စကၤာပူပညာေရး အေတြ႔အႀကံဳ (အပိုင္း ၁)

လြန္ခဲ့ေသာ အနွစ္ နွစ္ဆယ္ေက်ာ္တုန္းက စကၤာပူနိုင္ငံတြင္ အလယ္တန္းအဆင့္နွင့္အညီ Secondary School ကို က်မ တက္ျဖစ္ခဲ့သည္။ အဲဒီအခ်ိန္က စကၤာပူတြင္ ျမန္မာလူဦးေရ ခုလိုမမ်ားေသးတာက တေၾကာင္း၊ အစိုးရေက်ာင္းေတြမွာ နိုင္ငံျခားသား ေက်ာင္းသားဦးေရ မမ်ားေသးတာတို႔ေၾကာင့္ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္ရဖို႔ ခဲယဥ္းခဲ့သည္။ ၀င္ခြင့္စာေမးပြဲအတြက္ အဂၤလိပ္စာ၊ သခ်ၤာနွင့္ သိပၸံတို႔ကို ေျဖရသည္။
Secondary 1 (၇ တန္းနွင့္အညီ) မွာ က်မ စတက္ေတာ့၊ အခက္ခဲဆံုး ႏွင့္ အဓိကအက်ဆံုးဘာသာက အဂၤလိပ္စာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ စကၤာပူပညာေရးစနစ္တြင္ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားသာ သံုးေသာေၾကာင့္ အဂၤလိပ္လို ပိုင္နိုင္မွ တျခားဘာသာရပ္ေတြမွာလည္း နားလည္ေအာင္ သင္ယူနိုင္မွာ ျဖစ္သည္။
ျမန္မာနိုင္ငံမွာေနစဥ္ အထက္တန္းအဂၤလိပ္စာသင္ေသာ က်မအေမ၏ သင္ျပမႈေၾကာင့္ အဂၤလိပ္ဂရမ္မာပိုင္းမွာ အေျခခံေကာင္းခဲ့ေသာ္လည္း၊ Secondary 1 တြင္ က်မ ၾကံဳေတြ႔ရေသာ စာစီစာကံုးအေၾကာင္းအရာမ်ား၊ Reading Comprehension ေမးခြန္းစာပိုဒ္မ်ားက က်က္ေျဖလို႔ရတာမိ်ဳး မဟုတ္ခဲ့ေခ်။
“က်မ၏ ရည္မွန္းခ်က္” လို အဂၤလိပ္ စာစီစာကံုးမိ်ဳးသာ ေရးဖူးခဲ့ေသာ က်မအတြက္ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္လို စီကာပတ္ကံုး ေရးရေသာ စာစီစာကံုးမိ်ဳး၊ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားနွင့္ တင္ျပေဆြးေႏြးရေသာ စာစီစာကံုးမိ်ဳး၊ အနာဂတ္မွာ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ စိတ္ကူးနွင့္ ပံုေဖာ္ျပရေသာ စာစီစာကံုးမိ်ဳးေတြကို ေရးနိုင္ဖို႔ အမ်ားႀကီး ႀကိဳးစားခဲ့ရသည္။
အဂၤလိပ္စကားလံုးၾကြယ္ေအာင္ အဂၤလိပ္ အဘိဓာန္ကို တစ္ေန့ စာတစ္မ်က္နွာ က်က္ဖို႔ ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ အဲဒီနည္းလမ္းရဲ႕ ျပႆနာက စကားလံုးမ်ား၏ အဓိပၸါယ္ကိုသိေနေသာ္လည္း၊ ဘယ္လိုအေျခအေနမွာ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ သံုးရမယ္ဆိုတာ မသိ။ ေနာက္ပိုင္း အဲဒီနည္းလမ္းကိုရပ္ၿပီး၊ ေန႔စဥ္ထုတ္ သတင္းစာေတြဖတ္၊ အပတ္စဥ္ အဂၤလိပ္ ၀တၳဳတို ၊ ၀တၴရွည္ တအုပ္ေလာက္ အနည္းဆံုးဖတ္သည့္နည္းကို လုပ္ခဲ့သည္။ ဖတ္ထားတဲ့ထဲက စကားလံုးအသစ္ေတြ၏ အဓိပၸါယ္ကိုရွာ၊ ဘယ္လိုသံုးထားတယ္ဆိုတာကို ေလ့လာ၊ တခ်ိဳ႕ ၾကိဳက္ေသာ အသံုးအႏႈံးမ်ားကို ေရးမွတ္ထားျပီး၊ စာစီစာကံုးေရးေသာအခါ ျပန္ထည့္သံုးရသည္။
အဂၤလိပ္စာအုပ္မ်ား စဖတ္ခါစက စာမ်က္နွာတိုင္းတြင္ မသိေသာစကားလံုး အမ်ားအျပား ပါ၀င္ခဲ့သည္။ မသိေသာ စကားလံုးတိုင္း၏ အဓိပၸါယ္ကိုရွာျပီး ဖတ္ရတာ အလြန္ေနွးခဲ့သည္။ တျဖည္းျဖည္းနွင့္ စာဖတ္မ်ားလာေတာ့ စကားလံုးအသစ္မ်ားကို ထပ္ခါတလဲလဲ ဖတ္ျဖစ္သြာျပီး၊ အဓိပၸါယ္ေတြ မွတ္မိသြားသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ မသိေသာစကားလံုး နည္းလာျပီး စာဖတ္ပိုျမန္လာခဲ့သည္။
Reader’s Digest ထဲက ကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္ ဇာတ္လမ္းမ်ားက စာစီစာကံုးေရးရာတြင္ က်မအတြက္ အေထာက္အကူ ျဖစ္ခဲ့သည္။ က်မသူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕က စာစီစာကံုးအေရးအသား အလြန္ေကာင္းၾကသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ကို ဂရမ္မာပိုင္းအရ  ရွင္းျပခိုင္းလွ်င္၊ မရွင္းျပတတ္။ သူတို႔က ငယ္စဥ္တည္းက အဂၤလိပ္လိုေျပာ၊ အဂၤလိပ္စာ သင္လာေသာေၾကာင့္ အဂၤလိပ္စကားကို အဂၤလိပ္လို တိုက္ရိုက္ေတြးတတ္ေသာ အက်င့္ရွိေနၿပီးသား ျဖစ္သည္။
ေက်ာင္းတြင္ က်မသူငယ္ခ်င္းမ်ားက စကၤာပူနိုင္ငံသားမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္၊ အၿမဲတန္း သူတို႔ႏွင့္ အဂၤလိပ္လိုသာ ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ စကၤာပူနိုင္ငံတြင္ Singlish ဆိုေသာ စကၤာပူအသံုးအႏႈံး အဂၤလိပ္စကားကို အေျပာမ်ားၾကသည္။ က်မက Singlish ၏ မွားယြင္းေသာ အသံုးအႏႈံးမ်ား၊ အသံထြက္မမွန္ျခင္းမ်ားကို မနွစ္သက္ခဲ့။ စကၤာပူနိုင္ငံမွာသာ နားလည္နိုင္ေသာ Singlish မိ်ဳးကို အဂၤလိပ္လိုေျပာရာမွာ အက်င့္ပါသြားမည္ ဆိုးေသာေၾကာင့္ သတိထားခဲ့သည္။
က်မအတြက္ တျခားအဓိကေျပာင္းလဲခ်က္ကေတာ့ စာေမးပြဲတြင္ တခါမွမျမင္ဖူးေသာ ေမးခြန္းမိ်ဳးကို ေျဖရတာ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာနိုင္ငံမွာတုန္းက ဒါက်က္ ဒါေျဖ နည္းမိ်ဳးနွင့္ က်က္မွတ္တတ္ေသာ အက်င့္ကို အေတာ္ေလး ေျပာင္းလဲယူခဲ့ရသည္။ အဂၤလိပ္စာမွာဆို Reading Comprehension အတြက္ ျပ႒ာန္းစာအုပ္ထဲမွ စာပိုဒ္မ်ားကို မေမးဘဲ၊ သတင္းစာ မဂၢဇင္း စေသာ ျပင္ပစာအုပ္မ်ားမွ စာပိုဒ္မ်ားကို သံုးခါ ေမးခြန္းထုတ္သည္။ ထိုစာပိုဒ္မ်ား၏ အေၾကာင္းအရာမ်ားကလည္း TOEFL ေမးခြန္းေတြမွာလို အမိ်ဳးစံုျဖစ္သည္။
မွတ္မွတ္ရရ ကြ်န္မ GCE O-Level စာေမးပြဲ ေျဖရေသာနွစ္က သမိုင္းဘာသာရပ္ ေမးခြန္းပံုစံေျပာင္းခဲ့သည္။ ခါတိုင္းနွစ္ေတြမွာလို သင္ထားေသာ အေၾကာင္းအရာကို အက္ေဆးအျဖစ္ ျပန္ေရးခ်ရတာမိ်ဳး မဟုတ္ေတာ့။ သင္ထားရေသာ အေၾကာင္းအရာနွင့္ ပတ္သက္ေသာ စာပိုဒ္တခ်ိဳ့ကို ျပ႒ာန္းစာအုပ္ (သို႔မဟုတ္) အျပင္သမိုင္းစာအုပ္တို႔မွ ေကာက္နုတ္ေဖာ္ျပသည္။
 အဲဒီစာပိုဒ္ေတြကိုဖတ္ၿပီး၊ ျပ႒ာန္းစာအုပ္ထဲမွ သမိုင္းအခ်က္အလက္မ်ားကို ကိုးကားျပီး၊ ကိုယ့္အျမင္ကိုထည့္သြင္း အေျဖေပးရတာ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ေမးခြန္းမိ်ဳးကုိ ေျဖနိုင္ဖို႔ က်မတို႕ သမိုင္းဆရာက ျပ႒ာန္းစာအုပ္တင္မက အျပင္မွ သမိုင္းစာအုပ္မ်ား၊ ေရွးသတင္းစာမ်ားမွ သမိုင္းအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို အသံုးခ်ျပီး အတန္းထဲမွာ ေဆြးေႏြးခဲ့သည္။
ခုေခတ္မွာေတာ့ က်မတို႔တုန္းကထက္ သင္ၾကားေရးစနစ္ေတြက တိုးတက္လာသည္။ တခ်ိဳ့ မူလတန္းေက်ာင္းေတြမွာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို သမိုင္းျပတိုက္သို႔ ေလ့လာေရးခရီးထြက္ျပီး သင္ၾကားတာေတြလုပ္သည္။ တခ်ိဳ႕ေက်ာင္းေတြမွာ အေသးစား သမိုင္းျပတိုက္တခု တည္ေဆာက္ထားသည္။ ဥပမာ - မူလတန္းေက်ာင္းတေက်ာင္းမွာ စစ္သံု႔ပန္းေတြရဲ႕ အက်ဥ္းခန္းကို ျပတိုက္အေသးေလးေဆာက္ျပီး ေဖာ္ျပထားသည္။
အလယ္တန္းေက်ာင္းတေက်ာင္းမွာ အဂၤလိပ္စာ ရသစာေပ (English Literature) ကို သင္ၾကားရာမွာ၊ သူတို႔သင္ၾကားရေသာ ဇာတ္လမ္းတခ်ိဳ႕ကို ေက်ာင္းသားေတြကိုယ္တုိင္ ျပဇာတ္လုပ္ ကျပၾကသည္။ ျပဇာတ္ကဖို႔အတြက္ ကိုယ္သင္ရေသာ ဇာတ္လမ္းကို ေသခ်ာနားလည္ေအာင္၊ ဇာတ္ေကာင္ေတြ၏ စရုိက္၊ ခံစားမႈ၊ အေတြးအျမင္ စတာေတြကို ခြဲျခားစိတ္ျဖာေ၀ဖန္နိုင္ေအာင္ ဇာတ္လမ္းကို ေသခ်ာဖတ္ၾကရသည္။ အဲလိုနဲ႔ သူတို႔သင္ေနရေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနွင့္ ပိုစိတ္၀င္စားျပီး ပိုထဲထဲ၀င္၀င္ ေလ့လာျဖစ္သြားသည္။
မူလတန္း ေယာက်္ားေလးေက်ာင္းတေက်ာင္းမွာေတာ့ အျငိမ္မေနနိုင္ေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားကို သခၤ်ာ နဲ့ သိပၸံဘာသာရပ္မ်ား သင္ျပဖို့ တိရိစာၦန္ရံုကို သြားသည္။ တိရိစာၦန္ေတြရဲ့ အေလးခ်ိန္၊ အျမင့္၊ သူတို႕ အစားအေသာက္ ပမာဏကို သံုးျပီး သခၤ်ာတြက္နည္းတခ်ိဳ႕ကို သင္ျပေပးသည္။ ထိုနည္းက ေက်ာင္းသားေတြကို သူတို႔သင္ေနတာေတြက လက္ေတြ႔ဘ၀မွာ တကယ္အသံုး၀င္ေၾကာင္း ျပသနိုင္ေသာေၾကာင့္ သူတို႔ ပိုစိတ္၀င္စားျပီး ပိုတတ္ေျမာက္လြယ္သည္။
ေက်ာင္းမွာ က်မအၾကိဳက္ခဲ့ဆံုးအခ်ိန္ကေတာ့ လက္ေတြ႔လုပ္ရသည့္ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ဓာတုေဗဒဘာသာမွာ pH scale ေတြ သင္တုန္းက လစ္တမတ္ (Litmus) စာရြက္ကို သံုးျပီးစစ္ခဲ့သည္။ အမည္မသိ ျဒပ္ေပါင္းတခုကို အဆင့္လိုက္ တျခားအရည္မ်ားနွင့္ ေရာစပ္ စစ္ေဆးျပီး chemical equation ေဖာ္ခဲ့သည္။ ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္လုပ္ေသာ ရလဒ္မ်ားမွ အေျဖရွာရတာ အားရစရာ ေကာင္းသည္။ ျမန္မာနိုင္ငံတြင္လည္း ေက်ာင္းသားမ်ာအတြက္ အၿမဲလက္ေတြ႔ လုပ္ရသည့္စနစ္ကို ရွိေစခ်င္သည္။ ေက်ာင္းသားအမ်ားစုက စာသင္ၾကားရတြင္ မ်က္စိနွင့္ျမင္ရလွ်င္၊ လက္ေတြ႔လုပ္ရလွ်င္ ပိုတတ္ေျမာက္လြယ္သည္။
စကၤာပူနိုင္ငံရွိ Secondary School မ်ားတြင္ ဘာသာရပ္မ်ားသာမက၊ Home Economics လို ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္း၊ ပန္းခ်ီ၊ အားကစား၊ ျပည္သူ႔နီတိ၊ လူ႔က်င့္၀တ္တို႔နွင့္ ဆိုင္ေသာ အတန္းမ်ားလည္း ပါ၀င္သည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ ဘာသာရပ္သင္ခန္းစာမ်ားသာမက ဘ၀မွာ ရင္ဆိုင္ရမည့္အရာမ်ားအတြက္ပါ  သင္ၾကားေပးတာမိ်ဳး ျဖစ္သည္။
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ တခါမွ မ၀င္ခဲ့ဖူးေသာ က်မအတြက္ ထိုအတန္းမ်ားက ဟင္းခ်က္နည္းဆိုတာနွင့္ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သည္။ ဟင္းခ်က္တာအျပင္ ကိတ္မုန္႔ဖုတ္နည္း၊ စက္ခ်ဳပ္နည္းတို႔လည္း သင္ေပးသည္။ ျပည္သူ႔နီတိ နွင့္ လူ႔က်င့္၀တ္အေၾကာင္း ဘာသာရပ္မ်ားမွ နိုင္ငံသားတေယာက္နွင့္ဆိုင္ေသာ တာ၀န္၀တၱရားမ်ား၊ စကၤာပူနိုင္ငံမွ တရုတ္၊ မေလး၊ အိႏၵိယ လူမိ်ဳးမ်ားအေၾကာင္း တို႔ကို ေလ့လာသိရွိခဲ့ရသည္။
တခ်ိဳ႕ဘာသာရပ္ေတြမွာ ကြ်န္မတို့ကို ေလး-ငါးေယာက္တဖြဲ ့စုျပီး ပေရာဂ်က္အေသးေလးေတြ လုပ္ခိုင္းတာမိ်ဳးလည္း ရွိခဲ့သည္။ ပေရာဂ်က္အတြက္ report ေရး၊ ပိုစတာဒီဇိုင္း ဆြဲရသည္။ ထိုပေရာဂ်က္မိ်ဳး လုပ္လွ်င္ ကိုယ့္ပေရာဂ်က္နွင့္ ပတ္သက္သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ရွာေဖြေလ့လာနိုင္ဖို့ စာၾကည့္တိုက္ကုိ သြားရသည္။ မူလတန္းေက်ာင္း (Primary School)၊ အလယ္တန္းေက်ာင္း (Secondary School)၊ ေကာလိပ္၊ ေပၚလီတကၠနစ္ (Polytechnic)၊ တကၠသိုလ္ တို႔တြင္ စာၾကည့္တိုက္တစ္ခုေတာ့ အနည္းဆံုး ရွိၾကသည္။ ဒါ့အျပင္ နယ္ေျမတိုင္းမွာလည္း စာၾကည့္တိုက္ေတြ ရွိသည္။ စာၾကည့္တိုက္တိုင္းမွာ ကိုးကားစရာ စာအုပ္မ်ား၊ ရသ သုတ စာအုပ္မ်ား၊ ကေလးစာအုပ္မ်ားနွင့္ ျပည့္စံုၾကသည္။
စာၾကည့္တိုက္မ်ားကို ကေလး၊ လူငယ္၊ လူၾကီး အကုန္လာခ်င္ေအာင္ ဒီဇိုင္းအမိ်ဳးမိ်ဳးနွင့္ ျပဳျပင္မြန္းမံထားသည္။ စာၾကည့္တိုက္၏ ကေလးမ်ားအပိုင္းမွာ သူတို႔ၾကိဳက္တတ္ေသာ အေဆာင္အေယာင္ အခန္းအနားမ်ား၊ လူငယ္မ်ားအပိုင္းမွာ ေခတ္မီွေသာ စားပြဲ ထိုင္ခံုမ်ားနွင့္ အဖြဲ႔လိုက္ စာက်က္နိုင္ေသာ ေနရာမ်ား၊ လူႀကီးမ်ားတြက္ အနားယူခ်င္စရာ ေနရာမ်ား စသျဖင့္ ဖန္တီးေပးထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာၾကည့္တိုက္ေတြမွာ စာဖတ္ရတာ ကေလးေတြ ေပ်ာ္ေမြ႔ၾကသည္။ လူငယ္ေတြက သူတို့ ပေရာဂ်က္ေတြလုပ္ဖို႔၊ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ စာအတူက်က္ဖို့ စာၾကည့္တိုက္မွာ အခ်ိန္ကုန္ၾကသည္၊ လူႀကီးေတြဟာ စာအုပ္တစ္အုပ္ (သို႔) မဂၢဇင္းတစ္အုပ္နဲ႔ အနားယူဖို့ စာၾကည့္တိုက္ကိုလည္း ေရာက္လာတတ္ၾကသည္။

(ခင္နွင္းစိုး)

Posted in: အေထြေထြဗဟုသုတ