အႏွိူင္းမဲ႔ စာတိုေပစမ်ား

လာဘမစၦရိယ ဓမၼပဒ၌ ဗုဒၶက – လာဘမစၦရိယႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေလာသကတိႆအမည္ရွိမေထရ္တစ္ပါး အေၾကာင္းကို ေဟာၾကားခဲ့ေလ၏။ ကႆပဘုရားလက္ထက္က ေက်ာင္းထိုင္ရဟန္းတစ္ပါးရွိေလ၏။ တေန႔ သူ႕ဒကာတစ္ေယာက္က အာဂႏၱဳရဟန္းတစ္ပါးကို သူ၏ေက်ာင္းသုိ႔ ေခတၱပင့္လာ၏။ ခရီးသြား အာဂႏၱဳရဟန္း၏ ဣေၿႏၵမွာလြန္စြာၾကည္လင္ေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းဒကာသည္ အလြန္ၾကည္ညိဳ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿပန္မၾကြမၿခင္း ပစၥည္းေလးပါးကို တာ၀န္ယူေၾကာင္း ဖိတ္မံလွဴဒါန္း၏။ ထိုအခါ ေက်ာင္းထိုင္ရဟန္းထဲ၌ မနာလိုၿခင္း ဣႆာႏွင့္ ၀န္တိုၿခင္း မစၦရိယ တို႔ ၿပင္းထန္စြာၿဖစ္၏။ ေက်ာင္းဒကာက မနက္မိုးလင္းလွ်င္ အာဂႏၱဳရဟန္းႏွင့္ အတူ ဆြမ္းစားရန္ပင့္ဖိတ္၏။ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးက မေက်နပ္။ သူ႔ဒကာလွဴေသာဆြမ္းကို ဧည့္သည္ရဟန္အား မစားေစခ်င္။ ဤသေဘာကား လာဘမစၦရိယပင္ၿဖစ္၏။ ထုိေၾကာင့္ ဧည့္သည္ရဟန္းကို ရန္သူလိုဆက္ဆံကာ စကားမေၿပာဘဲေန၏။ သူ၏အၾကီးမားဆံုးမွားယြင္းခ်က္ကား သူဣႆာမစၦရိယၿဖစ္ေနေသာရဟန္းကို ရဟႏာၱၿဖစ္ေၾကာင္း မသိေသာအခ်က္ပင္ၿဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ညကတည္းက ဆြမ္းစားၾကြလွ်င္ ဧည့္သည္ရဟန္းမပါေစရန္ မည္သုိ႔လုပ္ရမည္ကို စဥ္းစား၏။ ငါ့ဒကာေကၽြးလုိက္တဲ့ဆြမ္းေကာင္း ဟင္းေကာင္းေတြစားၿပီးလွ်င္ ဒီကိုယ္ေတာ္ ငါ့ေက်ာင္းကခြာႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဟူ၍ ပုထုဇဥ္ပီပီ ကိုယ့္စိတ္ႏွင့္ႏိႈင္းကာေတြး၏။ မနက္ေစာေစာေရာက္ေသာအခါ ဧည့္သည္ရဟန္းအသံမၾကားေအာင္ တိတ္တိတ္ထ၏။ ကိုယ္လက္သုတ္င္ၿပီးေသာအခါ မုသားလြတ္ရံုေၿပာႏိုင္ရန္ ေက်ာက္စည္ကို လက္တစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ေခါက္၏။ ဧည့္သည္ရဟန္းက်ိန္းစကာေနေသာအခန္းတံခါးကို လက္သည္းႏွင့္ထိရံုထိ၏။ ၿပီးလွ်င္ သကၤန္းရံု သပိတ္ပိုက္ကာ တစ္ပါးတည္းဆြမ္းစားၾကြသြား၏။။ ေက်ာင္းဒကာအိမ္ေရာက္ေသာအခါ ဧည့္သည္ရဟန္းကို ေက်ာင္းဒကာေမးလိုက္သည္ႏွင့္…. “သင္ဒကာသၾကည္ညိုေနတာ သင့္ကိုယ္ေတာ္ကၿဖင့္ အစားေကာင္း အေသာက္ေကာင္းေတြစားၿပီး တအားအိပ္ေနလိုက္တာ ငါေက်ာက္စည္ေတြထိုးၿပီး သူ႔အခန္းတံခါးေခါက္တာေတာင္ မႏိုးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တပါးတည္းၾကြခဲ့တာ။ သင္က အဲဒီလိုအအိပ္ၾကီးတာကိုပဲ ၾကည္ညိဳေနတာလား” ဟု ရဟႏာၱကို ဒကာၿဖစ္သူ အၾကည္ညိဳပ်က္ေအာင္ ေၿပာ၏။ သုိ႔ေသာ ေက်ာင္းဒကာက ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးထက္ အသိဉာဏ္ၾကီး၏။ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းၾကီး၏သႏၱာန္၌ၿဖစ္ေပၚေနေသာ ဣႆာမစၦရိယကို ရိပ္စားမိေသာေၾကာင့္ ဘာမွဆက္မေလွ်ာက္ေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးကိုသာ ဆြမ္းကပ္လိုက္၏။ ၿပီးသည္ႏွင့္ သပိတ္ထဲတြင္ မြန္ၿမတ္ေသာ ခဲဘြယ္ေဘာဇဥ္တို႔ကိုထည့္ကာ “အရွင္ဘုရား ဧည့္သည္ရဟန္းဟာ ခရီးပန္းလာလို႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာ ၿဖစ္ေကာင္းၿဖစ္ပါလိမ့္မယ္ဘုရား။ ဒါ့ေၾကာင့္ အခုကပ္လိုက္တဲ့ဆြမ္းမ်ားကိုသာ ဧည့္သည္ရဟန္းကို ကပ္လွဴလိုက္ပါဘုရား” ဟု ေလွ်ာက္ထားၿပီး ကပ္လိုက္၏။ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းၾကီးကာ လာဘမစၦရိယေတြတက္လာၿပီး ဒီဆြမ္းေကာင္းေတြကို ဒီကိုယ္ေတာ္ေကၽြးလို႔ မၿဖစ္ဘူး။ ေတာ္ရာမွာစြန္႔ပစ္ခဲ့မယ္ဟု ေတြးကာ မီးရႈိ႕ထားေသာ လယ္ေတာ္တစ္ခုထဲ သြန္ပစ္ခဲ့၏။ ထုိသည္ကို အဘိဉာဏ္တန္ခိုးၿဖင့္ သိၿမင္ေသာ ရဟႏာၱမေထရ္ၿမတ္ၾကီးသည္ ငါဆက္ရွိေနရင္ ပုထုဇဥ္ရဟန္းအဖို႔ အၿပစ္ပိုၾကီးရန္သာရွိသည္ဟု ေတြးမိသၿဖင့္ ေကာင္းကင္ခရီးမွ စ်ာန္ယာဥ္စီးကာ ခ်က္ခ်င္းၾကြသြားေလ၏။ ေက်ာင္းေရာက္၍ အာဂႏၱဳရဟန္းမရွိေတာ့သည္ကိုေတြ႕ေသာအခါမွ ေက်ာင္းထိုင္ရဟန္းသည္ သူ႔အၿပစ္ကို သတိရေတာ့၏။ ငါ့ကား ရဟႏာၱတစ္ပါး၏လာဘ္ကို ဖ်က္ဆီးမိၿပီဟူေသာ ႏွလံုးမသာယာၿခင္း ေဒါမနႆႏွင့္ ေသလြန္ေသာေၾကာင့္ အ၀ီစိငရဲ၌ ႏွစ္ေပါင္းကမာၻႏွင့္ခ်ီကာ ခံရ၏။ ငရဲမွလြန္ေသာအခါ ေအာက္တန္းစား ဘီလူးဘ၀ ငါးရာ ၿဖစ္ရ၏။ ၄၉၉ ဘ၀လံုး ငတ္ၿပတ္ၿပီး ေသခဲ့ရ၏။ ငါးရာေၿမာက္ဘ၀တြင္ကား ကိုယ္၀န္အညစ္အေၾကးပံုၾကီးတစ္ပံုကို စားရသၿဖင့္ တစ္ၾကိမ္သာ အစာ၀ဖူး၏။ ဘီလူးဘ၀ကေသေသာ္အခါ ေခြးဘ၀ငါးရာတြင္ ၄၉၉ ဘ၀လံုး ငတ္ၿပတ္ၿပီး ေသခဲ့ရ၏။ ၅၀၀ ေၿမာက္ဘ၀တြင္ အံဖတ္ပံုၾကီးတစ္ပံုကိုသာ ၀လင္ေအာင္ စားရဘူး၏။ ေခြးဘ၀ကေသေသာ္အခါ ကာသိတိုင္း ရြာတစ္ရြာတြင္ ပဋိသေႏၶေန၏။ သူ ပဋိသေႏၶေနသည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ တစ္အိမ္သာလံုး အလုပ္ရွာမရေတာ့ဘဲ ငတ္မြတ္ဆင္းရဲကုန္၏. သူ၏အမည္ကို မိတၱ၀ိႏၵက ဟု မွည့္၏။ သူအရြယ္ေရာက္ေသာအခါ အိမ္မွႏွင္ထုတ္လုိက္သည္ႏွင့္ အိမ္မွစီးပြားေရး အဆင္ေၿပသြားေလသည္။ မိတၱ၀ိႏၵကသည္ ရြာမွထြက္လာၿပီး ဗာရာဏသီၿပည္သို႔ေရာက္၏။ သနားတတ္ေသာ ဘုရားအေလာင္း ဒိသာပါေမာကၡဆရာၾကီးက ေခၚယူေကၽြးေမြးထားေသာ္လည္း သူလက္ခံခဲ့ေသာ ဣႆာမစၦရိယမီးသည္ သူ႔ကိုသာမက သူႏွင့္ဆက္စပ္သူဟူသမွ်ကို ေလာင္ကၽြမ္း၏။ သူေရာက္သည္ႏွင့္ ဒိသာပါေမာကၡဆရာၾကီးမွာ လာဘ္တိတ္သြား၏။ တေန႔ေသာ္ မိတၱ၀ိႏၵက ပညာသင္လူငယ္မ်ားႏွင့္ ရန္ၿဖစ္ၿပီး ထြက္ေၿပးၿပန္သည္။ ပစၥႏၱရာဇ္ရြာသုိ႔ေရာက္ေသာ္ ဆင္းရဲတစ္ေယာက္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ရာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ရ၏။ ထိုရြာသည္ မိတၱ၀ိႏၵက ေရာက္ေသာအခါမွစ၍ မီး (၇) ၾကိမ္ေလာင္၏။ မင္းဒဏ္ (၇)ၾကိမ္သင့္၏။ ဆည္ကန္ေပါက္ကာ ေရ (၇)ၾကိမ္ ၿမွဳပ္၏။ ရြာသားေတြက မိတၱ၀ိႏၵက မိသားစုကို ခဲၿဖင့္ ပစ္ေပါက္ႏွင္ထုတ္ၾက၏။ သူတို႔ေၿပးလားရင္း ေတာအုပ္တစ္အုပ္တြင္ ဘီးလူးမ်ားႏွင့္ရင္ဆိုင္ရ၏။ ဘီလူးမ်ားက မိန္းမႏွင့္ သားႏွစ္ေယာက္ကို ဖမ္းဆီးစားေသာက္ၾက၏။ မိတၱ၀ိႏၵက လည္း ကိုယ္လြတ္ရုန္းရင္း ပင္လယ္ကူးသေဘာၤေပၚသို႔ ဘုမသိ ဘမသိႏွင့္လိုက္သြား၏။ သမုဒၵရာအတြင္းသို႔ (၇)ရက္ေၿမာက္ေသာေန႔တြင္ သေဘာၤမွာ ေရွ႕ဆက္မသြားဘဲရပ္ေနေတာ့သည္။ မာလိန္မွဴးသည္ သူယုတ္မာအကုသိုလ္ၾကီးသူပါလာသည္ကို သိ၍ မဲေပါက္ကာ သူယုတ္မာ ဟု ေရးထားေသာမဲကို ႏိႈက္မိသူသည္ ၀ါးတစ္စီးႏွင့္ သမုဒၵရာထဲ ခ်ထားၿခင္းခံရသည္။ ထုိမဲကို မိတၱ၀ိႏၵက (၇)ၾကိမ္တုိင္တိုင္ႏႈိက္မိေသာေၾကာင့္ ၀ါးတစ္စီးႏွင့္ သမုဒၵရာထဲ အခ်ခံရ၏။ သူ႕ကို ခ်လိုက္ေတာ့မွ သေဘာၤသည္ ေလးည်ိဳ႕မွလႊတ္ေသာမွ်ားကဲ့သို႔ အရွိန္ႏွင့္ေၿပးေလေတာ့သည္။ မိတၱ၀ိႏၵကသည္ ၀ါးတစ္စီးၿဖင့္ ေမ်ာေနရာမွ (၇) ရက္စံ၊ (၇) ရက္ခံ ေသာ ေ၀မာနိကၿပိတၱာမေလးေယာက္ရွိေသာ ဖလ္ဗိမာန္သို႔ ေရာက္သြား၏။ ထုိေ၀မာနိကၿပိတၱာမေလးေယာက္ႏွင့္ နတ္စည္းစိမ္ကို (၇) ရက္စံစားရသည္ ထုိသည္မွာ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းၾကီးဘ၀ကေစာင့္ခဲ့ေသာသီလကုသုိလ္ေၾကာင့္ပင္ ၿဖစ္၏။ ၿပိတၱာမမ်ား ငရဲသုိ႔ (၇) ရက္ခံရန္ထြက္သြားေသာအခါ မိတၱ၀ိႏၵကသည္ မေစာင့္ႏိုင္သၿဖင့္ ၀ါးစည္းၿဖင့္ သမုဒၵရာအတြင္းဆက္၍ ေမွ်ာခဲ့ၿပန္၏။ တခါ ေ၀မာနိကၿပိတၱာမရွစ္ေယာက္ရွိေသာ ေငြဗိမာန္သို႔ေရာက္ခဲ့ၿပန္သည္။ ထို႔အတူ ငရဲခံရန္ထြက္သြားေသာ ၿပိတၱာမမ်ားကို မေစာင့္ႏိုင္ဘဲ ၀ါးစည္းၿဖင့္ ဆက္ေမ်ာၿပန္သည္။ ၿပိတာၱမ (၁၆)ရွိေသာ ပတၱၿမားဗိမာန္၊ ၿပိတၱာမ (၃၁)ေယာက္ရွိေသာ ေရႊဗိမာန္တို႔တြင္ (၇)ရက္စီ နတ္စည္းစိမ္ခံစားၿပီး ဆက္ေမ်ာၿပန္ရာ ဘီလူးမတစ္ေယာက္ၿမိဳ႕ၿပဳ၍ေနေသာ ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းသုိ႔ေရာက္သြား၏။ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနေသာ မိတၱ၀ိႏၵကသည္ ဆိတ္မဖန္ဆင္းထားေသာ ဘီလူးမကိုေတြ႕ကာ သတ္ၿဖတ္ထားမည္ဟူေသာစိတ္ၿဖင့္ ဆိတ္မေၿခေထာက္ကိုကိုင္လိုက္တာ ဘီလူးမသည္ ခ်က္ခ်င္းဘီလူးမအသြင္ကို ၿပန္ယူၿပီးလွ်င္ မိတၱ၀ိႏၵက၏ေၿခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုကိုင္ကာ အားကုန္လဲႊပစ္လုိက္ေလသည္။ မိတၱ၀ိႏၵက၏ကိုယ္သည္လည္း သမုဒၵရာေက်ာ္ၿပီး ဗာရဏသီမင္းၾကီး၏ဥယ်ာဥ္အတြင္းရွိ ၿခံဳပုတ္ၾကီးတစ္ခုအေပၚသို႔က်သြား၏။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ဆိတ္မ်ား မၾကာခဏေပ်ာက္သၿဖင့္ ဆိတ္ေက်ာင္းသားမ်ားက ဆိတ္သူခိုးကိုဖမ္းရန္ ေစာင့္ေနၾကေလသည္။ ကံဆိုးေသာမိတၱ၀ိႏၵက ဆိတ္မ်ားကိုၿမင္သြားေသာအခါ “ငါဟာ ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းေပၚက ဆိတ္တစ္ေကာင္ေၿခေထာက္ကိုသြားဆဲြလိုက္လို႔ ဆိတ္ကဘီလူးၿဖစ္သြားၿပီး ငါ့ေၿခေထာက္ကေနကိုင္ပစ္လိုက္တာ သမုဒၵရာကိုေက်ာ္ၿပီး ဒီေနရာထိေရာက္လာတယ္။ အခုလည္းဆိတ္ေတြကို ေတြ႕ရၿပန္ၿပီ။ ဒီဆိတ္တစ္ေကာင္ေကာင္ရဲ႕ေၿခေထာက္ကိုဆဲြလိုက္ရင္ ဆိတ္ကဘီလူးၿဖင္ၿပီး ငါ့ေၿခေထာက္ကို ၿပန္ကိုင္ပစ္လိုက္တာနဲ႔ ငါေပ်ာ္ပါးခဲ့ဘူးတဲ့ ၿပိတၱာမေတြရဲ႕ ၿပန္ေရာက္သြားႏိုင္တယ္” လို႔ ေတြးၿပီး ဆိတ္ေၿခေထာက္တစ္ေကာင္ကို သြားကိုင္၏။ ဆိတ္ကား သူထင္သလိုၿဖစ္မလာဘဲ တပဲပဲႏွင့္ေအာ္ကာ ရုန္းကန္းေန၏။ ထိုအခ်ိန္မွာ အသင့္ေစာင့္ေနေသာဆိတ္ေက်ာင္းသားေတြက ဆိတ္သူခိုးဟုထင္ၿပီး ဘုရင္ထံပုိ႔ရန္ဖမ္းယူလာေလသည္။ လမ္းတြင္ ဒိသာပါေမာကၡဆရာၾကီးႏွွင့္ေတြ႕ရာ ဆရာၾကီး၏ေၿပာဆိုေတာင္းပန္မႈေၾကာင့္ မင္းဒဏ္မွ လြတ္ခဲ့ရ၏။ ထိုဘ၀မွစုေတေသာအခါ ေဂါတမဘုရားလက္ထက္တြင္ အိမ္ေၿခတစ္ေထာင္ရွိေသာရြာၾကီးတစ္ရြာ၌ ပဋိသေႏၶသြားေန၏။ သူပဋိသေႏၶေနေသာအခါမွစ၍ ထိုရြာၾကီးသည္ မီး (၇)ၾကိမ္သင့္သည္။ မင္းဒဏ္ (၇)ၾကိမ္သင့္၏။ ဘာမွလုပ္ကိုင္စားေသာက္၍မရေတာ့။ ေနာက္ဆံုးသူတစ္ပါးထံမွ ေတာင္းရမ္းေသာအခါ၌ပင္လည္း ေပးခ်င္ေကၽြးခ်င္သူမရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ရြာသူၾကီးက သူယုတ္မာတစ္ေယာက္ေယာက္ အိမ္တစ္အိမ္တြင္ ပဋိသေႏၶေနၿပီးဆိုသည္ကိုသိသၿဖင့္ အိမ္ေၿခကို ငါးရာစီခဲြလိုက္၏။ ထိုသူငယ္မပါေသာ အိမ္ေၿခငါးရာကား အဆင္ေၿပသြားၿပီး ထုိသူငယ္ပါေနေသာ အိမ္ေၿခငါးရာကား ငတ္မြတ္ၿမဲ ဆက္လက္ငတ္မြတ္ေန၏။ ထုိ႔ေနာက္ ၂၅၀ စီထပ္ခဲြၿပီး ေနာက္ဆံုးတြင္ သူတို႔မိသားစုတစ္အိမ္သာက်န္ေတာ့သည္။ သူဖခင္သည္လည္း သည္းမခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကိုယ္၀န္အရင့္အမာၾကီးႏွင့္ သူ႕မိခင္ကို ပစ္ခြာသြားေတာ့၏။ သူ၏မိခင္သည္ သူ႕ကိုဆင္းရဲၿငိဳၿငင္စြာေမြးဖြားၿပီး ေလာသကတိႆဟု မွည့္၏။ သူ၏ဣႆမစၦရိယမီးသည္ သူ႕မိခင္ကိုပါ ဆက္ေလာင္ၿပန္၏။ သူ၏မိခင္သည္ သူ႔ကိုေပြ႕ၿပီးစားစရာေတာင္းလိုက္လွ်င္ မည္သူမွ်မေပးၾက။ ထုိေၾကာင့္ မိခင္မွာ သူ႕ကိုတစ္ေနရာမွာ ခဏထားၿပီးသြားေတာင္းမွ စားစရာရ၏။ သူ (၇)ႏွစ္သားအရြယ္တြင္ သူ႕မိခင္သည္ကား သူ႕ဒဏ္ကိုဆက္လက္မခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ အိုးၿခမ္းကြဲေလးတစ္ခုကို သူ႕လက္ထဲထည့္ကာ ထြက္ေၿပးရေတာ့၏။ ေလာသကတိႆသည္ အိုးၿခမ္းခြက္ကေလးကိုင္ကာ တစ္လမ္း၀င္ တစ္လမ္းထြက္ သာ၀တၳိၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕လံုး လွည့္လည္ေတာင္းရမ္းေသာ္လည္း စားစရာတစ္ဆုပ္ပင္ ေပးမည့္သူမရွိ။ အိမ္ရွင္မမ်ားသည္ ပန္ကန္းေဆးေရ အိုးေဆးေရမ်ားကို အိမ္ေပါက္၀မွ လမ္းေဘးသုိ႔ပက္ခ်ေသာ္အခါ ေရမွပါလာေသာထမင္းေစ့မ်ားသည္ ဟုိတစ္ေစ့ ဒီတစ္ေစ့ၿပန္႕ၾကဲေနတတ္၏။ သူသည္ သဲလူးေနေသာ ထိုထမင္းလံုးမ်ားကို က်ီးတစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ တစ္ေစ့ခ်င္းေကာက္၍စားရ၏။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ေတြ႕ၿပီး ရွင္သာမေဏ၀တ္ခြင့္ရခဲ့၏။ ထိုအခါ တစ္ဆင့္ရဟန္းၿဖစ့္ၿပီးေနာက္ကလအတန္ၾကာမွာပင္ ကိေလသာအာသေ၀ါကုန္ခမ္းေသာရဟႏာၱအၿဖစ္သို႔ေရာက္ေသာ္လည္း ၀ဋ္ေၾကြးကားမကုန္ခန္းေသးေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ရဟႏာၱၿဖစ္သည္အထိတိုင္ေအာင္ ဆြမ္းတစ္နပ္မွ ၀ေအာင္မစားရၿခင္းၿဖစ္သည္။ သူ၏အကုသုိလ္ကံၾကီးမားပံုကား သူဆြမ္းခံၾကြ၍ ဆြမ္းေလာင္းမည့္သူေရွ႕ေရာက္သြားလွ်င္ ေလာင္းရန္ၿပင္ဆင္သည့္ဆြမ္းအုပ္ထဲမွဆြမ္းမ်ားသည္ အလိုလိုေပ်ာက္သြားတတ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အလွဴရွင္ကတကယ္မရွိေတာ့ဘူးထင္၍ ကန္ေတာ့ဆြမ္းသာေလာင္းေတာ့၏။ တခါတရံတြင္ကား ဆြမ္းေလာင္းမည့္သူေရွ႕ေရာက္၍သပိတ္ကိုဖြင့္လုိက္လွ်င္ သူ႔သပိတ္ထဲတြင္ ေလာင္းစရာမရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ ဆြမ္းမ်ားၿပည့္လွ်ံေနသည္ကို ေလာင္းမည့္သူ၏မ်က္ေစ့ထဲတြင္ၿမင္ကာ မေလာင္းေတာ့ဘဲ ဆြမ္းအုပ္ကို ၿပန္ခ်လိုက္ေတာ့၏။ ဣႆာမစၦရိယဆိုးက်ိဳးမ်ားတည္း။ အာဟာရမၿပည့္၀ေသာ ေလာသကတိႆမေထရ္သည္ အသက္ငယ္ငယ္ႏွင့္ပင္ ပရိနိဗၺာန္၀င္စံရမည့္ေန႔သို႔ေရာက္လာ၏။ အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ တပည့္ၿဖစ္သူ၏၀ဋ္ေၾကြးကို နားလည္၏။ တစ္ၾကိမ္တစ္ခါမွ ဆြမ္းမ၀သည္ကိုလည္းသိ၏။ ထိုေၾကာင့္ ပရိနိဗၺာန္စံမည့္ေန႔တြင္ကား ဆြမ္းတစ္နပ္ကို ၀၀လင္လင္ဘုဥ္းေပးသြားေစခ်င္၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အရွင္ကိုယ္ေတာ္ၿမတ္ကိုယ္တိုင္ဦးေဆာင္ၿပိး ေလာသကတိႆမေထရ္ကိုေခၚကာ ႏွစ္ပါးအတူဆြမ္းခံၾကြ၏။ ဣႆာမစၦရိယမီးသည္ အရွင္သာရိပုတၱရာကိုပါေလာင္၏။ ထုိေန႔မွ ဆြမ္းေလာင္းေနၾကဆြမ္းရွင္မ်ားပင္ တစ္ဦးမွေလာင္းေဖာ္မရေတာ့ေပ။ အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ အိမ္ေၿခအေတာ္ဆြမ္းရပ္ၿပီးသည္အထိ ဆြမ္းမရေသာအခါ ေလာသကတိႆမေထရ္ကို ေက်ာင္းၿပန္လႊတ္ကာ တစ္ပါးတည္းဆြမ္းခံၾကြရေတာ့၏။ ထိုအခါမွ အိမ္အားလံုးသည္ အရင္အတုိင္းဆြမ္းၿပန္ေလာင္း၏။ ဒကာ ဒကာမမ်ားက အိမ္မွာပင္ ဆြမ္းဘုဥ္းပေးရန္ေလွ်ာက္ထားၾက၏။ အရွင္သာရိပုတၱရာက တပည့္ရဟန္းတစ္ပါးရွိေၾကာင္းေၿပာၾကားေသာအခါ အိမ္မွာလည္းဘုဥ္းေပးပါ။ ေက်ာင္းမွရဟန္းအတြက္လည္းပို႔ေပးပါမည္ဟု တာ၀န္ယူသၿဖင့္လိုက္ေလ်ာလိုက္ေလသည္။ ခဲဘြယ္ေဘာဇဥ္မ်ားအၿပည့္အစံုထည့္ကာ ေလာသကတိႆမေထရ္ထံအၿမန္ပို႔ေစ၏။ သုိ႔ေသာဒကာမ်ားသည္ လမ္းခုလတ္သို႔ေရာက္လွ်င္ ေလာသကတိႆမေထရ္ကိုေမ့သြားကာ ခဲဘြယ္ေဘာဇဥ္မ်ားကို စားပစ္လိုက္ၾက၏။ ေလာသကတိႆမေထရ္၏ အကုသိုလ္ေၾကာင့္ ေမ့ေလ်ာ့ၿခင္း ၿဖစ္သည္။ အရွင္သာရိပုတၱရာေက်ာင္းၿပန္ေရာက္ေသာအခါ ေလာသကတိႆအေထရ္ကိုရွာၾကည့္ရာ ဆြမ္းစားေက်ာင္းထဲတြင္ အရွင္သာရိပုတၱရာမွာလိုက္သည့္အတုိင္း ငုတ္တုတ္ေလးထိုင္ေစာင့္ေနသည္ကိုသာ သနားစဖြယ္ေတြ႕ရ၏။ အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ အနားသုိ႔သြားကာ – “တပည့္ေလာသကတိႆ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးၿပီးၿပီေလာ။” “မဘုဥ္းေပးရေသးပါဘူရား။” အိုၿဖစ္မွ ၿဖစ္ရေလ။ ပို႔ခုိင္းလိုက္တဲ့သူေတြ ေက်ာင္းကုိေရာက္လာဟန္မတူဘူးဟု ေတြးၿပီး ေနကို ကမန္းကတန္းေမာ့ၾကည့္လုိက္ရာ မြန္းလဲြသြားေလသည္။ ေလာသကတိႆမေထရ္ကား မၾကာမီအခ်ိန္မွာပင္ ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ရေတာ့မည္။ ဆြမ္း၀၀လင္လင္ဘုဥ္းေပးရဖို႔ ေန-ေနသာသာ စားပင္မစားရေတာ့။ “တပည့္ေလာသကတိႆ ခဏေစာင့္ေလာ့ ငါယခုပင္ၿပန္လာမည္။” အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ သကၤန္းရံု သပိတ္ပိုက္ၿပီး ေနာက္တစ္ၾကိမ္အလွဴခံၾကြရၿပန္၏။ ဒီအခါကား အရပ္ထဲမၾကြေတာ့ ေကာသလမင္းၾကီးနန္းေတာ္ထဲ၀င္ ရပ္ရေတာ့၏။ ေကာသလမင္းၾကီးသည္ အရွင္သာရိပုတၱရာကို ဖူးေတြ႔ရသည္ႏွင့္ သဒၶါၿဖစ္ကာ ဆြမ္းခ်ိန္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ စတုမဓူမ်ားကို သပိတ္အၿပည့္ေလာင္းလွဴလိုက္၏။ အရွင္သာ၇ိပုတၱရာသည္ ေက်ာင္းသို႔ၿမန္ၿမန္ၾကြကာ ေလာသကတိႆမေထရ္ထံ ေရွးရႈသြား၏။ အနားေရာက္သည္ႏွင့္ “ေလာသကတိႆ သင္၏၀ဋ္ေၾကြးကားၾကီးမားလွ၏။ သပိတ္ကို သင့္လက္ထဲထည့္လိုက္လွ်င္ စတုမဓူမ်ားေပ်ာက္ခ်င္ေပ်ာက္သြားႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ငါက သပိတ္ကိုပိုက္ထားမည္။ သင္အလုိရွိသေလာက္ယူ၍ ဘုန္းေပးေလ” ဟုေၿပာကာ ေနာက္ဆံုးေကၽြးေမြးေတာ္မူ၏။ ေလာသကတိႆမေထရ္သည္ ရဟႏာၱၿဖစ္သည့္ဘ၀မွာပင္ ထိုတစ္ၾကိမ္သာ ၀၀လင္လင္ဘုဥ္းေပးၿပီး ပရိနိဗၺာန္၀င္စံခဲ့ရ၏။ ေမတၱာရိပ္

Posted in: အေထြေထြဗဟုသုတ