က်ီးကန္းငွက္ႏွင့္ ေလလြင့္ေနေသာ အေတြးမ်ား

က်ေနာ္ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ စီဒီစီ အထက္တန္းေက်ာင္းသို႔ ဆရာတေယာက္အျဖစ္ မ၀င္ေရာက္မီကာလက အခ်ိန္မ်ားသည္ က်ေနာ့္ဘ၀၏ေမွာင္မိုက္ေသာ ကာလမ်ားဟုဆိုရေပမည္။
မဲေဆာက္ၿမိဳ႕တြင္ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ကို လာေလွ်ာက္ရင္း မိတ္ေဆြတဦး၏ရုံးတြင္ ႏွစ္လခန္႔ ေသာင္တင္ေနခဲ့ပါသည္။ မဲေဆာက္ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းေ၀းေသာ ေက်းလက္တြင္ ေနထိုင္ရသည့္အတြက္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လိုက ထြက္၍ရေပသည္။ က်ေနာ္မိတ္ေဆြ၏ရုံးမွ မိနစ္ ၃၀ ခန္႔ေလွ်ာက္သြားလွ်င္ အရိပ္ေကာင္းလွသည့္ သစ္ေတာအုပ္ေလးတခုသို႔ ေရာက္သည္။
ယင္းသစ္ေတာအုပ္ေလးသည္ကား က်ေနာ့္အတြက္ ေႏြ၏ပူျပင္းေသာဒဏ္ႏွင့္ ေလာကဓံတို႔၏ ပူေလာင္ေသာအပူမီးကို ၿငိမ္းေအးေစေသာေနရာတခု ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ညေန ေနညိဳခ်ိန္တြင္ တဦးတည္းလမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္း သစ္ေတာအုပ္ေလးတြင္ နားကာ မိမိအနာဂတ္ကို လမ္းေမွ်ာ္ရည္ေရာ္ရင္း စိတ္ကူးမ်ားျဖင့္ ျပင္ဆင္ေနေသာ အခ်ိန္လည္း ျဖစ္ေပသည္။
ေနာက္မွ က်ေနာ္သတိထားမိလာသည္မွာ က်ေနာ္ေန႔တိုင္းလိုလိုေရာက္ေနေသာ အရိပ္ေကာင္းေကာင္း သစ္ေတာအုပ္ေလးေနရာကား က်ေနာ္တဦးတည္းသာမဟုတ္ဘဲ က်ီးကန္းမ်ား၏ နားခိုရာလည္း ျဖစ္ေနေပသည္။
တေန႔တြင္ က်ေနာ္လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္း ထိုသစ္ေတာအုပ္ေလးသို႔မေရာက္မီ ခပ္ေ၀းေ၀းကပင္ က်ီးကန္းတို႔၏ အသံကို ၾကားေနရသည္။ ေန႔တိုင္းကဲ့သို႔ တေကာင္စႏွစ္ေကာင္စ ေအာ္ျမည္ေနျခင္းမဟုတ္ဘဲ အုပ္လိုက္ ေအာ္ေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။
က်ေနာ္သည္ စိတ္၀င္စားေသာ ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ သစ္ေတာအုပ္သို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာခဲ့မိသည္။ သစ္ေတာအုပ္သို႔အေရာက္တြင္ကား အျခားငွက္တေကာင္ကို က်ီးကန္းအုပ္ႀကီးက ၀ိုင္း၀န္းထိုးဆိတ္ ေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အထုိးဆိတ္ခံ ငွက္ႀကီးမွာ အေကာင္က ခပ္ထြားထြားႀကီးမို႔ ထိုးဆိတ္တိုက္ခိုက္ေနရသည့္ က်ီးကန္းတို႔၏သတၱိမွာလည္း မ၀ံမရဲ ျဖစ္ေနေလသည္။
ထိုအမ်ိဳးအမည္မသိ ငွက္ႀကီးကလည္း အစမွာေတာ့ ခပ္တည္တည္ပင္။ သို႔ေသာ္ က်ီကန္းတို႔၏ နားမခံသာေအာင္ တေၾကာ္ေၾကာ္ ေအာ္ေနမႈမ်ားႏွင့္ အုပ္လုိက္ႀကီး တိုက္စစ္ဆင္ထိုးဆိတ္ရန္ ခ်ီတက္လာမႈမ်ားကို ေၾကာက္ရြံ႕၍လားမသိ၊ ငွက္ႀကီးမွာ ေ၀းရာသို႔ပ်ံတက္ ေျပးထြက္သြားခဲ့သည္။ ငွက္ႀကီးအေ၀းကို ေရာက္သြားမွ ကိုေရႊက်ီးကန္းတို႔သည္လည္း ယခင္လို ပိုေနၿမဲက်ားေနၿမဲ ျပန္ျဖစ္သြားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုျဖစ္ရပ္အၿပီး မိုးမခ်ဳပ္မီအခ်ိန္ေလးမွာေတာ့ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ၏ အိမ္သို႔ ေျခဦးျပန္လွည့္လာခဲ့သည္။
ေနာက္တေန႔ နံနက္ပိုင္းတြင္လည္း ဟင္းရြက္မ်ားခူးရန္ စိတ္ကူးျဖင့္ အျပင္ကိုထြက္လာေသာ က်ေနာ္သည္ ထိုသစ္ေတာအုပ္နားကို ေရာက္ခဲ့ျပန္ပါသည္။ ထိုအခါက်မွ က်ီးကန္းတို႔ဓေလ့မွာကား ထူးဆန္းေလစြဟု ေအာက္ေမ့မိပါေတာ့သည္။ က်ေနာ္သည္ အတန္အသင့္ တို႔စရာဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ား ရရွိသြားၿပီျဖစ္သည့္အတြက္ က်ီးကန္းတို႔၏ ဓေလ့ကို ေလ့လာေနမိျခင္း ျဖစ္သည္။
ၾကည့္။ မေန႔ကလိုမ်ိဳး မ်ိဳးမတူေသာငွက္ႀကီးကို ထိုးဆိတ္စဥ္တုန္းကကဲ့သို႔ အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း အသံမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ တကြၽက္ကြၽက္ေအာ္ျမည္ကာ အခ်င္းခ်င္း ထိုးဆိတ္ေနၾကသည္ကို ထူးဆန္းစြာ က်ေနာ္ေတြ႔ျမင္ေနရေလသည္။ အေကာင္အေရအတြက္ ၂၀ ေက်ာ္မွ်သာ ရွိပုံရေသာ က်ီးကန္းအုပ္သည္ အခ်င္းခ်င္း ထိုးဆိတ္မႈမ်ားျဖင့္ မည္သည့္ က်ီးကန္းမွ ေအးခ်မ္းစြာ မေနရဘဲ ကြ်က္ကြ်က္ညံကာ ပြဲပ်က္ေနသည္ကို ထူးထူးဆန္းဆန္း ေတြ႔ရွိရေလသည္။
က်ေနာ္သည္ ယခင္က က်ီးကန္းဆိုသည္မွာ ငွက္တမ်ိဳးသာ ျဖစ္သည္ဟု ခပ္ေပါ့ေပါ့ထင္ျမင္ခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ သည္ႏွစ္ရက္အတြင္း ေတြ႔ျမင္ရေသာ က်ီးကန္းတို႔၏ စရုိက္လကၡဏာကို သတိထားမိခဲ့ၿပီးေနာက္ က်ီးကန္းဆိုသည့္ ငွက္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ မိရိုးဖလာ အယူအဆတခုကိုပါ ျပန္ေျပာင္းစဥ္းစားလာရသည္။ အေတြးမ်ား၌လည္း သည္အေၾကာင္းက တစိမ့္စိမ့္ စီးနင္း၀င္လာေနခဲ့သည္။
က်ေနာ္သည္ ေက်းလက္ေတာရြာတြင္ ေမြးဖြာခဲ့သည့္အတြက္ ေတာဓေလ့၊ ေတာအယူမ်ားႏွင့္ ယဥ္ပါးခဲ့ရသူ ျဖစ္ပါသည္။ က်ေနာ္ငယ္စဥ္က စတုတၳတန္း အတန္းတင္စာေမးပြဲကို အထက္တန္းေက်ာင္းရွိသည့္ စနဲရြာတြင္ ေျဖဆိုၾကရသည္။ စနဲသည္ က်ေနာ့္ရြာႏွင့္ ေျခလ်င္ ၃ နာရီေက်ာ္ေလွ်ာက္ရေသာ အကြာအေ၀းတြင္ တည္ရွိသည္။
မွတ္မွတ္ရရ ငယ္ငယ္က က်ီးကန္းႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အယူအဆတခုကို သြားသတိရမိသည္။ အတန္းတင္ စာေမးပြဲ ေျဖဆိုရန္အတြက္ အထုတ္အပိုးမ်ားျဖင့္ ရြာမွအထြက္တြင္ ဘယ္ဆီက ပ်ံလာမွန္းမသိေသာ က်ီးကန္းႏွစ္ေကာင္သည္ က်ေနာ္တို႔သြားမည့္လမ္းတြင္ နားေနသည္ကို ေတြ႔ရသည့္အတြက္ က်ေနာ္၏ ခ်စ္လွစြာေသာအေမသည္ နိမိတ္မေကာင္းဟုဆိုကာ အိမ္ကိုျပန္ွလွည့္ခဲ့သည္။ ေနာက္တရက္မွ ငွက္မႏိုးမီအခ်ိန္ ရြာကထြက္လာခဲ့သည္ကို ျပန္သတိရမိသည္။
ေတာဓေလ့တြင္ က်ီးကန္းငွက္သည္ ေကာက္က်စ္သည့္ နိမိတ္ေဆာင္ေသာ အယူရွိသည္။ က်ီးကန္းငွက္သည္ နိမိတ္မေကာင္းေသာ သေဘာကိုေဆာင္သည္ ဟူေသာအယူမ်ား ရွိေနသည္ကိုသတိရမိသည္။
က်ေနာ္ ႏွစ္ရက္အတြင္း ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရေသာ က်ီးကန္းတို႔သည္ကား ရန္သူဟုထင္ရသူႏွင့္ ေတြ႔ေသာအခါတြင္ အုပ္စုလိုက္ ထိုးဆိတ္ကာကြယ္ခဲ့သည္။ ေနာက္တေန႔ ရန္သူမရွိေသာေန႔တြင္ကား ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း ထိုးဆိတ္ေနျပန္သည္ကို စိတ္မေကာင္းစြာ ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရသည္။ သို႔ႏွင့္ပင္ က်ေနာ္သည္ က်ီးကန္းႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကို စုစည္းရွာေဖြ ဖတ္ရႈမိေလသည္။ စိတ္၀င္စားဖြယ္ ပါတကားဟု ေတြးထင္မိသည္။
ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ ဗုဒၶစာေပလာ က်ီးကန္းငွက္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ အယူအဆမ်ားကိုပါ ေလ့လာျဖစ္ခဲ့သည္။ အျပင္ပန္းအေရာင္အားျဖင့္ အမည္း(အမဲ) ေရာင္ရွိေသာ က်ီးကန္းငွက္တုိ႔၏ ေအာ္သံသည္လည္း လူမ်ား၏ သမုတ္တိေနရာတြင္ မေကာင္းျခင္း သေဘာကို ေဆာင္ေၾကာင္းေတြ႔ရသည္။
က်မ္းဂန္အခ်ဳိ႕တြင္ က်ီးကန္း၏ ဂုဏ္ကို ေဖာ္ျပထားျခင္းကိုသာေတြ႔႔ရသည္။ “ဂုေယွ ေမထုနံ” စသည္ျဖင့္ က်ီးကန္းဂုဏ္ပုဒ္ကို ထုတ္ျပထားသည္။ က်ီးကန္းမ်ားသည္ အေဖာ္အေပါင္းႏွင့္ ေနၾကသည္။ အစားအစာေတြ႔ေသာအခါလည္း အေဖာ္အေပါင္းကို အသံျပဳၿပီးမွ စားၾကသည္။ ရန္သူကို ဆန္႔က်င္သည့္ ေနရာ၌လည္း တစုတေ၀း တညီတညႊတ္တည္း ဆန္႔က်င္ၾကသည္။ ေမထုန္ကိစၥ အရာမွာကား အလြန္လွ်ဳိ႕၀ွက္ၾကသည္။ က်ီးကန္း ေမထုန္အမႈျပဳသည္ကို မည္သူမွ် ျမင္ေတြ႔ဖူးျခင္းမရွိေပ။ ထို႔ေၾကာင့္က်မ္းဂန္မ်ားတြင္ ေလာကသမုတၱိမ်ားႏွင့္ ဆန္႔က်င္စြာ က်ီးကန္းက ဂုဏ္ရွိသူ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ 
သုိ႔ႏွင့္ ထိုေတာအုပ္သို႔ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ ရက္သတၱပတ္နီးပါးမွ် ၾကာခဲ့ၿပီးေနာက္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္း ေနာက္တႀကိမ္ ေရာက္ခဲ့ျပန္ပါသည္။ ယခုတေခါက္တြင္ကား ပိုမိုထူးကဲေသာ ျမင္ကြင္းမ်ားကို က်ေနာ္ေတြ႔ခဲ့ရျပန္ေလသည္။
က်ေနာ့္မ်က္ေမွာက္ရွိ က်ီးကန္းတို႔မွာကား က်မ္းဂန္စာေပအလာႏွင့္ မကိုက္ညီဘဲ တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ဟစ္ကာ အစာလုပြဲႀကီး က်င္းပေနၾကေလသည္။ မည္သည့္အရပ္က ရလာမွန္းမသိေသာ အသားတစ္တတုံးကို တေကာင္ေသာ က်ီးက ခ်ီယူလာစဥ္ အျခားက်ီးကန္းမ်ားက လုယူရန္ ႀကိဳးပမ္းထိုးဆိတ္ၾကသည္ကို ျမင္ေတြ႔ရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
အခ်င္းခ်င္း လုယက္ထိုးဆိတ္မႈေၾကာင့္ အသားတုံးေလးသည္ ေအာက္ကိုျပဳတ္က် သဲထဲေရာက္လိုက္၊ က်ီးကန္းမ်ားကထိုးသုတ္ ကိုက္ခ်ီလိုက္ႏွင့္ သံသရာခ်ာခ်ာလည္ေနပါေတာ့သည္။ အခ်င္းခ်င္းထိုးဆိတ္မႈေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕က်ီးကန္းငွက္မ်ားမွာ ႏႈတ္သီးမွ အရည္မ်ားပင္ ထြက္က်လာသည္ကို ေတြ႔ေနရသည္။
ယခင္ကဆိုလွ်င္လူႏွင့္ေပ ၅၀ မွ်ပင္ အကပ္မခံေသာ က်ီးကန္းတို႔သည္ ယခုေတာ့ ေမာပန္းႏြန္းနယ္မႈေၾကာင့္ လူသားတဦး ခ်ဥ္းကပ္လာသည္ကိုပင္ ဂရုမထားႏိုင္ဘဲ အေမာေဖာက္ကာ ေနေလေတာ့သည္။ ေလာဘေဇာ၊ ေဒါသေဇာ၊ ေမာဟေဇာတို႔သည္ က်ီးကန္းတို႔၏ကိုယ္ကို လြမ္းၿခဳံသြားၿပီျဖစ္ရာ မိမိတို႔အႏၱရာယ္ကိုပင္ ခမ်ာတို႔ ယခင္လိုမမႈႏိုင္ရွာေလေတာ့ၿပီ။
ရန္သူကို အုပ္လိုက္ ထိုးဆိတ္တတ္ေသာ က်ီးကန္းငွက္၊ ရန္သူမရွိေသာခ်ိန္တြင္လည္း ခ်ဳိေအးၾကည္ျမ ေတးဂီတ သီခ်င္းတို႔ကို ဖြဲ႔သီေတးမဆိုတတ္ဘဲ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းသာ ထိုးဆိတ္ေလ့ရွိေသာ က်ီးကန္းငွက္၊ ေဆြရင္း သားရင္း၏ အစားအစာကိုပင္ ၀င္ေရာက္လုယူတတ္သည့္ က်ီးကန္းငွက္တို႔၏ သဘာ၀သည္ကား အခ်ဳိ႕ေသာက်မ္းဂန္လာစာေပႏွင့္ ဖီလာဆန္႔က်င္ ျဖစ္ေနပါတကား ဟုက်ေနာ္ေတြးေတာမိရင္း ေန၀င္ရီတေရာအခ်ိန္ေလးတြင္ မိတ္ေဆြေကာင္းရွိရာ အိမ္ကို ေျခလွမ္း ခပ္စိတ္စိတ္လွမ္းရင္း ေလွ်ာက္ျပန္လာခဲ့ပါသည္။
တခုေသာေတာအုပ္မွ က်ီးကန္းငွက္တို႔ အျပဳအမူသည္ကား က်ေနာ့္၏ႏွလုံးအိမ္တြင္ အခ်ိန္ကာလတခုမွသည္ ေနာင္ က်ေနာ့္ဘ၀အစိတ္အပိုင္း မည္၍မည္မွ်ထိ စိုးမိုးေနမည္ကို က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ပင္ မသိႏိုင္ေတာ့သည္မွာ ဧကန္ပင္ ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
ေမာင္ရမၼာ

Posted in: အေထြေထြဗဟုသုတ