(ကြယ္လြန္ခဲ႔ၿပီျဖစ္တဲ႔..မႏၱေလးၿမိဳ႕..စာေရးဆရာမႀကီး..
အေမ..လူထုေဒၚအမာ..ေရးခဲ႔ဖူးတဲ႔..ေဆာင္းပါးေလးတစ္ပုဒ္ကို..
ျပန္လည္မွ်ေ၀ျခင္းျဖစ္ပါတယ္…ခင္ဗ်ာ..)
ဒီေခါင္းစဥ္ကိုဖတ္လိုက္ေတာ့..ဆရာေတာ္၊သံဃာေတာ္မ်ားက..
ေဒၚအမာလည္း ခင္ပြန္းအနိစၥေရာက္တာနဲ႔ စိတ္မ်ားကေတာက္ကတက္ျဖစ္ေန႐ွာထင္ပါရဲ႕
လို႔ကၽြန္မကိုသနားေနၾကမလားမသိပါ။
"ဘုန္းဘုန္း တာ့-တာ" ဆိုတဲ့အသံမ်ိဳး မၾကာမၾကာ ၾကားရလြန္းလို႔ နားကေလာ..တာနဲ႔ ဒီေခါင္းကို တပ္လိုက္မိတာပါ။ ကၽြန္မတို႔ဆီမွာ ကေလးငယ္ေတြကို လူႀကီးမိဘေတြက ဘယ္သူျပန္ခါနီးမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္"တာ့-တာ"လို႔ႏႈတ္ဆက္လိုက္ဆိုၿပီးလက္ျပခိုင္းေနၾကပါတယ္။
ၿမိဳ႔ေပၚတင္လားဆိုေတာ့လည္းမဟုတ္ေသးဘူး။ဒီ“တာ့တာ”ကေတာႀကိဳအံုၾကားအထိပ်ံ႔ႏွ႔ံဆင္းသက္လို႔ ေနပါတယ္။
ဒါကို ေထာက္ျခင္းအားျဖင့္ ကၽြန္မတို႔မွာ ျပန္ခါနီးႏႈတ္ဆက္စကား တခု မ႐ွိမျဖစ္၊ အပူတျပင္း လိုအပ္ေနတဲ့ပံုပါပဲ။လိုသမွမဟားဒယားမို႔ကိုယ့္မွာလည္းမ႐ွိေလေတာ့သူမ်ားဟာကို အတင္းဆြဲယူသံုးထားရတဲ့သေဘာမ်ိဳးျဖစ္ေနပါၿပီ။
"တာ့-တာ" ဆိုတာ ဘယ္လူမ်ိဳးက သံုးစြဲတဲ့ စကား၊ ဘာအဓိပၸါယ္႐ွိတယ္ဆိုတာကို ဇစ္ဇစ္ျမစ္ျမစ္ သိၾကတာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏို႔ေပမယ့္ လက္ကေလးလႈပ္ျပၿပီး ေတြ႔ကရာလူကို "တာ့-တာ" ေနၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ကမ်ား ကဲသထက္ကဲၿပီး "ဘိုင့္ဘိုင္- တာ့တာ-ခ်ဲရီးယို" အထိ လုပ္ေနၾကေလရဲ႔။
ကၽြန္မတို႔ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အိမ္တအိမ္က ျပန္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ အေမကသင္တာ လူႀကီးေတြကို "ဦးတင္ပါေသးရဲ႕" ……လို႔ ေျပာၿပီး ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရမယ္တဲ့။
နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့…."ကၽြန္မကိုခြင့္ျပဳပါဦး"…..လို႔ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္…..ေတာ္ေတာ္ႀကီးလာျပန္ေတာ့…. "ျပန္ပါဦးမယ္ေနာ္"…. လို႔ ေျပာရတယ္။
ဒါ ျမန္မာ့ ႏႈတ္ဆက္နည္း ျဖစ္မွာပါပဲ။
ခုေခတ္လို လက္ကေလးျပၿပီး "တာ့-တာ" လို႔ ဆိုမိရင္ အေမက လက္မ်ား ပုတ္ခ်မလား မသိဘူး။ ၿပီးေတာ့"ဘာလဲညည္းတို႔စကားကတာတယ္ဆိုတာေကာင္းမွတ္လို႔လူထဲသံုးေနရတာလား"လို႔
ေငါက္မွာအမွန္ပါပဲ။
ျမန္မာစကားက လူေပၚစ အဆင့္မ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။ ႂကြယ္၀ပါတယ္။ ေ၀ါဟာရ မဆင္းရဲပါဘူး။ လူၾကည့္ၿပီး အသက္နဲ႔အလိုက္ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔အလိုက္ သံုးႏႈန္းေျပာဆိုရတဲ့ စကားမ်ိဳးပါ။ ဒီလိုယဥ္ေက်းမႈဟာ လူမ်ိဳးတိုင္းမွာေတာင္ မ႐ွိပါဘူး။ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ သမနိ ႐ွည္လွတယ္ဆိုတဲ့ တ႐ုတ္တို႔လိုလူမ်ိဳးအခ်ိဳ႕မွာသာ႐ွိတာပါ။
အေဖလုပ္တဲ့ လူအေပၚကို ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ႀကီး မေက်လည္ေပမယ့္ "မင္းကလဲကြာ" လို႔ ျမန္မာစကားက ေျပာလို႔ မရပါဘူး။ "ခင္ဗ်ားႀကီးကလဲဗ်ာ" လို႔ ေျပာမိရင္ေတာင္ "အေဖကို ခင္ဗ်ားလံုးႀကီး ႐ိုက္ေျပာတာ ႐ိုင္းလိုက္တာ" လို႔ ဆိုပါေသးတယ္။ "ယူကလဲ ဂြက်လိုက္တာ" လို႔ ေျပာခ်င္လို႔လဲ မျဖစ္ပါဘူး။ "အေဖကလဲ အေဖရာ" ဆိုတာမ်ိဳးကို အလြန္ဆံုးေျပာရတာပါ။ ျမန္မာမွာ ကိုယ္က ေျပာခ်င္တဲ့လူနဲ႔ တန္ရာေ၀ါဟာရကို ေ႐ြးၿပီး သံုးစြဲရပါတယ္။ ဒါဟာ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈပဲ။
ခုေတာ့ ရည္းစားလည္း "တာ့-တာ"၊ သူငယ္ခ်င္းလည္း "တာ့-တာ"၊ ဘုန္းႀကီးရဟန္း လည္း "တာ့-တာ"တဲ့။..
ဘယ္လိုမ်ားျဖစ္ေနၾကတယ္မသိပါဘူး။
ကၽြန္မတို႔ မိုးကုတ္သြားလည္ၾကေတာ့ မိတ္ေဆြေတြကို ျပန္ပါ့မယ္လို႔ ႏႈတ္ဆက္တဲ့အခါ
အိမ္တိုင္းက ျပန္ႏႈတ္ဆက္တဲ့စကားက
"ျဖည္းျဖည္း ျပန္ပါ႐ွင္" ….တဲ့။
ဒါဟာ ျပန္ခါနီး လူကို မိုးကုတ္က ႏႈတ္ဆက္တဲ့ စကားပါ။
မိုးကုတ္မွာ လမ္းေတြက ေျမျပင္လမ္း မဟုတ္ဘူး။ အတက္အဆင္း၊ အေကြ႔အေကာက္ေတြ၊ ကားနဲ႔ ခရီးသြားရတာ။ ကားအျမန္ေမာင္းရင္ အသက္အႏၱရာယ္နဲ႔ ေတြ႔ရတာ၊ ေတြ႔ေပါင္းလည္း မေရမတြက္ႏိုင္ဘူး။
ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ဆီမွာ ခြဲခါနီး ႏႈတ္ဆက္တဲ့ လူတိုင္းကို "ျဖည္းျဖည္းပဲျပန္ပါ" လို႔ ႏႈတ္ဆက္မွာ မွာတာထင္ပါရဲ႔။
ေစတနာ က႐ုဏာအျပည့္နဲ႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တဲ့ စကားမို႔ ၾကားရသူရဲ႔ နားထဲမွာ ခ်မ္းေျမ့ၾကည္ႏူး လိုက္တာ။
"တာ့-တာ"…နဲ႔မကြာလား။
ျမန္မာမွာႏႈတ္ဆက္စကားေတြႂကြယ္ႂကြယ္၀၀႐ွိၿပီးသားပါ။
(လူထုေဒၚအမာ…..ေသာင္းေျပာင္းေထြလာမဂၢဇင္း၊တြဲ၁၈၊အမွတ္၈၊၁၉၈၃ဧၿပီလထုတ္..
မွျပန္လည္ကူးယူေ၀မွ်ပါသည္.
Yangon (Rangoon) Time
0 comments:
Post a Comment