ပညာေရးႏွင့္ လဲစားဖို႔ အစားတစ္လုပ္

ပညာေရး ဘယ္ေလာက္အေရးႀကီးသလဲဆိုတာ ႏိုင္ငံျခားထြက္ၿပီး အလုပ္ထြက္လုပ္ေနရေသာ ဒီအသက္အရြယ္ေရာက္မွ ျပက္ျပက္ထင္ထင္ သိလာတာ အင္မတန္မွ ၀မ္းနည္းဖို႔ေကာင္းပါသည္။ ဂြင္ေကာင္းေကာင္း၊ ေနရာေကာင္းေကာင္း၊ အကပ္ေကာင္းေကာင္းက ပညာေရးထက္ အေရးၾကီးတယ္လို႔ထင္ထားခဲ႔တာ ရွက္စရာ။

ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ အဆင္႔အတန္းမီွဖို႔ သံယံဇာတလား၊ လူသား အရင္းအျမစ္လား။ ပထ၀ီေနရာ အေနအထားလား။ ေခါင္းရွဳပ္၊ အေတြးရွဳပ္တာဘဲ အဖတ္တင္မည္။ အဂၤလိပ္ေတြက ႏွစ္၁၀၀ ေက်ာ္ခိုးခဲ႔သည္။ “တန္းတူညီမွ် ၀ါဒျဖဴစင္တဲ႔ေျမ” ဆိုသည့္ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းစာသားမ်ားကို နားမလည္ေသာ အခ်င္းခ်င္းက သူ႔အေမလင္ အေမြပိုင္ပစၥည္းေတြလိုမ်ဳိး ခိုး၀ွက္၊ ေရာင္းစားခဲ့ၾကသည္။ ဒါေတာင္မွ မကုန္မခန္းႏိုင္ သံယံ ဇာတအလြန္မ်ားေသာ ေရႊႏိုင္ငံၾကီးကို အံ့ၾသရသည္။ ထို႔အျပင္ ကမၻာေပၚတြင္ ပထ၀ီေနရာအေနအထား အလြန္ေကာင္းေသာ ႏိုင္ငံမ်ား မ်ားစားစားမရိွသည့္အထဲ ျမန္မာႏိုင္ငံတည္ေနပံုက ခ်စ္စရာ။ ေဒါင္းေလးကေနသလို ၀န္႔၀န္႔ထည္ထည္။ ပင္လယ္၊ ျမစ္၊ ေရ၊ ေျမ၊ ႏွင္း တေဖြးေဖြး ျပည္႔စံုလြန္းသည္။
လူမ်ဳိးေတြကလဲ ဉာဏ္ရည္ဉာဏ္ေသြး မနိမ္႔သည့္အျပင္ သင္လြယ္၊ တတ္လြယ္ေသာ၊ အကင္းပါးေသာလူမ်ဳိးေတြဆိုတာ ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္မုိ႔ ကိုယ္ ခ်ဥ္ျခင္းမဟုတ္။ သို႔ေသာ္ ဘာေတြ ဘယ္လိုမွားၿပီး ဒီေလာက္၀မ္းနည္းစရာ၊ အားငယ္စရာ သန္းေျခာက္ဆယ္ေသာ ႏိုင္ငံသားေတြ ျဖစ္လာၾကရတာ ကံ ကံ၏ အက်ိဳးဆိုလွ်င္လဲ အေတာ္ယုတိၱယုတၱာမဲ႔လြန္းသည္ ထင္သည္။ “ကံေပါ႔ ငါ႔သားရယ္” ဟု ႏိုင္ငံေရးကိစၥေဆြးေႏြး တိုင္း ေျပာခ်င္ေသာ အေမ႔ကို ျပန္ျပန္ခံေျပာသျဖင္႔ “ငါေမြးမွ လူျဖစ္တဲ႔ အေကာင္က..ဘာတံုး နင္က” ဟု အေငါက္ငမ္းခံကာ ခံျငင္းမိသည္။ ကံ ကံ၏ အက်ိဳးကို မယံုရင္ ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္ဘူး။ ဘာသာမဲ႔၊ ဒိဠိၾကီးဆိုၿပီး ၀ိုင္း၀န္းၿပီး လက္ညိႇဳထိုးခ်င္လဲ ထိုးေစေတာ႔။ ျမန္မာႏိုင္ငံၾကီး ဘာေၾကာင္႔ ဒီေလာက္ ေအာက္က်ေနာက္က်ႏိုင္ေနတာလဲဟု ပညာရွင္ေတြ သြားေမးရင္ေတာင္ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း ေျပာလႊတ္ၾကမည္။ ဘုေတာလႊတ္ႏိုင္သည္။ အက်ဳိးအေၾကာင္းဆက္စပ္မႈေတြ ရွင္းျပၾကမည္ထင္သည္။ ဆယ္ကမၻာစားမကုန္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခိုး၀ွက္ထားၾက ေသာ မိသားစုမ်ားကိုကာကြယ္ၿပီး “စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႔လို႔ေပါ႔ကြာ” ဟု အၾကံေပး ပညာရွင္ဆိုသူမ်ားက ရွင္းျပေပလိမ္႔မည္။
အမိေျမအဆင္႔အတန္းရိွဖို႔ ဆင္းရဲမြဲေတမွဳက်ဆင္းေရး စီမံကိန္းက အရမ္းအေရးႀကီးသလား။ က်ေနာ္တို႔စစ္တပ္ႀကီး ေခတ္မီွဖို႔ အေရးၾကီး လား။ တရားဥပေဒ စိုးမိုးဖို႔ အေရးပိုၾကီးသလား။ မိုႏိုပိုလီလုပ္တမ္းကစားေနၾကသလို စီးပြားေရးလုပ္ေနတဲ႔ သူေဌးၾကီးေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ အဓိကလား။ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈေတြ၊ အကူအညီေတြ ၀င္လာဖို႔ ပထမလား။ ဗဟိုဘဏ္က ေငြေၾကးခ်ဳပ္ထိန္းတာ အရင္လုပ္ရမလား။ က်ေနာ္က ႏိုင္ငံေရးကို အထူးျပဳေလ႔လာေနေသာ သူမဟုတ္သလို ေျပာေရးဆိုပိုင္ခြင္႔ရိွေသာ သူလည္းမဟုတ္။ က်ေနာ္လို သာမန္လူအတြက္ အာေပါင္ အာရင္းသန္သန္ျဖင္႔ ျငင္းခံုဖို႔ အခ်က္အလက္ေတြ ရွဳပ္ေထြးကုန္တာဘဲရိွမည္။ ဒီေရ ဒီေလ ဒီလူေတြႏွင္႔ သိၾကားမင္းၾကီး ဆင္းလာ၊ “အပ္ ခ်ေလာင္း” ဆိုၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီးကို ျပည္႔စံုေအာင္ ျပင္ေပးသြားလွ်င္ေတာင္ လက္ရိွလူေတြ (က်ေနာ္ အပါအ၀င္)၊ စိတ္ေတြနဲ႔ကေတာ႔ ဦး မာဃ စိတ္ကုန္သြားတာဘဲ အဖတ္တင္ႏိုင္သည္။
ဒီလိုေျပာလို႔၊ ဒီလိုေရးလို႔ ကိုယ္႔လူမ်ိဳးကိုယ္ ႏိွမ္လိုက္တာဆိုၿပီး အျပစ္တင္ေကာင္း တင္ႏိုင္သည္။ အျပစ္တင္၊ ႏိွမ္ခ်ျခင္းမဟုတ္။ ပညာ ေကာင္းစြာ သင္ၾကားျခင္းမခံထားရေသာ လူအမ်ားစုရိွသည္႔ အိမ္၊ ရပ္ကြက္၊ ၿမိဳ႕၊ ႏိုင္ငံသည္ အဘယ္မွာ ေရရွည္ေအာင္ျမင္ ျဖစ္ထြန္းႏိုင္ မည္နည္း။ လယ္ယာကိုင္းကြၽန္းအမ်ားၾကီးရိွၿပီး ခ်မ္းသာျပည္႔စံုကာ ပညာေရးအားမေပးေသာမိသားစု၏ေနာင္ေရးသည္ ေငြေၾကာင္႔ မပူပင္ စြာ ရိွေကာင္းရိွပါလိမ္႔မည္။ သို႔ေသာ္ ယခုကမၻာၾကီးမွာ လိုအပ္တာက ထိုကဲ႔သို႔ေသာ မိသားစုမ်ိဳးမဟုတ္။ ေခတ္ၾကီးနဲ႔အညီ ရင္ေပါင္တန္းႏိုင္ဖို႔၊ ေငြထက္ ပညာ (ကိုယ္က်င္႔) ကို တန္ဖိုးထားဖို႔၊ ေလာကႀကီးကို မိမိတတ္ႏိုင္သေလာက္ အေကာင္းဆံုး အလွဆင္ဖို႔ႀကိဳးစားသည္႔ လူေတြ ကိုဘဲ ပိုမိုတန္ဖိုးထားသည္။ ပိုမိုတန္ဖိုးထားဖုိ႔ လိုအပ္သည္။
ေငြေၾကးခ်မ္းသာေသာ္လည္း ေရွ႕တန္းမေရာက္ေသာ ႏိုင္ငံမ်ား၊ ေလာကၾကီးေကာင္းက်ဳိးအတြက္ ေရွ႕မေဆာင္ႏိုင္ေသာ ႏိုင္ငံမ်ား ေတြ႔ ဘူးၾကပါလိမ္႔မည္။ ဥပမာအားျဖင္႔ အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ႏိုင္ငံမ်ား။ ေရနံ၊ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႔ ၀င္ေငြမ်ားျဖင္႔ ခ်မ္းသာခ်င္တိုင္း ခ်မ္းသာေနၾကသည္႔ ႏိုင္ငံသားမ်ား။ ထိုသူႂကြယ္ႀကီးမ်ား၏ ကိစၥၾကီးငယ္မ်ားကို ပညာေရးစနစ္ေကာင္းေကာင္းျဖင္႔ သင္ၾကားထားေသာ ႏိုင္ငံရပ္ျခားပညာရွင္ မ်ားအား အခေၾကးေငြအမ်ားၾကီးေပးကာ ခိုင္းၾကရသည္။ ေငြေပးရင္ ပညာတတ္ေတြေတာင္ ခိုင္းစားလို႔ရတာဘဲ ဟု အထင္ေရာက္စရာ ရိွသည္။ စာရွဳသူက ထိုသို႔ထင္မိလွ်င္ ထင္ေစ။ သုိ႔ေသာ္ ေငြဆိုတာမ်ိဳးက၊ သံယံဇာတဆိုတာမ်ိဳးက အခ်ိန္မေရြး ကုန္ဆံုးႏိုင္၊ ေပ်ာက္ပ်က္ႏိုင္ တာကို သတိထားဖုိ႔လိုမည္။ ထိုအေၾကာင္းျခင္းရာမ်ားကို ၾကိဳတင္တြက္ဆ ထားမိၾကေသာ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းႏိုင္ငံမွ သူေဌးႏိုင္ငံ အမ်ားစုသည္ ပညာေရးေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ကိုယ္ပိုင္ လူေတာ္ႏိုင္ငံသားေတြ ေမြးထုတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနၾကသည္။ အဆင္႔မွီ တကၠသိုလ္ၾကီးေတြ တည္ေထာင္လာၾကသည္ကို ေလ႔လာၾကည္႔လွ်င္ ေတြ႔ႏိုင္သည္။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္ ပညာတတ္ေတြက အဓိကလား၊ ေငြရိွဖို႔ အဓိကလားဆိုတာ တြက္ဆႏိုင္မည္။
ပညာတတ္မ်ား ႀကီးစိုးေသာ မိသားစုေနသည္႔ အိမ္မွ ေအာ္ၾကီး ဟစ္က်ယ္ ရန္ျဖစ္သံ က်ေနာ္ မၾကားဘူး။ နင္ဘဲ ငဆ ေအာ္ဆဲဆိုေနသံမၾကားရ။ တစ္ေယာက္ႏွင္႔ တစ္ေယာက္ အပုတ္ခ်၊ တိုက္ခိုက္ေနသံ မၾကားရ။ မိသားစုပိုင္ ပစၥည္းကို ခိုး၀ွက္၊ ေရာင္းစားေနႀကတာ မၾကားဘူး။ ဆဲဆို၊ ရိုက္ႏွက္၊ ခိုး၀ွက္ေနၾကသည္ ရိွေစအံုးေတာ႔ ပတ္၀န္းက်င္ထိ အပုတ္နံ႔လိွဳင္ထြက္လာေသာ အေၾကာင္းျခင္းရာမ်ား မရိွ။ ရွိခဲ႔သည္ ဆိုအံုးေတာ႔ ထို အက်င္႔ပ်က္ မိသားစု၀င္သည္ ထိုအိမ္မွာ ရွင္သန္ေနလို႔မရ။ ေထာင္ထဲပို႔ျပစ္ၾကသည္။ မိသားစုႏွင္႔ ေ၀းေ၀းထားလိုက္ၾကသည္။ ရွင္ လွ်က္ႏွင္႔ ေသသြားၾကရသည္။
အေနာက္ႏိုင္ငံေတြကို လူအမ်ားစု အထင္ၾကီးၾကသည္။ အာရွမွာ က်ားဟုေျပာေသာ ကိုရီးယား၊ ဂ်ပန္၊ စကၤာပူ လူမ်ိဳးမ်ားပင္လွ်င္ အေနာက္ ႏိုင္ငံသားဆိုလွ်င္ အထင္ၾကီးၾကသည္။ ဦးစားေပးၾကသည္။ အေရးရာထားၾကသည္။ ဘာကို အထင္ၾကီးတာလဲ။ အရပ္အေမာင္းေကာင္း လုိ႔လား။ Hollywood မွ ဇာတ္ကားေတြ ၾကည္႔ၿပီး အထင္ၾကီးၾကတာလား။ ရိွေကာင္း ရိွပါလိမ္႔မည္။ က်ေနာ္႔ အျမင္ယူဆခ်က္က တျခား။ ေကာင္းမြန္ေသာ စည္း၊ စနစ္ေတြေအာက္မွ ပညာေကာင္းစြာသင္ထားေသာလူမ်ားကို အထင္ၾကီးႀကတာ ဘဲျဖစ္မည္။ အေနာက္ေမွ်ာ္ ေတြဆိုၿပီး ကဲ႔ရဲ႕၊ ရွဳတ္ခ်စရာမဟုတ္။ ပညာေကာင္းစြာသင္ထားေသာ လူေတြ၏ အေတြးအေခၚအယူအဆမ်ားကို အထင္ၾကီးတာ၊ ၾကည္ညိဳ ခ်င္ၾကတာ မထူးဆန္း။ ေတာရြာမွလာသည့္ ေတာရြာတြင္ေနခဲ႔သည့္ ပညာမတတ္ေတာသားတစ္ေယာက္က ပညာတတ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း သားမ်ားကို အားက်တာ အံ့ၾသစရာမဟုတ္။ ၎ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားက ပညာနည္းေတာသားမ်ားကို တဆင္႔ႏိွမ့္ၾကည့္ခ်င္ၾကတာ အားေပးရမယ့္ကိစၥမဟုတ္ေပမယ့္ လူ႔သဘာ၀တစ္ခုမုိ႔လား။ ႏိွမ့္ခ်အၾကည့္မခံခ်င္ရင္ ပညာတတ္ေအာင္၊ တန္းတူရည္တူ ေတြးႏိုင္၊ ေျပာႏိုင္၊ လုပ္ကိုင္ႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားဖုိ႔ဘဲရိွသည္။
က်ေနာ္ ဟိုရွာ ဒီရွာ၊ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္လုပ္ရင္း youtube မွာ အေနာက္ႏိုင္ငံ တကၠသိုလ္သင္တန္းပို႔ခ်ခ်က္ေတြကို မတန္မရ ၾကည့္မိသည္။ နားလည္သည္လဲ ရိွ။ နားမလည္သည္က ခပ္မ်ားမ်ား။ သုိ႔ေသာ္ ထိုစာသင္ခန္းမ်ားထဲမွာ ဆရာႏွင္႔ တပည့္တို႔ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးပို႔ခ်ပံုေတြ၊ ယံုၾကည္ခ်က္ျပည္႔၀ေနသည္႔ ေက်ာင္းသားေတြကို ေတြ႔ရသည္။ သင္ၾကားေရး နည္းစနစ္၊ အေထာက္အကူပစၥည္မ်ား ျပည္႔ျပည္႔စံုစံုျဖင္႔ မိမိ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းအလုပ္ ေက်ာင္းဆရာဆိုသည့္အလုပ္ကို ပီျပင္ေအာင္လုပ္သြားတာေတြကိုေတာ့ က်ေနာ္ခံစားမိသည္။ ေက်ာင္း ဆရာဆိုသည့္ အသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္းျဖင္႔ ဂုဏ္လဲရိွမည္၊ မိမိဘ၀သာေရးနာေရးအတြက္ ေငြေၾကးေလာက္ငွမည္ဆိုလွ်င္ ထိုဆရာမ်ားမွ ျဖစ္ျဖစ္မည္ေအာင္ ညႇစ္ထုတ္မည့္ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈကို ရာခိုင္ႏႈန္း အေတာ္မ်ားမ်ား ရမည္ထင္သည္။
စာသင္ခန္းေတြထဲမွာ အျပန္အလွန္ေမးၾက၊ ျမန္းၾက၊ စကားေရလုၾက လုပ္ေနၾကေသာ ထိုေက်ာင္းသားမ်ားပါသည္႔ ဗီြဒီယိုအတိုေလးေတြကို အျပည္႔မ၀နားမလည္ဘဲ က်ေနာ္ အားက်ေနသည္။ ဒီလိုသင္ၾကားမႈပံုစံမ်ိဳးမ်ားႏွင္႔ ဒီလိုအသိုင္းအ၀ိုင္း ပတ္၀န္းက်င္ႏွင္႔ သင္ၾကားခြင္႔ရလာ ခဲ႔ေသာ ထိုေက်ာင္းသားကို အဘယ္သူက အထင္မၾကီးဘဲ ေနႏိုင္မည္နည္း။ စာမႀကိဳးစားခ်င္ေသာ၊ ပ်င္းေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားမွလြဲၿပီး ထိုစာသင္ခန္းမထဲမွာရိွေသာ အမ်ားစုေသာေက်ာင္းသားမ်ားသည္ ပညာတတ္ေတြျဖစ္လာမွာ မလြဲေအကန္။ ပညာတတ္မွျဖစ္မယ္။ ပညာ တတ္မွ ေရွ႕ေရာက္မယ္။ ပညာတတ္မွ လူရာ၀င္မယ္။ ပညာတတ္မွ ဘ၀စိတ္ခ်ရမယ္ ဆိုသည္႔ အေတြးအေခၚ ၾကီးစိုးေသာ စာသင္ခန္းထဲတြင္ ပ်င္းလို႔ ေနာက္က်ေနခဲ႔ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကိုေတာ႔ ဘယ္သူမွ လက္တြဲေခၚေနမည္မထင္။ ပညာဦးစားေပးေသာ ထိုစာသင္ခန္းမ်ားထဲမွ တစ္ဆင္႔ တကၠသိုလ္ၾကီး။ ထုိမွတစ္ဆင္႔ ၿမိဳ႕ၾကီး။ ၿပီးမွ တစ္ဆင္႔ ႏိုင္ငံေတာ္သစ္တခု။
ဤေနရာတြင္ ဆရာဦးေအာင္သင္း ေျပာေနၾကစကားကို ကိုးကားခ်င္သည္။ “မင္းတို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ၾကည့္လိုက္ကြ။ မိဘက အစားတစ္လုပ္ ေလွ်ာ႔စားၿပီး သားသမီးပညာေရးကို အားေပးတဲ့မိသားစု ဘယ္ေတာ့မွေအာက္တန္းမက်ဘူး” ဆိုသည့္စကားျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ မိဘ မ်ားက အစားတစ္လုပ္ေလွ်ာ႔စားဖို႔မေျပာႏွင့္ စားပို႔နင့္ေသေလာက္ေအာင္ ျမိဳၾကသည္။ စားခ်င္ေနၾကဆဲ ေတြ႔ေနရသည္။ ဒီပံုစံမ်ိဳးႏွင္႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေရႊျပည္ၾကီး ခ်မ္းသာလာေပေစအံုးေတာ႔ ကြမ္းေသြးတျပစ္ျပစ္၊ လည္ပင္း ဆြဲၾကိဳးႀကီး ေျပာင္ေျပာင္ ေျပာင္ေျပာင္၊ ပါးစပ္က ေပါက္တတ္ကရ ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာ၊ ေပါင္ဒါတေဖြးေဖြးႏွင္႔ျဖစ္ေနေသာ ေတာသားသူေဌးေတြဘဲ ျဖစ္လာဖို႔မ်ားမည္။
ေရျမင္႔ရင္ ၾကာတင္႔လာမွာေပါ႔ဟု ေျပာၾကေပမယ္႔ ပညာမတတ္ေသာ အုပ္ခ်ဳပ္သူႏွင္႔ ပညာနည္းေသာ က်ေနာ္လို အေကာင္ ျပည္သူေတြ မ်ားေနလွ်င္ ၀မ္းနည္းစရာ သံသရာ တစ္ပါတ္လည္လာမွာ စိုးမိသည္။ ပညာေရး အေၾကာင္း စြတ္ရြတ္ဆရာၾကီး လုပ္ေနေသာ က်ေနာ္႔ကို ေခြးပါးစပ္က နတ္စကားထြက္ေနတယ္ဟု ေျပာၾကလွ်င္ မွန္တာေျပာလို႔ နာလို႔မရ။ အခုအခ်ိန္မွာ ေရႊျပည္ၾကီး၏ ပညာေရးကို အားေပးေသာ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားေၾကာင္႔ အလံုးလိုက္ အရင္းလိုက္ ပညာေရးတြင္ ရင္းႏီွးျမဳပ္ႏွံၾကသည္ ဆိုအံုးေတာ႔ ထို အသီးအပြင္႔မွ ေပၚထြက္လာမည္႔ ပညာတတ္မ်ိဳးဆက္ ေရွ႕ေဆာင္သြားမည္႔ ျမန္မာႏိုင္ငံၾကီး တိုးတက္လာမွာကို က်ေနာ္ မမီွႏိုင္ေတာ႔။ ဒီလိုဆိုလွ်င္ က်ေနာ္႔ ဦးေဏွာက္က မတန္မရာေတြေတြး၊ မအပ္မစပ္ေတြေရးေနသည္ကို နားလည္ၾကမည္ထင္သည္။
ပညာတတ္ကို ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးၿပီး ပညာသာအဓိက က်န္တာသာမညဆိုသည္႔ မိဘရိွဖို႔၊ သူၾကီးရိွဖို႔၊ တရားသူၾကီးရိွဖို႔၊ အုပ္စိုးသူေတြ ရိွဖို႔ဘဲ လိုအပ္မည္ထင္သည္။ ပညာေရးအတြက္ ပိုက္ဆံပိုသံုးခ်င္ေသာ လူၾကီးမ်ား က်ေနာ္တို႔ လိုအပ္မည္ထင္သည္။ “က်ေနာ္တို႔တကၠသိုလ္ၾကီးေတြ ကိုယ္ပိုင္ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာ မရိွေပမယ္႔ အင္တာနက္၊ အီးေမလ္းသံုးေနပါတယ္” ဟု မိုးၾကိဳးျပစ္တာကို ထန္းလ်က္ျဖင္႔ကာခ်င္ေနေသာ လူၾကီးမ်ား ပညာေရးနယ္ပါယ္ႏွင္႔ ေ၀းေ၀းထားဖို႔ လိုမည္။
က်ေနာ္ ဘယ္အခ်ိန္ေသရမည္မသိ။ ဒီေန႔လား မနက္ျဖန္လား။ သက္တမ္းေစ႔ေနရသည္ဘဲထား။ က်ေနာ္ေသခါနီး အသက္ငင္ေနခ်ိန္တြင္ ဘုရား ဂုဏ္ေတာ္မ်ားကို မရြတ္မဖတ္၊ သတိမရဘဲ “ဟ ငါတို႔ေရႊျပည္ၾကီး တယ္ဟုတ္ပါလားကြ” ဟု တဖြဖြရြတ္ဆိုၿပီး အသက္ထြက္သြား ခ်င္သည္။ ေသခြင္႔ျပဳေစခ်င္သည္။
(ဖုိးထက္)

Posted in: အေထြေထြဗဟုသုတ