ရာဇ၀င္ ရွိပါတယ္

တခါက လူႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ တေယာက္က မ်က္စိမျမင္တဲ့သူ။ ဒါေပမယ့္ ဉာဏ္ေတာ့ရွိတယ္။ သူ႔နာမည္က ဖိုးဉာဏ္တဲ့၊ ေနာက္တေယာက္ေတာ့ ဗလေကာင္းေကာင္းနဲ႔ လူပဲ။ ဆိုးတာက သူက ဉာဏ္ေတာ့မရွိဘူး။ အဲ့ သူသိတာတခုေတာ့ ရွိတယ္။ အဲ့ဒါ ဖိုးဉာဏ္ကို ဆရာတင္ရမယ္ ဆိုတာပဲ။

သူ႔နာမည္ ဗလတဲ့။ သူတို႔က အတြဲေတာ့ ညီသား။ ဗလက ဖိုးဉာဏ္ကို ကုန္းပိုးၿပီး သြားတတ္သလို ဖိုးဉာဏ္ကေတာ့ ဗလ ေျပာတာ နားေထာင္ၿပီး ဆံုးျဖတ္ေပးတတ္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္လဲဆိုေတာ့ တခါက သူတို ညပိုင္းႀကီး ျပန္လာတာ ဗလက …

“ေဟ့့ေကာင္ ဖိုးဉာဏ္ ငါတို႔ဆီကို ခပ္လင္းလင္းဟာႀကီးႏွစ္ခု ေျပး၀င္လာတယ္”

ဖိုးဉာဏ္က စဥ္းစားၿပီး ...

“ဘယ္လိုဟာလဲဟ”
“ခပ္လင္းလင္းနဲ႔ အသံေတြလည္း ထြက္ေနတယ္ ႏွာမႈတ္သံႀကီးနဲ႔ ငါတို႔နဲ႔ေတာင္ အေတာ္နီးလာၿပီ”
“လင္းလည္း လင္းတယ္ အသံလည္း ထြက္ေနတယ္ ဟုတ္လား”
“ေအး ... ငါတို႔နဲ႔ေတာင္ သိပ္မကြာေတာ့ဘူး”
“ဘယ္လိုအသံလဲကြ”
“တတီတီ တပြမ္ပြမ္နဲ႔ကြ”
“ဟာ … မင္းအဘ … အဲ့ဒါ … ကားဟ… ေရွာင္ေရွာင္ …”

အေသအလဲ ေရွာင္လို႔ မတိုက္မိေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္လံုး လမ္းေဘးကို ဒိုင္ဗင္ပစ္လိုက္ရလို႔ အကြဲကြဲ အျပဲျပဲပဲ။ အဲ့လိုႏွစ္ေယာက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အေပးအယူေတာ့ ေျဖာင့္လို႔ ...။

အဲ့လိုနဲ႔ တေန႔ ...။ ညတညမွာ သူတို႔ အိမ္အျပန္မွာ အပင္ႀကီးတပင္ႀကီးေအာက္က ျဖတ္ျပန္ရတယ္။

အဲ့အပင္မွာ ညဂ်ဴတီက်တဲ့ သရဲတေကာင္ ေရာက္ေနတယ္။ သူ႔တာ၀န္က ဒီညမွာ ဒီအပင္ေအာက္ကို ျဖတ္တဲ့ လူႏွစ္ေယာက္ကို ေျခာက္ရမွာ။ တခါတည္း ႏွစ္ေယာက္ကိုေတြ႔ေတာ့ ပိုင္ၿပီေပါ့။ ပိုတဲ့အခ်ိန္ကို ဘီယာဆိုင္ ထိုင္မယ္၊ မာဆတ္ သြားမယ္ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ၀ုန္းကနဲ ခုန္ခ်ၿပီး သူ႔ရဲ႕ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ လက္ေတြကို ဆန္႔ထုတ္လိုက္တယ္။ ဗလက သူေရွ႕ေရာက္လာတဲ့ သရဲကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး …

“ဖိုးဉာဏ္ေရ ငါတို႔ေရွ႕ကို အျဖဴေရာင္အ၀တ္နဲ႔ လူတေယာက္ ေျခကားယား လက္ကားယား လုပ္ေနတယ္”
“ေဟ … ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ေနမွာပါကြာ။ သူတို႔ဖလားႀကီးေတာင္ ပါဦးမယ္ ”
“အျဖဴေရာင္အ၀တ္က အစုတ္စုတ္ အျပတ္ျပတ္နဲ႔ကြ”
“ေအာ္ ... ၀န္ထမ္းေနမွာေပါ့”
“ မ်က္လံုးျပဴးႀကီးနဲ႔ ဟ ”
“ေ၀ဖန္ေရးဆရာေနမွာဟ”
“လွ်ာကလည္း တေတာင္ေလာက္ ထြက္ေနတယ္”
“က်ဴရွင္ဆရာေနမွာ”

သူတို႔ေျပာေနတာေတြ ၾကားၿပီး ၾကာေတာ့ သရဲလဲစိတ္က မရွည္ေတာ့ဘူး။
“ဟိတ္လူေတြ ေၾကာက္ၾကေလဗ်ာ။ က်ဳပ္က တေစၦ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ေတြကို ေျခာက္ေနတာ”
“ဖိိုးဉာဏ္ေရ ငါတို႔ကို သူက တေစၧေျခာက္ေနတာတဲ့”
“အာ ... သူက သရဲဆိုတိုင္း ယံုလို႔မရဘူးကြ ဒီေခတ္ႀကီးက အလိမ္အညာေတြ မ်ားတယ္။ သူ႔မွာ ဘာအေထာက္အထားပါလဲ၊ ေမးၾကည့္ကြာ”

သရဲလည္း အေတာ္တင္းေနၿပီ။ ဒါနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ သရဲမွတ္ပံုတင္ကတ္ျပားကို ျပလိုက္တယ္။ သူ႔ဘ၀သက္တမ္းမွာ ဒီလိုကတ္ျပား ျပၿပီး ေျခာက္ရတဲ့ လူမ်ဳိးမေတြ႔ဖူးဘူး။ ဗလက မွတ္ပံုတင္ကို ၾကည့္ၿပီး ...

“ကတ္ျပားကေတာ့ ဟုတ္တယ္။ ပံုက ၀ါးေနတယ္ကြ”
“ပံုက ၀ါးတယ္ဆိုေတာ့ ယံုလို႔မရေသးဘူး။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ ကတ္ျပားကို ငါက ျမင္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ ဗလ ဒီေကာင္ ၾကည့္ရတာ မသကၤာစရာပဲကြ၊ ၾကာတယ္ကြာ ဒီေကာင္ကို မင္း ခ်ဳပ္ထားလိုက္စမ္းကြာ”

ဒါမ်ဳိးကေတာ့ ဗလတို႔ ဘာသြက္သလဲမေမးနဲ႔။ ခ်ဳပ္ထားလိုက္တာ သရဲခမ်ာ ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႔ မိပါေရာ။

“ေဟ့ … လူေတြ … က်ဳပ္က … သ … ရဲေနာ္ ... က်ဳပ္ … ကို္င္လိုက္ရမလား”
“ေအာင္မာ ... အခုထိ သရဲက တျပားသားမွ မေလွ်ာ့ေသးဘူး၊ ေအး ... မင္းကို ငါ ေမးမယ္၊ မင္း သရဲဆို သိရမယ္၊ လူဟာ ေသရင္ ဒြါရကိုးေပါက္က အသက္ထြက္တယ္လို႔ ဆိုတယ္၊ မင္းဟာ ေသဖူးတဲ့ သရဲဆိုေတာ့ သိရမယ္၊ ေျပာ မင္း ဘယ္အေပါက္က ထြက္သလဲ အသက္”

သရဲလည္း အေတာ္ညစ္သြားတယ္၊ ကိုယ့္ဟာကို ဘယ္က ထြက္မွန္းမသိဘူး။ ဒါနဲ႔ ရမ္းၿဖီးလိုက္တယ္။

“နား … နား … က … ထြက္တာ”

ဒီအခါ ဖိုးဉာဏ္က ေတာက္တခ်က္ ျပင္းျပင္းေခါက္ၿပီး ...

“လူရဲ႕ ျမင့္ျမတ္တဲ့ နား ႏွာေခါင္းက ထြက္ရင္ ေကာင္းတဲ့ဘံု ေရာက္တယ္ကြ။ ေဟ့ေကာင္ ဗလ ဒီေကာင္ လူလိမ္ကြ ခ်ကြာ”

ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ ဗလ သမလိုက္တာ သရဲ ေခြေခြေလး က်န္ခဲ့တယ္။

ဒီဇာတ္က ၿပီးမသြားခဲ့ဘူး။ တေစၦေလာကမွာ ဂယက္ထသြားတယ္။ သရဲေတြ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေမးၾကတယ္။ ငါတို႔က ဘာလဲ ဘာေတြလဲ ဘာေကာင္ေတြလဲ။ ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ကုန္တယ္။ တေစၦအႀကီးအကဲႀကီးကေတာ့ ေျပာရွာပါတယ္ …

“တို႔ေတြက သရဲေတြပါ သံသယမရွိၾကပါနဲ႔”

ဒါေပမယ့္ သူစကား ဘယ္သူမွ နားမေထာင္ၾကဘူး။ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးလည္း တဖြဖြေျပာရင္း သူ႔ဘ၀ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေသတမ္းစာမွာ မွာခဲ့တယ္။

မ်က္စိမျမင္တဲ့သူနဲ႔ ဉာဏ္နည္းတဲ့ သူေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မေျခာက္ပါနဲ႔တဲ့။

ခုခ်ိန္ထိ ဘယ္မ်က္မျမင္ ဘယ္အ႐ူးကိုမွ တေစၦေျခာက္တယ္လို႔ မၾကားမိတာ အမွန္ပါပဲ။

cupid boy

(from mail group)

Posted in: အေထြေထြဗဟုသုတ