ္။ လူအမ်ားက ေျခေထာက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို တက္နင္းၾကတယ္။ လက္ထဲက စာအုပ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ပစ္ေပါက္ၾကတယ္။ သူ႔ကိုအကာအကြယ္ေပးရင္း ကၽြန္ေတာ္အတင္းေရွာင္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္က်မွ "လမ္းျဖတ္တဲ့ၾကြက္ကို လူတိုင္းဝိုင္းရိုက္ၾကတယ္" ဆိုတဲ့အဆိုကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္လိုက္တယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကြက္ေတြအဖို႔ ဘယ္ေလာက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းလိုက္တဲ့ အျဖစ္လည္းေနာ္!


ကၽြန္ေတာ္တို႔ကံေကာင္းသြားတယ္။ ေရွ႕မွာ ေရေခ်ာင္းတစ္ခုကိုေတြ႔လို႔ သူ႔လက္ကိုဆဲြၿပီး ေရေခ်ာင္းထဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခုန္ခ်လိုက္ၾကတယ္။ လမ္းမကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုေပမယ့္ ေရေခ်ာင္းထဲခုန္ခ်ခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ့္ေျခတစ္ဖက္ ေခါက္သြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွမျဖစ္သလို ဟန္ေဆာင္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေၾကာင့္ သူ႔ကို အစိုးရိမ္မလြန္ခ်င္ခဲ့ဘူးေလ....

တေအာင့္ၾကာမွ၊ လမ္းမေပၚကလူေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ေမ့ေလာက္ခ်ိန္ေရာက္မွ သူ႔ကိုေရေခ်ာင္းထဲမွာ ပုန္းေနေစၿပီး ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း အေပၚကိုတိတ္တဆိတ္ တက္လာခဲ့တယ္။ နံရံတစ္ေလွ်ာက္ ပုန္းခိုၿပီး ကိတ္မုန္႔ဆိုင္ဘက္ကို ကၽြန္ေတာ္တစ္လွမ္းခ်င္း စမ္းသြားလိုက္တယ္။ ၃လွမ္းေျမာက္မွာ ကိတ္မုန္႔ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တယ္။ ကိတ္မုန္႔ေတြဆီ ကၽြန္ေတာ္ခုန္အုပ္လိုက္တယ္။ "ဒုန္း..."ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ တစ္ခုခုကို ကၽြန္ေတာ္တိုက္လိုက္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕မွာ ကိတ္မုန္႔ကလဲြၿပီး ဘာမွရွိမေနဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းမွာ ဘုႀကီးတစ္လံုးထလာတယ္။ ကိတ္မုန္႔နဲ႔ကၽြန္ေတာ္ၾကားမွာ တစ္ခုခုျခားထားမွန္း ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာျခားထားမွန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ ၾကည္လင္တဲ့အရာတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ကိတ္မုန္႔ကို ကာဆီးထားတယ္။ ဒါဟာ ၿမိဳ႕ကလူေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကြက္ေတြကို လွည့္စားတဲ့ လွည့္စားနည္းတစ္မ်ဳိးျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။

ဆိုင္ထဲကို ကၽြန္ေတာ္ေခ်ာင္းေျမာင္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ဆိုင္ထဲမွာ လူေတြခ်ည္းပဲ။ အက်ၤီျဖဴဝတ္ထားတဲ့သူ ၾကည့္ရတာ အရမ္းရက္စက္မယ့္ပံုပဲ။ လမ္းမေပၚမွာ ႀကံဳခဲ့တဲ့အျဖစ္ေတြေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ေပၚကလူေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္ရြံ႔ေနမိတယ္။ ေန႔လယ္ေၾကာင္ေတာင္မွာ သူတို႔မ်က္စိေအာက္က ကိတ္မုန္႔ကိုသြားလုဖို႔ ကၽြန္ေတာ္သတိၱရွိမေနခဲ့ဘူး။ မတတ္ႏိုင္ဘူး... မိုးခ်ဳပ္တဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ရေတာ့မယ္။

ေရေခ်ာင္းထဲေရာက္ခ်ိန္ သူ႔ကိုကၽြန္ေတာ္ တင္းတင္းဖက္ထားလိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္နားရြက္ကို သူ႔ဗိုက္နားကပ္ထားလိုက္တယ္။ ဗိုက္ထဲက သားေလးရဲ႕အသံကို ကၽြန္ေတာ္နားစြင့္မိတယ္။ သူ႔ဗိုက္ထဲက တကြိကြိျမည္သံကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးထဲက မ်က္ရည္ေတြ မ်က္ေထာင့္ကေန ေလ်ာက်လာခဲ့တယ္။ ဆိုနင့္တဲ့အသံနဲ႔ "ေဆာရီး ရွင္မရယ္... ေမာင္နဲ႔အတူေနရတာ ရွင္မ ပင္ပန္းလွပါၿပီ" လို႔ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာမိတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းထက္က ဘုကို ပြတ္သပ္ေပးရင္း "နာေနေသးလား? ေမာင္နဲ႔အတူေနရတာ ရွင္မ ေပ်ာ္ပါတယ္" လို႔ ေျပာတယ္။

ညအေမွာင္ကို ေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ။ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ကိတ္မုန္႔ဆိုင္ဖက္ အေျပးေလးလာခဲ့တယ္။ ဆိုင္ထဲမွာ လူတစ္ေယာက္မွ ရွိမေနေတာ့ဘူး။ တံခါးေအာက္ကေန ဆိုင္ထဲကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိတ္တဆိတ္ဝင္ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဆိုင္ထဲက ေနရာတိုင္းမွာ ကိတ္မုန္႔ေတြခ်ည္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ရူးမတတ္ ေပ်ာ္မိတယ္။ သူ႔ကိုေပြ႔ဖက္နမ္းရႈံ႕ရင္း "ရွင္မေရ.. ရွင္မ... ရွင္မဗိုက္ျပည့္ေအာင္ ေမာင္လုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ"လို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္မႈက ခ်က္ခ်င္းရိုက္ခ်ဳိးခံလိုက္ရတယ္။ ေန႔လယ္တုန္းကအတိုင္းပဲ ကိတ္မုန္႔ေတြကို ၾကည္လင္တဲ့ဗူးတစ္ခုနဲ႔ ျခားထားတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္လုပ္ ကိတ္မုန္႔ကို ဖြင့္မရခဲ့ဘူး။ ျမင္သာျမင္ရၿပီး ကိုင္လို႔မရခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားလာျပန္တယ္။

"ေမာင္.... ဒီမွာ ကိတ္မုန္႔တစ္တံုးက်ေနတယ္" သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေအာ္ေျပာတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တကယ့္ကိတ္မုန္႔တစ္တံုးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိတ္မုန္႔ေဘးမွာ ညႇပ္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚကလူေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ကိတ္မုန္႔နဲ႔ျမဴဆြယ္ၿပီး ေထာင္ဖမ္းဖို႔မွန္း ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္တယ္။ ဒီလိုေထာင္ေခ်ာက္မ်ဳိးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာမွာလည္းရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ဖူးခဲ့တာ အႀကိမ္ႀကိမ္ပါ။ ကိတ္မုန္႔ကို တစ္နည္းနည္းနဲ႔ရေအာင္ယူဖို႔ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ မခက္ခဲခဲ့ပါဘူး။ ရြာမွာတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္အၿမီးကိုသံုးၿပီး ညႇပ္ေအာက္က လိုခ်င္တဲ့အရာကို ကၽြန္ေတာ္ေကာ္ေကာ္ထုတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီညႇပ္စုတ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ကို ထိခိုက္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ၿမိဳ႕ေပၚကလူေတြက ေကာက္က်စ္ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ညႇပ္ကလည္း ေကာက္က်စ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အတြက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားၾကည့္ဦးမယ္။

ေျမေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တြားသြားလိုက္တယ္။ ဂရုတစိုက္နဲ႔ အၿမီးကို ညႇပ္ေအာက္ထဲထိုးထည့္ၿပီး ကိတ္မုန္႔ကို ေကာ္လိုက္တယ္။ တစ္လက္မ၊ ႏွစ္လက္မ၊ သံုးလက္မ.... ညႇပ္ထဲကေန ကိတ္မုန္႔တေျဖးေျဖး အျပင္ထြက္လာခဲ့တယ္။

"ဗိုက္ထဲက ကေလးအတြက္ ဒီကိတ္မုန္႔ကို အကုန္စားလိုက္ပါ ရွင္မ" သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္။

"ဟင့္အင္း... ေမာင့္တစ္ဝက္၊ ရွင္မ တစ္ဝက္စားမယ္"

သူ႔အေျပာကို ကၽြန္ေတာ္ဂရုမစိုက္ဘဲ ကိတ္မုန္႔ကို သူ႔ပါးစပ္ထဲ ထိုးထည့္ေပးလိုက္တယ္။

"စားစမ္းပါ..."

ကၽြန္ေတာ္ အသံမာမာနဲ႔ေျပာမိတယ္။ ဒါဟာ လက္ထပ္ၿပီး ပထမဆံုးအႀကိမ္ သူ႔ကို အသံမာမာနဲ႔ ေျပာျခင္းပါပဲ။

ကိတ္မုန္႔စားၿပီး အခ်ိန္သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး။ ရုတ္တရက္ သူေျမျပင္ေပၚမွာ လူးလြန္းရင္း "နာလိုက္တာ... နာလိုက္တာ...." လို႔ ထေအာ္တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ တုန္ခနဲျဖစ္သြားမိတယ္။ သြားၿပီ.... ၿမိဳ႕ကလူေတြ သိပ္ရက္စက္တယ္။ ညႇပ္သံုးတဲ့အျပင္ မွ်ားစာျဖစ္တဲ့ ကိတ္မုန္႔ထဲမွာလည္း ၾကြက္သတ္ေဆးေတြ ထည့္ထားတယ္။ ရြာကလူေတြက ဒီလိုမလုပ္တတ္ခဲ့ဘူး။ ၿမိဳ႕ေပၚကလူေတြ ေကာက္က်စ္လိုက္တာ.....

"ေရ... ေရ... ငတ္တယ္.. ေရငတ္တယ္..."

သူအသံျမင့္နဲ႔ ေအာ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရူးေတာ့တယ္။

ေရလိုက္ရွာေတာ့ အိမ္တစ္အိမ္လံုးမွာ ေရတစ္စက္ေတာင္ မေတြ႔လိုက္ရဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တံေတြးရွိတယ္.... သူ႔ပါးစပ္နဲ႔ေတ့ၿပီး တံေတြးေတြ ထုတ္ႏိုင္သမွ် ကၽြန္ေတာ္ထုတ္တယ္။ ရင္ဘတ္ထဲက သည္းေျခရည္ေတြေတာင္ ထြက္မတတ္ ကၽြန္ေတာ္ေထြးထုတ္ေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အာေခါင္ေတြ ကဲြေၾကမတတ္ပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္တံေတြးေတြ ထြက္မလာခဲ့ေတာ့သလို သူ႔အသံလည္း တျဖည္းျဖည္း တိုးတိုးလာခဲ့တယ္။ သူ႔ပါးစပ္ထဲကေန ေသြးေတြ ထြက္စျပဳလာတယ္.... ကၽြန္ေတာ္အပါး ေသမင္းခ်ည္းကပ္လာတာ ဒီေလာက္ျမန္ဆန္လိုက္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ ေတြးမထားမိခဲ့ဘူး။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္တင္းတင္း ဖက္ထားမိတယ္။ အရူးတစ္ေယာက္လို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္က ေသြးေတြကို သုတ္ေပးေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသြးထြက္တဲ့ႏႈန္းတက္က ကၽြန္ေတာ္သုတ္ေပးတဲ့ႏႈန္းထက္ ျမန္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အပါးကေန သူထာဝရခဲြသြားေတာ့မယ္၊ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ဒီတစ္သက္ ဆံုးရႈံးရေတာ့မယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းသိလိုက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ မငိုဘူး... ကၽြန္ေတာ္ မငိုဘူး... ကၽြန္ေတာ္ မငိုဘူး.... ကၽြန္ေတာ္ လံုးဝ မငိုဘူး....

သူ႔ကိုဖက္ရင္း ေဘးကညႇပ္ေပၚ ကၽြန္ေတာ္ခုန္တက္လိုက္တယ္။

"ေဖာင္း......"

ခါးရိုးက်ဳိးသံကို ကၽြန္ေတာ္ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ၾကားလိုက္ရတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ မနာဘူး.. ကၽြန္ေတာ္ မနာဘူး.... ကၽြန္ေတာ္ မနာဘူး.. ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းမွ မနာဘူး.....

သူ႔မ်က္ႏွာကို နမ္းရႈံ႔ရင္း အသံတိုးတိုးေလးနဲ႔ သူ႔ကိုေျပာခ်င္တဲ့ ေနာက္ဆံုးစကားတစ္ခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။

"ရွင္မရယ္.. တကယ္လို႔ ေနာင္ဘဝသာရွိမယ္ဆိုရင္ ၾကြက္ကေလးႏွစ္ေကာင္ပဲ ငါတို႔လုပ္ပါရေစ။ ထံုထံုအအနဲ႔ အခ်င္းခ်င္းခ်စ္ၾကၿပီး ရိုးရုိးရွင္းရွင္းနဲ႔ ဘဝကိုျဖတ္ေက်ာ္ၾကမယ္။ ႏွင္းေတြက်ေနပါေစ ျမက္ေျခာက္ပံုထဲမွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေနၿပီး ရွင္မကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဖက္ထားမယ္။ ေနာက္ၿပီး....ေနာက္ၿပီး.... ရွင္မ... ရွင္မရဲ႕ နားရြက္ကို ညင္ညင္သာသာ ကိုက္ကစားမယ္.........."

(ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္)

Read More

အႏွိူင္းမဲ႔ စာတိုေပစမ်ား

လာဘမစၦရိယ ဓမၼပဒ၌ ဗုဒၶက – လာဘမစၦရိယႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေလာသကတိႆအမည္ရွိမေထရ္တစ္ပါး အေၾကာင္းကို ေဟာၾကားခဲ့ေလ၏။ ကႆပဘုရားလက္ထက္က ေက်ာင္းထိုင္ရဟန္းတစ္ပါးရွိေလ၏။ တေန႔ သူ႕ဒကာတစ္ေယာက္က အာဂႏၱဳရဟန္းတစ္ပါးကို သူ၏ေက်ာင္းသုိ႔ ေခတၱပင့္လာ၏။ ခရီးသြား အာဂႏၱဳရဟန္း၏ ဣေၿႏၵမွာလြန္စြာၾကည္လင္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းဒကာသည္ အလြန္ၾကည္ညိဳ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿပန္မၾကြမၿခင္း ပစၥည္းေလးပါးကို တာ၀န္ယူေၾကာင္း ဖိတ္မံလွဴဒါန္း၏။ ထိုအခါ ေက်ာင္းထိုင္ရဟန္းထဲ၌ မနာလိုၿခင္း ဣႆာႏွင့္ ၀န္တိုၿခင္း မစၦရိယ တို႔ ၿပင္းထန္စြာၿဖစ္၏။ ေက်ာင္းဒကာက မနက္မိုးလင္းလွ်င္ အာဂႏၱဳရဟန္းႏွင့္ အတူ ဆြမ္းစားရန္ပင့္ဖိတ္၏။ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးက မေက်နပ္။ သူ႔ဒကာလွဴေသာဆြမ္းကို ဧည့္သည္ရဟန္အား မစားေစခ်င္။ ဤသေဘာကား လာဘမစၦရိယပင္ၿဖစ္၏။ ထုိေၾကာင့္ ဧည့္သည္ရဟန္းကို ရန္သူလိုဆက္ဆံကာ စကားမေၿပာဘဲေန၏။ သူ၏အၾကီးမားဆံုးမွားယြင္းခ်က္ကား သူဣႆာမစၦရိယၿဖစ္ေနေသာရဟန္းကို ရဟႏာၱၿဖစ္ေၾကာင္း မသိေသာအခ်က္ပင္ၿဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ညကတည္းက ဆြမ္းစားၾကြလွ်င္ ဧည့္သည္ရဟန္းမပါေစရန္ မည္သုိ႔လုပ္ရမည္ကို စဥ္းစား၏။ ငါ့ဒကာေကၽြးလုိက္တဲ့ဆြမ္းေကာင္း ဟင္းေကာင္းေတြစားၿပီးလွ်င္ ဒီကိုယ္ေတာ္ ငါ့ေက်ာင္းကခြာႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဟူ၍ ပုထုဇဥ္ပီပီ ကိုယ့္စိတ္ႏွင့္ႏိႈင္းကာေတြး၏။ မနက္ေစာေစာေရာက္ေသာအခါ ဧည့္သည္ရဟန္းအသံမၾကားေအာင္ တိတ္တိတ္ထ၏။ ကိုယ္လက္သုတ္င္ၿပီးေသာအခါ မုသားလြတ္ရံုေၿပာႏိုင္ရန္ ေက်ာက္စည္ကို လက္တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ေခါက္၏။ ဧည့္သည္ရဟန္းက်ိန္းစကာေနေသာအခန္းတံခါးကို လက္သည္းႏွင့္ထိရံုထိ၏။ ၿပီးလွ်င္ သကၤန္းရံု သပိတ္ပိုက္ကာ တစ္ပါးတည္းဆြမ္းစားၾကြသြား၏။။ ေက်ာင္းဒကာအိမ္ေရာက္ေသာအခါ ဧည့္သည္ရဟန္းကို ေက်ာင္းဒကာေမးလိုက္သည္ႏွင့္…. “သင္ဒကာသၾကည္ညိုေနတာ သင့္ကိုယ္ေတာ္ကၿဖင့္ အစားေကာင္း အေသာက္ေကာင္းေတြစားၿပီး တအားအိပ္ေနလိုက္တာ ငါေက်ာက္စည္ေတြထိုးၿပီး သူ႔အခန္းတံခါးေခါက္တာေတာင္ မႏိုးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တပါးတည္းၾကြခဲ့တာ။ သင္က အဲဒီလိုအအိပ္ၾကီးတာကိုပဲ ၾကည္ညိဳေနတာလား” ဟု ရဟႏာၱကို ဒကာၿဖစ္သူ အၾကည္ညိဳပ်က္ေအာင္ ေၿပာ၏။ သုိ႔ေသာ ေက်ာင္းဒကာက ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးထက္ အသိဉာဏ္ၾကီး၏။ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းၾကီး၏သႏၱာန္၌ၿဖစ္ေပၚေနေသာ ဣႆာမစၦရိယကို ရိပ္စားမိေသာေၾကာင့္ ဘာမွဆက္မေလွ်ာက္ေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးကိုသာ ဆြမ္းကပ္လိုက္၏။ ၿပီးသည္ႏွင့္ သပိတ္ထဲတြင္ မြန္ၿမတ္ေသာ ခဲဘြယ္ေဘာဇဥ္တို႔ကိုထည့္ကာ “အရွင္ဘုရား ဧည့္သည္ရဟန္းဟာ ခရီးပန္းလာလို႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ ၿဖစ္ေကာင္းၿဖစ္ပါလိမ့္မယ္ဘုရား။ ဒါ့ေၾကာင့္ အခုကပ္လိုက္တဲ့ဆြမ္းမ်ားကိုသာ ဧည့္သည္ရဟန္းကို ကပ္လွဴလိုက္ပါဘုရား” ဟု ေလွ်ာက္ထားၿပီး ကပ္လိုက္၏။ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းၾကီးကာ လာဘမစၦရိယေတြတက္လာၿပီး ဒီဆြမ္းေကာင္းေတြကို ဒီကိုယ္ေတာ္ေကၽြးလို႔ မၿဖစ္ဘူး။ ေတာ္ရာမွာစြန္႔ပစ္ခဲ့မယ္ဟု ေတြးကာ မီးရႈိ႕ထားေသာ လယ္ေတာ္တစ္ခုထဲ သြန္ပစ္ခဲ့၏။ ထုိသည္ကို အဘိဉာဏ္တန္ခိုးၿဖင့္ သိၿမင္ေသာ ရဟႏာၱမေထရ္ၿမတ္ၾကီးသည္ ငါဆက္ရွိေနရင္ ပုထုဇဥ္ရဟန္းအဖို႔ အၿပစ္ပိုၾကီးရန္သာရွိသည္ဟု ေတြးမိသၿဖင့္ ေကာင္းကင္ခရီးမွ စ်ာန္ယာဥ္စီးကာ ခ်က္ခ်င္းၾကြသြားေလ၏။ ေက်ာင္းေရာက္၍ အာဂႏၱဳရဟန္းမရွိေတာ့သည္ကိုေတြ႕ေသာအခါမွ ေက်ာင္းထိုင္ရဟန္းသည္ သူ႔အၿပစ္ကို သတိရေတာ့၏။ ငါ့ကား ရဟႏာၱတစ္ပါး၏လာဘ္ကို ဖ်က္ဆီးမိၿပီဟူေသာ ႏွလံုးမသာယာၿခင္း ေဒါမနႆႏွင့္ ေသလြန္ေသာေၾကာင့္ အ၀ီစိငရဲ၌ ႏွစ္ေပါင္းကမာၻႏွင့္ခ်ီကာ ခံရ၏။ ငရဲမွလြန္ေသာအခါ ေအာက္တန္းစား ဘီလူးဘ၀ ငါးရာ ၿဖစ္ရ၏။ ၄၉၉ ဘ၀လံုး ငတ္ၿပတ္ၿပီး ေသခဲ့ရ၏။ ငါးရာေၿမာက္ဘ၀တြင္ကား ကိုယ္၀န္အညစ္အေၾကးပံုၾကီးတစ္ပံုကို စားရသၿဖင့္ တစ္ၾကိမ္သာ အစာ၀ဖူး၏။ ဘီလူးဘ၀ကေသေသာ္အခါ ေခြးဘ၀ငါးရာတြင္ ၄၉၉ ဘ၀လံုး ငတ္ၿပတ္ၿပီး ေသခဲ့ရ၏။ ၅၀၀ ေၿမာက္ဘ၀တြင္ အံဖတ္ပံုၾကီးတစ္ပံုကိုသာ ၀လင္ေအာင္ စားရဘူး၏။ ေခြးဘ၀ကေသေသာ္အခါ ကာသိတိုင္း ရြာတစ္ရြာတြင္ ပဋိသေႏၶေန၏။ သူ ပဋိသေႏၶေနသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ တစ္အိမ္သာလံုး အလုပ္ရွာမရေတာ့ဘဲ ငတ္မြတ္ဆင္းရဲကုန္၏. သူ၏အမည္ကို မိတၱ၀ိႏၵက ဟု မွည့္၏။ သူအရြယ္ေရာက္ေသာအခါ အိမ္မွႏွင္ထုတ္လုိက္သည္ႏွင့္ အိမ္မွစီးပြားေရး အဆင္ေၿပသြားေလသည္။ မိတၱ၀ိႏၵကသည္ ရြာမွထြက္လာၿပီး ဗာရာဏသီၿပည္သို႔ေရာက္၏။ သနားတတ္ေသာ ဘုရားအေလာင္း ဒိသာပါေမာကၡဆရာၾကီးက ေခၚယူေကၽြးေမြးထားေသာ္လည္း သူလက္ခံခဲ့ေသာ ဣႆာမစၦရိယမီးသည္ သူ႔ကိုသာမက သူႏွင့္ဆက္စပ္သူဟူသမွ်ကို ေလာင္ကၽြမ္း၏။ သူေရာက္သည္ႏွင့္ ဒိသာပါေမာကၡဆရာၾကီးမွာ လာဘ္တိတ္သြား၏။ တေန႔ေသာ္ မိတၱ၀ိႏၵက ပညာသင္လူငယ္မ်ားႏွင့္ ရန္ၿဖစ္ၿပီး ထြက္ေၿပးၿပန္သည္။ ပစၥႏၱရာဇ္ရြာသုိ႔ေရာက္ေသာ္ ဆင္းရဲတစ္ေယာက္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ရာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ရ၏။ ထိုရြာသည္ မိတၱ၀ိႏၵက ေရာက္ေသာအခါမွစ၍ မီး (၇) ၾကိမ္ေလာင္၏။ မင္းဒဏ္ (၇)ၾကိမ္သင့္၏။ ဆည္ကန္ေပါက္ကာ ေရ (၇)ၾကိမ္ ၿမွဳပ္၏။ ရြာသားေတြက မိတၱ၀ိႏၵက မိသားစုကို ခဲၿဖင့္ ပစ္ေပါက္ႏွင္ထုတ္ၾက၏။ သူတို႔ေၿပးလားရင္း ေတာအုပ္တစ္အုပ္တြင္ ဘီးလူးမ်ားႏွင့္ရင္ဆိုင္ရ၏။ ဘီလူးမ်ားက မိန္းမႏွင့္ သားႏွစ္ေယာက္ကို ဖမ္းဆီးစားေသာက္ၾက၏။ မိတၱ၀ိႏၵက လည္း ကိုယ္လြတ္ရုန္းရင္း ပင္လယ္ကူးသေဘာၤေပၚသို႔ ဘုမသိ ဘမသိႏွင့္လိုက္သြား၏။ သမုဒၵရာအတြင္းသို႔ (၇)ရက္ေၿမာက္ေသာေန႔တြင္ သေဘာၤမွာ ေရွ႕ဆက္မသြားဘဲရပ္ေနေတာ့သည္။ မာလိန္မွဴးသည္ သူယုတ္မာအကုသိုလ္ၾကီးသူပါလာသည္ကို သိ၍ မဲေပါက္ကာ သူယုတ္မာ ဟု ေရးထားေသာမဲကို ႏိႈက္မိသူသည္ ၀ါးတစ္စီးႏွင့္ သမုဒၵရာထဲ ခ်ထားၿခင္းခံရသည္။ ထုိမဲကို မိတၱ၀ိႏၵက (၇)ၾကိမ္တုိင္တိုင္ႏႈိက္မိေသာေၾကာင့္ ၀ါးတစ္စီးႏွင့္ သမုဒၵရာထဲ အခ်ခံရ၏။ သူ႕ကို ခ်လိုက္ေတာ့မွ သေဘာၤသည္ ေလးည်ိဳ႕မွလႊတ္ေသာမွ်ားကဲ့သို႔ အရွိန္ႏွင့္ေၿပးေလေတာ့သည္။ မိတၱ၀ိႏၵကသည္ ၀ါးတစ္စီးၿဖင့္ ေမ်ာေနရာမွ (၇) ရက္စံ၊ (၇) ရက္ခံ ေသာ ေ၀မာနိကၿပိတၱာမေလးေယာက္ရွိေသာ ဖလ္ဗိမာန္သို႔ ေရာက္သြား၏။ ထုိေ၀မာနိကၿပိတၱာမေလးေယာက္ႏွင့္ နတ္စည္းစိမ္ကို (၇) ရက္စံစားရသည္ ထုိသည္မွာ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းၾကီးဘ၀ကေစာင့္ခဲ့ေသာသီလကုသုိလ္ေၾကာင့္ပင္ ၿဖစ္၏။ ၿပိတၱာမမ်ား ငရဲသုိ႔ (၇) ရက္ခံရန္ထြက္သြားေသာအခါ မိတၱ၀ိႏၵကသည္ မေစာင့္ႏိုင္သၿဖင့္ ၀ါးစည္းၿဖင့္ သမုဒၵရာအတြင္းဆက္၍ ေမွ်ာခဲ့ၿပန္၏။ တခါ ေ၀မာနိကၿပိတၱာမရွစ္ေယာက္ရွိေသာ ေငြဗိမာန္သို႔ေရာက္ခဲ့ၿပန္သည္။ ထို႔အတူ ငရဲခံရန္ထြက္သြားေသာ ၿပိတၱာမမ်ားကို မေစာင့္ႏိုင္ဘဲ ၀ါးစည္းၿဖင့္ ဆက္ေမ်ာၿပန္သည္။ ၿပိတာၱမ (၁၆)ရွိေသာ ပတၱၿမားဗိမာန္၊ ၿပိတၱာမ (၃၁)ေယာက္ရွိေသာ ေရႊဗိမာန္တို႔တြင္ (၇)ရက္စီ နတ္စည္းစိမ္ခံစားၿပီး ဆက္ေမ်ာၿပန္ရာ ဘီလူးမတစ္ေယာက္ၿမိဳ႕ၿပဳ၍ေနေသာ ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းသုိ႔ေရာက္သြား၏။ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနေသာ မိတၱ၀ိႏၵကသည္ ဆိတ္မဖန္ဆင္းထားေသာ ဘီလူးမကိုေတြ႕ကာ သတ္ၿဖတ္ထားမည္ဟူေသာစိတ္ၿဖင့္ ဆိတ္မေၿခေထာက္ကိုကိုင္လိုက္တာ ဘီလူးမသည္ ခ်က္ခ်င္းဘီလူးမအသြင္ကို ၿပန္ယူၿပီးလွ်င္ မိတၱ၀ိႏၵက၏ေၿခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုကိုင္ကာ အားကုန္လဲႊပစ္လုိက္ေလသည္။ မိတၱ၀ိႏၵက၏ကိုယ္သည္လည္း သမုဒၵရာေက်ာ္ၿပီး ဗာရဏသီမင္းၾကီး၏ဥယ်ာဥ္အတြင္းရွိ ၿခံဳပုတ္ၾကီးတစ္ခုအေပၚသို႔က်သြား၏။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ဆိတ္မ်ား မၾကာခဏေပ်ာက္သၿဖင့္ ဆိတ္ေက်ာင္းသားမ်ားက ဆိတ္သူခိုးကိုဖမ္းရန္ ေစာင့္ေနၾကေလသည္။ ကံဆိုးေသာမိတၱ၀ိႏၵက ဆိတ္မ်ားကိုၿမင္သြားေသာအခါ “ငါဟာ ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းေပၚက ဆိတ္တစ္ေကာင္ေၿခေထာက္ကိုသြားဆဲြလိုက္လို႔ ဆိတ္ကဘီလူးၿဖစ္သြားၿပီး ငါ့ေၿခေထာက္ကေနကိုင္ပစ္လိုက္တာ သမုဒၵရာကိုေက်ာ္ၿပီး ဒီေနရာထိေရာက္လာတယ္။ အခုလည္းဆိတ္ေတြကို ေတြ႕ရၿပန္ၿပီ။ ဒီဆိတ္တစ္ေကာင္ေကာင္ရဲ႕ေၿခေထာက္ကိုဆဲြလိုက္ရင္ ဆိတ္ကဘီလူးၿဖင္ၿပီး ငါ့ေၿခေထာက္ကို ၿပန္ကိုင္ပစ္လိုက္တာနဲ႔ ငါေပ်ာ္ပါးခဲ့ဘူးတဲ့ ၿပိတၱာမေတြရဲ႕ ၿပန္ေရာက္သြားႏိုင္တယ္” လို႔ ေတြးၿပီး ဆိတ္ေၿခေထာက္တစ္ေကာင္ကို သြားကိုင္၏။ ဆိတ္ကား သူထင္သလိုၿဖစ္မလာဘဲ တပဲပဲႏွင့္ေအာ္ကာ ရုန္းကန္းေန၏။ ထိုအခ်ိန္မွာ အသင့္ေစာင့္ေနေသာဆိတ္ေက်ာင္းသားေတြက ဆိတ္သူခိုးဟုထင္ၿပီး ဘုရင္ထံပုိ႔ရန္ဖမ္းယူလာေလသည္။ လမ္းတြင္ ဒိသာပါေမာကၡဆရာၾကီးႏွွင့္ေတြ႕ရာ ဆရာၾကီး၏ေၿပာဆိုေတာင္းပန္မႈေၾကာင့္ မင္းဒဏ္မွ လြတ္ခဲ့ရ၏။ ထိုဘ၀မွစုေတေသာအခါ ေဂါတမဘုရားလက္ထက္တြင္ အိမ္ေၿခတစ္ေထာင္ရွိေသာရြာၾကီးတစ္ရြာ၌ ပဋိသေႏၶသြားေန၏။ သူပဋိသေႏၶေနေသာအခါမွစ၍ ထိုရြာၾကီးသည္ မီး (၇)ၾကိမ္သင့္သည္။ မင္းဒဏ္ (၇)ၾကိမ္သင့္၏။ ဘာမွလုပ္ကိုင္စားေသာက္၍မရေတာ့။ ေနာက္ဆံုးသူတစ္ပါးထံမွ ေတာင္းရမ္းေသာအခါ၌ပင္လည္း ေပးခ်င္ေကၽြးခ်င္သူမရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ရြာသူၾကီးက သူယုတ္မာတစ္ေယာက္ေယာက္ အိမ္တစ္အိမ္တြင္ ပဋိသေႏၶေနၿပီးဆိုသည္ကိုသိသၿဖင့္ အိမ္ေၿခကို ငါးရာစီခဲြလိုက္၏။ ထိုသူငယ္မပါေသာ အိမ္ေၿခငါးရာကား အဆင္ေၿပသြားၿပီး ထုိသူငယ္ပါေနေသာ အိမ္ေၿခငါးရာကား ငတ္မြတ္ၿမဲ ဆက္လက္ငတ္မြတ္ေန၏။ ထုိ႔ေနာက္ ၂၅၀ စီထပ္ခဲြၿပီး ေနာက္ဆံုးတြင္ သူတို႔မိသားစုတစ္အိမ္သာက်န္ေတာ့သည္။ သူဖခင္သည္လည္း သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကိုယ္၀န္အရင့္အမာၾကီးႏွင့္ သူ႕မိခင္ကို ပစ္ခြာသြားေတာ့၏။ သူ၏မိခင္သည္ သူ႕ကိုဆင္းရဲၿငိဳၿငင္စြာေမြးဖြားၿပီး ေလာသကတိႆဟု မွည့္၏။ သူ၏ဣႆမစၦရိယမီးသည္ သူ႕မိခင္ကိုပါ ဆက္ေလာင္ၿပန္၏။ သူ၏မိခင္သည္ သူ႔ကိုေပြ႕ၿပီးစားစရာေတာင္းလိုက္လွ်င္ မည္သူမွ်မေပးၾက။ ထုိေၾကာင့္ မိခင္မွာ သူ႕ကိုတစ္ေနရာမွာ ခဏထားၿပီးသြားေတာင္းမွ စားစရာရ၏။ သူ (၇)ႏွစ္သားအရြယ္တြင္ သူ႕မိခင္သည္ကား သူ႕ဒဏ္ကိုဆက္လက္မခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ အိုးၿခမ္းကြဲေလးတစ္ခုကို သူ႕လက္ထဲထည့္ကာ ထြက္ေၿပးရေတာ့၏။ ေလာသကတိႆသည္ အိုးၿခမ္းခြက္ကေလးကိုင္ကာ တစ္လမ္း၀င္ တစ္လမ္းထြက္ သာ၀တၳိၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕လံုး လွည့္လည္ေတာင္းရမ္းေသာ္လည္း စားစရာတစ္ဆုပ္ပင္ ေပးမည့္သူမရွိ။ အိမ္ရွင္မမ်ားသည္ ပန္ကန္းေဆးေရ အိုးေဆးေရမ်ားကို အိမ္ေပါက္၀မွ လမ္းေဘးသုိ႔ပက္ခ်ေသာ္အခါ ေရမွပါလာေသာထမင္းေစ့မ်ားသည္ ဟုိတစ္ေစ့ ဒီတစ္ေစ့ၿပန္႕ၾကဲေနတတ္၏။ သူသည္ သဲလူးေနေသာ ထိုထမင္းလံုးမ်ားကို က်ီးတစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ တစ္ေစ့ခ်င္းေကာက္၍စားရ၏။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ေတြ႕ၿပီး ရွင္သာမေဏ၀တ္ခြင့္ရခဲ့၏။ ထိုအခါ တစ္ဆင့္ရဟန္းၿဖစ့္ၿပီးေနာက္ကလအတန္ၾကာမွာပင္ ကိေလသာအာသေ၀ါကုန္ခမ္းေသာရဟႏာၱအၿဖစ္သို႔ေရာက္ေသာ္လည္း ၀ဋ္ေၾကြးကားမကုန္ခန္းေသးေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ရဟႏာၱၿဖစ္သည္အထိတိုင္ေအာင္ ဆြမ္းတစ္နပ္မွ ၀ေအာင္မစားရၿခင္းၿဖစ္သည္။ သူ၏အကုသုိလ္ကံၾကီးမားပံုကား သူဆြမ္းခံၾကြ၍ ဆြမ္းေလာင္းမည့္သူေရွ႕ေရာက္သြားလွ်င္ ေလာင္းရန္ၿပင္ဆင္သည့္ဆြမ္းအုပ္ထဲမွဆြမ္းမ်ားသည္ အလိုလိုေပ်ာက္သြားတတ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အလွဴရွင္ကတကယ္မရွိေတာ့ဘူးထင္၍ ကန္ေတာ့ဆြမ္းသာေလာင္းေတာ့၏။ တခါတရံတြင္ကား ဆြမ္းေလာင္းမည့္သူေရွ႕ေရာက္၍သပိတ္ကိုဖြင့္လုိက္လွ်င္ သူ႔သပိတ္ထဲတြင္ ေလာင္းစရာမရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ဆြမ္းမ်ားၿပည့္လွ်ံေနသည္ကို ေလာင္းမည့္သူ၏မ်က္ေစ့ထဲတြင္ၿမင္ကာ မေလာင္းေတာ့ဘဲ ဆြမ္းအုပ္ကို ၿပန္ခ်လိုက္ေတာ့၏။ ဣႆာမစၦရိယဆိုးက်ိဳးမ်ားတည္း။ အာဟာရမၿပည့္၀ေသာ ေလာသကတိႆမေထရ္သည္ အသက္ငယ္ငယ္ႏွင့္ပင္ ပရိနိဗၺာန္၀င္စံရမည့္ေန႔သို႔ေရာက္လာ၏။ အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ တပည့္ၿဖစ္သူ၏၀ဋ္ေၾကြးကို နားလည္၏။ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ ဆြမ္းမ၀သည္ကိုလည္းသိ၏။ ထိုေၾကာင့္ ပရိနိဗၺာန္စံမည့္ေန႔တြင္ကား ဆြမ္းတစ္နပ္ကို ၀၀လင္လင္ဘုဥ္းေပးသြားေစခ်င္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အရွင္ကိုယ္ေတာ္ၿမတ္ကိုယ္တိုင္ဦးေဆာင္ၿပိး ေလာသကတိႆမေထရ္ကိုေခၚကာ ႏွစ္ပါးအတူဆြမ္းခံၾကြ၏။ ဣႆာမစၦရိယမီးသည္ အရွင္သာရိပုတၱရာကိုပါေလာင္၏။ ထုိေန႔မွ ဆြမ္းေလာင္းေနၾကဆြမ္းရွင္မ်ားပင္ တစ္ဦးမွေလာင္းေဖာ္မရေတာ့ေပ။ အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ အိမ္ေၿခအေတာ္ဆြမ္းရပ္ၿပီးသည္အထိ ဆြမ္းမရေသာအခါ ေလာသကတိႆမေထရ္ကို ေက်ာင္းၿပန္လႊတ္ကာ တစ္ပါးတည္းဆြမ္းခံၾကြရေတာ့၏။ ထိုအခါမွ အိမ္အားလံုးသည္ အရင္အတုိင္းဆြမ္းၿပန္ေလာင္း၏။ ဒကာ ဒကာမမ်ားက အိမ္မွာပင္ ဆြမ္းဘုဥ္းပေးရန္ေလွ်ာက္ထားၾက၏။ အရွင္သာရိပုတၱရာက တပည့္ရဟန္းတစ္ပါးရွိေၾကာင္းေၿပာၾကားေသာအခါ အိမ္မွာလည္းဘုဥ္းေပးပါ။ ေက်ာင္းမွရဟန္းအတြက္လည္းပို႔ေပးပါမည္ဟု တာ၀န္ယူသၿဖင့္လိုက္ေလ်ာလိုက္ေလသည္။ ခဲဘြယ္ေဘာဇဥ္မ်ားအၿပည့္အစံုထည့္ကာ ေလာသကတိႆမေထရ္ထံအၿမန္ပို႔ေစ၏။ သုိ႔ေသာဒကာမ်ားသည္ လမ္းခုလတ္သို႔ေရာက္လွ်င္ ေလာသကတိႆမေထရ္ကိုေမ့သြားကာ ခဲဘြယ္ေဘာဇဥ္မ်ားကို စားပစ္လိုက္ၾက၏။ ေလာသကတိႆမေထရ္၏ အကုသိုလ္ေၾကာင့္ ေမ့ေလ်ာ့ၿခင္း ၿဖစ္သည္။ အရွင္သာရိပုတၱရာေက်ာင္းၿပန္ေရာက္ေသာအခါ ေလာသကတိႆအေထရ္ကိုရွာၾကည့္ရာ ဆြမ္းစားေက်ာင္းထဲတြင္ အရွင္သာရိပုတၱရာမွာလိုက္သည့္အတုိင္း ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္ေစာင့္ေနသည္ကိုသာ သနားစဖြယ္ေတြ႕ရ၏။ အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ အနားသုိ႔သြားကာ – “တပည့္ေလာသကတိႆ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီးၿပီေလာ။” “မဘုဥ္းေပးရေသးပါဘူရား။” အိုၿဖစ္မွ ၿဖစ္ရေလ။ ပို႔ခုိင္းလိုက္တဲ့သူေတြ ေက်ာင္းကုိေရာက္လာဟန္မတူဘူးဟု ေတြးၿပီး ေနကို ကမန္းကတန္းေမာ့ၾကည့္လုိက္ရာ မြန္းလဲြသြားေလသည္။ ေလာသကတိႆမေထရ္ကား မၾကာမီအခ်ိန္မွာပင္ ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ရေတာ့မည္။ ဆြမ္း၀၀လင္လင္ဘုဥ္းေပးရဖို႔ ေန-ေနသာသာ စားပင္မစားရေတာ့။ “တပည့္ေလာသကတိႆ ခဏေစာင့္ေလာ့ ငါယခုပင္ၿပန္လာမည္။” အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ သကၤန္းရံု သပိတ္ပိုက္ၿပီး ေနာက္တစ္ၾကိမ္အလွဴခံၾကြရၿပန္၏။ ဒီအခါကား အရပ္ထဲမၾကြေတာ့ ေကာသလမင္းၾကီးနန္းေတာ္ထဲ၀င္ ရပ္ရေတာ့၏။ ေကာသလမင္းၾကီးသည္ အရွင္သာရိပုတၱရာကို ဖူးေတြ႔ရသည္ႏွင့္ သဒၶါၿဖစ္ကာ ဆြမ္းခ်ိန္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ စတုမဓူမ်ားကို သပိတ္အၿပည့္ေလာင္းလွဴလိုက္၏။ အရွင္သာ၇ိပုတၱရာသည္ ေက်ာင္းသို႔ၿမန္ၿမန္ၾကြကာ ေလာသကတိႆမေထရ္ထံ ေရွးရႈသြား၏။ အနားေရာက္သည္ႏွင့္ “ေလာသကတိႆ သင္၏၀ဋ္ေၾကြးကားၾကီးမားလွ၏။ သပိတ္ကို သင့္လက္ထဲထည့္လိုက္လွ်င္ စတုမဓူမ်ားေပ်ာက္ခ်င္ေပ်ာက္သြားႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါက သပိတ္ကိုပိုက္ထားမည္။ သင္အလုိရွိသေလာက္ယူ၍ ဘုန္းေပးေလ” ဟုေၿပာကာ ေနာက္ဆံုးေကၽြးေမြးေတာ္မူ၏။ ေလာသကတိႆမေထရ္သည္ ရဟႏာၱၿဖစ္သည့္ဘ၀မွာပင္ ထိုတစ္ၾကိမ္သာ ၀၀လင္လင္ဘုဥ္းေပးၿပီး ပရိနိဗၺာန္၀င္စံခဲ့ရ၏။ ေမတၱာရိပ္

Read More

ဟားဗတ္တကၠသို္လ္ရဲ့ စာၾကည့္တိုက္နံရံေတြမွာ ေရးထားတဲ့အဆိုအမိန္႔မ်ား

ဟားဗတ္တကၠသို္လ္ကဆရာေတြေျပာျပေလ့ရွိတာကေတာ့ သင့္ဘ၀မွာ စိတ္တိုိင္းက်ဖိုနဲ႔ ေကာင္းတဲ့ ေ၀ဖန္မူမ်ား ရခ်င္ေတာ့ ဟားဗတ္တကၠသို္လ္မွာ ပညာသင္တဲ့အခ်ိန္ေတြဟာ ေနေရာင္နဲ႔ထိေတြ႔ဖို႔ အခ်ိန္မရွိဘူးဆိုတာပါပဲ။ ဟားဗတ္တကၠသို္လ္ကို တက္ေရာက္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဘယ္လိုစိတ္ဓါတ္ေတြနဲ႔  ေတြးေခၚမႈေတြ ရခဲ့သလိုဆိုတာ လူေတြအေျဖရွာၾကပါတယ္။

အေျဖကေတာ့ ဟားဗတ္တကၠသို္လ္ရဲ့ စာၾကည့္တိုက္နံရံေတြမွာ ေရးထားတဲ့အဆိုအမိန္႕(၂၀)က အေျဖပါတယ္။

ဒီအဆိုအမိန္႔(၂၀)ကိုဖတ္ၾကည့္လိုက္ပါ။

ၿပီးေတာ့ အေ၀းကပဲ က်င့္ႀကံလိုက္နာၾကည့္လိုက္ပါ။

သင္လည္းေအာင္ျမင္လာလိမ့္မယ္။ အဆိုအမိန္႔ေတြကေတာ့

(၁) အခုေတာင္မွ သင္၏ၿပိဳင္ဘက္သည္ စာရြတ္ကိုအဆက္မျပတ္လွန္ေနၿပီ။

(၂) စာႀကိဳးစားခ်ိန္ ပင္ပန္းတာဟာ တခဏတာပါ။ မႀကိဳးစားလိုက္မွ တသက္တာပင္ပန္းမွာ။

(၃) ဒီအခ်ိန္မွာ အိပ္ငိုက္ေနရင္ မင္းအိမ္မက္မက္လိမ့္မယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာႀကိဳးစားရင္   မင္းအိပ္မက္ အေကာင္အထည္ေဖၚနိုင္မယ္။

(၄) အခ်ိန္ေနွာင္းသည္ဟုထင္လိုက္ေသာအခ်ိန္သည္ အေစာဆံုးအခ်ိန္ပင္ျဖစ္သည္။

(၅) ငါလစ္လ်ဴခဲ့ေသာယေန႔သည္ မေန႔က ေနာက္ရက္တြင္ ပ်က္စီးလိုေသာသူ၏ ဆုေတာင္းျခင္း ပင္ျဖစ္သည္။

(၆) သင္ယူဖို႔ အခ်ိန္မရွိတာဘူးဆုိတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႀကိဳးစားအားထုတ္မူမရွိတာပါ။

(၇) ယေန႔ အလုပ္ကို ေနာက္ေန႔အထိ မဆြဲပါနဲ႔။

(၈) စိတ္ခ်မ္းသာမူဟာ အဆင့္သတ္မွတ္ထားတာရွိခ်င္ရွိလိမ့္မယ္။ ေအာင္ျမင္မူမွာေတ့ာ ရွိတယ္။(မူရင္း)

စိတ္ခ်မ္းသာမူဟာ အဆင့္သတ္မွတ္ထားတာရွိခ်င္မွရွိလိမ့္မယ္။ ေအာင္ျမင္မူမွာေတ့ာရွိတယ္

( နႏၵ အထင္)

(၉) သင္ယူတာ လူဘ၀အားလံုး မဟုတ္ပါ။ လူ႔ဘ၀ရဲ့ အစိတ္အပိုင္းေလးကိုေတာင္မွ မေအာင္ျမင္နိုင္ဘူးဆိုရင္ ဘာလုပ္နိုင္ဦးမွာလဲ။

(၁၀) မေရွာင္ဖယ္နိုင္တဲ့ပင္ပန္းဆင္းရဲမူမ်ားကို ခံစားပါ။

(၁၁) သူမ်ားထက္ပိုေစာ၊ ပိုႀကိဳးစားနိုင္မွ ေအာင္ျမင္မူ အရသာကို ခံစားရမွာ။

(၁၂) ဘယ္သူမွ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ မေအာင္ျမင္နိုင္ဘူး။ ဒါဟာကိုယ္ရဲ့ျပည့္စံုေသာပင္ကိုယ္ ထိန္းနိုင္စြမ္းနဲ႔ မေလ်ာ့ေသာဇြဲလံု႔လတို႔မွ ရရွိလာတာ။

(၁၃) အခ်ိန္ဟာ အၿမဲတမ္း ကုန္ဆံုးေနတယ္။

(၁၄) ဒီနွစ္ယိုေသာသြားရည္သည္၊ေနာက္ေန႔မ်က္ရည္ျဖစ္သည္။

(၁၅) ေခြးလိုသင္၊လူႀကီးလူေကာင္းလို ကစားပါ။

(၁၆) ဒီေန႔မသြားလွ်င္၊ေနာက္ေန႔ေျပးရလိမ့္မည္။

(၁၇) အနာဂါတ္ကို ရင္းနွီးျမဳပ္နံွသူဟာ ယခုလက္ေတြ႔ကို သစၥာရွိသူပါ။

(၁၈) ပညာအဆင့္အတန္းဟာ ၀င္ေငြအဆင့္အတန္းကို ကိုယ္စားျပဳတယ္။

(၁၉) အက်ပ္အတည္း၊အခက္အခဲမရိွလွ်င္ အက်ိဳးအျမတ္မရနိုင္ပါ။

(၂၀) တေန႔တာကုန္ဆံုးသြားလွ်င္ ျပန္မလာေတာ့ပါ။

          (ရွင္းသန္႔ေမ)

Read More

ဘဝရဲ့ အႏွစ္သာရ

လူတေယာက္ရဲ့ ဘ၀မွာ ..အႏွစ္သာရဆိုတာ ဘယ္လိုဟာကို ေခၚတာလဲ ။
ခ်မ္းသာေနတာ အႏွစ္သာရလား ။ ၿဖစ္ခ်င္တာ ၿဖစ္ခြင့္ရေနတာ အႏွစ္သာရလား ။ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတာ အႏွစ္သာရလား ။ မၿမဲတတ္တဲ့ ..သေဘာတရား အရ … အားလံုးဟာ မေသခ်ာပါ ။
စဥ္းစား ၾကည့္ရရင္ေတာ့ …
ဘ၀ေတြ တိုင္းမွာလဲ ..ၿပီးၿပည့္စံုေနတဲ့ ဘ၀မ်ိဳး ဆိုတာ မရွိတတ္ၾကပါဘူး ။
အခ်ိဳးအေကြ့ေတြေပါတယ္ ။
ေကာက္က်စ္လိမ္လည္မူေတြ …ၾကံဳရမယ္ ။
ရွံဳးနိမ့္ …အားငယ္မူေတြ လဲ ရွိဖူးရမယ္ ။
ေအာင္ၿမင္ ..တက္ၾကြၿခင္းေတြလဲ ရွိလာမယ္ ။
အဲ့ဒါေတြက …ခဏသာ ..ၿဖစ္တတ္ၿပီး ….ဘယ္အရာ မွမၿမဲတတ္ပါ ။


ဒုကၡ လို့ ေခၚလို့ ရမဲ့ ..ရွံဳးနိမ့္ၿခင္းေတြ ထဲမွာ ….ခံစားေနရင္ ….ဘ၀ၾကီးေၿခာက္ေသြ့ .. ေနမယ္ ၊ ေသခ်င္ေလာက္ေအာင္ ..စိတ္ညစ္ရမယ္ ။
သုခ လို့ ေခၚလို့ရတဲ့ ..ေအာင္ၿမင္ေပ်ာ္ရႊင္ၿခင္းေတြ ထဲမွာ ..ေမ်ွာပါေနရင္ ….ေပ်ာ္၇ႊင္တက္ၾကြမယ္ ။ မာန ၊အတၱ ေတြ တက္လာမယ္ ။ ကိုယ့္ကို ကိုယ္ …အထင္ၾကီးစိတ္ေတြ ၀င္လာမယ္ ။ အဲ့ဒါေတြက ..ၿမဲသလားဆိုေတာ့ ….ခဏတာသာပါပဲ ။ အစိုးမရတဲ့ ..လူ့စည္းစိမ္ …အႏွစ္သာရအစစ္ကို မေပးစြမ္းႏိုင္ပါဘူး ။
ဒါေၾကာင့္မို့ လူ့ဘ၀ ကို …ေအးခ်မ္းစြာ နဲ့ ..အဓိပါယ္ ရွိရွိ ေနထိုင္ သြားႏိုင္ဖို့ ….ဘာေတြ လို အပ္ပါသလဲ ။
မွံဳ ..စဥ္းစားေနတာ ..ၾကာ ပါ ၿပီ ..အေၿဖရယ္က ..မေသခ်ာ ….ပါ ။


ခု လို ေႏြရာ သီ ..အရမ္း ပူတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ဆိုရင္ ….ေခ်ာင္းသာ ကမ္းေၿခ ဆို …ဟိုတယ္ေတြ ….မေလာက္ ေအာင္ကို …စည္ကားလွပါတယ္ ။ အဲ့ ဒီလို ..အပန္းေၿဖ ေတာ့ေရာ ..ဘ၀ အေမာေတြ ေၿပ သြားၾကေရာ တဲ့ လား ။ မွံဳ ..ထင္ပါတယ္ ။ ခဏ ပဲ ေမ့လို့ ရၿပီး …..လံုး၀ ေၿပေပ်ာက္ သြားဖို့ ဆိုတာ မၿဖစ္ႏိုင္ပါ ဘူး။
ဒါေပမဲ့ လဲ ေလ ….ခ်မ္းသာတဲ့ လူေရာ ..ဆင္းရဲ တဲ့ လူေရာ ..လူမ်ိဳးေပါင္းစံု တို့ မွာ …စိတ္ညစ္ႏြမ္းမူ ..ကိုယ္စီ နဲ့ မို့ သာ … အပန္းေၿဖ လာၾကတာ ေနမွာပါ ..။
မွံဳ ..တေယာက္လဲ ….ေခ်ာင္းသာ သို ….အလည္တေခါက္ေရာက္ခဲ့ၿပန္ပါတယ္ ။


ညေန ..ေနညိဳခ်ိန္မွာေတာ့ ….လမ္းေလ်ွာက္ သူ ၊ ေလညင္းခံ သူ မ်ားနဲ့ စည္ကားလွပါတယ္ ။
မွံဳ လဲ ….တေယာက္ထဲ ..လမ္းေလ်ွာက္ ထြက္လာရင္း …အေတြးသမားမို့ ….လူေတြ နဲ့ ေ၀းရာ သို့ ..ေလ်ွာက္ခဲ့မိပါတယ္ ။ လူ ၇ွင္းေသာ ….ေက်ာက္ေဆာင္ေလးနား အေရာက္တြင္ ….ေန၀င္သြားတာ ကို ၾကည့္ရင္ ေက်ာက္ေဆာင္ ေပၚသို့ တက္ခဲ့ပါတယ္ ။ ေက်ာက္ေဆာင္ေလး ေပၚတြင္ေတာ့ ..မွံဳ့ ထက္ ဦးသူတေယာက္ ရွိေနပါတယ္ ။
“ ေလးေလး …..သမီး ဒီနားမွာ ..ခဏထိုင္မယ္ေနာ္ ”
“ ရပါတယ္ …ထိုင္ သမီး ”
မွံဳ ….ဦးေလး ၾကီး ရဲ့ ..မလွမ္းမကမ္းမွာ …၀င္ထိုင္လိုက္ပါတယ္ ။ ဦးေလး ၾကီးက …အ၀တ္အစား စမတ္က်ၿပီး ..ခ်မ္းသာတဲ့ လူတန္းစားက ဆိုတာ ..သိသာ လွပါတယ္ ။ ဦးေလးၾကီးက ….ေန၀င္ခ်ိန္ကို တေမ့ တေမာ ေငးေနတာ မို့ ….မွံဳလဲ ..စိတ္၀င္တစား လိုက္ ၾကည့္မိပါတယ္ ။


ေနလံုး နီနီၾကီးက ….တၿဖည္းၿဖည္းနဲ့ ..ပင္လယ္ထဲ စံုးစံုး ၿမဳတ္ သြားမွ ….ဦးေလး ၾကီး ..လွဳပ္ရွားလာ ၿပီ ။
“ ေန၀င္သြားၿပီ။ …ဘ၀ေတြလဲ ..ဒီလိုပါပဲ …တခ်ိန္ ေန၀င္ရမွာပဲ ။ ဘယ္သူ မွ ေရွာင္လြဲလို့ မရဘူးေလ ”
“ ဟုတ္တယ္ေနာ္ ..ေလးေလး …..လူဘ၀ရဲ့ နိဂံုးကေတာ့ …ဒီလို သာယာမယ္မထင္ဘူး ”
“ ေသခ်ာတာေပါ့ သမီးရယ္ …ေန၀င္ခ်ိန္ထိေအာင္ ..အႏွစ္သာရ ရွိရွိနဲ့ …ေက်ာ္ၿဖတ္ႏိုင္ဖို့ က အေရး ၾကီးဆံုးပဲ”
“ အႏွစ္သာရရွိရွိ ….ဆိုတာ ….ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲေလးေလး ”
ဦးေလးၾကီးက …ၿပံုးေနၿပီ … ေခါင္းကို ညိမ့္ခါ …..
“ သမီးတို့အရြယ္က …ဘယ္သိလိမ့္အံုးမလဲ ။ ငယ္ရြယ္တက္ၾကြတဲ့ ..အခ်ိန္မွာေတာ့ ….အႏွစ္သာရဆိုတာ …ခ်မ္းသာတာ၊ေအာင္ၿမင္ေနတာ လို့ေၿပာရင္ မွန္ေနေပမဲ့ ….ဘ၀ တခုလံုးစာနဲ့ ယွဥ္ရင္ေတာ့ …အဲ့ဒါက …အႏွစ္သာရ အစစ္မဟုတ္ဘူး ..သမီးရဲ့ ”
ဦးေလးၾကီးက ..ခဏနားၿပီး …ေဘးက ေရသန့္ဘူးကို ေမ့ေသာက္လိုက္ပါတယ္ ။


“ အနွစ္သာရ ဆိုတာ …လူ့ဘ၀ကို ေအးၿငိမ္းခ်မ္းသာစြာ ၿဖတ္ေက်ာ္ႏိုင္ၿခင္းပါပဲ ။ ဘ၀ ဘ၀ တိုင္းမွာ ဆင္းရဲၿခင္းဆိုတာ ရွိတယ္ ။ လူဆင္းရဲမွ ဆင္း၇ဲတာမဟုတ္ဘူး။ ခ်မ္းသာတဲ့ လူ၊ ေအာင္ၿမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ လူ ေတြရဲ့ ….ဆင္းရဲကမွ ပိုၾကီးတာ ။ ပိုင္ဆိုင္ထားတာေတြကို ….ေလ်ွာ့ပါး မသြားခ်င္တဲ့ စိတ္ ၊ သူတပါး သာ သြားမွာ ..စိုးတဲ့ စိတ္ေတြက … သူတို့ရဲ့ အၾကီးမားဆံုးဆင္းရဲေတြပါပဲ ။ မတည္ၿမဲၿခင္းဆိုတဲ့ ..နိယာမ အတိုင္း ..တခ်ိန္မွာေတာ့ ..သူတို့ဟာ ..ဒါေတြကို စြန့္လႊတ္ခဲ့ရတာပါပဲ ။ အဲ့ဒီလို ….ေဒါသ ၊ ေမာဟ ၊ အတၱ မီးေတြ ေလာင္ၿပီး …သူ့တိုဘ၀ ..ေန၀င္သြားခဲ့မယ္ဆိုရင္ …..သူ့တိုမွာ ..ဘာအႏွစ္သာရမွ မရွိခဲ့ဘူးေပါ့ ..”
မွံဳ ….ေခါင္းကို တဆတ္ဆတ္ညိမ့္ရင္း ……ေလာကၾကီးအေၾကာင္းကို …စမ္း၀ါးမိလာပါတယ္ ။
“ ကဲ ..သမီး ….ေမွာင္လာ ၿပီ ….ဘန္ဂလို ဘက္ ..လမ္းေလ်ွာက္ ၿပန္ရင္း ….စကားဆက္ၾကတာေပါ့ ”
“ ဟုတ္ကဲ့ ..ေလးေလး ..”


လေရာင္ ….ေဖြးေဖြး ေအာက္မွာ ….လမ္းေလ်ွာက္ ရင္း … ..ဦးေလးၾကီးက စကားဆက္ပါတယ္ ..
“ ဘ၀ကို ေအးၿငိမ္းခ်မ္းသာ စြာ …ေလ်ွာက္လွမ္းႏိုင္ဖို့က …အဓိက …ေရာင့္ရဲ ႏိုင္ ၿပီး ၊ သူတပါးကို ..နားလည္ေပးႏိုင္တဲ့ ..စိတ္နွလံုး ..ပါပဲ ။ ေရာင့္ရဲ ..ႏိုင္ၿပီဆိုထဲက …သ ူေအးခ်မ္းေနၿပီေလ ။ အဲ့ဒီစိတ္ေလး ၿမဲလာရင္ ….ေအးခ်မ္းတဲ့ ဘ၀ကို ..ပိုင္ဆိုင္ႏုိင္မွာ ေသခ်ာ ၿပီ ။ သူတပါးသူအေပၚ နားလည္ေပးႏိုင္တဲ့ ..စိတ္ေလး ထပ္ရခဲ့ရရင္ေတာ့ …. အေကာင္းဆံုး ..အႏွစ္သာရကို ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ၿပီပဲ .။ ..အဲ့ဒါက မွ …အနွစ္သာရစစ္စစ္ပဲ ။ ေလာကီေရးနဲ့ ..ၾကည့္ရင္လဲ …ေအးခ်မ္းတဲ့ဘ၀ ။ ေလာကုတၱရာ ေရးနဲ့ ၾကည့္ရင္လဲ …ေဒါသ ၊ေမာဟ …ကင္းေနတဲ့ အတြက္ …အေကာင္းဆံုး ဘ၀ ကူးႏိုင္ၿပီေလ … ”
ဦးေလးၾကီး ..စကားမ်ားက ..မဳွံု ..ႏွလံုးသားထဲကို စြဲထင္သြားေစပါတယ္ ။
“ ေက်းဇူးပါ ..ေလးေလး …သမီး ၾကိဳးစားၾကည့္ပါမယ္ ။ ခု လို ေလးေလး နဲ့ ..ဆံုလိုက္ ရတာ …သမီးဘ၀ကို ..အႏွစ္သာရ ရွိေစတာပါပဲ ။ သိခ်င္တာေလးေတြ ..သိခြင့္ရ လို့ ..အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္ …ေလးေလး ”


ဘန္ဂလို နဲ့ ..နီးလာ ၿပီမို့ …ဦးေလးၾကီးနဲ့ ..ႏွုတ္ဆက္ လမ္းခြဲ့ ခဲ့ပါတယ္ ။
ဒီေန့ ေန၀င္ခ်ိန္ဟာ ….မွံဳ ဘ၀ရဲ့ …နံနက္ခင္းမိုးလင္းခ်ိန္ေလးလို ..အလင္းေရာင္ေလးကို ရေစခဲ့ပါတယ္ ။
ေရာင့္ရဲ ၿခင္းနဲ့ ..နားလည္မူေတြေပးစြမ္းႏိုင္တဲ့ ႏွလံုးအိမ္က ….မလြယ္ကူႏိုင္ေပမဲ့ ..ၾကိဳးစားၾကည့္ရင္ေတာ့ …ၿဖစ္ႏိုင္မွာပါ ။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုး ..အႏွစ္သာရနဲ့ ၿပည့္စံုတဲ့ …ဘ၀ ပိုင္ရွင္မ်ားၿဖစ္ႏိုင္ပါေစလို့ ေတာင္းဆုၿပဳပါတယ္ ။

(မံႈန႔ံသာျဖဴ)

Read More

ေဒၚလာငါးဆယ္

ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါတုန္းက..အနစ္နာခံမွဳဆိုတာကို..
သေရာ္ေတာ္ေတာ္လုပ္ထားတဲ႕ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္တင္ခဲ႕ပါတယ္
နိုင္ငံေရးပါတီမ်ားညႊန္းလိုတာပါ ။
ခုတစ္ခါ..ကိုယ္အပါအ၀င္ျပည္သူေတြဖက္ကေရာ..ဒီမိုကေရစီခရီးလမ္းမွာ..
ဘယ္လိုသေဘာထားၾကရမွာလဲ..။

အေနာက္တိုင္း ၀တၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ ခုရက္ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္..ေဖါက္သည္ခ်ပါရေစ..
စာေရးဆရာ Amy Cubgism ရဲ႕ Welcome Home ျဖစ္ပါတယ္..။


အခ်ိန္ကေတာ႕..ပထမကမၻာစစ္အျပီး..ရုရွားနိဳင္ငံေတာ္ႀကီး
ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ထူေထာင္ခ်ိန္မွာပါ..
ရုရွားေတြက ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေတြကို ရုရွားကေနႏွင္ထုတ္တဲ႕အခ်ိန္ပါ
ဂ်ဴးေတြကလည္း အေမရိကန္နိုင္ငံကို ေျပာင္းေရြ႕အေျခခ်ၾကပါတယ္..
အလံုးအရင္းလိုက္ ေျပာင္းေရြ႕ၾကပါတယ္..ဒါေပမဲ႕ အေမရီကန္ဆိပ္ကမ္းေရာက္ရင္
လူတစ္ကိုယ္လွ်င္ ေဒၚလာ၅၀ show money   ျပရပါတယ္..။


Benjamin Jasensky ရဲ႕မိသားစုလည္း အေမရိကန္ကို
ထြက္ခြာဖို႕ဆိပ္ကမ္းေရာက္ေနခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္..
သားသမီးေျမးေတြနဲ႕တစ္စုတစ္ေ၀းသြားဖို႕ျဖစ္ပါတယ္..။


အဲဒီခ်ိန္မွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ငိုေနတာကို  Benjamin Jasensky
သြားေတြ႕မိပါတယ္..
အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးၾကည္႕ေတာ႕ အေမရိကန္ကို သြားဖို႕ ေဒၚလာ၅၀
ေပ်ာက္သြားတဲ႕ေၾကာင္းေျပာျပပါတယ္..။
ဒီေတာ႕ Benjamin Jasensky က ေကာင္ေလးကို သနားဂရုဏာသက္လို႕..
သူ႕တြက္ေဒၚလာ ၅၀ကိုထုတ္ေပးလိုက္ပါတယ္..
ေကာင္ေလးရဲ႕နာမယ္ကိုေတာင္ မေမးလိုက္ျဖစ္ပါဘူး..
မိသားစု အေမရိကန္ကိုထြက္ခြာသြာေတာ႕  Benjamin Jasensky တစ္ေယာက္
က်န္ရစ္ခဲ႕ရပါတယ္..။


ေနာက္မွ ေဒၚလာ၅၀ ထပ္မံရွာျပီး Benjamin Jasensky အေမရိကန္ကို
လိုက္ရရွာပါတယ္..
 Benjamin Jasensky ရဲ႕မိသားစု..အေမရိကန္မွာ  ကုန္စံုဆိုင္ေလးဖြင္႔လို႕
လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရပါတယ္..ဒါေပမဲ႕ ေျပေျပလည္လည္ေတာ႕မဟုတ္ပါဘူး..။


ဒီလိုနဲ႕..ဆယ္႕ငါးႏွစ္ေလာက္ၾကာပါေလေရာ.. Benjamin Jasensky
ကေတာ႕သူေဒၚလာ၅၀ ေထာက္ပန္႕လိုက္တဲ႕ေကာင္ေလးကိုလည္း သတိမရနိဳင္ရွာပါဘူး..။


တစ္ေန႕မွာ..သူတို႕တိုလီမုတ္စဆိုင္ေလးေရွ႕ကို..
ေမာ္ေတာ္ကားအေကာင္းစားႀကီးတစ္စီးဆိုက္လာပါတယ္..
ရုပ္ရည္သန္႕ျပန္႕တဲ႕ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ဆင္းလာရင္း လူတစ္ေယာက္ကို
ရွာေဖြေနပါတယ္..
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္.. Benjamin Jasensky ကိုမွသြားေမးလိုက္မိပါတယ္..
“ ေက်းဇူးျပဳျပီး..ဒီနားမွာ Mr. Benjamin Jasensky တစ္ေယာက္မ်ားရွိပါလား….”
လို႕ေမးမိေတာ႕…
အဘိုးအရြယ္ေရာက္ေနတဲ႕ Benjamin Jasensky က
သူျဖစ္ေၾကာင္းျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္..


အဲဒီမွာပဲ လူရြယ္က Benjamin Jasensky ကိုဖက္လို႕ ဟုိးလြန္ခဲ႕တဲ႕ဆယ္ငါးႏွစ္က
ေဒၚလာ ၅၀ ဇာတ္လမ္းထဲက ေကာင္ေလးဟာ သူပါပဲတဲ႕.. Jsadore ပါတဲ႕..
အဲဒီခ်ိန္မွာJsadore ကအေမရိကန္မွာ မီလီယံနာျဖစ္ေနခဲ႕ပါျပီ..။


ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္လို႕ေန႕ရွိသမွ်ရွာေနရေၾကာင္းေျပာျပရင္း..
ေငြတန္ဘိုးေရးမထားတဲ႕ ခ်က္လက္မွတ္တစ္ေစာင္ကို..
Benjamin Jasensky လက္ထဲအတင္းပဲထိုးထည္႕ နဳတ္ဆက္ထြက္ခြာသြားပါတယ္..။


မီလီယံနာ Jsadore လည္းျပန္သြားေရာ.. Benjamin Jasensky ကသူ႕မိသားစုကို..
အထူးသျဖင္႕ သားျဖစ္သူကို..တိုင္ပင္ပါတယ္..
“  ငါဒီ ခ်က္လက္မွတ္မွာ..တန္ဘိုး ဘယ္ေလာက္ေရးရရင္ ေကာင္းမလဲ….” ပါတဲ႕..
မိသားစု က၀ိုင္းစဥ္းစားၾကပါတယ္..
အဲဒီခ်ိန္မွာ..သားျဖစ္သူက  အေဖျဖစ္သူ Benjamin Jasenskyကို ခုလိုေမးပါတယ္..
“  အေဖ လြန္ခဲ႕တဲ႕ ဆယ္ငါးႏွစ္က ေဒၚလာ ဘယ္ေလာက္ ေပးခဲ႕မိပါလဲ..”
“  သားေရ..အဲဒီတုန္းက ေကာင္ေလးကို ေပးတာ ေဒၚလာ ၅၀ ေလ..”
“  ဒါဆိုလဲ..ေဒၚလာ ၅၀ ပဲ ေရးသင္႕တာေပါ႕အေဖရယ္ ” တဲ႕ေလ..
အဲလိုနဲ႕ပဲ..ေဒၚလာ ၅၀ ေရးျပီး..ဘဏ္ကေနထုတ္ယူလိုက္ၾကပါသတဲ႕..။


ဇာတ္လမ္းေလးက..ဒါပါပဲ..
ကၽြန္ေတာ္သာ Benjamin Jasensky ျဖစ္ခဲ႕ရင္..
ေငြတန္ဘိုး ဘယ္ေလာက္ေရးမိမယ္မသိပါ ခင္ဗ်ာ..။

(ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္)

Read More

"ဘ၀ ေအာင္ျမင္မႈကို ေျပာျပေနတဲ့ A B C D"

အဂၤလိပ္ အကၡရာ A B C D . . . Z အထိဆိုရင္ ၂၆ လံုး ရွိပါတယ္။ အဲဒီ
အကၡရာေတြကို ဒီလိုနံပါတ္စဥ္ေတြ ထိုးၿပီး စီၾကည့္ရေအာင္ . . .


A=1, B=2, C=3, D=4, E=5,

F=6, G=7, H=8, I=9, J=10,

K=11, L=12, M=13, N=14, O=15

P=16, Q=17, R=18, S=19, T=20

U=21, V=22, W=23, X=24, Y=25, Z=26

အဲဒီလို စီၿပီးသြားရင္ေတာ့ သက္ဆိုင္ရာ အကၡရာကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့
နံပါတ္တစ္ခုစီ ရွိသြားပါၿပီ။

ကဲ ဘ၀မွာ ရာႏႈန္းျပည့္ေအာင္ျမင္ဖို႔ ဘာအေရးႀကီးဆံုးလဲ တြက္ၾကည့္ၾကစို႔။



၁။ အလုပ္ႀကိဳးစားျခင္း (Hard Work)

H+A+R+D+W+O+R+K

8+1+18+4+23+15+18+11= 98 %

အဲဒါေၾကာင့္ အလုပ္ႀကိဳးစားျခင္းဟာ ၉၈ ရာခိုင္ႏႈန္း ေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။



၂။ ဗဟုသုတ (Knowledge)

K+N+O+W+L+E+D+G+E

11+14+15+22+12+5+4+7+5 = 96 %

ဗဟုသုတျပည့္စံုျခင္းကေတာ့ ၉၆ % ေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။



၃။ ခ်စ္ျခင္းတရား (Love)

L+O+V+E

12+15+22+5 = 54 %

ခ်စ္ျခင္းတရားဟာ ေအာင္ျမင္ဖို႔ ၅၄ ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ ရွိပါတယ္။



၄။ ကံတရား (Luck)

L+U+C+K

12+21+3+11 = 47 %

ကံတရားကေတာ့ ေအာင္ျမင္ျခင္းနဲ႔ ၄၇ ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ ပတ္သက္ပါတယ္။

ဒါဆိုရင္ေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။ ၁၀၀ ရာခိုင္ႏႈန္း အျပည့္ရႏိုင္မယ့္
အေၾကာင္းတရား တခုခုေတာ့ ရွိရမယ္။

သိၿပီ ပိုက္ဆံ . . . ။



၅။ ပိုက္ဆံ (Money)

M+O+N+E+Y

13+15+14+5+25 = 72 %

မဟုတ္ျပန္ဘူး . . . ပိုက္ဆံကလည္း ၇၂ ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္တယ္။ ဒါဆိုရင္



၆။ ေခါင္းေဆာင္မႈ အရည္အေသြး (Leadership)

L+E+A+D+E+R+S+H+I+P

12+5+1+4+5+18+19+8+9+16 = 89 %

ေခါင္းေဆာင္မႈေကာင္းရင္ေတာ့ ၈၉ ရာခိုင္ႏႈန္း ေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။
ျပႆနာတိုင္းမွာ အေျဖဆိုတာ ရွိစၿမဲပါ။ အဲဒီေတာ့ ျပႆနာရဲ႕ အေျဖကို
စိတ္ေနစိတ္ထားေလး ေျပာင္းၿပီး စဥ္းစားၾကည့္ရေအာင္။ ဟုတ္ၿပီ . . .
စိတ္ေနစိတ္ထား။



၇။ စိတ္ေနစိတ္ထား (Attitude)

A+T+T+I+T+U+D+E

1+20+20+9+20+21+4+5 = 100 %

ရပါၿပီ . . . ဘ၀ကို ၁၀၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ေအာင္ျမင္မႈေပးႏိုင္တဲ့ အရာကေတာ့
စိတ္ေနစိတ္ထားပါပဲ။ “Attitude is everything ” လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕
စိတ္ေနစိတ္ထားကို ေျပာင္းလိုက္တာနဲ႔ ဘ၀တစ္ခုလံုး ေျပာင္းလဲႏိုင္ပါတယ္။
အခု အေျဖကို သိရပါၿပီ။ ကဲ . . . ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ . . . ။


မူရင္းေရးသားသူ: Kyawzin Oo

Read More

လူငယ္ေတြအတြက္ မရွိမျဖစ္အရာႏွစ္မ်ိဳး

ခ်ီးက်ဴးရမယ့္စိတ္
တစ္ဆက္တည္းပဲ လူငယ္ေတြအတြက္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တဲ့ အရာမ်ားကိုလည္း ေျပာျပေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုတတ္ၾကတယ္။ ေ၀ဖန္ေရးကို လိုလိုလားလား ေတာင္းခံတဲ့ စိတ္မ်ဳိးရွိတာ လူငယ္ေတြကို ခ်ီးက်ဴးရမယ္။ ရင့္က်က္တဲ့အရြယ္ လူႀကီးေတြေတာင္ ေ၀ဖန္ေရးကို လက္ခံတတ္ၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ေ၀ဖန္သူကို "ကက္ကက္လန္" ျပန္ၿပီး ရန္ေတြ႔တတ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္မွာ ျဖည့္ဆည္းဖုိ႔ လိုအပ္ေနတာေတြကို သိခ်င္စိတ္ရွိတာလည္း ေကာင္းတာပဲ။ တစ္ပါးသူကို ေထာက္ျပေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုတာက ပိုၿပီး ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းတယ္။ ပလႊားစိတ္ မရွိတာကို ၫႊန္ျပတယ္။ ဒီအခ်က္ေတြေၾကာင့္လည္း လူငယ္ေတြနဲ႔ "ပလဲနံပသင့္"တာ ျဖစ္တယ္။ လူႀကီးေတြ(အထူးသျဖင့္) ၿမိဳ႕သားပညာတတ္ လူႀကီးေတြက အမ်ားအားျဖင့္ ဟန္မ်ားတယ္။ (ခုေခတ္စကားနဲ႔ဆို ပဲမ်ားတယ္ေပါ့)။ တကယ္သိတာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ သိခ်င္တတ္ခ်င္ေယာင္ သိပ္လုပ္တတ္ၾကတယ္။

သေရဆိုတာ ပြဲမၿပီးတာ
ဟန္မလုပ္တတ္တာဟာ လူငယ္ေတြရဲ႕ ႏွစ္လိုဖြယ္ အေကာင္းဆံုးအခ်က္ ျဖစ္တယ္။ သိရင္ သိတယ္။ မသိရင္ မသိဘူး။ ႀကိဳက္ရင္ ႀကိဳက္တယ္။ မႀကိဳက္ရင္ မႀကိဳက္ဘူး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာတယ္။ ႀကိဳး၀ိုင္းထဲမွာ ပရိသတ္ကို ညာၿပီး သေရထိုးသြားတဲ့ လုပ္ပြဲမ်ဳိးဆိုရင္ သည္းခံမေနဘူး။ ၀ိုင္းၿပီး ေအာ္ၾကဟစ္ၾက ဆူၾကတာပဲ။ လက္ေ၀ွ႔ထိုးတယ္ဆိုတာ အ႐ံႈးအႏိုင္သိဖို႔ ျဖစ္တယ္။ အ႐ံႈးအႏိုင္ အေျဖမထြက္ရင္ ပြဲၿပီးတယ္လို႔ မယူဆဘူး။ ပညာတတ္ေလာကမွာ ေရပန္းစားတဲ့ Win-Win ဆိုတာ တကယ့္ၿပိဳင္ပြဲေတြမွာ မရွိႏိုင္ဘူး။ ၿပိဳင္ပြဲဆိုကတည္းက အ႐ံႈးအႏိုင္ သိဖို႔လုပ္တာ မဟုတ္ဘူးလား။ သေရဆိုတာက ပြဲမၿပီးေသးဘူး။ ေနာက္ထပ္ ၿပိဳင္စရာ ရွိေသးတယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ျဖစ္တယ္။ ေဘာလံုးပြဲမွာ ပူးတြဲပထမဆိုတာ မရွိဘူး။ ရာသီကုန္မွာ အမွတ္တူ၊ ဂိုးကြာျခားမႈတူ ျဖစ္ေနရင္ အဲဒီႏွစ္သင္း ထပ္ကန္ရတယ္။ သေရျဖစ္ေနရင္ အခ်ိန္ပို ကစားရတယ္။ အခ်ိန္ပိုထိ သေရျဖစ္ေနေသးတယ္ဆိုရင္ အ႐ံႈးအႏိုင္ မေပၚမခ်င္း ပယ္နယ္တီကန္ၿပီး ဆံုးျဖတ္ရတယ္။

ပိုၿပီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး
ဟန္မေဆာင္တတ္တာ၊ ပြင့္လင္းတာေၾကာင့္ လူငယ္ေတြနဲ႔ပိုၿပီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေနျဖစ္တယ္။ သူတုိ႔စိတ္ထဲ ရွိတဲ့အတိုင္း ေျပာတာကို ကိုယ္က နားေထာင္ေပးသလို၊ ကိုယ္ေျပာတာေတြကိုလည္း သူတို႔က ေစတနာမွန္နဲ႔ ေျပာတာပဲဆိုၿပီး လက္ခံတယ္။ လူႀကီးနဲ႔လူငယ္ သဟဇာတျဖစ္ဖို႔ အေရးႀကီးဆံုးက ေစတနာမွန္ဖို႔ပဲ။ လူငယ္ေတြက သူတုိ႔လိုအပ္တာေတြ ေထာက္ျပပါဆိုရင္ ကိုယ္ျမင္ေတြ႔တဲ့အတိုင္း ေျပာလိုက္တယ္။ ကိုယ္ေရးတဲ့စာေတြထဲက သူတုိ႔မႀကိဳက္တာေတြကို ေျပာရင္လည္း လက္ခံသင့္တာကို လက္ခံၿပီး ရွင္းျပဖို႔လိုအပ္တာကို ရွင္းျပလိုက္တယ္။ ဟန္လုပ္ၿပီး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ "ဗံုနဲ႔ေျမႇာက္" ေနတာမ်ဳိးေတြ မရွိဘူး။ လူႀကီးေရာ လူငယ္ပါ စိတ္လြတ္လပ္ ေပါ့ပါးတယ္။ စကားေျပာရတာ ႏွစ္ဦးစလံုးအတြက္ အက်ဳိးရွိတယ္။

မရွိမျဖစ္ ႏွစ္မ်ိဳး
အဲဒီလို လူငယ္ေတြက သူတုိ႔ လူငယ္မ်ားအတြက္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တဲ့အရာ ဘာလဲလို႔ ေမးၾကတာကိုလည္း ကိုယ့္ခံယူခ်က္အတိုင္း ေျဖလိုက္ပါတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ နဲ႔ စံျပဳပုဂၢိဳလ္ (Role Model) ဆိုတဲ့ အရာႏွစ္မ်ဳိးဟာ လူငယ္တိုင္းအတြက္ အလိုအပ္ဆံုးအရာ ျဖစ္တယ္။ ဒီႏွစ္ခု ခိုင္ခုိင္မာမာ ျပတ္ျပတ္သားသားရွိမွ လူ႕ေလာကမွာ လူတစ္လံုး သူတစ္လံုး (Somebody) ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီႏွစ္ခု မရွိရင္ ပဲ့မပါတဲ့ေလွလို ဟိုဘက္ ေမ်ာလိုက္၊ ဒီဘက္ေမ်ာလိုက္နဲ႔ ဘယ္ေသာင္ဘယ္ကမ္းမွ ဆိုက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဟိုလိုလို ဒီလိုလိုနဲ႔ လူရာမ၀င္တဲ့ (Nobody) ေယာင္ေျခာက္ဆယ္အျဖစ္နဲ႔ နိဂံုးခ်ဳပ္ရမွာ ေသခ်ာတယ္။

ရွင္လ်က္ေသေနသူ
လူ႔ဘ၀ဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေၾကာင့္ အဓိပၸာယ္ ရွိေနတာျဖစ္တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကင္းမဲ့တဲ့ဘ၀ဟာ အသက္ရွင္လ်က္ ေသေနတဲ့ဘ၀ ျဖစ္တယ္။ ဘာအႏွစ္သာရမွ မရွိဘူး။ အခ်ည္းႏွီးပဲ။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ဆင္းရဲဆင္းရဲ တစ္ေန႔မွာ ဆင္းရဲတဲ့ဘ၀က လြတ္ေျမာက္ရမယ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ရွိရင္ ဆင္းရဲေပမယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္တယ္။ ဆင္းရဲလို႔ စိတ္မခ်မ္းသာတာ မေပ်ာ္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မရွိလို႔ စိတ္မခ်မ္းသာတာ၊ မေပ်ာ္ႏိုင္တာ။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ စိတ္ကူးယဥ္မႈဆိုတာ ဆိတ္သုဥ္းသြားရင္ အဲဒီလူဟာ ရွင္လ်က္ ေသေနတဲ့သူပဲ။ ဘာမွ သံုးစားလို႔ မရေတာ့ဘူး။ လူမွန္ရင္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ရွိရမယ္။ စိတ္ကူးယဥ္တတ္ရမယ္။

အိပ္မက္ မက္တတ္ရမယ္
အထူးသျဖင့္ လူငယ္မွန္ရင္ စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ေတြ အၿမဲမက္ေနရမယ္။ အိပ္မက္ မမက္တတ္ရင္ လူငယ္ မဟုတ္ဘူး။ ''ျဖစ္ေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္...'' ဆိုတာ အ႐ံႈးသမားရဲ႕ လက္သံုးစကား ျဖစ္တယ္။ လူငယ္မွာ ဒါေပမယ့္ (but) ဆိုတာ လံုး၀ မရွိရဘူး။ ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္တစ္ခုတည္းသာ ရွိရမယ္။ ေလာကမွာ မျဖစ္ႏိုင္တဲ့အရာ ဘာမွမရွိဘူး။ မလုပ္ရေသးလုိ႔ မျဖစ္ေသးတာသာ ျဖစ္တယ္။ လုပ္ရင္ ျဖစ္တယ္။ သြားရင္ ေရာက္တယ္။ ယူရင္ ရတယ္။ မဥၨဴသကနတ္ပန္းကိုမွ ဆြတ္ခ်င္သလား။ မရမခ်င္း ဆြတ္မယ္ဆိုတဲ့ ဇြဲသတၱိရွိရင္ မရဘဲ မေနဘူး။ ရမွာေသခ်ာတယ္။ ဇြဲနဲ႔သတၱိ မရွိဘဲ ရတာကိုပဲ ယူလိုက္ပါေတာ့မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ မဥၨဴသကနတ္ပန္းကို မရဘဲ ေခါင္ရမ္းပန္းကိုပဲ ရလိမ့္မယ္။ ေခါင္ရမ္းပန္းကို ေခါင္းမွာပန္တဲ့ လူဆိုရင္ ရြာသူရြာသားေတြက ရြာထဲလံုး၀ အ၀င္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး။ ရြာနာတယ္ဆိုၿပီး ေမာင္းထုတ္ၾကမွာ ေသခ်ာတယ္။

အားက်အတုယူစရာ
လူငယ္တိုင္းအတြက္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တဲ့ ေနာက္တစ္မ်ဳိးက စံျပဳပုဂၢိဳလ္ (Role Model) ျဖစ္တယ္။ ကေလး ဘ၀ကတည္းက အားက်အတုယူစရာ စံျပဳပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦးဦး ရွိေနသင့္တယ္။ စံျပဳပုဂၢိဳလ္ကို အားက်အတုယူၿပီး ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈဟာ လူတုိင္းအတြက္ အေရးပါတယ္။ ေရွးေခတ္က ကိုေအာင္ဆန္းတို႔၊ ကိုဗဟိန္းတို႔ တစ္ေတြဟာ အိုင္ယာလန္သူပုန္ႀကီး မိုက္ကယ္ေကာလင္းကို အားက်အတုယူၿပီး အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ေတြကို ေမာင္းထုတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတယ္။ ဂ်ဴးလိယက္ဖူးခ်စ္တို႔ ဟိုေဆးရီေဇာ္ တို႔ကို ခ်ီးက်ဴးခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ေခတ္ လူငယ္ေတြက်ေတာ့ ေမာ္စီတုန္းနဲ႔ ဟိုခ်ီမင္း၊ ကက္စထ႐ိုနဲ႔ ခ်ီေဂြဗာရား၊ ငုယင္ဗန္ထရြိဳင္း စတဲ့ ေတာ္လွန္ေရးသမားႀကီးေတြကို စံျပဳပုဂၢိဳလ္အျဖစ္ အားက်အတုယူခဲ့ၾကတယ္။


ဧ၀ရတ္ကို ေအာင္ႏိုင္တဲ့ မ်က္မျမင္
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကေလးဘ၀ကဆိုရင္ အဂၤလိပ္ ဖတ္စာအုပ္ထဲမွာပါတဲ့ ေရာ္ဘင္ဟုဒ္လို၊ အိုင္ဗင္ဟိုလို မတရားမင္းေတြကို ဆန္႔က်င္ျခားနားၿပီး ဆင္းရဲသားေတြကို ကူညီတဲ့ လူစြမ္းေကာင္းေတြကို သိပ္အားက်ခဲ့ရတယ္။ ကစားရင္ေတာင္ ေရာ္ဘင္ဟုဒ္ လုပ္တမ္းမွ ကစားခ်င္တယ္။ ေထာင္အႀကိမ္ႀကိမ္ က်ခဲ့ရတဲ့ သတင္းသမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ရတာ ငယ္စဥ္က ေရာ္ဘင္ဟုဒ္တို႔၊ အိုင္ဗင္ဟို တို႔ကို အားက်အတုယူခဲ့လို႔ ထင္ပါရဲ႕။ အခုေခတ္ ကေလးေတြနဲ႔ လူငယ္ေတြမွာ အဲဒီလို စံျပဳပုဂၢိဳလ္မ်ဳိး ေတာ္ေတာ္ရွားပါးတာ ေတြ႕ရတယ္။ ေက်ာင္းသင္ဖတ္စာေတြထဲမွာ မေတြ႕ရသလို အျပင္ ဖတ္စရာေတြထဲမွာလည္း မေတြ႔ႏိုင္ဘူး။ ဒီေခတ္မွာ ေရာ္ဘင္ဟုဒ္လို လူစြမ္းေကာင္းေတြ မေတြ႔ႏုိင္ေတာ့ေပမယ့္ မ်က္စိႏွစ္ဖက္စလံုး မျမင္ရတဲ့သူနဲ႔ ေျခႏွစ္ဖက္စလံုး ျပတ္ေနသူေတြက ဧ၀ရက္ေတာင္ထိပ္ကို ေရာက္ေအာင္တက္ႏိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ အျဖစ္ေတြ၊ ၁၃ ႏွစ္သမီးေလး တစ္ေယာက္တည္း ရြက္ေလွတစ္စင္းနဲ႔ ကမၻာတစ္ပတ္ ပတ္ခဲ့တဲ့ သတင္းေတြ ေန႔စဥ္ ေတြ႔ျမင္ဖတ္႐ႈေနရတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါေတြဟာ ကေလးေတြနဲ႔ လူငယ္ေတြအတြက္ စံျပဳပုဂၢိဳလ္ေတြ ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။

သူေတာ္ေကာင္းမႀကီး
ဒီလို သတင္းအျဖစ္အပ်က္ေတြကို ေက်ာင္းဖတ္စာေတြထဲေရာက္ေအာင္ ပို႔သင့္ၾကပါတယ္။ လူစြမ္းေကာင္းေတြ အေၾကာင္းမွ မဟုတ္ပါဘူး။ အိႏၵိယႏိုင္ငံက ကူသူကယ္သူမဲ့ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ဆင္းရဲသားေတြနဲ႔ ေရာဂါသည္ ဒုကၡိတေတြကို ကယ္တင္ေရး အတြက္ သူ႔ဘ၀တစ္ခုလံုး ျမႇဳပ္ႏွံၿပီး ႀကိဳးစားပမ္းစား ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ လူျဖဴခရစ္ယာန္ သီလရွင္ သူေတာ္ေကာင္းမႀကီး မာသာထရီဇာရဲ႕ အေၾကာင္းနဲ႔ သူ႔လုပ္ရပ္ေတြ အေၾကာင္းလည္း ကမၻာတစ္ခုလံုးက စာသင္ခန္းေတြထဲမွာ ကေလးေတြ ဖတ္႐ႈသင္ၾကားေနႏိုင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္သင့္ၾကပါတယ္။ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈေတြ တစ္ေန႔တျခား တိုးပြားမ်ားျပားလာၿပီး လူသားေတြ ႐ိုင္းသထက္ ႐ိုင္းလာေနတဲ့အတြက္ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုး ပစၥႏၲရစ္အရပ္သဖြယ္ ျဖစ္ေနတဲ့ ေခတ္ကာလႀကီးမွာ မာသာထရီဇာဆိုတဲ့ ေမတၱာရွင္ သူေတာ္စင္ႀကီးဟာ အေကာင္းဆံုးေသာ စံျပဳပုဂၢိဳလ္ မဟုတ္ပါလားခင္ဗ်ာ။
(- လူထုစိန္၀င္း)

Read More