ရာသီဥတုက အေအးလြန္ကဲေနခဲ့တယ္။ ရိတ္သိမ္းခ်ိန္ေက်ာ္လြန္ခဲ့လို႔ လယ္ကြင္းေတြမွာ အစာေတြရွားစျပဳလာတယ္။ ေဆာင္းဦးရာသီမွာ တြင္းထဲစုေဆာင္းခဲ့တဲ့အစာေတြကလည္း လယ္သမားေတြရဲ႕ ထြန္တံုးေအာက္မွာ ပ်က္စီးသြားခဲ့ရတယ္။
ေန႔ရက္ေတြကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္းရမလဲ? အိပ္ေမာက်ေနတဲ့ ဇနီးရဲ႕ တစ္ေန႔တျခားႀကီးလာတဲ့ ဗိုက္ကိုၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္စိတ္ညစ္ေနခဲ့မိတယ္။ မၾကာခင္ ကၽြန္ေတာ္အေဖျဖစ္ေတာ့မယ္။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ႕တာဝန္ကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား ထမ္းေဆာင္ရေတာ့မယ္။
ခုေတာ့... အိမ္ထဲမွာ စားစရာတစ္စက္မွ ရွိမေနခဲ့ဘူး။ ျမက္ပင္ေတြစားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေနလို႔ရေပမယ့္ ဇနီးကို အဆာခံလို႔မျဖစ္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ သူ႔ဗိုက္ထဲက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕သားကို အငတ္ခံလို႔မျဖစ္ဘူး။ အဲဒီတုန္းက သူ႔ကိုကၽြန္ေတာ္ယူမယ္ဆိုေတာ့ ဆင္းရဲတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႔ေမေမက သေဘာမတူခဲ့ဘူး။
"ကၽြန္ေတာ္အသက္ရွင္ေနသေရြ႕ ခင္ဗ်ားသမီးကို အငတ္မခံေစရဘူး"လို႔ ကၽြန္ေတာ္ဂတိျပဳမွ ေယာကၡမက သမီးကို ေပးရဲခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔ကစ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကမာၻေပၚက အေပ်ာ္ဆံုးၾကြက္တစ္ေကာင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
သူ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္အရာရာေပးဆပ္ခဲ့တယ္။ သူ႔ကိုတစ္ခ်က္မွ စိတ္ညစ္မခံေစခဲ့ဘူး။ သူ႔ကို ကမာၻေပၚက ဒုတိယအေပ်ာ္ဆံုးၾကြက္တစ္ေကာင္ျဖစ္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ သူ႔ကိုခ်စ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕အခ်စ္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တာထက္ ပိုမ်ားခဲ့တယ္။ သူ႔အတြက္ဆိုရင္ သူ႔လက္သည္းထဲက အညစ္အေၾကးေတြကို ကၽြန္ေတာ့္သြားနဲ႔ ညင္ညင္သာသာ ကိုက္ထုတ္ေပးဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ဝန္မေလးခဲ့ဘူး။ ရြာသူႀကီးရဲ႕သမီးေနာက္ကေန သူႀကိဳက္တဲ့ေနၾကာေစ့ေတြ လိုက္ေကာက္ေပးဖို႔ ကၽြန္ေတာ္မေၾကာက္ခဲ့ဘူး။ သူ႔အတြက္ သီခ်င္းတိုးတိုးေလးညည္းရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး တစ္ညလံုးမအိပ္ဘဲလည္း ကၽြန္ေတာ္ေနႏိုင္ခဲ့တယ္။
သူ႔ကို အဲဒီေလာက္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တယ္။
လင္းလက္တဲ့ သူ႔မ်က္လံုးေလးကိုခ်စ္တယ္။ ခၽြန္ျမျမ သူ႔ပါးစပ္ေလးကုိ ခ်စ္တယ္။ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ သူ႔ႏွာေခါင္းေလးကို ခ်စ္တယ္။
အညဳိေရာင္ သူ႔အသားအေရကိုခ်စ္တယ္။
ဒါေပမယ့္.... ဒါေပမယ့္.... အခုေတာ့ သူ႔အတြက္ မနက္ျဖန္မနက္စာကို ကၽြန္ေတာ္မျပင္ဆင္ေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ သူ႔ကိုကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မနက္ျဖန္အစာ ဘယ္မွာရွာလို႔ရႏိုင္မယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ အစာထပ္သြားရွာၾကည့္မယ္။ ေဆာင္းဦးက ရိတ္သိမ္းခဲ့တဲ့ စပါးအၾကြင္းအက်န္ တစ္ေစ့တေလေလးေတာ့ ရြံ႔ဗြက္ေတြထဲမွာ ရွိေကာင္းပါရဲ႕။
(၁ဝ)ေခါက္ေက်ာ္ ကၽြန္ေတာ္ရွာခဲ့ေပမယ့္၊ လက္သည္းေတြ ေသြးထြက္တဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္တူးဆြ ရွာေဖြခဲ့ေပမယ့္ လက္ဗလာနဲ႔ပဲ အိမ္ျပန္ခဲ့ရတယ္။ အစ္ကို၊ အစ္မေတြဆီ သြားေတာင္းၾကည့္ပါဦးမယ္။ မရီးက ခါတိုင္းလိုကၽြန္ေတာ့္ကို မဆဲမဆိုဘဲ ကိုယ္ခ်င္းစာစာနဲ႔ အစာတခ်ဳိ႕ေပးမယ္ထင္ပါရဲ႕။ သူ႔အတြက္နဲ႔ ေရွ႕မ်က္ႏွာေနာက္ထားၿပီး (၇)ေခါက္ေလာက္ ကၽြန္ေတာ္သြားေတာင္းခဲ့ေပမယ့္ သြားေတာင္းတိုင္း မရီးရဲ႕ အဆူအဆဲကိုပဲ ခံခဲ့ရတယ္။
ရြာထဲက အိမ္ၾကြက္တခ်ဳိ႕ဆီ ကၽြန္ေတာ္သြားေတာင္းၾကည့္ပါဦးမယ္။ သြားေတာင္းတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ အထုအေထာင္းခံခဲ့ရေပမယ့္၊ သြားေတာင္းတိုင္း လယ္ၾကြက္လုပ္ၿပီး အိမ္ၾကြက္ဆီမွာ လာေတာင္းစားရသလားလို႔ အေျပာခံခဲ့ရေပမယ့္ သူ႔အတြက္နဲ႔ ဒီလိုအထုအေထာင္း၊ အဆဲအဆိုကို ကၽြန္ေတာ္ မမူခဲ့ဘူး။
လက္ဗလာနဲ႔ အိမ္ကိုကၽြန္ေတာ္ျပန္ေရာက္လာတယ္။
ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့သူ႔ကိုၾကည့္ၿပီး ဒီေန႔တစ္ေန႔လံုး သူဘာမွမစားရေသးဘူးဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အသဲေတြ ဓားနဲ႔မႊန္ထားသလိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အစာမစားရတာ သံုးရက္ရွိေနပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က ေယာက္်ားပါ။ သူ႔ကို အဆာခံထားလို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အစာေလးတစ္စက္ရဖို႔ ကၽြန္ေတာ္မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ငိုခ်င္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်က္ရည္ေတြ ထြက္က်မလာခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အိမ္ဦးနတ္ပါ။ သူ႔ကိုဘယ္လိုအႏၱရာယ္၊ ဘယ္လိုဒုကၡနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မခံေစရဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ဂတိေပးထားတယ္။ ငိုဖို႔ကၽြန္ေတာ္ေမ့သြားျပန္တယ္။ အိမ္အျပင္ကို ကၽြန္ေတာ္ထြက္လိုက္ျပန္တယ္။ ေဆာင္းေလးေအးေအးေတြက ငတ္မြတ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ခံစားခ်က္ကို တိုက္ထုတ္ႏိုင္လိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ႕.....
"ၾကြက္ကေလး.. ၾကြက္ကေလးေရ... ဒီေန႔တစ္ေန႔လံုး နင့္ကိုငါၾကည့္ေနတယ္။ နင္ဘာျဖစ္ေနလဲ? ဆာလြန္းလို႔ နင္တုန္ေနတာလား?"
ကၽြန္ေတာ့္ကို လူေတြေမ့ေနၾကၿပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ခဲ့တယ္။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကို မွတ္မိတဲ့သူ ရွိေနေသးတဲ့အတြက္ ဝမ္းသာမိပါတယ္။ အသံလာရာဆီ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခုိအစ္မႀကီးကို ေတြ႔တယ္။
"ခိုအစ္မေရ... စားစရာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ရွာမေတြ႔လို႔ပါ"
"ၿမိဳ႕ထဲသြားပါလား! ၿမိဳ႕ထဲမွာ စားစရာေတြေပါတယ္။ ေတာင္ဖက္တည့္တည့္သြားရင္ ၿမိဳ႕ေရာက္ၿပီ" ခုိက ေျပာေျပာဆိုဆို ထပ်ံသြားတယ္။
ၿမိဳ႕ထဲ! ဒီရြာမွာ ကၽြန္ေတာ့္အဘိုးတစ္ေယာက္ပဲ ၿမိဳ႕သြားဖူးတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ စားလို႔ေကာင္းတဲ့အစာေတြ ေနရာတိုင္းမွာရွိေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က အဘိုးမဆံုးခင္ ေျပာျပခဲ့ဖူးတယ္။ ၿမိဳ႕မွာ ေကာင္းကင္ေပၚက တိမ္ေတြဟာ ခ်ဳိသတဲ့။ ေျမႀကီးေပၚက ေက်ာက္ခဲေတြဟာ ေခ်ာကလက္ေတြတဲ့.... အင္း... ၿမိဳ႕ထဲသြားမယ္။ ဒီလိုေတြးေနရင္း ကၽြန္ေတာ္ဗိုက္ေတြ မဆာေတာ့ဘူး။ အခ်စ္ရဆံုးသူ႔ကိုေခၚၿပီး ကၽြန္ေတာ္ၿမိဳ႕တက္မယ္။
သူ႔ကိုကၽြန္ေတာ္ႏႈိးလိုက္တယ္။ သူ႔ကိုေခၚၿပီး မနက္ျဖန္ ၿမိဳ႕တက္ပစၥည္းပို႔မယ့္ ဦးႀကီးႏြားဆီ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ၿမိဳ႕ထဲေပးလိုက္ဖို႔ သြားေတာင္းဆိုတယ္။ ဦးႀကီးႏြားက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သနားၿပီး သူ႔နားရြက္ထဲ ဝင္ပုန္းၿပီးလိုက္ဖို႔၊ မသံမထြက္ဖို႔၊ အိမ္ႀကီးရွင္ မသိဖို႔ေျပာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာ္မိတယ္။ မနက္ျဖန္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕တက္ေတာ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ရတဲ့သူကို အငတ္မခံေစေတာ့ဘူး။
ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ေစာေစာမွာ ဦးႀကီးႏြားရဲ႕ နားရြက္ထဲပုန္းေအာင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ထဲလိုက္ပါခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ဇနီး ဦးႀကီးႏြားရဲ႕နားရြက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ၿပီး သြားခဲ့တယ္။ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္ မသိပါဘူး။ ဦးႀကီးႏြားရဲ႕ "ဆင္းေတာ့.. ၿမိဳ႕ေရာက္ၿပီ"ဆိုတဲ့ ေအာ္သံၾကားမွ နားရြက္ထဲကေန ကၽြန္ေတာ္တို႔ဝမ္းသာအားရ ခုန္ခ်လိုက္ၾကတယ္။ ဦးႀကီးႏြားကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ဂါဝရျပဳၿပီး ၿမိဳ႕ထဲကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ဝင္ခဲ့ၾကတယ္။
ေဝးေဝးတစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ႏွာမႈတ္သံလား! သက္ျပင္းခ်သံလား မသိတဲ့ အသံတစ္သံကို ဦးႀကီးႏြားဆီကေန ၾကားလိုက္မိတယ္။ ေကာင္းကင္ကို ကၽြန္ေတာ္ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ တိုက္ေတြက ကၽြန္ေတာ္မ်က္စိေရွ႕ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ဝင္ခဲ့လို႔ ေကာင္းကင္ကို ကၽြန္ေတာ္မေတြ႔ခဲ့ရဘူး။ ေျမျပင္ကို ကၽြန္ေတာ္ငံု႔ၾကည့္လိုက္တယ္။ အထပ္ထပ္ခင္းထားတဲ့ အဂၤေတေၾကာင့္ ေျမႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္မေတြ႔ခဲ့ရဘူး။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ဇနီး နံရံေထာင့္တစ္ခုမွာ တြန္႔တြန္႔ဆုတ္ဆုတ္ ရပ္ေနၾကတယ္။ မ်က္စိေရွ႕က လမ္းမေပၚမွာ ပ်ားပန္းခတ္ လႈပ္ရွားသြားလာေနၾကတဲ့ လမ္းသြားလမ္းလာေတြ၊ အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ျဖတ္သြားတဲ့ ကားေတြေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔မ်က္စိျပာၿပီး ေခါင္းမူးခဲ့ၾကရတယ္။ ဆူညံေနတဲ့အသံေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခါင္းကို ခဲြမတတ္ပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ တကယ့္သူစိမ္းတစ္ေယာက္ လံုၿခံဳတဲ့ေနရာေလးတစ္ခုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ရွာမေတြ႔ခဲ့ဘူး။
ရြာကို ကၽြန္ေတာ္သတိရလာမိတယ္..... လယ္ထဲမွာ စားစရာတခ်ဳိ႕ေတာ့ ရွာေတြ႔ေကာင္းရဲ႕။ မရီးလည္း ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အစာတခ်ဳိ႕ေပးတန္ေကာင္းရဲ႕။ အိမ္ၾကြက္ေတြလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပၚ ခ်စ္ခင္တန္ေကာင္းရဲ႕.....
ဒါေပမယ့္ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္သတိၱနည္းနည္းမွ ရွိမေနခဲ့ဘူး။ ေနခ်င္စိတ္လည္း မရွိခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္စၿပီး ငိုခ်င္လာမိတယ္။
မ်က္လံုးစူးရွတဲ့ဇနီးက "ေမာင္... လမ္းမရဲ႕ဟိုဖက္ျခမ္းက ျပတင္းေပါက္မွာ ကိတ္မုန္႔ေတြအမ်ားႀကီးပဲ"လို႔ ထေအာ္တယ္။ ကိတ္မုန္႔ေတြကို ကၽြန္ေတာ္လည္းေတြ႔လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္ဆံုးကိတ္မုန္႔စားခ်ိန္က သူ႔ေမြးေန႔မွာျဖစ္တယ္။ အဲဒီတုန္းက သူႀကီးရဲ႕သားအငယ္ဆံုး လက္ထဲကေန ကိတ္မုန္႔တစ္ဖပ္ကို ကၽြန္ေတာ္အသက္စြန္႔ၿပီး လုယူလာခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ပိုးပန္းဆဲျဖစ္တယ္။ ခ်ဳိၿမိန္လိုက္တဲ့ အတိတ္ကျဖစ္ရပ္ေလး... ကိတ္မုန္႔ကို သူအရမ္းႀကိဳက္တယ္။ ေတြးေနရင္း ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္ခြန္အားေတြရလိုက္တယ္။ ရင္ဘတ္ကိုပုတ္ၿပီး "လာ... ေမာင္တို႔ လမ္းျဖတ္ၿပီး ကိတ္မုန္႔သြားယူရေအာင္" လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
သူ႔လက္ကိုဆဲြၿပီး လူေတြရဲ႕ၾကားထဲ ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္ဝင္လိုက္တယ္။ လူေတြမ်ားလြန္းေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဟိုခုန္ဒီခုန္နဲ႔။ သူ သတိလက္မဲ့ျဖစ္ၿပီး မိန္းမဝႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဖိနပ္ေပၚ ခုန္တက္မိသားျဖစ္သြားတယ္။ မိန္းမႀကီးရဲ႕ငယ္သံပါတဲ့ ေအာ္သံေၾကာင့္ လမ္းမေပၚက လူေတြရဲ႕အာရံုက ကၽြန္ေတာ္တို႔အေပၚ က်ေရာက္လာခဲ့တယ္။ လူအမ်ားက ေျခေထာက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို တက္နင္းၾကတယ္။ လက္ထဲက စာအုပ္ေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ပစ္ေပါက္ၾကတယ္။ သူ႔ကိုအကာအကြယ္ေပးရင္း ကၽြန္ေတာ္အတင္းေရွာင္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္က်မွ "လမ္းျဖတ္တဲ့ၾကြက္ကို လူတိုင္းဝိုင္းရိုက္ၾကတယ္" ဆိုတဲ့အဆိုကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္လိုက္တယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကြက္ေတြအဖို႔ ဘယ္ေလာက္ ေၾကာက္စရာေကာင္းလိုက္တဲ့ အျဖစ္လည္းေနာ္!
ကၽြန္ေတာ္တို႔ကံေကာင္းသြားတယ္။ ေရွ႕မွာ ေရေခ်ာင္းတစ္ခုကိုေတြ႔လို႔ သူ႔လက္ကိုဆဲြၿပီး ေရေခ်ာင္းထဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခုန္ခ်လိုက္ၾကတယ္။ လမ္းမကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုေပမယ့္ ေရေခ်ာင္းထဲခုန္ခ်ခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ့္ေျခတစ္ဖက္ ေခါက္သြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွမျဖစ္သလို ဟန္ေဆာင္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေၾကာင့္ သူ႔ကို အစိုးရိမ္မလြန္ခ်င္ခဲ့ဘူးေလ....
တေအာင့္ၾကာမွ၊ လမ္းမေပၚကလူေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ေမ့ေလာက္ခ်ိန္ေရာက္မွ သူ႔ကိုေရေခ်ာင္းထဲမွာ ပုန္းေနေစၿပီး ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း အေပၚကိုတိတ္တဆိတ္ တက္လာခဲ့တယ္။ နံရံတစ္ေလွ်ာက္ ပုန္းခိုၿပီး ကိတ္မုန္႔ဆိုင္ဘက္ကို ကၽြန္ေတာ္တစ္လွမ္းခ်င္း စမ္းသြားလိုက္တယ္။ ၃လွမ္းေျမာက္မွာ ကိတ္မုန္႔ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တယ္။ ကိတ္မုန္႔ေတြဆီ ကၽြန္ေတာ္ခုန္အုပ္လိုက္တယ္။ "ဒုန္း..."ဆိုတဲ့ အသံနဲ႔အတူ တစ္ခုခုကို ကၽြန္ေတာ္တိုက္လိုက္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕မွာ ကိတ္မုန္႔ကလဲြၿပီး ဘာမွရွိမေနဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းမွာ ဘုႀကီးတစ္လံုးထလာတယ္။ ကိတ္မုန္႔နဲ႔ကၽြန္ေတာ္ၾကားမွာ တစ္ခုခုျခားထားမွန္း ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာျခားထားမွန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။ ၾကည္လင္တဲ့အရာတစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ကိတ္မုန္႔ကို ကာဆီးထားတယ္။ ဒါဟာ ၿမိဳ႕ကလူေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကြက္ေတြကို လွည့္စားတဲ့ လွည့္စားနည္းတစ္မ်ဳိးျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။
ဆိုင္ထဲကို ကၽြန္ေတာ္ေခ်ာင္းေျမာင္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ဆိုင္ထဲမွာ လူေတြခ်ည္းပဲ။ အက်ၤီျဖဴဝတ္ထားတဲ့သူ ၾကည့္ရတာ အရမ္းရက္စက္မယ့္ပံုပဲ။ လမ္းမေပၚမွာ ႀကံဳခဲ့တဲ့အျဖစ္ေတြေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ေပၚကလူေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္ရြံ႔ေနမိတယ္။ ေန႔လယ္ေၾကာင္ေတာင္မွာ သူတို႔မ်က္စိေအာက္က ကိတ္မုန္႔ကိုသြားလုဖို႔ ကၽြန္ေတာ္သတိၱရွိမေနခဲ့ဘူး။ မတတ္ႏိုင္ဘူး... မိုးခ်ဳပ္တဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ရေတာ့မယ္။
ေရေခ်ာင္းထဲေရာက္ခ်ိန္ သူ႔ကိုကၽြန္ေတာ္ တင္းတင္းဖက္ထားလိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္နားရြက္ကို သူ႔ဗိုက္နားကပ္ထားလိုက္တယ္။ ဗိုက္ထဲက သားေလးရဲ႕အသံကို ကၽြန္ေတာ္နားစြင့္မိတယ္။ သူ႔ဗိုက္ထဲက တကြိကြိျမည္သံကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးထဲက မ်က္ရည္ေတြ မ်က္ေထာင့္ကေန ေလ်ာက်လာခဲ့တယ္။ ဆိုနင့္တဲ့အသံနဲ႔ "ေဆာရီး ရွင္မရယ္... ေမာင္နဲ႔အတူေနရတာ ရွင္မ ပင္ပန္းလွပါၿပီ" လို႔ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာမိတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ္ေခါင္းထက္က ဘုကို ပြတ္သပ္ေပးရင္း "နာေနေသးလား? ေမာင္နဲ႔အတူေနရတာ ရွင္မ ေပ်ာ္ပါတယ္" လို႔ ေျပာတယ္။
ညအေမွာင္ကို ေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ။ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ကိတ္မုန္႔ဆိုင္ဖက္ အေျပးေလးလာခဲ့တယ္။ ဆိုင္ထဲမွာ လူတစ္ေယာက္မွ ရွိမေနေတာ့ဘူး။ တံခါးေအာက္ကေန ဆိုင္ထဲကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိတ္တဆိတ္ဝင္ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဆိုင္ထဲက ေနရာတိုင္းမွာ ကိတ္မုန္႔ေတြခ်ည္းပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ရူးမတတ္ ေပ်ာ္မိတယ္။ သူ႔ကိုေပြ႔ဖက္နမ္းရႈံ႕ရင္း "ရွင္မေရ.. ရွင္မ... ရွင္မဗိုက္ျပည့္ေအာင္ ေမာင္လုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ"လို႔ ကၽြန္ေတာ္ဆိုတယ္။
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္မႈက ခ်က္ခ်င္းရိုက္ခ်ဳိးခံလိုက္ရတယ္။ ေန႔လယ္တုန္းကအတိုင္းပဲ ကိတ္မုန္႔ေတြကို ၾကည္လင္တဲ့ဗူးတစ္ခုနဲ႔ ျခားထားတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္လုပ္ ကိတ္မုန္႔ကို ဖြင့္မရခဲ့ဘူး။ ျမင္သာျမင္ရၿပီး ကိုင္လို႔မရခဲ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားလာျပန္တယ္။
"ေမာင္.... ဒီမွာ ကိတ္မုန္႔တစ္တံုးက်ေနတယ္" သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေအာ္ေျပာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တကယ့္ကိတ္မုန္႔တစ္တံုးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိတ္မုန္႔ေဘးမွာ ညႇပ္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္တယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚကလူေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ကိတ္မုန္႔နဲ႔ျမဴဆြယ္ၿပီး ေထာင္ဖမ္းဖို႔မွန္း ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္တယ္။ ဒီလိုေထာင္ေခ်ာက္မ်ဳိးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာမွာလည္းရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ဖူးခဲ့တာ အႀကိမ္ႀကိမ္ပါ။ ကိတ္မုန္႔ကို တစ္နည္းနည္းနဲ႔ရေအာင္ယူဖို႔ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ မခက္ခဲခဲ့ပါဘူး။ ရြာမွာတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္အၿမီးကိုသံုးၿပီး ညႇပ္ေအာက္က လိုခ်င္တဲ့အရာကို ကၽြန္ေတာ္ေကာ္ေကာ္ထုတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီညႇပ္စုတ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္ကို ထိခိုက္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ၿမိဳ႕ေပၚကလူေတြက ေကာက္က်စ္ၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ညႇပ္ကလည္း ေကာက္က်စ္မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အတြက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားၾကည့္ဦးမယ္။
ေျမေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တြားသြားလိုက္တယ္။ ဂရုတစိုက္နဲ႔ အၿမီးကို ညႇပ္ေအာက္ထဲထိုးထည့္ၿပီး ကိတ္မုန္႔ကို ေကာ္လိုက္တယ္။ တစ္လက္မ၊ ႏွစ္လက္မ၊ သံုးလက္မ.... ညႇပ္ထဲကေန ကိတ္မုန္႔တေျဖးေျဖး အျပင္ထြက္လာခဲ့တယ္။
"ဗိုက္ထဲက ကေလးအတြက္ ဒီကိတ္မုန္႔ကို အကုန္စားလိုက္ပါ ရွင္မ" သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္အမိန္႔ေပးလိုက္တယ္။
"ဟင့္အင္း... ေမာင့္တစ္ဝက္၊ ရွင္မ တစ္ဝက္စားမယ္"
သူ႔အေျပာကို ကၽြန္ေတာ္ဂရုမစိုက္ဘဲ ကိတ္မုန္႔ကို သူ႔ပါးစပ္ထဲ ထိုးထည့္ေပးလိုက္တယ္။
"စားစမ္းပါ..."
ကၽြန္ေတာ္ အသံမာမာနဲ႔ေျပာမိတယ္။ ဒါဟာ လက္ထပ္ၿပီး ပထမဆံုးအႀကိမ္ သူ႔ကို အသံမာမာနဲ႔ ေျပာျခင္းပါပဲ။
ကိတ္မုန္႔စားၿပီး အခ်ိန္သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး။ ရုတ္တရက္ သူေျမျပင္ေပၚမွာ လူးလြန္းရင္း "နာလိုက္တာ... နာလိုက္တာ...." လို႔ ထေအာ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ တုန္ခနဲျဖစ္သြားမိတယ္။ သြားၿပီ.... ၿမိဳ႕ကလူေတြ သိပ္ရက္စက္တယ္။ ညႇပ္သံုးတဲ့အျပင္ မွ်ားစာျဖစ္တဲ့ ကိတ္မုန္႔ထဲမွာလည္း ၾကြက္သတ္ေဆးေတြ ထည့္ထားတယ္။ ရြာကလူေတြက ဒီလိုမလုပ္တတ္ခဲ့ဘူး။ ၿမိဳ႕ေပၚကလူေတြ ေကာက္က်စ္လိုက္တာ.....
"ေရ... ေရ... ငတ္တယ္.. ေရငတ္တယ္..."
သူအသံျမင့္နဲ႔ ေအာ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရူးေတာ့တယ္။
ေရလိုက္ရွာေတာ့ အိမ္တစ္အိမ္လံုးမွာ ေရတစ္စက္ေတာင္ မေတြ႔လိုက္ရဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တံေတြးရွိတယ္.... သူ႔ပါးစပ္နဲ႔ေတ့ၿပီး တံေတြးေတြ ထုတ္ႏိုင္သမွ် ကၽြန္ေတာ္ထုတ္တယ္။ ရင္ဘတ္ထဲက သည္းေျခရည္ေတြေတာင္ ထြက္မတတ္ ကၽြန္ေတာ္ေထြးထုတ္ေနမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အာေခါင္ေတြ ကဲြေၾကမတတ္ပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တံေတြးေတြ ထြက္မလာခဲ့ေတာ့သလို သူ႔အသံလည္း တျဖည္းျဖည္း တိုးတိုးလာခဲ့တယ္။ သူ႔ပါးစပ္ထဲကေန ေသြးေတြ ထြက္စျပဳလာတယ္.... ကၽြန္ေတာ္အပါး ေသမင္းခ်ည္းကပ္လာတာ ဒီေလာက္ျမန္ဆန္လိုက္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ ေတြးမထားမိခဲ့ဘူး။ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္တင္းတင္း ဖက္ထားမိတယ္။ အရူးတစ္ေယာက္လို သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္က ေသြးေတြကို သုတ္ေပးေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေသြးထြက္တဲ့ႏႈန္းတက္က ကၽြန္ေတာ္သုတ္ေပးတဲ့ႏႈန္းထက္ ျမန္ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အပါးကေန သူထာဝရခဲြသြားေတာ့မယ္၊ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ဒီတစ္သက္ ဆံုးရႈံးရေတာ့မယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းသိလိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ မငိုဘူး... ကၽြန္ေတာ္ မငိုဘူး... ကၽြန္ေတာ္ မငိုဘူး.... ကၽြန္ေတာ္ လံုးဝ မငိုဘူး....
သူ႔ကိုဖက္ရင္း ေဘးကညႇပ္ေပၚ ကၽြန္ေတာ္ခုန္တက္လိုက္တယ္။
"ေဖာင္း......"
ခါးရိုးက်ဳိးသံကို ကၽြန္ေတာ္ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ၾကားလိုက္ရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ မနာဘူး.. ကၽြန္ေတာ္ မနာဘူး.... ကၽြန္ေတာ္ မနာဘူး.. ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းမွ မနာဘူး.....
သူ႔မ်က္ႏွာကို နမ္းရႈံ႔ရင္း အသံတိုးတိုးေလးနဲ႔ သူ႔ကိုေျပာခ်င္တဲ့ ေနာက္ဆံုးစကားတစ္ခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
"ရွင္မရယ္.. တကယ္လို႔ ေနာင္ဘဝသာရွိမယ္ဆိုရင္ ၾကြက္ကေလးႏွစ္ေကာင္ပဲ ငါတို႔လုပ္ပါရေစ။ ထံုထံုအအနဲ႔ အခ်င္းခ်င္းခ်စ္ၾကၿပီး ရိုးရုိးရွင္းရွင္းနဲ႔ ဘဝကိုျဖတ္ေက်ာ္ၾကမယ္။ ႏွင္းေတြက်ေနပါေစ ျမက္ေျခာက္ပံုထဲမွာ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးေနၿပီး ရွင္မကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဖက္ထားမယ္။ ေနာက္ၿပီး....ေနာက္ၿပီး.... ရွင္မ... ရွင္မရဲ႕ နားရြက္ကို ညင္ညင္သာသာ ကိုက္ကစားမယ္.........." 
Yangon (Rangoon) Time
0 comments:
Post a Comment