Saturday, May 12, 2012

အေဖ..ဆိုတာ



ေႏြေနပူကား ျပင္းလွေခ်၏။
ေႏြေနရဲ႕ ေန႔လယ္ခင္း ၁ နာရီ အခ်ိန္ဆိုရင္ကား ေျပာဖြယ္ရာ မရွိေခ်ေတာ့။ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာ ဝန္းက်င္မွာ တံလွ်ပ္တို႔က သိုင္းဝိုင္းကာ လႊမ္းျခံဳေနေလသည္။
ေျမေပၚက်ေနေသာ ေနေရာင္က ထိသမွ် အရာ အားလံုးကို ေလာင္ကၽြမ္းေတာ့ မတတ္ ပူေလွာင္လွေခ်၏။ ေ
က်းငွက္ တိရစာၦန္မ်ား အပါအဝင္ သတၱဝါ အားလံုးနီးပါးသည္ အရိပ္က်ရာ ေနရာမွာ ခိုေအာင္းကာ အနားယူေနၾကေလ၏။
ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုးကား တိတ္ဆိတ္၍ လူသူ လႈပ္ရွားမႈ ကင္းကာ ျငိမ္သက္ေနေလသည္။

ထိုသို႔ေသာ ပူေလာင္ကၽြမ္းေနေသာ အခ်ိန္မွာ ေနပူက်ဲက်ဲတြင္ မေနမနား လႈပ္ရွားေနသူ တစ္ေယာက္ ရွိေနေလ၏။
သူကား လွည္းျဖင့္ တိုက္လာေသာ ေကာက္ရိုးထံုးမ်ားကို အိမ္ေနာက္ဘက္မွ စပါးက်ီေဘး ေကာက္ရိုးထံုးမ်ား ထားရာ ေနရာကို သယ္ကာ ထပ္၍ ထပ္၍ တင္ေနေလသည္။
သူ၏ ကိုယ္သည္ ေန၏ အပူရွိန္ေၾကာင့္ ေခၽြးမ်ား ျပိဳက္ျပိဳက္က်ေန၏။ သို႔ေသာ္ သူ၏ လႈပ္ရွားမႈက ရပ္နားသည္ ဟူ၍ မရွိ။
ျခံဝန္း အျပင္မွာ လွည္းလမ္းေၾကာင္းေပၚတြင္ ရပ္ထားေသာ လွည္းေပၚမွ ေကာက္လိႈင္းထံုးမ်ားကို သယ္ယူကာ အိမ္ေနာက္သို႔ သယ္ယူလ်က္ပင္ ျဖစ္၏။

“ ေမာင္စိုး . . . ”

ေကာက္လိႈင္းထံုး သယ္ရန္ လွည္းဆီသို႔ သြားေနေသာ ထိုသူက အသံၾကားရာသို႔ လွည့္ၾကည့္ကာ ျပန္ထူးေလ၏။

“ ဗ်ာ . . အဘ ”

“ ခဏ နားလိုက္ပါဦးလား ငါ့သားရယ္။ ေနက ျပင္းက ျပင္းပါဘိသနဲ႔။ ”

“ ညေန ဟိုဘက္ရြာမွာ ထင္းသြားတိုက္ရဦးမယ္ အဘရဲ႕။ ဒါေၾကာင့္ အခု ေကာက္လိႈင္းထံုးေတြ မသယ္ထားရင္ သယ္ဖို႔ အခ်ိန္ရမွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ”

“ ဒါေတာ့ ဒါေပါ့ ငါ့သားရာ။ ေနက လႊတ္ပူတယ္ဟ။ ခဏေလး နားလိုက္ပါဦးလား။ ”

“ ဟုတ္ကဲ့ . . . ဒါနဲ႔ ဖိုးသားေရာ အဘ ”

“ မင္းသားက အိပ္ေနပါတယ္ကြာ။ ေနျပင္းေတာ့ ကေလးေတြလည္း ႏံုးျပီးေတာ့ အိပ္ၾကတာေပါ႔။ ”

“ ေနေရာ ေကာင္းရဲ႕လား အဘ ”

“ ေကာင္းပါတယ္ကြာ။ ကေလး ပီပီ ေန႔လည္ ေန႔ခင္း အိပ္တာပါကြ ”

“ ေၾသာ္ . . ဟုတ္ . . ”

ေမာင္စိုး . . . ေျပာလည္း ေျပာ ၊ က်န္ေနေသာ ေကာက္လိႈင္းထံုးမ်ားကို သယ္ရန္ လွည္းဆီသို႔ ဦးတည္ လိုက္ျပန္၏။

“ ခဏ နားစမ္းပါဦး ဆိုမွ ငါ့သားရာ ”

“ ေနေစာင္းသြားမွ ဆိုရင္ ဟိုဘက္ ရြာကို သြားရင္ မမွီမွာ စိုးလို႔ပါ အဘရာ။ ”

“ ဒါဆိုလည္း ခဏေလး နားျပီး အဖန္ေရေလး ေသာက္ဦးဟ ၊ ထန္းလ်က္ခဲေလးလည္း ရွိတယ္။ ေနက အရမ္းျပင္းတယ္ကြ။ ”

ထပ္ျငင္းေနရင္ အဘဆီက စကားသံက ထပ္ထြက္လာမွာ စိုး၍
ေမာင္စိုး အိမ္တံစက္ျမိတ္သို႔ ဝင္ကာ ေၾကြရည္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း သုတ္ထားေသာ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း ခြက္ထဲသို႔ အဖန္ရည္ကို ငွဲ႔ထည့္ကာ ဆတ္ခနဲ ေမာ့ေသာက္လိုက္၏။ အနားပဲ့ေနေသာ ပန္းကန္ျပားထဲမွ ထန္းလ်က္ တစ္ခဲကို ႏႈိက္ကာ ကြမ္းခ်ိဳးတက္ေနေသာ အံသြားျဖင့္ တစ္ခ်က္ကိုက္ကာ အပိုင္းၾကီး ႏွစ္ပိုင္းကြဲသြားမွ က်န္ထန္းလ်က္ခဲ အပိုင္းအားလံုးကို ပါးစပ္ထဲ ပစ္သြင္းလိုက္ေလသည္။

ေနာက္ထပ္ အဖန္ရည္ တစ္ခြက္ကို ငွဲ႔ေသာက္ျပီးေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္း လွည္းလမ္းေၾကာင္းမွာ ရပ္ထားေသာ လွည္းေပၚမွာ ေကာက္လိႈင္းထံုးမ်ားကို လွမ္းၾကည့္ရင္း သယ္ဖို႔ လွည့္လိုက္ခ်ိန္မွာပဲ . . .

“ အင့္ . . . အ . . . ဝါး . . . ”

အိမ္ထုပ္တန္းမွာ ၾကိဳးျဖင့္ တုပ္ခ်ည္ေႏွာင္ကာ ဆင္ထားေသာ ပုခက္ထဲမွ လႈပ္ရွားမႈ ျဖစ္ေပၚလာျပီး သူ႔သားေလးဆီမွ ငိုသံ သဲ့သဲ့ကို ၾကားလိုက္ရေလ၏။
ေကာက္လိႈင္းထံုးမ်ား ရွိရာ လွည္းဆီသို႔ သြားမည့္ သူ႕ေျခလွမ္းမ်ားက
ခ်က္ခ်င္း လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းကာ အိမ္ေပၚသို႔ ေျခတစ္ဘက္ တက္ျပီးသား ျဖစ္သြား၏။ သို႔ေသာ္ သူ႕သားေလးကို သူ႕အဘက ပုခက္ထဲမွ လွမ္းခ်ီကာ ေပြ႕ယူထားျပီး ျဖစ္၏။ သူ႕သားေလးကလည္း ငိုေနျခင္း မရွိ။
အခုနက ႏိုးႏိုးခ်င္းမို႔ အသံျပဳျခင္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ အိပ္ေရး မဝေသး၍ ထင္သည္။ မ်က္ႏွာက သိပ္ေတာ့ ၾကည္လင္ျခင္း မရွိေပ။

“ အဘ . . . က်ဳပ္သားေလး ဘာျဖစ္လို႔လဲ မသိဘူး။ ေနမ်ား မေကာင္းဘူးလား ၊ မွန္းစမ္းပါဦး။ ”

သူ႕အဘ လက္ထဲမွ သူ႕ကေလးကို စမ္းဖို႔ လက္အျပင္မွာ သူ႕အဘက ေနာက္သို႔ ရို႕လိုက္ျပီး . . .

“ ေနစမ္းပါ . . ငါ့သားရာ။ ေနျပင္းလြန္းလို႔ ႏိုးလာတာပါကြ။ မင္း လက္ အေပၾကီးနဲ႔ ကေလးကို မကိုင္စမ္းပါနဲ႔။ ေကာက္ရိုးအေမႊးေတြနဲ႔ ကေလး ယားကုန္ပါ႔မယ္။ ”

ေကာက္ရိုးမွ အေမႊးလို႔ ေခၚေသာ ေကာက္ပင္မွ အစူးေလးေတြက သာမာန္ လူၾကီးကို ဘာမွ မျဖစ္ေစႏိုင္ေသာ္လည္း ကေလးေတြရဲ႕ အသားႏုႏုေလး အတြက္ေတာ့ ယားယံေစမွာ အမွန္ ျဖစ္၏။ အတင္းအၾကပ္ တားျမစ္သံ မဟုတ္ေသာ္လည္း ထိုစကားက အလြန္ထိေရာက္ေလ၏။ ကေလးဆီသို႔ လက္လွမ္းကာ တိုးကပ္လာေသာ ေမာင္စိုး ခ်က္ခ်င္းပင္ ကေလးနဲ႔ ေဝးရာသို႔ ႏွစ္လွမ္းေက်ာ္မွ် ဆုတ္သြားမိေလ၏။

“ အိပ္ေရး မဝေသးဘူး ထင္တယ္ အဘ။ ျပန္သိပ္လိုက္ပါလား။ ”

“ ငါ မင္းကိုေတာင္မွ ဒီေလာက္ ၾကီးလာေအာင္ ေမြးလာတာပါ ငါ့သားရာ။ ေနျပင္းလို႔ ႏိုးလာတာပါ။
ေရတုိက္ျပီး ျပန္သိပ္ရင္ အိပ္ပါတယ္။

မင္းသာ ေနျပင္းထဲမွာ “ ငရဲက လာသူ ျပာပူမေၾကာက္ ” ဆိုသလို ေကာက္လိႈင္းေတြ သယ္ေနတာ။ ခဏနားျပီး ေနနည္းနည္းေစာင္းမွ လုပ္ရင္လည္း ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးကြာ။ ”

“ ညေန ဟိုဘက္ ရြာမွာ ထင္းစည္းေတြ တိုက္ရဦးမွာမို႔လို႔ပါ အဘရာ ”

ေျပာလည္း ေျပာ ၊ သူ႕သားကို စိတ္မခ်သလို တစ္ခ်က္လွမ္း ၾကည့္ရင္း ေမာင္စိုး အိမ္ေပၚမွ ဆင္းသြားကာ လွည္းလမ္းေပၚမွာ ရပ္ထားေသာ သူ႕လွည္းဆီသို႔ ျပန္သြားကာ ေကာက္လိႈင္းထံုးတစ္ထံုးကို လွမ္းမလိုက္ျပီး ပုခံုးေပၚသို႔ တင္ကာ အိမ္ေနာက္ဘက္သို႔ ဝင္သြားျပန္၏။ သူ ျပန္ထြက္လာေတာ့ သူ႕ရဲ႕ သားေလးကို ေပြ႕ထားရင္း အိမ္ေပါက္ဝမွာ ထိုင္ေနေသာ သူ႕အဘကို ျမင္ရ၏။ သိပ္မၾကည္လင္ေသးေသာ မ်က္ႏွာနဲ႔ သူ႕သားကို ေတြ႕ရျပန္သည္။

“ ငါ့သားၾကီး . . . ႏိုးျပီလား။ ျပန္အိပ္ဦးေလကြာ။ ”

သူ႕ရဲ႕ အသံၾကားေတာ့ စိတ္မၾကည္လင္ေသးလို႔ မႈန္ကုပ္ကုပ္ မ်က္ႏွာနဲ႔ သူ႕သားက တစ္ခ်က္ လွစ္ခနဲ သူ႕ကို ၾကည့္ကာ ျပံဳးျပေလ၏။ ထိုသုိ႔ေသာ အျပံဳးက ေမာင္စိုး အတြက္ ခြန္အား တစ္ရပ္ ျဖစ္ေလသည္။ သူ႕သားကို ေခ်ာ့ျမဴရင္း လွည္းလမ္းေပၚမွာ ေကာက္လိႈင္းမ်ား တင္ထားေသာ လွည္းဆီသို႔ ဦးတည္ကာ သြားျပန္ေလ၏။ လွည္း အနီးကို ေရာက္ေတာ့ ေကာက္လိႈင္းထံုး တစ္ထံုးကို လွမ္းပင့္ယူလိုက္ျပီး ပုခံုးေပၚကို တင္ကာ ထမ္းလာခဲ့ျပန္သည္။

ေကာက္လိႈင္းထံုးကို ထမ္း၍ ငိုက္စိုက္စိုက္ လွမ္းေလွ်ာက္လာရင္း သူ ျခံဝန္းဝသို႔ အေရာက္ သူ႕ရဲ႕ မ်က္လံုး အစံု ျပဴးက်ယ္သြားေလ၏။ သူ ထမ္းယူလာေသာ ပုခံုးေပၚမွ ေကာက္လိႈင္းထံုးကို ေျမျပင္ေပၚသို႔ ျဖစ္သလို ပစ္ခ်ကာ အိမ္ဘက္ဆီသို႔ ဂမူးရွဴးထိုး ေျပးလာေလေတာ့သည္။ သူ၏ ပါးစပ္မွလည္း . . .

“ အဘ . . . အဘ . . . ဘယ္ေရာက္သြားျပီလဲ။ က်ဳပ္သားကို ဘာလို႔ ေနပူေနတဲ့ ကြပ္ပစ္ေပၚမွာ ထားျပီး ဘယ္ေရာက္သြားတာတုန္း။ ”

သူက ထိုသို႔ ေအာ္ဟစ္ေျပးလာကာ အိမ္ေရွ႕ ကြပ္ပစ္ေပၚမွ သူ႕ကေလးကို ဆတ္ခနဲ လွမ္းယူကာ ေပြ႕ခ်ီလိုက္ေလ၏။ ထိုအခ်ိန္မွ သူ႕အဘက အိမ္ထဲမွ ဘာမွ မျဖစ္သလို ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားတြင္ အျပံဳးတစ္ခုကို တပ္ဆင္ရင္း ခပ္ေအးေအး ထြက္လာေလ၏။ သူ၏ အဘက ေအးေဆးေနသေလာက္ သူကေတာ့ ေနပူစပ္ခါးမွာ ေကာက္လိႈင္းထံုး ထမ္းေနတာထက္ ပို၍ ပူေလာင္သလို ခံစားေနရ၏။

“ အဘ. . . အဘဗ်ာ။ က်ဴပ္သားကို ဘာလို႔ ေနပူေနတဲ့ ကြပ္ပစ္မွာ ထားျပီး အိမ္ထဲ ဝင္သြားရတာလဲ။ ”

“ ဟ . . ေကာင္ရ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲကြ။ ဒီေနပူေလာက္နဲ႔ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးဟ။ ”

သူ႕အဘကား လြန္စြာမွ ေအးေဆးစြာ ေျဖၾကားေလ၏။ သို႔ေသာ္ သူကား မေအးေဆးႏိုင္ေခ်။

“ ေနဒီေလာက္ ျပင္းေနတာ အဘရာ။ က်ဳပ္သား ဖ်ားနာကုန္မေပါ႔ဗ်ာ။ ”

“ ဒီေလာက္နဲ႔ မင္းက ဘာလို႔ စိတ္ေတြ ပူေနတာလဲကြ ၊ ”

“ အာ . . အဘရာ။ ပူရတာေပါ႔ဗ်။ ”

“ ငါက မင္းထက္ နားလည္ပါတယ္။ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးဟ။ ငါေတာင္မွ ဒီေလာက္ စိတ္မပူဘူး။ ”

“ အဘကေတာ့ ဘယ္စိတ္ပူမလဲ ၊ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္ကေတာ့ က်ဳပ္သား အတြက္ စိတ္ပူတာေပါ႔ဗ်။ ”

သူက စိတ္ဆိုး မာန္ဆိုးျဖင့္ သူ႕အဘကို လွမ္းေျပာခ်ိန္မွ သူ႕အဘရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွာ အျပံဳးတစ္ပြင့္ ျဖစ္ေပၚလာေလ၏။ ျပီးေတာ့ သူ႕ကို ႏုညံ့စြာၾကည့္ရင္း . . .

“ ေအး . . . မင္း မွတ္ထား။ မင္းက မင္းသားကို စိတ္ပူသလို ၊ ငါကလည္း ငါ့သား ျဖစ္တဲ့ မင္းကို စိတ္ပူတာပဲကြ။ ဒါေၾကာင့္ ေနပူထဲမွာ မင္း ေကာက္လိႈင္းေတြ ထမ္းေနတာကို နားဖို႔ ေျပာေနတာေပါ႔။ ”

သူ႕ရဲ႕ စိတ္ထဲမွ ေဒါသေတြ ၊ အျပင္မွာ တိုက္ခတ္ေနတဲ့ ေလပူေတြ ၊ ျပင္းျပေနတဲ့ ေနရွိန္ေတြ အားလံုး တိတ္ဆိတ္သြားကာ အရာရာဟာ ေအးခ်မ္းသြားသလို ခံစားလိုက္ရ၏။ မိဘေမတၱာ ဆိုတာ စိမ့္စမ္းေရပမာ ေအးခ်မ္းလွေပစြ မဟုတ္ပါလား။

(“ ကိုေဇာ္ ”.. www.zaw357.net ” ) မွကူးယူတင္ျပသည္...

0 comments:

Post a Comment

တြဲလက္မ်ား ပညာေရးကူညီမႈအသင္းမွ လာေရာက္လည္ပတ္သူမ်ား အားလံုးကုိ ေႏြးေထြးစြာႀကိဳဆုိပါတယ္၊ေဝဖန္အႀကံေပးျခင္းမ်ားကုိလဲ စြမ္းႏုိင္တဲ့ဘက္က ကူညီေျပာေပးၾကေစလိုပါတယ္။

လာေရာက္လည္ပတ္သူအားလံုး ကုိယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ႕ၾကပါေစ " မိမိတုိ႔၏ ဦးေခါင္းကို အေပၚသို႕ ေမာ့ၾကည့္မေနဘဲ မိမိတုိ႕၏ ေအာက္ရွိ သူမ်ားကုိ ငုံ႕ၾကည့္ျခင္းျဖင့္ စာနာကူညီပါ။ ၎သည္ မြန္ျမတ္သည့္ ပရပာိတလုပ္ငန္းပါ။"